แผนการเอาคืนบ้านรอง

“ท่านหมอ เรื่องค่ารักษา...”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องเงินนางก็มีท่าทีอึดอัดขึ้นมา บ้านของนางไหนเลยจะมีเงินเป็นของตนเอง หลายปีมานี้หน้าที่ของมารดามีเพียงรับใช้พวกเขา

แค่อาหารยังไม่สามารถทานให้อิ่มท้อง อีกอย่างนางพึ่งมาที่นี่ได้เพียงสองวันก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว จึงยังไม่มีเวลาทำงานหาเงิน

เมื่อเห็นท่าทีของเด็กสาวเป็นเช่นนั้นหมอชราก็เข้าใจได้ทันที

“ไม่เป็นไรเอาไว้เจ้ามีเมื่อใดค่อยนำมาให้ข้า วันนี้ข้าเองก็มิได้ลงมือรักษาท่านแม่ของเจ้า จากนี้เจ้าให้ข้าสองตำลึงค่ายาสมุนไพรก็พอแล้ว”

“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ แต่เมื่อท่านมาที่นี่แล้วข้าคงให้ท่านกลับไปมือเปล่าไม่ได้”

เซี่ยชิงหลียิ้มกว้างทันที นางวิ่งไปหยิบตะกร้าไม้ไผ่ส่งให้หมอชรา

“นี่คืออะไร”

“ท่านรับไปเถอะไม่ใช่อะไรที่ล้ำค่าขนาดนั้น แต่ข้าอยากให้ท่านนำกลับเรือนไปด้วย”

หญิงสาวคะยั้นคะยอให้ท่านหมอหลิวรับตะกร้าไม้ไผ่ในมือของตน ชาวบ้านที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเมื่อรู้ว่าหลี่หลันฮวาพ้นขีดอันตรายแล้วจึงวางใจแยกย้ายกลับเรือนของตน

“ท่านปู่หมอ เป่าเอ๋อไปส่งท่าน”

เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อคิดว่าอาการของมารดาไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

ภายหลังเมื่อภรรยาของท่านหมอหลิวเปิดตะกร้า พบว่าด้านในมีผักป่าและไก่ป่าสามตัว ไม่คิดว่าเด็กสาวจะมีน้ำใจเพียงนี้ หมอหลิวคิดนำกลับไปคืนแต่มาคิดดูอีกที เด็กสาวผู้นั้นรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังให้ตนมา หมายความว่าต่อให้เอากลับไปคืนเด็กคนนั้นก็คงไม่รับกลับ

“ตาเฒ่าจะให้ข้าทำอย่างไรกับสิ่งของเหล่านี้”

หญิงชราถามสามีด้วยสีหน้าเป็นกังวล นางเองก็รู้ว่าเด็กๆ เหล่านั้นมีชีวิตที่ลำบากเพียงใด แต่ก็ยังแสดงน้ำใจต่อพวกเขา

“เจ้าต้มน้ำแกงเถอะ ถือเสียว่าเป็นน้ำใจของเด็กบ้านรองสกุลเซี่ย”

ความจริงที่เซี่ยชิงหลีให้ไก่ป่ากับท่านหมอหลิวเพราะวันนี้นางคิดจะจัดการกับไก่ในเล้าทั้งหมดของแม่เฒ่าหวังนั่นเอง

“อาเหิง วันนี้เจ้าอยากกินไก่ย่างตัวใหญ่หรือไม่”

“อาเหิงอยากกิน ภรรยาจะฆ่าไก่อีกแล้วหรือ อาเหิงช่วยจับ”

ท่าทางของชายหนุ่มดูมีความสุขเมื่อได้รู้ว่าตนเองจะได้ทานเนื้อ วันนี้หญิงสาวแลกเกลือกับข้าวขาวมาแล้ว จากนี้ต้มโจ๊กต้มน้ำแกงไก่เพื่อบำรุงร่างกายของมารดา ส่วนคนสารเลวเหล่านั้นเอาไว้นางคิดบัญชีทีหลัง

