บทที่ 5 ความจริงที่ซ่อนเอาไว้

กบฎนั้นก่อโดยอ๋องเผยอันน้องชายของฮ่องเต้องค์เก่าที่เพิ่งจะสวรรคตไป  และนางเองอดีตฮองเฮาต้องหอบหิ้วบุตรชายหนีมาเพราะนางให้กำเนิดเขาเมื่ออายุมากแล้ว  ทั้งๆที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่านางจะสามารถมีบุตรได้   และแล้วสวรรค์ก็ประทานบุตรชายให้กับนาง  

เขาคือองค์รัชทายาท  แต่ก็มิอาจจะครองบััลลังฆ์ตามที่ควรจะเป็นได้  เพราะถูกก่อกบฎไปเสียก่อน  แต่นางยังมีความหวัง  เพราะนางเชื่อเต็มหัวใจว่ายังมีขุนนางและแม่ทัพนายกองมากมายที่ยังภักดีต่อฮ่องเต้พระองค์เดิม  และองค์รัชทายาทที่บัดนี้เติบใหญ่จนสามารถจะกลับไปทวงบังลังฆ์ที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมาได้แล้ว

ส่วนสตรีต่ำต้อยที่เป็นเพียงบุตรีของขุนนางขั้นสามนั่นก็ไม่ได้คู่ควรกับองค์รัชทายาทเช่นหลี่หมิงสักนิด  ดีแล้วที่มันแสดงธาตุแท้ออกมาก่อน  ตอนแรกนางก็ไม่เห็นด้วยนักที่เขาจะรับบุตรีขุนนางขั้นสามมาเป็นชายา  

แต่เมื่อบุตรชายทั้งรักทั้งหลงสตรีนางนั้นมากเหลือเกิน  แม่อย่างนางที่รักบุตรชายมากและสงสารในชะตากรรมของเขา ที่ควรจะอยู่ในที่สูงส่งแต่กลับต้องมาลำบากอยู่ปะปนกับชาวบ้านทั่วไปเช่นนี้

แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะซ่งหลี่หมิงแท้จริงเขาคือองค์รัชทายาทที่ไม่นานจะต้องได้คืนบังลังฆ์อย่างแน่นอน  และเพียงสตรีคนเดียวนั้นถือว่าไม่ควรจะเสียเวลามาคิดถึงด้วยซ้ำ  

ขอเพียงเขาได้คืนฐานะของเขา  สตรีเป็นร้อยเป็นพันก็พร้อมยอมสยบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา  อดีตฮองเฮาครุ่่นคิดขณะที่พยุงบุตรชายกลับไปยังเรือนหลังเล็กของตนเอง  

ตลอดหลายปีมานี้  นางแค่เพียงสร้างตัวตนว่าเป็นหญิงหม้ายไร้ญาติมิตรและเงินทอง แต่ที่จริงแล้วนางซ่อนโอ่งที่มีเงินทองและทรัพย์สินอยู่จนเต็มเอาไว้ในห้องใต้ดินของบ้านหลังนี้  นางทำทีเป็นรับจ้างเย็บปักแต่ก็เป็นเพียงอาชีพบังหน้า ส่วนที่นางไปรับผ้าจากร้านในเมืองก็เพราะต้องไปรับฟังข่าวจากที่มีขุนนางที่ยังภักดีส่งมาให้กับนางอยู่เสมอ  

ส่วนความเป็นอยู่ที่นี่ของนางและองค์รัชทายาทนั้น  พวกเขาต่างก็รับรู้  รอเพียงเวลากอบกู้ราชบังลังฆ์กลับคืนมาแล้ว  ก็จะมารับนางกับบุตรชายให้คืนกลับวังหลวง

แล้วก็สถาปนาหลี่หมิงขึ้นครองราชย์และมันก็เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว   ขุนนางชั้นปลายแถวผู้นี้นั้นแค่เศษดินติดรองเท้า   หากการณ์ใหญ่สำเร็จนางจะจัดการมันทั้งครอบครัวไม่ให้มีแผ่นดินกลบหน้้าของมันก็ยังได้   อดีตฮองเฮาครุ่นคิดขณะที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้บุตรชายและให้เขาดื่มยาแก้ช้ำใน  และนางเองก็ทายาสมานแผลให้กับเขาแล้ว

