ตอนที่2

" อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากับนาง"

" นางเป็นเพียงเป็นสหายคนหนึ่ง"

เหวินซีห่าวรีบแก้ตัว

" ให้จริงอย่างที่เจ้าพูดเถอะ ยังไงสะใภ้ตระกูลเหวินก็ต้องเป็นองค์หญิง11เท่านั้น ใครๆต่างก็รับรู้ ว่าเจ้ากับองค์หญิงต่างมีใจให้กัน ข้ากับพ่อของเจ้าปรึกษากันแล้ว หลังพิธีกราบไหว้สุสานบรรพบุรุษ พ่อของเจ้าจะทูลขอสมรสพระราชทานให้เจ้ากับองค์หญิง "

" ขอรับ"

" เรื่องที่ตลาดข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่มองผิด แต่จงใจช่วยนางกำนัลคนนั้น คนเขาลือกันไปทั่ว ทำให้องค์หญิงเสื่อมเสียพระเกียรติ เจ้าไปเอาใจนางหน่อย อย่าทำให้ข้ากับพ่อเจ้าต้องผิดหวัง"

" ข้าทราบแล้ว"

วันต่อมาเหวินซีห่าวรีบมาตำหนักหย่งหนิงแต่เช้า ซิงอีรีบเดินเข้าไปหา

" ท่านยังไม่หายดี เหตุใดถึงไม่พักผ่อนเล่า"

" ข้าไม่เป็นไร อย่าลืมสิว่าข้าเป็นองครักษ์ข้าต้องมาทำหน้าที่"

" แต่"

หลี่เยว่ซินล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็ออกมาเดินเล่นสูดอากาศนอกตำหนัก เห็นเหวินซีห่าวกับซิงอีคุยกันด้วยท่าทีสนิทสนม จึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง เหวินซีห่าวเห็นหลี่เยว่ซินก็รีบเดินเข้ามาหา

" องค์หญิง ช้าก่อน"

" มีอะไร"

" ข้า ข้าอยากอธิบายกับท่านเรื่องเมื่อวาน"

นางหันมามองหน้าเขา

" ข้ายอมรับว่าข้าผิด ข้าขอโทษที่มองผิดไปเห็นซิงอีเป็นท่าน ต่อไปไม่มีอีกแล้ว ข้าจะปกป้องท่านให้ดี ข้าสัญญา"

เหวินซีห่าวชูนิ้วสัญญา หลี่เยว่ซินมองด้วยสายตาเรียบเฉย

" เรื่องผ่านมาแล้วช่างมันเถอะ เจ้ายังไม่หายดีกลับไปพักผ่อนซะ ไม่ต้องตามข้า"

พูดจบก็เดินไป ซิงอีรีบเดินตาม

" เจ้าไม่ต้องตามมา อยู่ช่วยคนอื่นๆเก็บของเตรียมเดินทางไปสุสาน ข้าจะไปเดินเล่นแถวนี้ มีลูลู่ไปด้วยก็พอ"

ซิงอีได้แต่มองตาม นางรู้ว่าหลี่เยว่ซินยังไม่หายโกรธนาง จะให้นางทำอย่างไร นางไม่ได้ขอให้เหวินซีห่าวช่วยสักหน่อย เป็นเขาที่วิ่งเข้ามาช่วยนางเอง ยังโอบกอดนางไว้ปกป้องนาง เขาเลือกช่วยนาง นางผิดด้วยรึ

ยามเฉิน ขบวนเสด็จออกเดินทางจากวังมุ่งหน้าไปยังสุสานหลวงที่อยู่นอกเมือง ใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งชั่วยามก็มาถึง จากนั้นก็ทำพิธีกราบไหว้ หลังพิธีเสร็จสิ้น ฮ่องเต้ก็ให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัยสักพักก่อนเดินทางกลับ หลี่เยว่ซินชวนลูลู่ไปเดินเล่นที่เนินเขาทางทิศใต้ นางจำได้ว่ามีต้นพุทราอยู่หลายต้น