“หลีเอ๋อทำแบบนี้ดีแล้วจริงๆ หรือ”

พี่ชายแสดงสีหน้าเป็นกังวล ตลอดชีวิตร่ำเรียนเขียนอ่านใช้ชีวิตตามวิถีเต๋า มักได้รับการสั่งสอนให้เคารพกตัญญูต่อผู้อาวุโสในบ้าน จึงไม่เคยมีความคิดต่อต้าน การกระทำของน้องสาวและนิสัยที่เปลี่ยนไปของนางทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นชิน

“ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป พวกเขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก แย่สุดก็แค่ไปจากที่นี่ นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการอยู่แล้ว”

หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไร้กังวล ไม่มีท่าทีหวาดกลัวต่ออนาคตเลยสักนิด

เมื่อเซี่ยชิงเป่ากลับมาจากบ้านท่านหมอหลิวนางได้เล่าเรื่องที่จางซุนโหรวกระทำ หลังจากฆ่าไก่ทั้งเล้ากินเรียบร้อยโดยที่คนบ้านเซี่ยทำได้เพียงยืนมองตาปริบๆ

ตกดึกเซี่ยชิงหลีลอบออกจากกระท่อมไปยังเรือนหลัก

ตะเกียงน้ำมันทุกดวงภายในเรือนมอดดับไปแล้ว หญิงสาวย่องไปยังห้องนอนของจางซุนโหรวอย่างเงียบเชียบ ก่อนเปิดประตูเข้าไปด้านในนางสะดุดใครคนหนึ่งเข้า

“นี่!...เป็นเจ้าเองหรือ ตามข้ามาทำไม”

หญิงสาวกระซิบเสียงเบาเพราะเกรงว่าคนในเรือนจะตื่นขึ้นมาพบพวกเขา

“ภรรยาจะไปไหน สามีตามไปด้วย”

เซี่ยชิงหลีมองร่างสูงอย่างวิเคราะห์ นางเป็นสายลับอยู่หลายปี ค่อนข้างมั่นใจในฝีมือของตน คืนนี้ลอบออกมาอย่างเงียบๆ ไม่คิดว่าคนคนนี้จะตื่นขึ้นมาได้ ทั้งยังตามติดตนโดยที่นางไม่รู้ตัวเลยสักนิด เขาคงไม่ได้แกล้งบ้าหรอกใช่หรือไม่

หญิงสาวอยากจะลองทดสอบดูแต่ไม่ใช่เวลานี้

“อาเหิงรออยู่ตรงนี้ อย่าตามข้ามาเข้าใจหรือไม่”

“อาเหิงรู้แล้ว ทำตามภรรยาสั่ง”

หญิงสาวเปิดประตูห้องของจางซุนโหรวเบาๆ นางใช้ผ้าอุดปากของสะใภ้ใหญ่จากนั้นดึงผ้าห่มคลุมหัวของนางก่อนจะทุบตีจนพอใจ จากนั้นจึงกลับกระท่อมของตนนอนหลับอย่างสบายใจ

เช้าวันต่อมา

“กรี๊ด!! ใบหน้าของข้า”

จางซุนโหรวที่พึ่งได้สติ พยายามลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก หลังจากเห็นตนเองในกระจกถึงกับกรีดร้องออกมาเสียงหลง

ใบหน้าของนางบัดนี้บวมปูดราวกับหัวหมู เพราะเซี่ยชิงหลีตั้งใจตีที่ใบหน้าของนางแค่ที่เดียว

“เกิดอะไรขึ้น เฮ้ย!พี่สะใภ้ใบหน้าของท่าน”

เซี่ยจื่อยวนเมื่อได้ยินกรี๊ดเสียงของสะใภ้ใหญ่จึงรีบเปิดประตูออกมาดู เมื่อเห็นใบหน้าน่าเกลียดของนางเขาก็รีบเบือนหน้าหนีทันที

“น้องรอง!เจ้าต้องจัดการบุตรสาวตัวดีของเจ้าให้ข้าเดี๋ยวนี้!! ไม่อย่างนั้นข้าไม่ยอม”

