ตอนที่ 14 ออกเดินทาง

ตอนที่ 14

ออกเดินทาง

การไปเยี่ยมบ้านของนางผ่านไปได้ด้วยดี แม้บิดาจะจ้องสามีนางจนตาไม่กระพริบก็ตาม ก่อนที่บิดาจะขอคุยกับเขาส่วนตัวนานเกือบสองชั่วยาม

พอเขากลับออกมาก็มีรอยช้ำบนใบหน้าบางจุด พอนางถามเขาก็ไม่ยอมบอก ครั้นไปถามบิดารายนั้นก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่อง นางจึงไม่เซ้าซี้ต่อ

พอทานข้าวเย็นกับบิดาแล้วนางกับหลงจิวซิ่งจึงขอตัวกลับจวน ก่อนกลับบิดาก็ตามมาส่งถึงหน้าจวน

“เจ้าออกเดินทางไกลครั้งแรกก็รักษาตัวด้วย เมื่อถึงวันเดินทางบิดาจะตามไปส่งเจ้าที่หน้าประตูเมืองเอง”

ผู้เป็นบิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่ครู่เดียวก็หันไปส่งสายตาอาฆาตให้หลงจิวซิ่งต่อ

“ท่านพ่อรีบกลับเข้าจวนพักผ่อนเถอะ ลูกก็จะกลับแล้วเพคะ” นางเอ่ยพร้อมโบกมือให้บิดา ก่อนจะขึ้นรถม้าหลงจิวซิ่งก็ตามขึ้นมาเราจึงกลับจวนกัน

สายตาของท่านอ๋องนั้นคล้ายจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ยอมหนุนตัวกลับเข้าจวนเมื่อรถม้าของบุตรสาวลับมุมถนนไปแล้ว

วันเดินทางไปเมืองหลวงของนางมาถึงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่บนรถม้า โดยมีบิดาควบม้าอยู่ข้าง ๆ

“ท่านพ่อส่งลูกแค่หน้าประตูเมืองจริง ๆ นะเพคะ ถึงเมืองหลวงแล้วลูกจะส่งจดหมายกลับมาหา” นางเอ่ยกับบิดาขณะที่เปิดหน้าต่างรถม้าไว้

“พ่อจะรอจดหมายจากเจ้า แล้วอย่าลืมเอาจดหมายของพ่อไปส่งให้ไทเฮาด้วย เรื่องนี้ห้ามลืมเด็ดขาด!” ท่านอ๋องเอ่ยย้ำเรื่องจดหมาย

ก่อนขึ้นรถม้าที่หน้าจวนบิดานำกล่องบางอย่างพร้อมจดหมายมาให้นาง บอกว่าให้นำของในกล่องนี้พร้อมจดหมายไปมอบให้ไทเฮา แล้วนางจะปลอดภัยจากคนที่คิดร้าย

นางก็ดีใจอยู่หรอกที่มีบิดาเอาใจใส่เพียงนี้ แต่อีกใจก็รู้ว่าอันตรายอยู่รอบตัวตลอดเวลา ยิ่งกลับเมืองหลวงและต้องเข้าวังอีก สิ่งที่บิดาห่วงจริง ๆ คงเป็นความลับเรื่องฐานะที่แท้จริงของนางมากกว่า

“ถึงประตูเมืองแล้วจากนี้เจ้ารักษาตัวด้วย บิดาจะรอตอบจดหมายเจ้า” ท่านอ๋องเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้บุตรสาวบุญธรรม

“ท่านพ่อตาไม่ต้องเป็นห่วงข้ารับปากแล้วว่าจะดูแลนางให้ดี ท่านพ่อตาวางใจเถอะพะย่ะค่ะ”

หลงจิวซิ่งเอ่ยขึ้นขณะที่ควบม้าลงมาคู่กับท่านอ๋อง สายตานั่นสื่อความนัยบางอย่างที่ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายใจนัก

“ท่านพ่อก็รักษาตัวด้วยนะเพคะ ลาก่อน” นางเอ่ยพร้อมโบกมือให้บิดา รถม้าเคลื่อนผ่านประตูเมืองไปช้า ๆ ก่อนจะเริ่มทำความเร็วขึ้นจนเห็นประตูเมืองไกลออกไปเรื่อย ๆ

ท่านอ๋องมองตามขบวนเดินทางของบุตรสาวไปจนลับสายตา ที่เมืองหลวงมีไทเฮาก็จริงแต่นางอยู่ในจวนตระกูลหลงเขาไม่สามารถวางใจได้จริง ๆ บุรุษผู้นั้นทะเยอทะยานเกินไปวันหน้าบุตรสาวเขาคงพลอยเดือดร้อนไปด้วยแน่

“ไปตามท่านเจ้าเมือง แม่ทัพและกุนซือไปที่จวนข้า เราจะวางแผนจัดการพวกค้าเกลือเถื่อนให้สิ้น ข้าจะได้กลับไปกราบทูลฝ่าบาทที่เมืองหลวงด้วยตนเอง”

