อย่ารักนางร้าย

ทิชานักเขียนสาววัยยี่สิบต้นๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบงันในบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่ชานเมือง บ้านหลังเล็กที่เธอซื้อไว้ด้วยเงินจากการเขียนนิยายมาตลอดห้าปี ทั้งชีวิตของเธอมีเพียงตัวอักษร เป็นเพื่อนเป็นที่พึ่งเป็นความรักที่ไม่เคยทรยศ

ในคืนฝนพรำคืนนั้นบนโต๊ะไม้หน้าหน้าต่าง เธอกำลังนั่งเขียนตอนจบของนิยายเรื่องล่าสุด เรื่องราวของพิงค์มิรา นางร้ายที่ไม่มีใครรักไม่มีใครเข้าใจ และสุดท้ายต้องตายอย่างเดียวดายในห้องนอนที่ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับจากโลกภายนอก

        “พี่ศรัญถ้าคิดว่าเกรซโกหกก็ยิงเลย”

“อย่ามาท้าฉันเกรซ และจำไว้ว่าคนที่ฉันรักมีพราวฟ้าคนเดียวฉันไม่เคยรักเธอ!” เขาตะโกนสุดเสียงมือไม้สั่นเทาเพราะเกียจคนตรงหน้า ที่เข้ามาทำลายเขาและคนที่เขารัก

เธอวางมือลงบนอกของเขาตรงหัวใจที่เต้นรัว ความเงียบเข้าครอบคลุมเพียงชั่ววินาที แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น ดังชัดเจนในค่ำคืนอ้างว้าง

ปัง!

ร่างของพิงค์มิราทรุดลงช้าๆ แขนตกข้างลำตัวดวงตากลมโตยังค้างอยู่ที่ใบหน้าของเขา ราวกับอยากจดจำให้ถึงวินาทีสุดท้าย

“ขอบคุณที่เคยทำให้เกรซรู้จักคำว่ารัก” เธอพูดด้วยเสียงกระซิบ ก่อนดวงตาจะค่อยๆ ปิดลง พร้อมลมหายใจที่แผ่วเบาลงทุกที

เลือดไหลซึมลงผืนหญ้า และลมหายใจของเธอก็ไม่กลับมาอีก

ทิชาวางปากกาลงช้าๆ น้ำตาไหลรินตามแรงสะเทือนของฉากสุดท้ายที่เธอเป็นคนบรรจงเขียน แต่รู้สึกเหมือนมันเป็นคำไว้อาลัยของชีวิตตัวเอง

“ไอ้ศรัญสารเลวเอ้ย” ทิชาสบถออกมาเพราะกำลังอินแถมยังมีนักเขียนเข้ามาคอมเมนต์ด่าคนเขียนมากมาย รวมถึงด่าตัวละครด้วย

‘คนเขียนโรคจิตป่ะ’

‘ไอ้เลวไม่รักแล้วยังยิงเขาอีก’

‘เกิดอีกกี่ชาติอย่าได้เจอกับคนแบบมึงอีก’

‘คนเขียนขาดความรักหรือยังไงพิงค์มิราก็มีหัวใจน่ะ ถึงจะร้ายนางก็รักแต่พระเอก’

ทิชายิ้มอย่างภาคภูมิใจที่มีกระแสตอบรับนิยายเรื่องนี้อย่างล้นหลาม แต่ละปีงานเขียนสามารถทำเงินให้เธอมากมายเรียกว่าหลายคนคิดไม่ถึงเลยทีเดียว แต่ความบ้างานมักมาพร้อมกับความโดเดี่ยว

“เกิดหน้าหรือชาติไหนขออย่าได้เจอผู้ชายแบบไอ้ศรัญ!”

ตัวละครเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง แต่ปักใจรักพราวฟ้านางเอกของเรื่อง ทำลายทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่เรารัก แต่ลืมนึกถึงจิตใจของอีกคนเขากำจัดได้ทุกคนแม้กระทั่งคนที่รักเขา

จู่ๆ สายฝนกระหน่ำลงมาไม่หยุด ราวกับฟ้ารู้ว่าคืนนี้จะมีอะไรบางอย่างจบลง

“มาตกอะไรตอนนี้กลางคืนมันเหงา”

ทิชาเดินช้าๆ ออกจากโต๊ะเขียนนิยายมือยังเปื้อนหมึกที่ยังไม่แห้งดี เธอพิงกับขอบเคาน์เตอร์ในห้องครัว เปิดก๊อกน้ำ ตั้งใจจะล้างหน้าที่เปียกไปด้วยทั้งน้ำตาและเหงื่อเย็นๆ แต่อยู่ดีๆ แสงสว่างสีขาววาบก็สาดเข้ามาในห้อง

เปรี้ยง!

แรงระเบิดจากฟ้าผ่าทำให้ร่างของทิชาถูกเหวี่ยงกระแทกกับพื้น กลิ่นควันไหม้คละคลุ้งเธอนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม้เย็นเฉียบ รู้สึกถึงลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เหมือนเสียงโลกทั้งใบหายไปไกลเกินจะเอื้อมถึง

สายตาเธอเริ่มพร่าเลือน แต่ในหัวกลับชัดเจนเหลือเกิน

“นี่เรากำลังจะตายจริงๆ ใช่ไหม ยังไม่มีผัวอายุก็สั้น”

ทิชาค่อยๆ หลับตาลง ภาพชีวิตที่ผ่านมาผุดขึ้นในหัว เหมือนฉายซ้ำช้าๆ

โต๊ะเขียนหนังสือกลางห้องเงียบ ๆ กองต้นฉบับวางเรียงกันสูงราวภูเขา ถ้วยกาแฟที่แห้งสนิทจนเป็นคราบ โทรศัพท์มือถือที่แทบไม่เคยมีสายเรียกเข้า เว้นแต่บรรณาธิการเพราะพ่อกับแม่เธอเสียไปนานหลายปีแล้ว

คืนวันเกิดที่เธอนั่งกินเค้กคนเดียว พร้อมเป่าเทียนขอพรเดิมๆ

“อยากมีใครสักคนที่ไม่ต้องเข้าใจงานเขียนเราก็ได้ ขอแค่อยู่ข้างๆ ในวันที่เหนื่อย ในวันที่เรารู้สึกว่าไม่เหลือใคร”

แต่เธอก็ไม่เคยได้เจอคนนั้น เวลาหมดไปกับการเขียนถึงความรักในจินตนาการ ทั้งที่ความรักในชีวิตจริงเธอยังไม่เคยได้สัมผัสเลยสักครั้ง

ริมฝีปากของทิชาขยับเบาๆ ราวกับอยากพูดอะไรบางอย่าง ‘จะตายทั้งทีขอมีชีวิตที่เลิศหรูกว่านี้ได้ไหม ขอผู้ชายหล่อๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง’

แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาหยดน้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงข้างแก้ม พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่เธอปล่อยไปอย่างเงียบงัน

.

กลิ่นดอกลาเวนเดอร์ลอยอ่อน ๆ ในอากาศ ผ้าม่านสีครีมปลิวไหวตามแรงลมอ่อนยามเช้า แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาเป็นลำ

มือของเธอเรียวบางเนียนนุ่มกว่าที่เคย สวมแหวนเพชรวงใหญ่ เนื้อผ้าเป็นแบรนเนมสุดหรูที่คนอย่างทิชาไม่มีปัญญาซื้อ บรรยากาศคุ้นเคยมากเหมือนเธอหลุดเข้ามาอยู่ในนิยาย

เธอลุกพรวดขึ้นมองรอบตัวห้องนอนหรูหราที่เธอเป็นคนบรรยายไว้ในนิยายเรื่องล่าสุดกลับมีอยู่จริง ไม่ใช่ความฝัน

