ตอนที่ 62 จงลืมให้หมด

สวีลู่ชิงฟังเรื่องราวจากบุตรชายแล้วคิดหาเหตุผลร้อยแปดประการสนับสนุนการตัดสินใจของตนเอง ทั้งยังปรึกษาหารือกับเทพวายุผู้เป็นพี่ชายรวมถึงสมุนมารทั้งสามอีกด้วย

นางอยากรู้ว่าสิ่งที่นางคิดทำต่อไปนี้จะเกิดผลกระทบมากน้อยเพียงใดจนได้ข้อสรุปสุดท้าย

เทพดาราพาจอมมารไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในเขตแดนสวรรค์ เอ่ยถามความในใจของอีกฝ่ายไม่อ้อมค้อม “เจ้ารู้สึกอย่างไรกับข้า”

“...” ดวงตาสีม่วงแดงเต็มไปด้วยข้อสงสัยมากมาย “ทำไมถึงต้องพาข้ามาที่แห่งนี้ด้วยเล่า”

“ข้าจำเรื่องราวของตัวเจ้าในอดีตไม่ได้เลย ด่านเคราะห์ครั้งแรกข้ายังจำทุกคนได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่ว่าเจ้าร้ายกาจเสียจนข้าอยากลืมเลือนหรือ”

คำพูดของนางทำให้เขารู้สึกเหมือนกระอักเลือด รู้อยู่แก่ใจว่านางลืมเขาเพราะเหตุอันใด

“แม้ขอร้องให้ต่างคนต่างอยู่ เจ้ากลับไม่ยอม เอาแต่คิดว่าข้าคือภรรยาอยู่ร่ำไป เจ้าไม่คิดว่าอดีตก็ควรปล่อยให้เป็นอดีตหรอกหรือ”

“เหตุใดจึงพูดราวกับคิดตัดขาดข้าเช่นนั้น ลู่ชิง” น้ำเสียงของเขาเศร้าสลดยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ สายตาอ้อนวอนราวกับบ่งบอกว่าไม่มีวันที่เขาจะตัดใจไม่ข้องเกี่ยวกับนางได้

“เจ้าให้สัญญาแล้วใช่หรือไม่ว่าจะไม่ก่อเรื่องราวที่เป็นภัยต่อสามภพ”

“ข้าสัญญา” เขาพยักหน้ายอมรับ “ข้าไม่อยากให้เจ้าแตกสลายเพราะข้ารักเจ้า”

“ตรงนั้นแหละที่เป็นปัญหา” เทพดาราส่ายหน้าด้วยความหนักใจ “เจ้าอาจจะสับสนเพราะข้าเหมือนกับนางกระมัง แต่คนที่เจ้าผูกพันคือเยว่ชิง ไม่ใช่ข้า”

“...”

“เพราะเหตุนั้น ข้าจึงพาเจ้ามาที่ผาหลบตะวัน”

“...” กงจื่อเย่ยังคงนิ่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้มีความสำคัญอันใด

เทพดาราหันมามองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง จับมือพาอีกฝ่ายเดินไปที่หน้าผาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะพูดว่า “เจ้ารักษาสัญญาว่าจะไม่ทำลายสามภพเหมือนในอดีต หากต้องการให้ข้าตอบรับความรู้สึกของเจ้า ข้าทำไม่ได้จริง ๆ วันนี้ข้าจึงคิดตอบแทนเจ้าด้วยสิ่งอื่น”

“ไม่จำเป็นต้องตอบแทนข้าเลยลู่ชิง ข้าเชื่อว่า...”

“หากปล่อยให้เจ้ารู้สึกลึกซึ้งกับข้าเพียงฝ่ายเดียวคงไม่ยุติธรรมกับเจ้า เพราะฉะนั้นหวังว่าเจ้าคงพอใจสิ่งที่ข้าจะทำ”

ทันทีที่พูดจบ สวีลู่ชิงร่ายพลังเทพของตนเองผลักร่างจอมมารลอยลิ่วตกผาหลบตะวันโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว แววตาของเขามองนางด้วยความไม่เข้าใจจนกระทั่งนางเอ่ยปากบอกครั้งสุดท้าย

“หน้าผาแห่งนี้ ไม่ว่าจะเทพเซียนหรือมารปีศาจ หากตกสู่เบื้องล่างแล้ว ย่อมลืมเลือนความรู้สึกที่ติดค้าง ไม่หลงเหลือแม้แต่เยื่อใย หวังว่าฟื้นขึ้นมาแล้ว เราสองคนคงไม่มีเรื่องจำเป็นต้องพบกันอีก ยกเว้นแต่ว่าเจ้าคิดชั่วร้ายจนข้าต้องกำราบอีกครา”

