เพราะอายุต่างกันหลายปี จึงถูกคนภายนอกมองว่าเป็นเด็กเสี่ย ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าสามี ก็ทำตัวเป็นเสี่ยจริงๆ ซ้ำยังจะทิ้งเธอไปหาเด็กใหม่อีกด้วย ไหนๆก็จะถูกหย่าแล้ว ขอกอบโกยหน่อยแล้วกันนะเสี่ย จะหย่าไม่ว่า แต่ค่าทำขวัญเธอต้องได้เยอะที่สุด
View Moreภายในบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ เสียงพูดคุยโต้เถียงกันดังมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร จนคนงานในบ้านต่างหาที่หลบกันแทบไม่ทัน เมื่อคู่สามีภรรยาของบ้านกำลังโต้เถียงกันอย่างหนัก
“เสี่ยพูดใหม่อีกทีสิ” หลังจากฟังเหตุผลต่างๆ นานาที่สามียกมาอ้าง ใบหน้าอ่อนวัยของสาวสวยวัยยี่สิบสองเริ่มตึงเครียด ถามสามีที่อายุห่างกันเกือบสิบปี ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับเรื่องที่ได้ยินออกจากปากเขา เป็นเรื่องที่ราวกับฝัน ใครมันจะอยากเชื่อล่ะ เมื่อเขายกเหตุผลต่างๆ มาพูดกับเธอ เพื่อขอเลิก ไม่ใช่เลิกกันในฐานะแฟน แต่เป็นการขอหย่าที่มีใบสำคัญการหย่าวางตรงหน้าเธอด้วย “ก็ตามนั้นแหละ หย่าให้เสี่ยเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลายังดูอ่อนเยาว์ แม้ปีนี้อายุจะเข้าสามสิบสองแล้ว รูปหน้าคมคายดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เมื่อสิ่งที่เคยคิดว่าจะง่าย เริ่มไม่เป็นไปอย่างที่คิด “ถึงตอนแรกเราจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่เสี่ยเป็นคนไปขอหนูนะ พอไม่เป็นที่ต้องการก็ถีบหัวส่งทันทีเลยเหรอ” อารยาถามด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองมากกว่าจะเสียใจกับการกระทำของสามีในวันนี้ “เสี่ยจะชดเชยให้ แต่ช่วยหย่าให้ที ทางนั้นเขาขอมา” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องปล่อยมือออกจากเธอ เขาทำผู้หญิงท้อง และทางนั้นเรียกร้องความรับผิดชอบ เขาก็เห็นด้วย เพราะสำหรับเขากับอารยาตอนนี้เป็นเพียงแค่สามีภรรยาในนามเท่านั้น เขาเป็นคนไปสู่ขอเธอเอง เพราะเกิดถูกใจเธอตั้งแต่แรกเห็น ทางบ้านเธอตอบตกลง เพราะเขาจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้ ใช้เวลาไม่ถึงเดือนเธอก็มาเป็นเมียเขาอย่างถูกต้อง แต่ทุกอย่างก็มีเพียงแค่นั้น เขากับเธอไม่เคยนอนด้วยกันสักครั้ง เป็นอย่างนี้มาเกือบปี เมื่อก่อนเขาเป็นผู้ชายรักสนุก เพราะไม่เคยมีแฟน ถูกคนนอกเรียกเสี่ยตั้งแต่อายุยังไม่สามสิบ แต่งกับเธอแล้วเคยคิดที่จะหยุด แต่ไม่เลย ยิ่งแต่งกับเธอ เขายิ่งมองหาคนอื่น เพราะเธอไม่ยอมทำให้เขาในสิ่งที่เขาต้องการ เขาจึงต้องหาจากนอกบ้านมาทดแทน และตอนนี้ผู้หญิงที่เขามีความสัมพันธ์ด้วยกำลังตั้งท้อง เขาเองก็อยากมีลูก ในเมื่อไม่มีหวังกับเธอแล้ว เขาก็ต้องรับผิดชอบทางนั้นให้ถึงที่สุด “….” อารยากัดริมฝีปากไว้แน่น เมื่อคลื่นความเสียใจตีขึ้นจุกอก แต่งงานกันมาเกือบปี เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย แต่กลับไปทำผู้หญิงนอกบ้านท้อง และที่น่าเสียใจกว่านั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกับเธอ “อ่านเอกสารดูก่อน เสี่ยต้องพาทางนั้นไปหาหมอ เย็นนี้ค่อยคุยกันนะ” ร่างสูงสง่าแต่งกายภูมิฐานหยัดกายขึ้นยืนเต็มความสูง มองคนที่นั่งเงียบเพียงอึดใจ ก็ตัดสินใจออกเดิน เขาเองก็เหนื่อยที่จะยื้อความสัมพันธ์นี้เต็มที บางทีเธออาจจะรอให้เขาทำแบบนี้มาตลอดก็ได้ อารยากลั้นสะอื้นเบาๆ เมื่อแผ่นหลังว่างเปล่าของสามีหายลับออกไปจากห้องรับแขก สามีที่เธอได้มาอย่างกะทันหัน เธอไม่ได้ตั้งใจว่าจะรักเขาด้วยซ้ำ แต่เพราะใช้เวลาร่วมกันมาเกือบปี หัวใจไม่รักดีกลับตกเป็นของเขา ซ้ำยังรู้ตัวช้า กว่าจะรู้ว่ารัก ก็เป็นวันที่เขาวางใบหย่าลงตรงหน้าเธอซะแล้ว อัครราช หรือที่ใครๆ ในจังหวัดรู้จักดีในชื่อของเสี่ยขุน หรือขุนเขา เจ้าของธุรกิจหลายอย่างที่เติบโตแบบก้าวกระโดดไปไกลระดับประเทศ แม้จะไม่โด่งดังมาก แต่เป็นอีกบุคคลที่มีชื่อเสียงและคนนับหน้าถือตามากพอสมควร “เสี่ยครับ นี่คือรูปถ่ายของเมื่อวานครับ” เลขาคนสนิทยื่นซองใสเอกสารสีน้ำตาลให้อัครราช เขาเปิดมันดูอย่างทุกที ก่อนจะเก็บมันเข้าที่เดิม พร้อมกับถอนหายใจ “ไม่ต้องตามแล้ว” หลังจากสั่งงานเลขา ก็หลับตาพิงหลังเข้ากับเบาะรถคันหรู ภาพของภรรยากับผู้ชาย ที่เขามารู้ทีหลังว่าเคยเป็นคนรักของเธอ ทำให้รู้สึกเหนื่อยทุกครั้งที่เห็นมัน ทั้งๆ ที่ปากก็บอกเขาอยู่ตลอดว่าไม่มีอะไร ลับหลังก็แอบไปหากันอยู่ตลอด อีกเหตุผลที่เขาอยากจะหย่าก็คือเรื่องนี้ ปณิธานเลขาคนสนิทของอัครราชที่ทำงานด้วยกันมาเกือบสี่ปี ถอนหายใจเบาๆ มองผ่านกระจกมองหลังแล้วแอบสงสารเจ้านายนิดๆ อัครราชเป็นคนเก็บอารมณ์เก่ง แต่วันนี้เขาดูสติหลุดอยู่บ่อยครั้ง ชอบเหม่อลอยไม่ค่อยมีสติเลย ไม่รู้ก่อนหน้านั้นคุยอะไรกันกับคุณอารยา แต่ดูจากท่าทางและคำสั่งให้เลิกตามดูเธอกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องดีเกิดขึ้นแน่ รถคันหรูที่ปณิธานใช้ขับพาเจ้านายไปนั่นมานี่ตลอด จอดลงหน้าบ้านหลังเล็ก ที่ช่วงหลังๆ เจ้านายของเขามักจะหลบทุกอย่างมาอยู่ที่นี่ แม้จะไม่ชอบใจกับการกระทำของเจ้านายที่แอบนอกใจภรรยา แต่เขาเป็นแค่เลขา ทำได้แค่เงียบและคอยดูอยู่ห่างๆ เท่านั้น อัคราชลงจากรถช้าๆ เพราะสองขารู้สึกหนักอึ้งทุกครั้งที่ต้องมา เขาไม่ได้ชอบใจความสัมพันธ์แบบนี้ เขาไม่ได้อยากมีบ้านเล็กบ้านน้อย แต่เขาพลาดมีอะไรกับพวกเธอไปแล้ว เขาต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด ผู้หญิงคนอื่นๆ เขาดูแลอุปการะแค่เรื่องเงินทอง ส่วนคนที่เขากำลังก้าวไปหาตอนนี้ เธอกำลังท้อง และเธอเรียกร้องให้เขาแต่งงานด้วย “มาแล้วเหรอค่ะคุณขุน” เสียงมาก่อนตัว ไม่นานอัครราชก็เห็นร่างสมส่วนกลมกลึงเดินลงมาถึงชั้นล่าง ในจังหวะที่เขาเดินไปถึงห้องรับแขกของบ้านเธอพอดี “พร้อมแล้วใช่ไหม” อัครราชมองนาฬิกานิดๆ ตอนนี้สายมากแล้ว รถคงจะติดน่าดู เพราะตอนมาก็ติดเกือบชั่วโมง ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาถึงเร็วกว่านี้ แต่เพราะมัวแต่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้อารยาเข้าใจ เขาจึงมาสายเกือบชั่วโมง ไม่หวังทันนัดหมอที่เธอบอก แต่ขอแค่ได้ทำหน้าที่พาเธอไปก็พอ ไปนั่งรอสักหน่อยคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง “พูดจาห่างเหินจังเลยค่ะ หนูเป็นเมียคุณนะคะ” มารวีเกาะแขนแข็งแรงอย่างออดอ้อน