“ใจเย็นๆ ก่อนพี่สะใภ้ ท่านค่อยๆ พูดได้หรือไม่ เกิดอะไรขึ้นกับท่านกันแน่”

เซี่ยจื่อยวนฟังไม่เข้าใจเพราะเสียงแหลมที่เอาแต่โวยวายของนาง

“พูดอะไรล่ะ! เจ้าดูหน้าข้าสิ! ในหมู่บ้านสือซานจะมีใครกล้าตีข้าถ้าไม่ใช่นางเด็กใบ้สารเลวนั่น”

“เอ่อ...ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร”

เมื่อเอ่ยถึงบุตรสาวผู้นั้นที่ใช้แส้เฆี่ยนมารดาของตนจนหมดสติ ภาพยังคงติดตาจนถึงตอนนี้ ทำให้เขาแทบนอนไม่หลับ

“เจ้าต้องจับนางมาคุกเข่าให้ข้าตีนางคืน ต้องพานางมาเดี๋ยวนี้!!เดี๋ยวนี้!!”

สะใภ้ใหญ่กรีดร้องพลางเขย่าตัวน้องสามีด้วยความโมโห

“พี่สะใภ้ เรื่องนั้นท่านก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้”

หากตัวเขาต้องออกหน้าให้นางแล้วเจ็บตัว เช่นนั้นคงได้ไม่คุ้มเสีย เซี่ยจื่อยวนทำท่าจะอธิบาย ทว่าหญิงตรงหน้าก็ดูเหมือนจะไม่ยอมฟัง

“แล้วเจ้าจะให้ข้าแบกรับความอยุติธรรมนี้หรือ ข้าทำไม่ได้”

“แต่เรื่องนี้กับเรื่องนั้น...พี่สะใภ้ท่านก็รู้ว่าข้าสู้นางไม่ได้ วันก่อนท่านเห็นกับตาว่านางทุบตีท่านแม่อย่างไร ขนาดย่าแท้ๆ นางยังตีจนเป็นเช่นนั้น แล้วข้าที่เป็นเพียงบิดาของนางท่านคิดว่าเจ้าเด็กใบ้นั่นจะยอมไว้หน้าหรือ ข้าไม่อยากเจ็บตัวนะ! เอาอย่างนี้เถอะ ท่านไปตามพี่ชายของท่านมาจัดการเด็กคนนั้นแทนเราดีหรือไม่”

เมื่อถูกสตรีตรงหน้าบีบบังคับเซี่ยจื่อยวนจำต้องคิดหาทางออกให้ตน เช่นนั้นก็ยกเผือกร้อนก้อนนี้ให้พี่ชายของนางไป ให้คนอื่นเจ็บดีกว่าตนเองต้องเจ็บตัว อย่างไรผู้ที่ถูกตีก็ไม่ใช่ตนเอง

“ก็ดีเหมือนกัน บอกไว้ก่อนถ้าพี่ชายของข้าลงมือหนักไป เจ้ารอง..เจ้าอย่าได้เข้ามาแทรกเชียว”

“จะไม่มีใครกล้าแทรกแซงแน่นอน ข้ารับประกัน”

แม่เฒ่าหวังพยุงกายอันเจ็บปวดของตนเดินออกมาจากห้องนอน สองวันที่ต้องนอนซมเพราะพิษแส้ ความเจ็บปวดที่ได้รับนี้นางกลืนไม่ลงจริงๆ

หลังจากปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว จางซุนโหรวก็รีบโพกผ้าปกปิดใบหน้ากลับบ้านเดิมทันที เพียงไม่นานนางก็กลับมาพร้อมชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สองคน ใบหน้าที่ดูอัปลักษณ์น่าเกลียดของคนเหล่านั้นใครเห็นเป็นต้องผวา

เซี่ยชิงหลีเวลานี้กำลังเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลให้มารดา ทุกอย่างที่ได้รับจากท่านหมอหลิวความเอื้อเฟื้อนี้นางจดจำเอาไว้แล้ว วันหน้าจะต้องตอบแทนแน่นอน