ที่จริงแล้วที่บ้านหลังน้อยแห่งนี้  นางแทบไม่ได้หยิบจับทำอะไร แทบทุกวันจะมีหญิงชาวบ้านที่อดีตเป็นนางกำนัลคนสนิทของนาง  แต่แค่แฝงกายอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้  ทำทีมาเยี่ยมเยียนหรือไม่ก็ทำทีหอบผักหรือไข่มาขายให้กับนาง  แต่ที่จริงแล้วก็มาทำงานบ้านและหุงหาอาหาร

บางครั้งก็ไปซื้อหาอาหารที่ตลาดมาเก็บไว้ที่ในครัวให้กับนาง  แต่เรื่องนี้แม้แต่หลี่หมิงก็ไม่รู้เพราะเมื่อตอนที่มาพำนักที่เรือนหลังนี้เขายังเด็กนัก และนางก็ไม่อยากจะให้เขามารับรู้  แต่อีกไม่นานนี้นางก็จะต้องบอกความจริงแก่เขา และก็จะพากันคืนกลับวังหลวงในที่อันเหมาะสมของนางกับบุตรชาย

ส่วนหลี่หมิงนั้นทั้งเจ็บกายและเจ็บใจ เขานั้นยอมเจ็บปวดร่างกายเพื่อหงลี่หญิงคนรักได้  แต่ไม่คิดว่านางจะหลอกให้เขารัก  นางเพียงคิดจะหลอกเขาเล่นๆ ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเขา  

นางช่างเป็นสตรีแพศยานัก  ร่านรักถึงขนาดยอมทอดกายให้เขาเชยชมเล่น  แต่กลับมาบอกเขาว่านางแค่หลอกเขาเล่นเพื่ออยากจะรู้ว่านางจะมีเสน่ห์พอหรือไม่  แค่นั้นหรือ ที่นางรู้สึกกับเขา  และบัดนี้อีกสามวันนางจะแต่งงานกับคนที่ร่ำรวยในเมืองนี้ไปแล้ว

ส่วนเขาคือไอ้หน้าโง่ที่นางหลอกให้หลงรักเล่นๆ  แต่ไม่ได้คิดจะจริงจัง  ไม่คิดจะแต่งงานกับเขาเลยแม้แต่น้อย  เขาแทบจะไม่เชื่อ  หลี่หมิงยังไม่เชื่อในสิ่งที่นางบอก  แม้มารดาจะบอกให้เขาลืมนางไปเสีย  เขาก็ไม่ตอบอันใดทั้งนั้น  ทำเพียงนอนหลับตานิ่ง  เหมือนกับยอมจำนน และเลิกคิดถึงสตรีนางนั้นแล้ว  แต่ที่จริงเขาต้องการให้แน่ใจว่าหงลี่พูดจริง  

พอคืนวันที่สองเขารู้สึกว่าเดินเหินได้ไหวแล้ว  จึงได้แอบออกไปจากเรือน เพื่อจะไปลอบเข้าไปหาสตรีนางนั้นเพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้คิดอะไรกับเขา นางแค่หลอกเขาเล่นๆเพียงเท่านั้น  เพราะเขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะเล่นละครตบตาได้เก่งเช่นนั้น  หลอกว่ารักเขา และยอมเป็นของเขา เพื่อจะหลอกเขาเล่นๆ อย่างนั้นหรือ  

แต่หลี่หมิงก็ลอบเข้าไปหานางได้สำเร็จเพราะเขาเคยทำงานอยู่ในจวนของนาง ทำให้รู้ทางหนีทีไล่ที่จะแอบลอบเข้าไปได้  มือหนาของหลี่หมิงโอบรัดเอวคอดของหงลี่เอาไว้แน่น  หงลี่จดจำได้ทันทีว่ามือหนาคู่นี้คือของผู้ใดนางรีบหันหลังกลับมาทันที  แล้วก็สบเข้ากับสายตาตัดพ้อที่จ้องมองนางอยู่

“ พี่หลี่หมิง  ท่านเข้ามาได้อย่างไรกัน  ”  นางเอ่ยขึ้นและแอบมองสำรวจบาดแผลฟกช้ำตามใบหน้้าและร่างกายของเขาที่มันอยู่นอกอาภรณ์ที่นางพอจะมองเห็นได้