เธอรีบวิ่งไปที่กระจก และสิ่งที่สะท้อนกลับมาไม่ใช่ใบหน้าของนักเขียนสาว

แต่เป็นใบหน้าคมสวยของ พิงค์มิรานางร้ายในนิยายของเธอเอง หัวใจของทิชาเต้นรัวเหมือนจะทะลุออกมา เธอกุมขมับ สูดลมหายใจเข้าแรงๆ

ใบหน้าหน้ารูปไข่ผิวขาวอมชมพู ผ่องเนียนไร้ที่ติดูสวยแบบผู้ดี ดวงตาตากลมโตมีประกายสะท้อนอารมณ์อ่อนโยนและมั่นใจ แต่งตาชัดเจนด้วยอายไลเนอร์และขนตาเด้ง ริมฝีปากอิ่มสวยสีชมพูแดงนุ่มนวลดูน่าจูบ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนคลื่นสวยงามปล่อยสยายอย่างมีวอลลุ่มดูหรูหราและเซ็กซี่

เธอคิดในฝจในรูปว่าสวยแล้วพอมาเจอแบบนี้พิงค์มิราเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น

“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นฉันตายไปแล้ว แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” แล้วสติของเธอก็ชัดเจนขึ้นทีละนิดเธอจำได้ทุกอย่าง เรื่องราวที่เธอเขียนความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน การทรยศ และบทจบ

“พิงค์มิราจะถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ ทำลายชีวิตของนางเอก สุดท้ายโดนพระเอกฆ่าทิ้งตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีแม้แต่ใครสักคนที่จะร้องไห้ให้”

“ไหนจะถูกพระเอกให้คสวามหวังเพราะต้องการหุ้นพ่อแม่ของพิงค์มิรา ที่เขาดูแลอยู่ พิงค์มิรากลายเป็นคนไม่เหลือใครเพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุ หุ้นทั้งหมดอยู่ในความดูแลของศรัญ และเขาต้องการครอบครองมัน”

เธอนั่งลงบนปลายเตียงสายตาเหม่อลอย คิดถึงตอนจบของเรื่องที่จะมาถึงในไม่ช้า ตอนนี้น่าจะอยู่ในช่วงเริ่มต้นของนิยาย

“ถ้าฉันไม่ทำอะไร ฉันก็จะต้องตายซ้ำอีกครั้ง”

เธอสูดลมหายใจลึก ไม่เธอจะไม่ยอมตายแบบนั้นอีก

“ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับพระเอก ไม่แทรกแซงความรักของใคร ไม่เล่นตามบทเดิมที่ฉันเคยเขียนไว้ ฉันจะหนีจากเรื่องทั้งหมดนี้จะมีชีวิตที่สงบเงียบ และไม่ต้องตายเพราะความรักที่ไม่ใช่ของฉัน”

แต่มันไม่ง่ายเพราะแม้เธอจะพยายามหลีกหนี แต่เรื่องราวในโลกนิยายก็ยังคงดำเนินไปตามเส้นทางเดิม พระเอกยังคงเจอนางเอกในงานเลี้ยงครั้งหน้า

เหมือนชะตากรรมไม่ยอมให้เธอหนี นิยายยังคงดำเนินต่อไปนางร้ายแบบพิงค์มิราไม่มีทางได่สมหวังกับพระเอกของเรื่อง

“คุณหนูฟื้นแล้วเหรอคะ ฮือ ป้าดีใจที่สุดเลย”

“ป้ายุ้ย” เธอจำได้ป้ายุ้ยเป็นแม่บ้านที่รักและหวังดีกับพิงค์มิราที่สุด เพราะเลี้ยงหญิงสาวมาเองกับมือ

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ เหนื่อยก็พักผ่อน” ป้ายุ้ยร้องห่มร้องไห้ ทำให้เธองุนงงทำเหมือนว่าเธอฆ่าตัวตายเสียอย่างนั้น

“ร้องไห้ทำไมคะ”

“คุณหนูกินยาเกินขนาดหลับไปหนึ่งคืนเต็มๆ ดีนะมีคุณหมอดูแล”

