บทที่30

หลักจากที่เมิ่งฮวาเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงได้ยกอาหารออกมาตั้งโต๊ะอาหาร แล้วรีบเดินไปตามคนทั้งสองที่กำล้งพักผ่อนอยู่ในห้องเลยทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“ท่านลุงท่านป้าเจ้าคะ ข้าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้วรีบออกมากินกันก่อนเถิด”

“โอ้! ได้ได้ เดี๋ยวลุงกับป้าจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เมื่อท่านลุงเอ่ยพูดจบก็เปิดประตูแล้วเดินนำท่านป้าออกมา

…

“อาหารฝีมือของอาเมิ่งอร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ ป้ากินแล้วแทบจะกลืนลิ้นเลยทีเดียว”

“ท่านป้าก็ชมข้าเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ฝีมือข้าก็แค่พื้นฐานธรรมดาเท่านั้น” เมิ่งฮวาเอ่ยตอบท่านป้าออกมาอย่างเก้อเขิน

“ไม่เกินไปหรอก ที่ข้าพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น ไม่เชื่อก็ดูตาแก่สิ กินข้าวไม่ยอมเงยหน้ามองผู้ใดเลย”

“เพ้ย! ข้าก็นั่งกินข้าวของข้าเงียบๆ เจ้าจะมาพูดจาหาเรื่องข้ารึ”

“พอๆ เจ้าค่ะ พวกท่านอย่าตีกันเลย รีบกินข้าวกันต่อดีกว่าเจ้าค่ะ หากอาหารเย็นชืดจะไม่อร่อยเอานะเจ้าคะ”

“โอ้จริงๆ อย่างที่เจ้าว่า ว่าแต่ต้มจืดของเจ้านี่ลุงลองซดแล้วคล่องคอดีนัก ซู้ด!” ท่านลุงเอ่ยพร้อมกับซดน้ำซุปต้มจืดสาหร่ายอย่างเอร็ดอร่อย

“หากอร่อยท่านก็กินเยอะๆ นะเจ้าคะ ท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ นี่เจ้าค่ะ!” เมิ่งฮวาที่พูดจบก็เอื้อมไปตักพวกเนื้อที่อยู่ในต้มจืดใส่ถ้วยข้าวให้แก่ท่านป้า

“ขอบใจมากอาเมิ่ง เจ้าก็กินเข้าเถิด”

หลังจากนั้นทุกคนก็หันมาสนใจกินข้าวของตัวเองกันต่ออย่างเอร็ดอร่อย… และเมื่อกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน

***

ยามเฉิน (07:00-08:59 น.) หลังจากที่ทั้งสามคนกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกนางก็จะเริ่มทำการดองผัก หรือไม่ก็ทำพวกเนื้อตากแห้งเพื่อเก็บไว้เป็นเสบียงหน้าหนาว

“วันนี้เราจะเริ่มทำเนื้อตากแห้งก่อนก็แล้วกันนะเจ้าคะ พวกท่านคิดว่าอย่างไร? ” เมิ่งฮวาเอ่ยถามความเห็นของทั้งสองคน

“ป้าว่าก็ดีนะ เอาตามอย่างที่เจ้าว่ามาเถิด”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มาช่วยกันหั่นเนื้อเพื่อที่จะเตรียมไปตากแห้งก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ”

“ได้ได้ ตาแก่แกก็หั่นให้มันดีๆ เล่า” ท่านป้าที่เอ่ยตอบเมิ่งฮวา แต่ก็ไม่วายที่จะหันไปหาเรื่องสามีของตัวเอง

“เพ้ย! ข้ารู้แล้วล่ะน่ายัยแก่ เจ้าก็ทำงานของตัวเองไปเงียบๆ เถิด” ท่านลุงบ่นออกมาอย่างกระปอดกระแปด

“นะ…นี่ ตาแก่!”

“เอ่อ… ท่านลุงท่านป้าอย่าเพิ่งตีกันนะเจ้าคะ สามัคคีกันไว้ก่อนนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวาถอดถอนหายใจเมื่อต้องมาคอยห้ามทัพของคนทั้งสอง

เมื่อทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันแล้วก็หันมาสนใจการหั่นเนื้อที่ตัวเองต้องรับผิดชอบต่อไป ทั้งสามคนจึงช่วยกันทำงานตามหน้าที่ของตัวเองกันอย่างขมักเขม้น

.