“ ท่านหายดีแล้วหรือ แล้วมาหาข้าทำไมอีก ข้าบอกความจริงกับท่านไปแล้วทุกอย่าง จะมาหาข้าอีกทำไมกัน " หงลี่รีบบอกกับเขาเบาๆ นางเกรงจะมีคนได้ยินและไปบอกยามหรือไม่ก็คนในจวนให้ได้รับรู้  แล้วหลี่หมิงจะเดือดร้อน

“ ข้ายังจะเลิกรักเจ้าไม่ได้ หากข้ายังไม่แน่ใจว่าเจ้าไม่ได้รักข้าจริงๆ อย่างที่เจ้าบอกข้า  ” เขาบอกกับหงลี่ขณะที่มือหนาก็ยังไม่ปล่อยจากเอวคอดของนาง

หงลี่สะท้อนใจนัก นางอยากจะร้องบอกเขาไปว่านางรักเขา รักมากเหลือเกิน อยากจะหนีไปอยู่กับเขา แต่นางรู้ว่านางทำเช่นนั้นไม่ได้  เพราะนางเลือกไม่ได้ระหว่างบิดามารดาของตนเองกับชายคนรัก  และหากแม้หนีไปนางก็หนีการติดตามของคนของบิดาไปไม่พ้น  และเขากับมารดาก็จะพลอยเป็นอัันตรายไปด้วย  นางรู้ดีว่าท่านพ่อของตนเองเป็นคนเช่นไร  หลี่หมิงจะต้องเดือดร้อนมากแน่ๆ "  

“ ข้าไม่ได้รักท่าน  ข้าแค่เพียงทดสอบเสน่ห์ของตนเอง  และเห็นว่าท่านหน้าตาดี  หล่อเหลาพอที่จะเล่นด้วย ข้าจึงได้หลอกท่านเล่นๆ ว่ารักท่าน  แต่ที่จริงข้าไม่มีทางรักชายต่ำต้อยเช่นท่านได้หรอก   และข้าตอนนี้กำลังจะแต่งงานกับคุณชายเหยาอย่างที่ท่านพ่อบอกนั่นแหละ  

เขามาสู่ขอข้าพร้อมกับสินสอดจำนวนมาก  มากขนาดที่ข้าปฏิเสธไม่ลง และข้าก็รักตัวเองมากกว่า อยากจะให้ตัวเองสุขสบาย  แล้วใครกันเล่าอยากจะไปตกระกำลำบากมาสร้างเนื้อสร้างตัวอีก  ทั้งๆที่มีกองเงินทองกองเอาไว้อยู่ตรงหน้าแล้ว  เหตุผลก็มีเพียงเท่านี้  ท่านเข้าใจหรือไม่ ”  

หลี่หมิงจ้องมองสตรีหน้าเงินตรงหน้าที่เชิดหน้าบอกเขาว่ารักเงินมากกว่าเขาอย่างผิดหวังเหลือเกิน

ดวงตาของนางนั้นไม่ได้มีวี่แววแห่งความเสียอกเสียใจเลยสักนิด  นางเชิดหน้าบอกกับเขาอย่างหน้าตาเฉย  เหมือนไม่ได้มีความรู้สึกใดทั้งสิ้น  

“ ถ้าอย่างนั้น ถ้าข้าจะนอนกับเจ้า  หญิงร่านชายเช่นเจ้าก็คงจะไม่ว่ากระมัง  นอนกันเล่นๆ ไม่ได้มีความสุขรู้สึกใดๆ ให้กัน  เจ้าหว่านเสน่ห์บุรุษเล่นๆ ปั่นหัวเขาเพื่อทดสอบเสน่ห์ของตนเองเล่นๆ  ข้าก็จะนอนกับเจ้าเล่น ๆ เพราะคนที่ไม่ได้รักกัน และเกลียดกันอย่างเช่นเราก็นอนด้วยกันได้ ” 

หลี่หมิงกัดฟันพูดออกไป  เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าสตรีที่เขาคบหามาหลายเดือนเนื้อแท้จะเป็นหญิงร่านชายที่หลอกปั่นหัวบุรุษเล่นเพื่อทดสอบเสน่ห์ของตนเอง  และไม่สนใจว่าตัวเองจะเสียเนืื้อเสียตัวให้กับชายใดบ้าง  หรือไม่นางก็คงจะทำเช่นนี้กับเจ้าคุณชายเหยานั่นแล้วก็เป็นได้