กงจื่อเย่ถอนหายใจเอ่ยพึมพำ “ข้าไม่อยากลืมเจ้า ลู่ชิง” แต่เวลานั้นกลับทำอันใดไม่ได้แล้ว ร่างมารจึงจมดิ่งสู่ก้นเหวชั่วพริบตา

เก้าวันต่อมา

สวีลู่ชิงกำลังเก็บผลท้อรอบ ๆ หมู่บ้านใส่ตะกร้า ข้างกายมีมารน้อยคอยช่วยเหลืออย่างใกล้ชิด เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้นางฟังเสียงเจื้อยแจ้ว ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยที่ได้อยู่กับมารดา

แม้ไม่เห็นหน้าบิดาหลายวันแล้วแต่ไม่ได้นึกสงสัยอันใดเพราะยังสัมผัสได้เช่นเดิมว่าเขายังคงอยู่ใกล้ ๆ ไม่ไปไหน

“ท่านแม่” มารน้อยเอ่ยเรียก

“เจ้าอยากกินผลท้ออีกหรือ” นางคิดว่าบุตรชายยังไม่อิ่มจึงยื่นให้เขาอีกหนึ่งลูกพลางลูบศีรษะเขาแผ่วเบา

ใบหน้าอีนั่วนับวันยิ่งเหมือนคนผู้นั้นพลอยทำให้อยากรู้ขึ้นมาทันใดว่าเขาเป็นอยู่เช่นไร

“คิดถึงท่านพ่อหรือขอรับ” อีนั่วเอ่ยถามเพราะเห็นนางจ้องหน้าเขาอยู่นาน

ต้นไม้แห่งชีวิตในแก่นวิญญาณมารน้อยสัมผัสได้ว่าลึก ๆ แล้ว นางยังคงคิดถึงเขาอยู่ แม้จะเลือนรางก็ตามที

“ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่าตกจากผาหลบตะวันแล้วเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง”

“ท่านแม่คิดว่าจะได้ผลหรือขอรับ ท่านพ่อเป็นถึงจอมมารไม่ใช่หรือ” อีนั่วเลิกคิ้วด้วยความสงสัยพลางกินผลท้อไปด้วย

“ในอดีตเคยมีจอมมารผู้หนึ่ง ยิ่งใหญ่กว่าบิดาเจ้านักตั้งใจกระโดดผาหลบตะวันเพราะต้องการลืมคนรักที่เกลียดชังนาง” สวีลู่ชิงค่อย ๆ เล่าเรื่องราวในบันทึกสวรรค์ให้อีนั่วฟัง “สามวันหลังจากฟื้นขึ้นมา นางจำอดีตที่ผ่านมาไม่ได้เลย ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับคนรักไปจนหมดสิ้นราวกับว่าคนผู้นั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของนาง”

“สุดท้ายแล้วเป็นอย่างไรต่อหรือ” เจ้าตัวเล็กทำตาใสแป๋วสนใจเรื่องพวกนี้ยิ่งนัก

“นางกลายเป็นผู้นำสงครามฝ่ายมารเผชิญหน้ากับคนรักที่เป็นเทพมังกร การต่อสู้ยืดเยื้อนานหลายปี ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ วันหนึ่งพวกเขาทั้งคู่หายไปอย่างไร้ร่องรอย สงครามครั้งนั้นจึงยุติลงในทันที”

“แต่ท่านแม่...” คิ้วของเขาขมวดเป็นปมหนักใจเล็กน้อย “อาคมสวรรค์ของผาหลบตะวันอาจจะเสื่อมไปแล้วก็ได้นะขอรับ”

“เหตุใดจึงคิดว่าเป็นเช่นนั้นเล่า” สวีลู่ชิงแปลกใจเพราะนางอ่านบันทึกสวรรค์มาดีแล้ว ไม่ว่าผู้ใดตกลงไป ย่อมสูญเสียความทรงจำและความรู้สึกติดค้างทั้งสิ้น

มารน้อยยิ้มกว้างเพราะต้นไม้แห่งชีวิตของเขายังคงผลิดอกบานสะพรั่งเหมือนวันวาน เอ่ยพึมพำว่า “ข้าคิดว่าไม่ได้ผลจริง ๆ นะขอรับ อีกไม่นานท่านแม่ก็จะรู้ด้วยตัวเอง”

“อีนั่ว เจ้าพูดกำกวมเช่นนี้อย่าบอกข้านะว่าบิดาเจ้าอยู่แถวนี้ด้วย” สวีลู่ชิงหันมองซ้ายขวา ร่ายพลังเทพสำรวจทุกซอกทุกมุมของหมู่บ้านดอกท้อ

รอบตัวนางมีเหล่าเซียนสวรรค์อาศัยอยู่ หากจอมมารปรากฏตัวขึ้น พวกเขาคงร้อนรนว้าวุ่นใจไปแล้ว