ด้วยความไม่วางใจแต่ไม่อาจทิ้งเรื่องทางนี้ได้ ท่านอ๋องจึงคิดจะจัดการให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยตามบุตรสาวไปที่เมืองหลวง

วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า การเดินทางของโจวเยี่ยนเหยียนเป็นไปอย่างราบรื่น ขบวนเดินทางของนางนับว่าใหญ่พอควร เพราะหลงจิวซิ่งเอาของจากเมืองไห่เฟิงกลับไปที่เมืองหลวงด้วย

และเพราะเหตุนี้เราจึงเดินทางกันได้ไม่เร็วนัก แม้นายท่านอย่างหลงจิวซิ่งจะเร่งการเดินทางแล้วก็ตาม

ตอนนี้เราเดินทางกันมาได้เกือบครึ่งทางแล้ว นางเองก็เริ่มคุ้นชินกับการที่ต้องนอนบนรถม้าและไม่ได้อาบน้ำบ้างแล้ว ทำอย่างไรได้ก็มันไม่มีโรงเตี๊ยมนี่

อย่างวันนี้นางก็ได้นอนบนรถม้าอีกเช่นเคย เพราะสามีตัวดีของนางเร่งเดินทาง ตอนเที่ยงผ่านโรงเตี๊ยมจึงเพียงแวะกินข้าวแล้วออกเดินทางต่อเลย

ทั้งที่มันก็ไปได้ไม่ไกลก็ค่ำแล้วแท้ ๆ คงกลัวนางไม่ได้ลำบากกระมั้ง ดีนะที่นางเตรียมเครื่องครัวมาทำอาหารด้วย

เพราะเหตุนี้นางจึงได้กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยทุกวัน และไม่แบ่งให้บุรุษผู้นั้นกินด้วย คิดจะกลั่นแกล้งกันหรือ หึ!!อย่าคิดว่านางไม่รู้นะ

“ฮูหยินอาหารที่เจ้าทำแบ่งมาให้ข้าบ้างได้หรือไม่” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้านหลัง ทำให้นางกับไป๋ลู่ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่เงยหน้าขึ้น

“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าทำไว้เพียงพอสำหรับสองคนเท่านั้น ไม่พอแบ่งให้ผู้อื่นหรอกเจ้าค่ะ” นางย้ำเสียงที่คำว่าผู้อื่นพร้อมกับมองไปที่เขา

“ภรรยาควรดูแลเรื่องความเป็นอยู่ของสามี แต่นี่เจ้าทำอาหารทุกวันแต่ไม่คิดจะแบ่งมาให้สามีอย่างข้าเลยสักครั้ง เจ้าเป็นฮูหยินประสาอะไรกัน!!”

ด้วยความหิวบวกกับกลิ่นอาหารที่ยั่วน้ำลายของนาง ทำให้เขาเผลอตะคอกใส่นางไป

“ท่านจะมาโทษข้าได้อย่างไร ในเมื่อท่านเดินทางเช่นนี้บ่อยกว่าแต่ยังไม่คิดเตรียมของไว้ทำอาหารเลี้ยงคน พอข้าทำกินของข้าเองท่านกลับมาต่อว่า ท่านยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่หรือไม่!!”

นางก็ขึ้นเสียงใส่เขากลับไป แต่มือยังไม่ยอมวางชามข้าวราวกับกลัวใครจะแย่งไป อย่าคิดว่าตัวเองมีปากอยู่ฝ่ายเดียว เดี๋ยวแม่จะด่าให้ลืมทางกลับเมืองหลวงเลย เดี๋ยวเถอะ!!

“ได้!!! ฮูหยินบกพร่องเช่นนี้ข้าก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะให้เสียเวลา พรุ่งนี้เช้าให้รถม้าของฮูหยินไปอยู่ที่ท้ายขบวน ให้คนที่คุ้มกันรถม้าของนางไปคุ้มกันสินค้าแทน”

หลงจิวซิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห ก่อนจะเดินหายไปทางท้ายขบวน นางพอจะเดาออกว่าเหตุใดเขาจึงอารมณ์หงุดหงิดเพียงนี้

เพราะก่อนหน้านี้นางเห็นคนของเขาเข้ามารายงานบางอย่าง ก่อนเขาจะทำหน้าตาเคร่งเครียดแล้วหายไปท้ายขบวน พอพักค้างคืนที่นี่เขาก็มีอารมณ์หงุดหงิดอย่างที่เห็น

แต่นางก็อยู่ของนางดี ๆ และทำเช่นนี้มาทุกวัน เขากลับเอาอารมณ์หงุดหงิดนั่นมาลงที่นาง ถ้าไม่ใช่เพราะสมรสพระราชทานนางคงขอหย่าแล้วกลับไปหาบิดาแล้ว

“นายหญิงเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ” ไป๋ลู่เอ่ยถามนายสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากังวล

“ช่างเขาสิ เราทั้งสองต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงเรื่องผลประโยชน์เท่านั้น ก็ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะต้องใส่ใจเขา เอาไว้เราถึงเมืองข้างหน้าค่อยไปจ้างคนคุ้มกันของเราต่างหากแล้วกัน”

นางเอ่ยพร้อมกับตักข้าวเข้าปากจนหมดชาม ไป๋ลู่จึงเก็บชามไปล้างที่ลำธารให้ นางเลยกลับขึ้นไปพักที่รถม้า

แต่รออยู่นานสาวใช้ของนางก็ไม่กลับมาเสียที นางจึงตัดสอนใจลงจากรถม้าไปตามหาที่ลำธาร

แม้นางจะเป็นฮูหยินของจวน แต่ไม่ได้เอาคนติดตามมาดูแลหลายคนอย่างที่ควรเป็น ที่ติดตามมาก็เพียงห้าคนเท่านั้น สามีนางให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางล่าช้า

แต่หลงจิวซิ่งกลับนำคนของตัวเองติดตามมาเป็นพรวน ยามนางจะทำอะไรส่วนมากจึงต้องจัดการด้วยตัวเอง

เมื่อไปถึงลำธารนางก็ยกตะเกียงส่องไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นตัวสาวใช้ของนางอยู่ดี ไม่ใช่ว่าพลัดตกลำธารไปหรอกนะ

“ไป๋ลู่เจ้าอยู่แถวนี้หรือไม่!!!!” นางลองตะโกนเรียกออกไปก่อน แต่ก็ได้รับกลับมาเพียงความเงียบเท่านั้น

นางจึงเดินเลาะไปตามทางน้ำของลำธาร แต่เดินไปได้ไม่ไกลตัวเองกลับรู้สึกว่ามีคนผลักจนนางเซตกน้ำ

“ช่วย...ด้วย!!!!” นางพยายามส่งเสียงตะโกนเรียกให้คนช่วย ขณะที่ตัวเองพยายามตะเกียกตะกายเข้าหาฝั่ง

แต่กระแสน้ำพัดแรงมากจนบวกกับชุดที่นางใส่ ทำให้ร่างกายนางหนักขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งดิ้นเสื้อผ้าพวกนั้นก็ยิ่งรัดร่างกายนางมากขึ้น

“มีคนตกน้ำไปช่วยเร็ว!!! มีคนตกน้ำ!!! ช่วยด้วย!!!!”

เสียงตะโกนของกลุ่มคนดังขึ้น พอดีกับที่นางเริ่มหมดแรงแล้ว นางจึงฮึดเอาแรงเฮือกสุดท้ายโพล่ตัวเหนือน้ำขึ้นมา

“นั่นนายหญิงไม่ใช่หรือ!! ไปช่วยนายหญิงเร็ว!!!”

เสียงคนตะโกนขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงกระโดดลงน้ำ ก่อนตัวนางจะถูกลากเข้าฝั่งได้สำเร็จ

“นายหญิงเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ บ่าวผิดเองที่ไม่ดูแลนายหญิงให้ดี นายหญิงบาดเจ็บที่ใดหรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวหวารีบเอาผ้าห่มมาห่อร่างให้นาง

แม้หิมะจะละลายหมดแล้วแต่น้ำในลำธารยังเย็นจัดอยู่ ทำให้นางตัวสั่นราวกับเจ้าเข้า

“นี่มันเรื่องอะไรกัน! กลางดึกเจ้าควรนอนอยู่แต่ในรถม้าไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงออกมาเดินเพ่นพ่านจนตกลำธารได้เช่นนี้!!!”

เสียงของหลงจิววิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ ก่อนจะมองนางด้วยสายตาไม่พอใจนัก

“ขะ ข้าออกมาตามหาไป๋ลู่ นาง...หายตัวไป” นางเอ่ยตอบเสียงสั่นเพราะความหนาว

หลงจิวซิ่งมองนางด้วยสายตาเวทนาเล็กน้อย ก่อนจะเข้ามาอุ้มนางขึ้นแล้วเดินกลับไปที่กองไฟ

“ให้คนออกตามหาตัวสาวใช้ของนายหญิง ส่วนเจ้าไปเตรียมชุดใหม่ให้นายหญิงเจ้าเสีย” หลงจิววิ่งเอ่ยกับสาวใช้ของนางอีกคน

เสี่ยวหวารับคำแล้วรีบวิ่งนำไปที่รถม้าของนางก่อน นางที่กำลังหนาวจนตัวสั่นจึงซบหน้าลงกับอกเขา

“เพราะความดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเอง เจ้าจึงได้อยู่ในสภาพเช่นนี้” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะของนางคล้ายจะตำหนิแต่เสียงอ่อนกว่าเมื่อครู่

นางไม่ตอบอะไรเพราะตอนนี้หนาวจนปากสั่นหมดแล้ว แต่ในใจก็เถียงว่าเรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันเสียหน่อย