บทที่ 1 ฉันกลับมาแล้ว

หยวนอันอันหญิงงามคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ด้วยความช้ำใจที่ตัดสินใจเดินทางผิด ทั้งที่เธอมีสามีและมีครอบครัวที่รักอยู่แล้ว ไม่คิดว่าทางเลือกนี้จะทำให้เธอต้องกลายเป็นเมียน้อย แถมเงินที่ขโมยของอดีตสามีมาก็ถูกชายชั่วเอาไปจนหมด ตอนนี้เธอเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ เนื่องจากสุขภาพไม่ค่อยดีเพราะทำงานแถมยังโดนชายชั่วทุบตีเมื่อเธอหาเงินเข้าบ้านไม่ได้

“ย่าคะ ฉันคิดถึงย่าเหลือเกิน” สิ่งเดียวที่หญิงสาวนึกถึงและเสียใจคือหญิงชราที่เธอเรียกว่าย่าคนนั้น ตั้งแต่หนีออกมาจากหมู่บ้านเธอก็ไม่กลับไปที่นั่นอีกเลย

ร่างที่กำลังนอนน้ำตาไหลอาบแก้มพร้อมกับลมหายใจรวยรินหมดลมไปทันที เพราะความบอบช้ำของร่างกายและความบอบช้ำทางจิตใจ

หยวนอันอันเวลานี้เศร้าเสียใจเพราะวิญญาณของเธอมองร่างไร้สติบนเตียงอย่างช้ำใจ ที่ตายแล้วก็ยังไม่มีใครทำศพให้ เธอนั่งเฝ้าร่างตัวเองอยู่หลายชั่วโมงแล้วคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น รวมถึงนึกเสียใจที่หย่าร้างกับอดีตสามีและละทิ้งย่าบุญธรรมที่เลี้ยงตัวเอง

หญิงสาวทำได้เพียงนั่งร้องไห้อย่างสำนึกผิด แต่จะมาเสียใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเมื่อสวี่เฉิงกลับมาเห็นผู้หญิงที่เขาเคยบอกรักหนักหนาหมดลมหายใจ แทนที่จะจัดพิธีศพให้

แต่ไม่เลย เขามองด้วยสายตาเหยียดหยามแล้วเดินออกไปโดยมีสายตาร่างโปร่งแสงของหยวนอันอันมองตามอย่างเคียดแค้น

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ทว่าคนที่กลับมาคือ ต้วนหยางเฟย อดีตสามีของเธอ ชายหนุ่มก้มมาอุ้มร่างของหญิงอย่างไม่รังเกียจและพากลับหมู่บ้าน

เมื่อแจ้งเรื่องการตายของอดีตภรรยากับทางการทุกอย่างแล้ว ก็มีเพียงเขาและหญิงชราที่เป็นย่าบุญธรรมของเธอทำทุกอย่างให้ครั้งสุดท้าย โดยมีชาวบ้านเพียงไม่กี่คนที่รู้ข่าวมาร่วมแสดงความเสียใจ และมีบ้านต้วนโดยไม่มีพี่สะใภ้รองมาด้วย  

หญิงสาวมองภาพเหล่านั้นทั้งน้ำตาแล้วตั้งจิตอธิฐานว่า

‘หากมีโอกาสอีกสักครั้ง ฉันอยากกลับไปแก็ไขสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต ไม่ทำผิดเหมือนชาตินี้อีกแล้ว’

จากนั้นก็เหมือนมีแรงมหาศาลพัดพาเธอไปจากตรงนี้

หมู่บ้านไฉ่เยี่ยน ปี 1974

ภายในห้องตกแต่งด้วยสีแดง เพราะนี่คือห้องหอระหว่างหยวนอันอันและต้วนหยางเฟย ลูกชายคนที่สามของบ้านต้วน ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวที่ใส่ชุดแดงคนหนึ่งกำลังนั่งหลับตาด้วยสายตาที่เย็นชา นั่นเพราะงานแต่งครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของเขา แต่เกิดขึ้นเพราะเธอสร้างสถานการณ์ และกดดันให้บ้านต้วนไปสู่ขอเพื่อให้แต่งกับเขา

และเมื่อแต่งเธอเข้ามาแล้ว จึงต้องพูดอย่างเด็ดขาด เพราะตอนนี้เขาได้ทำหนังสือแยกบ้านแล้ว

ทุกคนรู้ดีว่าหยวนอันอันนั้นมีนิสัยอย่างไร คงจะอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวเขาไม่ได้แน่ จึงได้ตัดสินใจขอให้พ่อกับแม่แยกบ้านให้ ซึ่งท่านทั้งสองก็ยอมตกลง

“ถึงแม้ว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว แต่ก็เพียงในนามเท่านั้น พรุ่งนี้ผมจะไปขอจัดสรรที่ดินกับหัวหน้าเฉิน แล้วผมจะรีบสร้างบ้าน อย่างน้อยคุณจะได้ไม่ต้องสร้างเรื่องให้ทุกคนในบ้านนี้ปวดหัว แต่บ้านคงไม่ใหญ่อะไรหรอก เพราะผมไม่ได้ร่ำรวย”

หญิงสาวที่อยู่ในชุดเจ้าสาวพยายามฟังสิ่งที่เขาพูด หยวนอันอันสลัดศีษระเล็กน้อยด้วยความมึนงง เนื่องจากสิ่งต่าง ๆ ที่ชายคนนี้บอกมา ทำไมมันเหมือนกับสิ่งที่เธอได้ยินตอนแต่งงานเลยล่ะ

เมื่อตั้งสติได้แล้วจึงลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบ ๆ ก็พบว่านี่คือห้องนอนของเธอและสามีซึ่งใช้เป็นหอในวันที่เธอแต่งงาน

‘อย่าบอกนะว่าฉันได้กลับมาแก้ไขอดีตในสิ่งที่ทำพลาดไป’

คิดได้อย่างนั้นหยวนอันอันเงยหน้ามองหน้าสามีอีกครั้ง เมื่อเห็นเขามีท่าทีสงบนิ่งเหมือนครั้งนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ

เพราะเธอมั่นใจแล้วว่าได้ย้อนอดีตกลับมาแก้ไขตัวเอง!

“พี่อาจจะมองว่าการแต่งงานครั้งนี้ของเราสองคนเกิดจากความกดดันและเพื่อรับผิดชอบก็ได้แต่ฉันต้องการเป็นภรรยาของพี่จริง ๆ และพี่ไม่ต้องเชื่อฉันตอนนี้ แต่ฉันจะทำให้พี่เห็นเองว่า หยวนอันอันคนนี้ไม่ใช่คนชั่วร้ายอย่างที่คิด และต้องการใช้ชีวิตกับชายที่ชื่อต้วนหยางเฟยไปจนวันตาย!” เธอยกมือขึ้นมาเหมือนให้คำมั่นสัญญา แววตาและน้ำเสียงนั่นจริงจังมาก

‘แต่ฉันจะดีแค่กับพี่และคนที่รักฉันเท่านั้น ส่วนคนอื่นอย่าหวังว่าฉันจะดีด้วย และชาตินี้พี่ต้องอยู่กับฉันคนเดียว ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถเข้าใกล้พี่ได้อีก เพราะฉันไม่ยอม!’