จนกระทั่งเวลาผ่านไป 1เค่อ [15นาที] แล้ว ท่านลุงที่เห็นว่าเนื้อที่พวกเขาหั่นกันไปนั้นเยอะแล้วจึงได้เอ่ยอาสาออกมา

“อาเมิ่งเนื้อที่หั่นก็ได้เยอะแล้วนะ ลุงต้องทำอย่างไรต้องรึ? ”

“อ้อ… นำเนื้อมาหมักแล้วค่อยนำเนื้อที่หมักแล้วไปจัดวางเรียงใส่กระจาดที่ข้าวางเตรียมไว้บนโต๊ะนั้นน่ะเจ้าค่ะ แล้วนำไปตากแดดเพียงเท่านี้ก็เสร็จแล้วเจ้าค่ะ “

“ง่ายถึงเพียงนี้ เหตุใดข้าจึงไม่เคยรูัมาก่อน” ท่านลุงกล่าวออกมาอย่างสงสัย พร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

เมื่อกล่าวจบท่านลุงกับท่านป้าก็ช่วยกันโดยการแบ่งหน้าที่ ซึ่งก็คือท่านป้าจะมีหน้าที่หมักเนื้อ โดยที่ท่านลุงมีหน้าที่นำหมูที่หมักเสร็จแล้วมาจัดวางเรียงใส่กระจาดแล้วนำออกไปตากแดด …ทั้งสามคนช่วยกันทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเมิ่งฮวานางคิดว่าวันนี้ควรพอกับการทำเนื้อแดดเดียวเสียก่อน แล้วหันมาสอนท่านลุงกับท่านป้าทำอย่างอื่นต่อ

“ต่อไปข้าจะเริ่มสอนท่านลุงกับท่านป้าทำไข่เค็มก็แล้วกันนะเจ้าคะ สามารถเก็บไว้ได้นานอีกอย่างนำไปทำอาหารก็ได้หรือจะนำมากินกับข้าวต้มก็อร่อยเช่นเดียวกัน”

“โอ้! จริงรึ มันต้องทำอย่างไรเล่า ยากหรือไม่” ท่านป้าเอ่ยถามออกมาพร้อมกับทำตาโตด้วยความตกใจ

“ไม่ยากหรอกเจ้าค่ะ ขั้นตอรแรกก็คือการล้างไข่เป็ดให้สะอาดสะเด็ดน้ำจนแห้งสนิท แล้วจึงใส่ลงในโหลแก้วเตรียมไว้ ทำน้ำเกลือสำหรับดองไข่โดยใส่เกลือกับน้ำลงในหม้อนำขึ้นตั้งไฟจนเดือด และคนให้เกลือละลายจนหมดแล้วยกลงจากเตาพักทิ้งไว้จนเย็นสนิท เทน้ำเกลือที่เย็นแล้วลงในโหลไข่จนท่วมไข่ จากนั้นใช้ถุงพลาสติกใส่น้ำวางทับลงไปให้ไข่เป็ดจมอยู่ใต้น้ำ ตลอดเวลา ปิดฝาให้สนิทเก็บไว้ในที่ร่มนานประมาณ 2-3 สัปดาห์ ซึ่งสำหรับทำไข่ดาว เก็บไว้นานประมาณ 2 สัปดาห์ แต่สำหรับทำไข่ต้ม เก็บไว้นานประมาณ 3 สัปดาห์”

“งะ…ง่ายอันใดขนาดนี้ แต่ว่าเหตุใดถึงได้ใช้เกลือเยอะนักเล่า” ท่านป้าเอ่ยพร้อมกับบ่นออกมาอย่างเสีย

“ท่านป้าอย่าได้เสียดายไปเลยเจ้าค่ะ หากนำไข่เค็มนี้ไปขายข้าคิดว่าก็คงจะได้หลายตำลึงเลยนะเจ้าคะ”

“เจ้าคิดว่าเจ้าไข่เค็มนี่มันจะขายได้จริงๆ หรืออาเมิ่ง? ” ท่านลุงที่ตอนแรกยืนฟังเงียบๆ ก็เอ่ยถามนางออกมาอย่างสนใจ