“อีนั่ว เล่นอยู่กับท่านลุงสักพักได้หรือไม่ ข้ามีเรื่องต้องจัดการ” นางบอกมารน้อยแล้วพาไปส่งที่พำนักของเทพวายุ สีหน้าของนางทำให้พี่ชายเอ่ยถาม “กังวลสิ่งใดอยู่เล่า”

“ท่านพี่ ผาหลบตะวัน มีผู้ใดมิอาจลืมหรือไม่”

“ไม่มีทาง หากตกหน้าผาแล้วยังจำได้ก็ลองให้ดื่มน้ำแกงยายเมิ่งดูหรือไม่ก็ลองกระโดดลงไปหลาย ๆ รอบ คงจะได้ผลสักรอบกระมัง” ท่าทางของสวีต้าเฟิงผ่อนคลายเพราะมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดรอดพ้นจากสถานที่แห่งนั้นได้

“ข้าจริงจัง ท่านพี่อย่าล้อเล่นได้หรือไม่” นางทำหน้ามุ่ยถูกพี่ชายแกล้งหยอก

“ข้าตอบเจ้าไปแล้วว่าไม่มีทางอย่างไรเล่า เจ้าอย่ากังวลไปเลยลู่ชิง” สวีต้าเฟิงปลอบใจน้องสาว ไม่เข้าใจว่าทำไมนางจึงอยากได้ความแน่ใจนัก

“เฮ้อ” เทพดาราถอนหายใจแล้วเอ่ยปากฝากบุตรชายไว้กับเขาสักครู่หนึ่งก่อนจะหายตัวไปยังผาหลบตะวันในทันที

ครั้นมาถึงหน้าผากลับเห็นจอมมารยืนยิ้มกว้างให้นางเหมือนในวันวาน หัวใจจึงเต้นตึกตักโดยไม่รู้สาเหตุ

“ภรรยา นึกว่าจะไม่มาหาข้าเสียแล้ว” กงจื่อเย่เดินเข้ามาหาอีกฝ่าย พลันรู้สึกอยากกอดนางให้หนำใจ

“เจ้าว่าอันใดนะ” สวีลู่ชิงถามทันควัน “ข้าได้ยินผิดไปใช่หรือไม่”

“เจ้าได้ยินว่าอันใดเล่า ลู่ชิง”

“ข้าได้ยินเจ้าเรียกข้าว่าภรรยา” นางถอยหลังกรูดสามก้าวทุกครั้งที่เขาขยับเข้าใกล้

“เจ้าได้ยินถูกแล้ว” จอมมารยิ้มเจ้าเล่ห์ “ภรรยาของข้า”

“เหตุใดจึงพูดเช่นนั้น จอมมารเจ้าเล่ห์คิดหลอกล่อให้ข้าหลงกลอย่างนั้นหรือ” เทพดาราร่ายพลังสีขาวเต็มสองมือเตรียมพร้อมหากถูกโจมตี

ทว่า คนตรงหน้ากลับทำเพียงแค่ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเรียกนางด้วยความสนิทสนม “ลู่ชิง ทำตัวห่างเหินเช่นนี้ สามีอย่างข้าน้อยใจยิ่งนัก”

“ยังคงจำได้อยู่หรือ” นางถามเรื่องค้างคาใจพลันคิดไปแล้วว่าอาคมสวรรค์ของผาหลบตะวันเสื่อมสลายเหมือนอย่างที่อีนั่วบอกเอาไว้

“จำได้ทุกเรื่องราว จื่อเถิง เยว่ชิงและลู่ชิง ไม่ว่าเจ้าเกิดเป็นผู้ใด ข้าก็ยังคงจำได้ ความรู้สึกที่มีต่อเจ้าไม่แปรเปลี่ยน”

“เป็นไปไม่ได้” นางไม่อยากเชื่อสายตาว่าเขาสามารถต้านทานอาคมลืมเลือนได้ “เช่นนั้นดื่มน้ำแกงยายเมิ่งกันเถอะ”

จอมมารหัวเราะลั่น “อืม ผาหลบตะวันอาคมร้ายแรงนักข้ายังไม่ลืม ประสาอะไรกับน้ำแกงยายเมิ่งเล่า”

ทั้งคู่ยังคงถกเถียงกันไปมา รักษาระยะห่างระหว่างกัน คอยดูท่าทีอีกฝ่ายจนท้ายที่สุดแล้วสวีลู่ชิงต้องยอมแพ้

กงจื่อเย่หยอกเอินนางด้วยคำพูดหวานหู

“ลู่ชิง ข้าคิดถึงเจ้า”

“ลู่ชิง ข้าอยากอยู่กับเจ้า”

“ลู่ชิง ข้ารักเจ้า”