" ว้าวองค์หญิง พุทราเต็มต้นเลยเพคะ"

เหวินซีห่าวรีบไปเก็บมายื่นให้หลี่เยว่ซิน นางรับมายังไม่ทันได้กิน ก็เห็นเขาหันไปเก็บอีกลูกส่งให้ซิงอี มองดูพุทราสีเขียวที่อยู่ในมือนางสลับกับพุทราสีแดงสดที่ซิงอีกำลังกัดกิน นางก็โยนทิ้งไป 

" องค์หญิงเดี๋ยวหม่อมฉันเก็บให้ใหม่เพคะเอาลูกสุกๆแดงๆนะเพคะ"

ลูลู่พูดเสียงดัง แล้วเดินไปยื่นมือเก็บพุทรา เหวินซีห่าวถึงรู้ตัวว่าเขาทำให้หลี่เยว่ซินไม่พอใจอีกแล้ว

" ข้าเก็บให้นางเอง"

" ไม่ต้อง ข้าเก็บให้องค์หญิงเอง เจ้าไปเก็บให้ซิงอีเถอะ"

" ลูลู่เราไปกันเถอะข้าไม่อยากกินแล้ว"

" อ้าว เพคะ ไปก็ไป"

ลูลู่เก็บพุทราเข้าสาปเสื้อแล้วรีบเดินตามหลี่เยว่ซินไป ซิงอีกับเหวินซีห่าวรีบเดินตาม

" เสด็จแม่เพคะข้าขอกลับทีหลังได้ไหม"

" หือ ทำไมหล่ะ"

" ก็ข้าอยากแวะเล่นน้ำ ไหนๆก็ออกมานอกเมืองแล้ว"

" น้ำในลำธาร ก่อนจะเข้าเขตเมืองตรงนั้นหน่ะเหรอ"

" ใช่แล้วเพคะ นะเพคะเสด็จแม่ ข้าร้อนอยากเล่นน้ำ"

" ก็ได้ ก็ได้ ข้าจะบอกฝ่าบาทให้"

" ขอบพระทัยเพคะ"

หลี่เยว่ซินแยกออกมาจากขบวนเสด็จ มีทหารองครักษ์จำนวนหนึ่งกับหมอหลวงอีกคนที่ฮ่องเต้ให้ติดตามมา 

มาถึงลำธารนางก็ชวนนางกำนัลอีกห้าคนลงไปเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ระหว่างนั้นซิงอีมองเห็นอีกฝั่งมีต้นไม้ออกผลสีเหลืองสวยน่ากิน จึงชี้บอกหลี่เยว่ซิน

" องค์หญิง ดูนั่นสิเพคะ ต้นอะไรไม่รู้ผลสีสวยน่ากิน น่าอร่อยนะเพคะ"

" ผลอะไรก็ไม่รู้ไม่รู้จัก จะกินสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง ถ้ามีพิษขึ้นมาหล่ะ เจ้านี่ชี้ชวนอะไรไม่เข้าท่า"

ลูลู่ต่อว่าซิงอี ซิงอีทำหน้าสลด

" ขออภัยเพคะองค์หญิง ข้าเห็นว่ามันสีสวยน่ากินก็เลย"

หลี่เยว่ซินเห็นซิงอีทำหน้าตาน่าสงสารน้ำตาคลอ นางก็ยิ่งขัดหูขัดตา หันไปมองอีกทางเห็นดอกไม้สวยงามแปลกตาขึ้นอยู่ข้างโขดหิน จึงว่ายน้ำตรงไป นางเด็ดขึ้นมาดอมดม ซิงอีก็ทำตาม เด็ดอีกต้นขึ้นมาดม

" อื้อหือ กลิ่นหอมมากเพคะดอกอะไรไม่รู้นะเพคะ ห๊อมหอม"