เข้าใจแล้วพิงค์มิราแค่เหนื่อยแต่นอนไม่หลับเลยอัดยาไปเกินขนาด ทำให้หลับนานแล้วทำไมเธอถึงเข้ามาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนได้

เพราะอะไรเธอถึงตื่นขึ้นมาในร่างของเกรซ พิงค์มิรา เศรษฐกานต์ วัย 24 ปี นางแบบและชอบรับบทนางร้าย สวย แซ่บ มั่นใจ มีคาแรกเตอร์ชัดเจนแบบแม้จะขี้เหวี่ยง แต่ไม่ได้ไร้เหตุผลเป็นคนทุ่มเทกับทุกอย่างที่รัก และไม่ยอมให้ใครมาดูถูกง่ายๆ

อีกสองวันพิงค์มิราจะไปทานข้าวกับพระเอกของเรื่อง ซึ่งครอบครัวทั้งสองสัญญากันไว้ว่าจะให้พิงค์มิราและศรัญหมั้นหมายกัน แต่แทนที่จะรักศรัญกับเกลียดพิงค์มิราเพราะหญิงสาวมักมีข่าวฉาวกับผู้ชายในวงการ

แสงไฟโคมระย้าคริสตัลที่ห้อยอยู่เหนือโต๊ะอาหารขนาดเล็กสำหรับสองที่ให้บรรยากาศราวกับฉากในหนังฮอลลีวูด

โต๊ะถูกจัดอย่างพิถีพิถันด้วยจานเซรามิคลายทอง ช้อนส้อมเงินแท้ และแจกันดอกกุหลาบขาววางตรงกลาง ทุกอย่างสื่อถึงความตั้งใจของสองตระกูลที่จะผลักดันความสัมพันธ์ของพิงค์มิรา และศรัญให้เดินไปตามกรอบของสังคมชั้นสูง

ศรัญ วริชศ์ศรัญ อัครเดชานนท์ อายุ 30 ปี เจ้าของบริษัทสื่อโฆษณาอันดับหนึ่งของประเทศ WSA Group และเจ้าของบริษัทอสังหาริมทัพย์ ลึกลับผู้เปี่ยมด้วยเสน่ห์เยือกเย็นนิ่งขรึม แต่มีความเจ้าสำราญแบบที่ไม่ต้องอวดอ้าง เขาไม่ใช่คนพูดมาก นิสัยนิ่งพูดน้อยรักอิสระ

ทำไมจะไม่รู้นิสัยเขาเพราะเธอเป็นคนสร้างเขาขึ้นมากับมือ ไม่น่าเขียนให้พระเอกธงแดงเลย

ทิชาในร่างของพิงค์มิรานั่งอยู่ก่อนแล้วใบหน้าสงบนิ่งแต่ตาคมกริบกวาดมองรอบตัวราวกับอ่านฉากได้ทะลุปรุโปร่ง เธอรู้ดีว่าอีกไม่กี่อึดใจเขาจะมา และบทสนทนาเก่าๆ จะเริ่มต้น

เสียงฝีเท้าชายหนุ่มดังขึ้น ศรัญปรากฏตัวในชุดสูทสีเทากราไฟต์ เนี๊ยบทุกระเบียดนิ้ว ใบหน้าคมเข้มแบบคนเมือง สายตาหยิ่งเย็นชา และมีแววเหน็บแนมตามเคย

‘ไม่คิดว่าตัวจริงจะหล่อแบบนี้’ เธอมองใบหน้าของเขาแบบตะลึงเพราะไม่เคยอยู่ใกล้คนหล่อแบบนี้มาก่อน เขาดูดีจนเธอละสายตาไม่ได้

รูปหน้าหล่อคมแบบวีเชฟ มีคางเด่นและเรียวจมูกโด่งรับกับโครงหน้า ตาเรียวยาวดูเฉียบคมแฝงความมั่นใจและน่าค้นหา ริมฝีปากเรียวได้รูปสีอมชมพูนิดๆ ดูสุขภาพดี

“เซอร์ไพรส์ดีนะ คิดไม่ถึงว่าเธอจะมาก่อนเวลาหรือแค่กลัวฉันจะไม่มา?”

