บทนำ 1/2

บทนำ

ภายใต้ศาลาไม้ที่อยู่ใจกลางสวนของตระกูลเฉิง สายฝนได้ตกลงมาอย่างหนักหน่วง จนมีเม็ดฝนบางส่วนตกลงมากระทบกับใบหน้าอันงดงามของมู่เสี่ยวชิง หญิงสาวที่อยู่ในชุดสีขาวอันบริสุทธิ์ทว่ากลับมีเลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั่วหว่างขา นางทรุดกายลงนั่งกับพื้นพร้อมเงยหน้ามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีที่อยู่กินกันมากว่า 2 ปี ด้วยหัวใจอันเจ็บปวดร้าวราน กระบอกตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วงด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด

"อือ ๆ ท่านพี่... เหตุใดท่านถึงทำกับข้าและลูกเช่นนี้กัน เหตุใดท่านถึงไม่อยากให้เขาเกิดมาเล่า นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านเลยนะ" นางตะโกนถามออกไปทั้งน้ำตา

"จะให้ข้าพูดอีกกี่ครั้งว่าเด็กในท้องของเจ้าไม่ใช่ลูกของข้า เจ้ามันนังแพศยาที่ลอบสวมหมวกเขียวให้กับข้า"

บุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีชี้หน้าใส่ผู้เป็นภรรยาด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด นางยังมีหน้ามาต่อว่าเขาได้อีกหรือ ทั้งที่ตัวนางเองหาใช่สตรีที่ดีไม่

"ท่านพูดอันใด นี่คือลูกของท่าน และข้าก็หาได้ทำเรื่องงามหน้าเช่นนั้นไม่ ข้าเป็นภรรยาของท่านมานานถึง 2 ปี ท่านยังมิเชื่อใจข้าอีกหรือไร" มู่เสี่ยวชิงมองผู้เป็นสามีด้วยความผิดหวัง

"หึ ๆ เจ้าไม่ต้องมาพูดจาโย้เย้ไปมา อย่างไรโทษของเจ้าก็คือความตาย ตระกูลเฉิงของข้าไม่ยอมให้สตรีเช่นเจ้ามาทำลายชื่อเสียงอันดีงามไปได้หรอก เจ้าควรจะขอบคุณในความเมตตาสุดท้ายของข้านะเสี่ยวชิง เจ้าตายไปเงียบ ๆ เพื่อรักษาเกียรติของตัวเองไม่ดีกว่าหรือ ข้าสัญญาว่าข้าจะจัดงานศพของเจ้าอย่างดีเลยล่ะ" เขาเอ่ยอย่างมีน้ำใจ ทว่าในน้ำเสียงนั้นกลับไม่มีความจริงใจเลยสักนิดเดียว

"อันใดคือเมตตา อันใดคือเกียรติ ท่านกล้ากล่าววาจาเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านมันไร้หัวใจสิ้นดี ข้าไม่น่าหลงผิดรักคนเช่นท่านได้เลย"

"ชิงเอ๋อร์... เจ้าคิดช้าไปหรือไม่ คิกคิก"

สตรีนางหนึ่งที่มู่เสี่ยวชิงคุ้นเคยก้าวขึ้นมาด้านหน้า บัดนั้นมู่เสี่ยวชิงจึงรู้ว่าภายในที่แห่งนี้ไม่ได้มีแค่นางกับเขา แต่ยังมีสหายสนิทและด้านหลังยังเป็นพ่อสามีและแม่สามีที่นางเคยให้ความเคารพจากใจจริงด้วย

"เจ้า! เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน" มู่เสี่ยวชิงผินหน้าไปมองสหายด้วยความไม่เข้าใจถึงการปรากฏกายของนาง

"เพราะข้าต้องการมาดูให้เห็นกับตาว่าท่านพี่ตัดขาดเจ้าอย่างไรเล่า ชิงเอ๋อร์... เห็นแก่ความเป็นสหายของเรา และข้าเองก็เคยช่วยเหลือเจ้ามานานหลายปี เจ้าก็ควรจะตอบแทนข้าบ้างสิ"

นางก้าวเข้ามาใกล้พร้อมกับถือถ้วยยาที่ผสมยาพิษมอบให้กับมู่เสี่ยวชิง ใบหน้างามแสยะยิ้มหวานอย่างโหดเหี้ยม

"จะ เจ้า... หมายจะพูดว่าอะไร"

"ข้ากับท่านพี่รักกันมานานแล้ว เจ้าที่เป็นฮูหยินเอกและยังทำเรื่องงามหน้าสมควรจะหลีกทางให้ข้าเสียที ฉะนั้นจงดื่มยาพิษนี่ซะเถอะ!!" สุ้มเสียงแว่วหวานทว่ากลับบาดลึกไปถึงใจคนฟังอย่างเจ็บปวด

"จะ เจ้าเป็นชู้กับสามีของข้าหรือ ทั้งที่เจ้าเป็นสหายสนิทของข้าแท้ ๆ เหตุใดเจ้าถึงได้ทำเรื่องเช่นนี้ได้กัน" จากความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นเมื่อรู้ว่าตนถูกแทงข้างหลัง

"จะพูดว่าชู้ก็ไม่ถูก เพราะข้านั้นมาก่อนเจ้าต่างหากเล่า นังโง่!"

นางหัวเราะขันกับความโง่เขลาของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปเกาะแขนบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของสหายอย่างหน้าชื่นตาบาน

"หึ ๆ ข้าเข้าใจแล้ว เป็นข้าเองที่โง่เขลาเบาปัญญาสินะ" มู่เสี่ยวชิงเงยหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ตอนนี้นางกระจ่างแจ้งแก่ใจแล้ว... ความตายของนางคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ!

"เจ้าคิดถูกแล้วล่ะเสี่ยวชิง ส่วนเรื่องสินเดิมของเจ้าพวกเราจะดูแลให้เอง เจ้าอย่าได้เป็นห่วงไปเลย"

แม่สามีก้าวขึ้นมายืนยิ้มราวกับนี่คือสิ่งที่พวกนางควรทำ ทั้งที่ความจริงแล้วสินเดิมพวกนี้จะต้องส่งคืนให้กับตระกูลเดิมของนางหากนางต้องตายเมื่อไม่มีบุตรสาว

"ใช่แล้ว โสมพันปีที่เจ้าเก็บเอาไว้ พวกเราจะถวายแด่ฮ่องเต้แทนเจ้าเอง เมื่อเจ้าตายไปแล้วย่อมต้องได้รับความดีความชอบจากฮ่องเต้อย่างแน่นอน รีบบอกมาเถิดว่าเจ้าเอาโสมพันปีไปซ่อนไว้ที่ใดกันแน่" พ่อสามีเอ่ยขึ้นพลางแสยะยิ้มเหี้ยม

พวกเขาเบื่อที่จะต้องเล่นงิ้วนี้เต็มทีแล้ว เวลาที่ทอดมายาวนานกว่า 2 ปีสมควรจะสิ้นสุดลงเสียที เป้าหมายที่พวกเขาต้องการก็คือโสมพันปีอันเป็นสมบัติของมู่เสี่ยวชิง พวกเขาต้องการนำโสมพันปีไปถวายให้แด่ฮ่องเต้เพื่อรับความดีความชอบ ในเวลานี้ฮ่องเต้ถูกพิษจำต้องได้รับโสมพันปีเพื่อบำรุงพระวรกายอันล้ำค่า

"พวกท่าน! รู้เรื่องโสมพันปีของข้าได้อย่างไร"

ใบหน้าหวานซีดเผือดด้วยความตกใจ เรื่องโสมพันปีนี้นางไม่เคยกล่าวกับผู้ใดมาก่อน นี่ถือว่าเป็นความลับเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลของนาง