008

“มู่หรงไป๋อี้? ไม่เคยได้ยินมาก่อน” ดูท่าบุรุษรูปงามที่องค์หญิงผิงอันกล่าวถึงจะไม่ใช่คนเมืองหลวง แต่นางก็พอรู้จักตระกูลมู่หรงอยู่บ้าง ตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในต้าเยว่ มีรกรากอยู่เขตทางใต้ กิจการร้านรวงเผยแพร่ทั่วราชอาณาจักร แม้ว่าไม่มีอำนาจในราชสำนัก ก็อย่าได้ดูถูกอำนาจเงินตรา บ่อยครั้งที่เงินทองพูดได้เสียงดังกว่า มีเงินมากเวลาทำอันใดก็กลายเป็นเรื่อง่ายดาย

“ข้าเองก็ไม่เคยเห็นหรอก เพียงแค่ได้ยินคำเล่าลือ” สายตาองค์หญิงผิงอันดูเพ้อฝัน “แต่ข้าเคยเห็นภาพวาดของโหรวกุ้ยเฟยในห้องทรงพระอักษรของเสด็จพ่อ งดงามไม่แพ้ท่านน้าหรูซินเลยล่ะ”

ซูเหยาไม่เคยเห็นคนตระกูลมู่หรง มีเพียงครั้งเดียวที่มารดาของนางพูดถึงโหรวกุ้ยเฟย พระนางเป็นบุตรีจากตระกูลมู่หรง มารดานางเคยกล่าวไว้ว่า เหนือมีฟาง ใต้มีมู่หรง อนิจจาคนงามมักอายุสั้น

“สนใจหรือไม่ บุรุษที่รวยทั้งรูปโฉมและทรัพย์เช่นนี้ หาไม่ง่ายหรอกนะ หากข้าไม่เห็นเจ้าเป็นพี่น้อง เรื่องดีๆ อย่างนี้ให้ตายก็ไม่ยอมบอกหรอก” นางยิ้มกรุ้มกริ่ม กระทุ้งแขนซูเหยาเบาๆ

“แล้วทำไมเจ้าไม่เก็บไว้เอง” ซูเหยาเหล่ตามองอย่างหมั่นใส้

“ตำราคุณธรรมสตรีสอนไว้ว่า เมื่อเจอของดี ต้องเสียสละ