พิงค์มิรายกแก้วไวน์ขึ้นจิบ สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย กำลังชื่นชมความหล่อ ลืมไปว่าคนตรงหน้าปากสวนทางกับหน้าตา

“ฉันไม่กลัวอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ โดยเฉพาะกับคนที่ต่อให้ไม่มา ก็คงไม่มีผลอะไรกับชีวิตฉัน” พิงค์มิราเวลาอยู่ต่อหน้าศรัญชอบทำตัวเรียบร้อยให้เขาโขกสับจนและ แต่เธอไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไป

ศรัญเลิกคิ้วสะบัดสูทเบาๆ ก่อนนั่งลงตรงข้ามเขาหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นอย่างเชื่องช้าก่อนหันหน้ามาหาเธอ เขาตกใจกับสรรพนามที่เธอเรียกเขาและแทนตัวเองว่าฉัน

“ปากกล้าขึ้นนะช่วงนี้ หรือว่าไปฝึกจิตมาจากไหน?”

“เปล่าหรอกค่ะ แค่เลิกทนกับอะไรที่ไม่ควรทน” เธอยิ้มบางๆ ดวงตาไม่สะท้อนความเกรงใจใดๆ

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด พนักงานเสิร์ฟใช้ที่ยืนประจำข้างโต๊ะมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะค่อยๆ ถอยห่างออกไปเหลือเพียงสองคนที่ยังปะทะสายตากันเหมือนจะไม่มีใครยอม

“เธอจะเล่นบทอะไรอีกล่ะคราวนี้พิงค์มิรา คนดี? คนบริสุทธิ์ หรือเหยื่อผู้ถูกกระทำ?” หลายครั้งที่มีเรื่องกันพิงค์มิรามักจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนเสมอ

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่เล่นละครซ้ำบทเดิมให้คุณเบื่อหรอก” เสียงเธอนิ่งราบเรียบ แต่คมกริบราวกับปลายมีด อาหารจานแรกถูกเสิร์ฟ แต่ไม่มีใครแตะ

ศรัญพิงพนักเก้าอี้ มองเธออย่างประหลาดใจแต่ไม่แสดงออกชัด

“เปลี่ยนไปจริงๆ เธอจะเล่นละครอะไรตบตาฉัน บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่เคยรักเธอและไม่อยากรู้จัก” เขาพึมพำตอนนี้หุ้นทั้งหมดของพิงค์มิราอยู่ในมือเขา แต่ไม่สามารถสะบัดเธอทิ้งได้เลยเพราะแม่ของเขา

“ดีค่ะ ฉันก็ไม่อยากรู้จักคุณในแบบเดิมเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ เสียดายแค่รสชาติของคนร่วมโต๊ะที่มันขมไปหน่อย” เธอลุกขึ้นยกผ้าเช็ดปากวางบนจานอย่างเรียบร้อย

“งานหมั้นคุณไปคุยกับแม่คุณเอาเองนะคะ บอกไปว่าฉันไม่ต้องการผู้ชายห่วยๆ แบบคุณ”

แล้วเธอก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ษรัญของเรื่องนั่งอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ เงียบงันกับความเปลี่ยนแปลงที่เขาเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก

“อะไรวะ” สรัญส่ายหัวเบาๆ ตามอารมณ์ของหญิงสาวไม่ทัน เขารู้ว่าพิงค์มิราคิดกับเขายังไงแต่เขาไม่ได้รักเธอ เขาไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบมั่วกับแฟนคนอื่น

“คุณแม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง” จะว่าสงสารก็ได้เพราะตอนนี้หญิงสาวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว

“พี่ศรัญคะ พี่ศรัญขา ยัยนี้เรียกร้องความสนใจเก่ง”