ภารกิจลับรักซ่อนร้าย

ร่างสูงใหญ่ในชุดนายทหาร ที่มีตำแหน่งแพทย์ตามหลังยศพันโท ก้าวออกมาจากประตูห้อง ที่ถูกเปิดออกโดยนายทหารชั้นผู้น้อยอีกคนที่กำลังยืนทำท่าตะเบ๊ะให้...

ดวงหน้าคมเข้มกวาดนัยน์ตามองไปทั่วห้อง ขณะพาตัวเองเดินผ่านโต๊ะของนักศึกษาทหารประมาณห้าสิบคน ที่นั่งประจำที่อยู่ห่างกันในระยะหนึ่งเมตร...

ร่างสูงโปร่งที่มีโครงหน้าหล่อเหลา เคร่งขรึมปราศจากรอยยิ้ม นั่นยิ่งทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากขึ้นไปอีกเท่าตัว...

 “ยินดีที่ได้รู้จัก นักศึกษาทหารทุกคน”

น้ำเสียงห้าวทุ้มเอ่ยทักทายก่อนจะหยุดยืนนิ่ง อยู่ข้างโต๊ะของนักศึกษาทหารหญิงร่างบอบบางคนหนึ่ง ที่มีร่างกายเล็กที่สุดในห้องทั้ง ๆ ที่เธอมีความสูงถึงร้อยหกสิบสองเซนติเมตร แต่ก็ยังดูเตี้ยกว่าหญิงสาวทั่วไปในประเทศนี้อยู่มาก

 เธอกำลังนั่งก้มหน้า เอามือทั้งสองข้างขึ้นกุมหัว เพราะต้องการหลบสายตา ของคนตัวใหญ่กว่า...แต่ยังไงซะเธอคงจะหลบเขาไม่พ้น นั่นก็เป็นเพราะว่าตัวตนของอีกคน กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ...

 “นักศึกษา! คุณกำลังไม่สบายอยู่หรือไง”

เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงห้วนดัง เพราะเห็นว่าเธอนั่งอยู่ท่าเดิม ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้ว

ในเมื่อหลบยังไงก็ไม่พ้น...เธอก็ต้องยอมทนที่จะกล้าเผชิญหน้ากับเขา...

เซนเซียค่อย ๆ เลื่อนสายตาจากฝ่าเท้า มองขึ้นไปยังใบหน้าคมเข้มของอีกคน ที่ยังคงความนิ่งเฉยไว้ คล้ายจะเย็นชา และทำเหมือนกับว่าเขาจำเธอไม่ได้

หญิงสาวเลื่อนเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งออกไปทางด้านหลัง ลุกขึ้นยืนตะเบ๊ะให้ ในขณะที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เธอไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามเขากลับไปอย่างเสียงดังฟังชัดว่า

“ ท่านนายแพทย์ช่วยวินิจฉัยให้หนูหน่อยได้ไหมคะ อาการใจสั่น หวั่นไหว นี่ใช่อาการไม่สบายหรือเปล่าคะ? ”

กริบ!

จากที่มีเสียงพูดคุยกันบ้างในทีแรก ทุกคนในห้องทั้งชายและหญิง ต่างพร้อมใจกันเงียบเสียงของตัวเองลง แล้วหันมาสนใจฟังการสนทนา โต้ตอบทางวาจาของทั้งสองคน

อาการใจสั่นเพราะเธอไม่คิดว่า นายแพทย์ทหารที่จะมาฝึกอบรมการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับนักศึกษาทหาร ที่กำลังใกล้จบในวันนี้จะเป็นผู้ชายคนนี้นะสิ...

ส่วนอาการหวั่นไหวนั่นก็เป็นเพราะ....นายแพทย์ทหารคนนี้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอไง!

เธอจำเขาได้แม่นยำทั้ง ๆ ที่ตัวเองเมา แต่เขากลับจำเธอไม่ได้เสียนี่!..

และที่ลืมไม่ลงตรงที่เขาบอกว่าจูบของเธอ มันก็แค่สกิลของเด็กอนุบาล...แต่สุดท้ายเขาก็สอนให้เธอได้รู้จักสกิลการจูบของเขาว่ามันขั้นเทพแค่ไหน..และเผลอมีอะไรกันลึกซึ้ง...ถึงแม้ว่าหลังจากคืนนั้นทั้งคู่ไม่เคยได้พบกันอีกเลยก็ตาม...

และได้มาพบกันอีกครั้ง...ที่นี่...ด้วยความบังเอิญ!

รึเปล่า?...

“ หน้าที่ของผมในวันนี้ คือสอนให้พวกคุณให้รู้จักการปฐมพยาบาลเบื้องต้น และการช่วยชีวิตคนในนาทีฉุกเฉิน”

เขาหันไปพูดกับทุกคนรอบ ๆ ตัว แล้วเว้นจังหวะ ก่อนจะชักสายตากลับมามองหญิงสาว ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนจะเหลือบนัยน์ตาคมลงมองป้ายชื่อ ที่ติดอยู่ด้านซ้ายเหนืออกขึ้นไป พลางเอ่ยกับเธอต่อจากนั้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ คุณนักศึกษาทหารเซนเซีย..เลิกจากการอบรมแล้ว คุณไปตรวจคลื่นหัวใจที่โรงพยาบาลประจำค่ายกับผมที่นั่น แล้วผมจะช่วยวินิจฉัยโรคให้คุณเอง ”

เสียงทุ้มเรียกสติของเซนเซียให้กลับมา...กับที่คิดในใจว่า...