หลี่เยว่ซินรู้สึกมึนๆหัวจึงขึ้นฝั่ง หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ อาการเวียนหัวก็เพิ่มขึ้นจนเซเกือบล้ม ดีที่ลูลู่รับไว้ทัน

" ว้ายองค์หญิง ทรงเป็นอะไรไปเพคะ"

" ลูลูลู่ข้าหายใจไม่ออก เวียนหัวมากด้วย"

" หมอหลวงช่วยองค์หญิงที"

เหวินซีห่าวกำลังจะเข้าไปดูหลี่เยว่ซิน ก็ถูกซิงอีคว้าแขนไว้ก่อนจะกุมหน้าอก

" ซิงอีเจ้าเป็นอะไร"

" ข้า ข้าหายใจไม่ออก"

หมอหลวงรีบเข้าไปตรวจดูชีพจรให้หลี่เยว่ซิงแล้วทำหน้าตกใจ

" องค์หญิงถูกพิษ"

" อะไรนะ จะเป็นไปได้ยังไงองค์หญิงยังไม่ได้เสวยอะไรเข้าไปเลยนะ"

" พิษไม่จำเป็นต้องกิน แค่สัมผัสก็รับพิษได้แล้ว"

" หรือว่า จะเป็นดอกไม้นั่นที่องค์หญิงเก็บมา"

" ดอกอะไร เจ้ารีบไปเอามาให้ข้าดูเร็ว"

ลูลู่มองหาดอกไม้เมื่อครู่ ก็เห็นมันวางอยู่บนโขดหินตรงที่เปลี่ยนเสื้อผ้า จึงรีบวิ่งไปหยิบมาให้หมอหลวงดู พอกลับมาก็เห็นเหวินซีห่าวอุ้มซิงอีมาวางข้างๆหลี่เยว่ซิน

" ท่านหมอรีบตรวจดูนางเร็ว นางเป็นอะไรไม่รู้ "

หมอหลวงจับชีพจรดู

" นางถูกพิษเช่นเดียวกับองค์หญิง"

" ท่านหมอ ข้าเอาดอกไม้มาแล้ว"

ลูลู่ยื่นดอกไม้ให้หมอหลวง หมอหลวงรับมาดู

" ห๊า ใช่แล้ว ดอกไม้นี่มีพิษ นี่แหละ องค์หญิงทรงสูดดมกลิ่นมันเข้าไปใช่ไหม"

" อือ "

หลี่เยว่ซินตอบด้วยสีหน้าโรยแรง 

" เจ้าก็สูดดมมันเข้าไปด้วยใช่ไหม"

หมอหลวงหันไปถามซิงอี

" ใช่"

" ดอกไม้มีพิษ งั้นข้าสัมผัสมันเมื่อกี้ข้าก็ถูกพิษด้วยใช่ไหม"

ลูลู่ถามด้วยความตกใจ

" ไม่หรอก หากเจ้าไม่สูดดมมันเข้าไป พิษมันอยู่ที่เกสร เพียงแค่สัมผัสไม่อาจถูกพิษได้ เว้นแต่จะสูดดมกลิ่นมันเข้าไป"

" งั้นก็รีบถอนพิษสิ รออะไรอยู่หล่ะ"

เหวินซีห่าวพูดขึ้น

" ได้ ข้ามียาถอนพิษพอดี"

หมอหลวงล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ หยิบขวดยาออกมา พอเทขวดยา ยาลูกกลอนเม็ดเดียวก็ไหลออกมา

" ห๊า ทำไมถึงเหลือแค่เม็ดเดียวหล่ะ"

" หมายความว่ายังไงที่ว่าเหลือเม็ดเดียว"

" ข้าหยิบขวดผิดติดตัวมา ขวดที่มียาถอนพิษอยู่ในกล่องยาที่ติดไปกับรถม้าในขบวน"

" แล้วยามีเม็ดเดียวจะทำยังไง"