“ข้าคิดว่าอย่างไรก็ขายได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เอาอย่างนี้มั้ยเจ้าคะอีกสัก 3 สัปดาห์ ท่านลุงก็ลองนำไข่เค็มที่เราดองไว้ไปขายดูสักโหลสิเจ้าคะ ขายสักฟองละ 5 อีแปะก็น่าจะได้นะเจ้าคะ”

“ได้ได้ เอาไว้ถึงเวลานั้นแล้วเราค่อยมาว่ากันอีกเถิด ตอนนี้ลุงว่าเรามาทำงานของพวกเรากันต่อเถิด”

“เจ้าค่า”

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ช่วยกันนำไข่เป็ดมาดองเป็นไข่เค็มตามขั้นตอนต่างๆ ที่เมิ่งฮวาเพิ่งจะบอกไป ทำไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมักไปได้25ไห ไหละ10ฟอง ทั้งสามคนจึงได้หยุดมือลงกันทันที

ตอนนี้ก็เป็นเวลายามเว่ย (13:00-14:59 น.) แล้ว อาหารกลางวันทั้งสามคนก็กินเพียงแค่ซาลาเปาใส้เนื้อคนละลูกสองลูกเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น แล้วกลับมาช่วยกันทำงานต่ออย่างขยันขันแข็ง

“ข้าว่าไหนๆ วันนี้เราก็ดองไข่เค็มกันแล้ว เรามาทำไข่เยี่ยวม้ากันต่อเลยดีกว่า”

“ไข่เยี่ยวม้า? มันคือสิ่งใดหรืออาเมิ่ง”

“มันคือไข่เป็ดที่นำมาดองกับใบชา เกลือ น้ำปูนขาว แล้วก็ขี้เถ้าแกลบน่ะเจ้าค่ะท่านลุง”

“โอ้ อย่างนั้นรึ ว่าแต่ชื่อมันช่างแปร่งหูเสียจริง”

“ถึงชื่อจะแปร่งๆ แปลกๆ แต่เชื่อข้าได้เลยว่ามันอร่อยเจ้าค่ะ หากนำไปทำอาหารจะยิ่งอร่อยมากขึ้นไปอีกด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นจะเริ่มทำกันเลยดีหรือไม่ ลุงอยากลองทำดูแล้วสิ? ”

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะค่อยๆ อธิบายขั้นตอนการทำนะเจ้าคะ ขั้นตอนแรกก็คือนำใบชา เกลือมาต้มรวมกับน้ำจนเกลือละลายเข้ากันดีแล้วเติมปูนขาว และขี้เถ้าแกลบใช้ไฟอ่อนประมาณ 15 นาที หลังจากนั้นทิ้งพักไว้ให้เย็น นำไข่มาล้างด้วยน้ำอุ่นเช็ดให้สะอาด จุ่มลงในส่วนผสมจนทั่ว นำมาคลุกแกลบ และนำมาวางในลังไม้ หรือภาชนะที่มีอากาศถ่ายเทได้สะดวกหมักไว้ประมาณ 30-45 วัน นำมาแกะส่วนผสมที่พอกออก แล้วเราก็ควรที่จะกลับไข่ในทุกๆ 7 วันด้วย เพื่อที่ไข่แดงจะได้อยู่ตรงกลาง เพียงเท่านี้ก็เสร็จแล้วเจ้าค่ะเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ยากหรือไม่? ”

“ไม่ยากอย่างที่คิดเลยล่ะ จริงไหมตาแก่”

“จริงสิยายแก่ ข้าชักอยากจะลองชิมเจ้าไข่เค็มกับไข่อะไรนะ? ไข่เยี่ยวม้าใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะท่านลุงสิ่งนี้เรียกว่าไข่เยี่ยวม้า ถ้าท่านลุงอยากชิม เอาไว้เย็นนี้ข้าจะลองทำให้กินนะเจ้าคะ”

“จริงรึ ได้ได้ ถ้าอย่างนั้นลุงจะรอกินนะ” ท่านลุงเอ่ยออกมาอย่างดีอกดีใจ

“เก็บอาการหน่อยเถิดตาแก่”

“ก็ข้าอยากจะลองกินนี่นา หรือว่าเจ้าไม่อยากลองกิน ฮึ!”

“อยากสิ!” ท่านป้าเอ่ยแหวใส่ท่านลุง