ซวยแล้ว!

แกล้งพูดเฉย ๆ แค่อยากจะแหย่เขาเล่นเท่านั้นเอง จริงจังไปได้น่า...

ไม่อยากเข้าใกล้ ให้ตัวเองหวั่นไหวกับเขาไปมากกว่านี้ และที่สำคัญที่สุด เธอไม่ชอบที่เขาเป็นทหาร ถึงแม้จะมีคำว่าแพทย์ต่อท้ายก็ตามที

คืนนั้น...เขาอ่อนหวานกับเธอมาก แม้จะดุดันบ้างในบางจังหวะ แต่ดูเหมือนจะเป็นคนละคนกัน กับตอนนี้เลยด้วยซ้ำ หรือว่า เขาจะมีฝาแฝด

บ้าน่าเซน!

ยังไงเธอก็ไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องกับเขาอีกนะ ครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอแล้วมั้ง.?

ครั้งเดียวที่เราได้พบกัน...แต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เขาทำกับเธอ!

เซน! นี่เธอกำลังคิดบ้าบออะไรอยู่คนเดียวเนี่ย...เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อได้แล้วนะ...เขาเองก็คงจะไม่คิดอะไรกับเธอเช่นเดียวกัน

แล้วอายุอานามขนาดเขานี่นะ น่าจะมีครอบครัวไปแล้วไหม...อาจจะมีมากกว่าหนึ่งคนด้วยซ้ำไป

ในเมื่อผู้ชายประเทศนี้ จะมีเมียสักกี่คนก็ย่อมได้ ยิ่งมีเยอะยิ่งดีใหญ่ ถือว่าเป็นผู้ชายที่มีศักยภาพสูง และน่ายกย่อง อีกทั้งควรเอามาเป็นแบบอย่าง...

ทุเรศสิ้นดี!..

นี่ขนาดเปลี่ยนแปลงการปกครอง เปิดรับรับวัฒนธรรมต่าง ๆ มาจากต่างประเทศทั่วโลก มามากกว่าสามสิบปีแล้วนะ กับผู้ชายบางคนในประเทศของเธอ ก็ยังคงยึดถือปฏิบัติกันมาในแบบเดิม ๆ

ใช่สิ.!.ยังไงผู้ชายก็เป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่แล้วนี่...

เธอคนหนึ่งละที่จะค้านหัวชนฝา... 

แล้วถ้าผู้หญิงทำอย่างนั้น..จะมีใครยกย่องกันบ้างไหมละ?...

“นักศึกษาทหารเซนเซีย!”

เสียงห้าวทุ้มเรียกชื่อเธอดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้ร่างบางที่กำลังรีบเดินหลบปะปนกับเพื่อนนักเรียนทหารด้วยกันชะงักเท้า ก่อนจะหมุนตัวหันมาประจันหน้ากับร่างสูงใหญ่ ในระยะที่ห่างกันเพียงแค่สามก้าวเท่านั้น

เซนเซียพยายามบังคับน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนที่จะตอบเจ้าของร่างสูงนั้นกลับไปว่า

“คะ...ท่านพันโทนายแพทย์อลัน”

“ตึกโรง’บาลอยู่ทางโน้น ไปสิ จะให้ผมวินิจฉัยอาการใจสั่นหวั่นไหวของคุณไม่ใช่หรือไง?”

“หนูหายแล้วค่ะ...” เธอรีบตอบกลับ ก่อนจะบอกเหตุผลกับเขาไปว่า “ ตอนนั้นหนูตื่นเต้นหัวใจมันก็เลยรวน เต้นผิดจังหวะสะเปะสะปะไปหมด แต่ถ้าหากท่านพันโทนายแพทย์อลัน ชวนหนูไปแล้วฉีดยาให้หนูสักเข็มสองเข็ม หนูก็ยินดีที่จะตามท่านไปนะคะ”

เธอตอบพร้อมกับทำสีหน้ายียวน เชิงกวนกลับไปแบบสองแง่สองง่าม  กับคนตัวใหญ่กว่าที่มองเธอกลับมาด้วยนัยน์ตาคมดุ สีหน้าที่ยังเดาทางไม่ถูก กับท่าทางยักไหล่...ก่อนจะเดินผ่านเธอไปทันที...

ปล่อยให้หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลัง กับท่าทางคอตั้งหลังตรง แบบชนิดที่ไม่ยอมลงให้ใคร...

เป็นผู้ชายอีกคนสินะ ที่ยังยึดติดกับวัฒนธรรมเดิม ๆ ที่ว่า...

ผู้หญิงไม่ควรจะมี Equlity ในสังคม...

กดหัวผู้หญิงชัด ๆ... ผู้ชายที่เธอยอมมี One night stand ด้วยเป็นคนแบบนี้หรือไง?

หัวโบราณ!คร่ำครึ! ไม่ต่างกันกับพวกไดโนเสาร์เต่าล้านปีเลยสักนิด...ผู้ชายแบบนี้เชิญไปให้ไกลๆ เธอเลยเถอ!ะ รับไม่ได้จริง ๆ คืนนั้นดันหลงไปกับตัวตนจอมปลอมของเขาเข้าไปได้ เสียดายชะมัดเหอะ!

 เซนเซียส่ายหน้า ก่อนจะละสายตาแล้วเดินกลับไปยังบ้านพักนักศึกษาทหารของตัวเอง...