บทที่10

หลังจากที่นั่งเกวียนวัวมาประมาณ1ชั่วยาม ก็ถึงตลาดใหญ่ภายในตัวเมืองเสียนหยาง เมื่อกวียนวัวจอดสนิทเมิ่งฮวาก็รีบเดินลงจากเกวียนทันที

เมื่อลงจากเกวียนวัว คนบังคับเกวียนก็รีบเอ่ยเวลาว่าให้มาก่อนยามเซิน (15:00-16:59 น.) เพราะถ้าหากมาช้ากว่านั้นจะไม่มีการรอ เมื่อกวาดตากลับมามองทางด้านตลาดนางก็ต้องมายืนงงว่าควรจะไปทางไหนก่อนดี เพราะเนื่องจากตลาดที่นางกวาดสายตามองนั้นเป็นตลาดที่ใหญ่ยิ่งนัก… เมื่อไม่รู้จะเดินไปทางไหนนางก็เลยลองเดินตามกลุ่มชาวบ้านเดินกันพร้อมกับกวาดสายตามองสองข้างทางไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มาเดินตลาดของยุคนี้เลยก็ว่าได้

“คุณหนูสนใจเครื่องประดับหรือไม่เจ้าคะ ร้านข้ามีเครื่องประดับใหม่ๆ เข้ามาเยอะมาก ลองเข้ามาดูก่อนก็ได้นะเจ้าคะ” แม่ค้าร้านเครื่องประดับเอ่ยชักชวนนาง นางก็เลยลองเดินเข้าไปดูแต่เมื่อเห็นแล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเพราะในมิติของนางต่อให้จะเป็นระดัยที่เรียกว่าแย่ที่สุดก็ยังถือว่าดีกว่าของคนยุคนี้อยู่มากโข แต่ไหนๆ ก็เดินเข้ามาดูแล้วนางก็ลองกวาดสายตามองหาอันที่ถูกใจที่สุด จนไปสะดุดตากับกำไรข้อมืออันหนึ่ง… นางเลยหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะจ่ายเงิน

“คุณหนูตาดีมากเลยเจ้าค่ะ นี่เป็นเครื่องประดับใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาทำมาจากไข่มุกแท้เลยนะเจ้าคะ ข้าคิดเพียง 10 ตำลึงเงินเจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินราคาจากแม่ค้านางก็พยักหน้ารับ พร้อมกับนำเงินออกจากถุงเงินมาจ่าย

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ไว้แวะมาดูเครื่องประดับร้านของข้าใหม่นะเจ้าคะ” นางกล่าวพร้อมกับแย้มรอยยิ้ม

เมิ่งฮวาไม่ได้ตอบอะไรแค่รับถุงกำไรมาจากแม่ค้า แล้วเดินออกมาจากแผงขายเครื่องประดับเลยทันที แล้วก็เดินดูแผงขายของไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีอะไรที่ถูกใจนางสักที เพราะในมิติก็มีของครบครันแล้วจริงๆ

แต่ในขณะที่นางกำลังเดินดูซื้อของอยู่ ทางด้านบนของเหลาอาหารฝั่งตรงข้ามก็มีคนกำลังมองนางอยู่เช่นกัน… เสี่ยวเปาก็สามารถจับสังเกตได้ว่ามีคนกำลังจับจ้องนายของตนอยู่ แต่จับไม่ได้ว่ามาร้ายจึงไม่ได้เอ่ยรายงานแก่หญิงสาว

.

.

เมื่อเมิ่งฮวานางเดินจนเหนื่อย ท้องของนางก็เริ่มร้องประท้วงออกมา นางเลยกวาดตามองหาเหลาอาหาร

“เสี่ยวเปา เจ้าว่าร้านไหนอร่อยหรือ” นางเอ่ยถามเสี่ยวเปาเพราะนางตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินอาหารจากร้านใด

[เหลาอาหารร้านข้างหน้าเจ้าก็แล้วกัน เหลาอาหารร้านนี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนี้แล้ว เจ้าลองเข้าไปชิมสิ] เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเปาก็ถามออกมาด้วยความแปลกใจ

“ว้าว! จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าเลือกร้านที่เจ้าบอกมาก็แล้วกัน”

พูดจบนางก็เดินไปทางเหลาอาหารชื่อดังทันที พนักงานที่เห็นก็รีบกล่าวทักทายนาง

“คุณหนูต้องการห้องธรรมดา หรือพิเศษเจ้าคะ? ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เป็นพนักงานของเหลาอาหารกล่าวถามนาง

“ข้าต้องการห้องพิเศษ” เมื่อได้ยินคำตอบ นางก็รีบเอ่ย

“ได้เจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นเชิญคุณหนูมาทางด้านนี้เลยเจ้าค่ะ” นางพูดเอ่ยพร้อมกับเดินนำทางไปยังห้องพิเศษ

เมื่อเดินมาถึงห้องพิเศษของเหลาอาหารนางก็นั่งลงเก้าอี้ที่พนักงานลากออกมาเตรียมไว้ให้

“คุณหนู จะรับอะไรดีเจ้าคะ” พนักงานกล่าวถาม พร้อมกับวางเมนูให้นาง

แต่นางก็ไม่ได้สนใจจะหยิบขึ้นมาดู

“ข้าเอาอาหารที่เป็นที่ขึ้นชื่อของเหลาอาหารนี้มาอย่างละ1 ก็แล้วกัน”

“ได้เจ้าค่ะ คุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ” พูดจบนางก็ออกไปจากห้องทันที

ไม่นานก็มีคนนำน้ำมาบริการนาง นางก็จิบน้ำรอ แต่ในขณะที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นพนักงานก็ช่วยกันยกอาหารขึ้นชื่อมาขึ้นโต๊ะอาหารทันที ไม่กล้ารีรอเพราะกลัวว่านางจะรอนาน

หลังจากที่พนักงานจัดการบริการนำอาหารขึ้นโต๊ะให้นางจนครบแล้วก็พากันถอยหลังออกจากห้องอาหารไป เมิ่งฮวาที่กลับมาอยู่คนเดียวก็ใช้มือจับตะเกียบคีบอาหารแต่ละอย่างขึ้นมาลองชิม แต่ชิมแล้วก็ถึงกับตาโตเพราะอาหารแต่ละอย่างนั้นอร่อยถูกปากนางเป็นอย่างมาก หากมีโอกาสนางจะต้องกลับมากินอีกอย่างแน่นอน…

แต่ด้วยความที่นางมาคนเดียวก็เลยกินอาหารไม่หมดก็เลยให้พนักงานห่อกลับบ้านให้ แล้วก็สั่งอาหารขึ้นชื่อที่ถูกปากที่สุดกลับบ้านไปฝากท่านลุงกับท่านป้าอีก2-3อย่างด้วย เมื่ออาหารที่สั่งมาเรียบร้อยนางก็ทำงานจ่ายเงินแล้วออกจากร้านเตรียมตัวจะกลับหมู่บ้านทันที