เธอรู้ว่าอัครราชแพ้ทางคนขี้อ้อน และเขาใจอ่อนทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้ ไม่งั้นเขาไม่ทิ้งผู้หญิงอย่างอารยามาหาเธอหรอก อารยาเป็นคนสวยมาก ถ้ายืนเทียบกับเธอคงดูต่างกันอย่างชัดเจน แต่เพราะอารยาเป็นคนจืดชืดไม่ค่อยแต่งตัว นิสัยก็เงียบๆ ไม่ค่อยพูด ไม่แปลกใจหรอกที่สามีจะมีบ้านเล็กบ้านน้อย ผู้ชายถ้าอ้อนหน่อยบ่อยๆ จะไปไหนเสีย และเธอก็อ้อนเก่งซะด้วยอารยานอนลูบท้องตัวเองเบาๆ ตอนนี้เธอหลบเข้ามานอนเล่นให้ห้องโปรดภายในบ้าน ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะเป็นคุณแม่ในวัย 24 ปี แต่รู้สึกดีเหลือเกินที่รู้ตัวว่าท้อง “นี่ไอซ์ ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าโกรธเรื่องอะไร” อัครราชเดินมานั่งลงบนพื้นข้างๆโซฟาที่อารยานอนลูบท้องอยู่ “ก็เสี่ยเสียงดังทำลูกตกใจ” อารยาเบะปากใส่ ไม่ต้องบอกแล้วมั้ง เพราะเธอแสดงอาการขนาดนี้ เสี่ยไม่ได้โง่ คงรู้แล้วแหละว่าเธอท้อง “สรุปว่าท้องจริงๆเหรอ” อัครราชวางมือลงบนหน้าท้องของภรรยาอย่างแผ่วเบา อยู่ดีๆบ่อน้ำตาก็ตื้นเขิน หยดแมะลงบนพื้น เขาเฝ้ารอมานาน ไม่เคยคิดฝันว่าจะมีวันนี้ “ค่ะ ไอซ์ตรวจเมื่อวันก่อน ตั้งใจจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์เสี่ยในวันเกิดตัวเอง ดีใจไหมคะ” อารยาลุกขึ้นนั่งช้าๆ โดยมีสามีช่วยประคอง ดึงมือสามีให้ลุกมานั่งข้างๆ เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสามีเบาๆ ไม่ค่อยเห็นเสี่ยร้องไห้เลย แต่เสี่ยขี้แยกว่าที่คิดอีก “ดีใจสิ ดีใจมาก ขอบคุณนะ” อัครราชกอดภรรยาไว้หลวมๆ ถ้าไม่มีเรื่องมากมายในวันวาน เขากับเธอจะมีโอกาสแบบนี้ไหมก็ไม่รู้ เขายังจำภาพในวันแต่งงานได้ดี เธอไม่ได้แสดงออกว่ายินดีที่ได้แต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำ ชีวิตห
ลรินขับรถกลับบ้านด้วยความสิ้นหวัง เธอทำทุกอย่างแล้ว แต่ทำไมถึงยังลงเอยแบบนี้ ร่างเล็กเดินเข้าไปในบ้านช้าๆ ตอนนี้รอบตัวเธอไม่มีใครเลย ขนาดเปรมนัสที่หลงเธอหัวปักหัวปำ ยังตีตัวออกห่างไปอยู่กับยัยมารวี “กลับมาแล้วเหรอ” “แม่ มาทำไม” ลรินตะโกนลั่นบ้าน เมื่อเห็นแม่ตัวเองนั่งอยู่ในบ้าน ทั้งที่ไม่ได้บอกเธอสักคำว่าจะมา “มาดูความชิบหายของแกมั้ง เอาเงินมาสิ” มือเรียวสวยแบมือขอเงินเหมือนทุกครั้งที่เหยียบย่างมาบ้านหลังนี้ “เงินเหรอ? ยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ” ลรินพูดด้วยความโกรธ ตอนเธอขอให้มาประกันตัวยังไม่เห็นหัวเธอเลย นี่ยังเป็นคนอยู่ไหม ถึงได้หน้าด้านมาขอเงินเธอแบบนี้ “ฉันเบ่งแกออกมา อย่ามากำแหงนะ” “ทำไมไม่ผูกคอตายไปเลยล่ะ จะเบ่งฉันออกมาทำไม ถ้าออกมาแล้วเลี้ยงให้ดีไม่ได้ ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลย” พูดจบก็ทรุดลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง มองหน้าคนที่ย่างเท้าเข้ามาหาอย่างเกลียดชัง เพี๊ยะ! วรัญฟาดมือลงบนใบหน้าของลูกสาวอย่างไม่ยั้งแรง อุตส่าห์เลี้ยงมาจนเติบใหญ่ ทำไมถึงกล้ามาเถียงฉอดๆแบบนี้ รู้แบบนี้เอาขี้เถ้ายัดปากไปซะก็สิ้นเรื่อง “ฉันเลี้ยงแกมาตั้งกี่ปี เพื่อให้แกมากำแหง
“จะไม่จ้างพนักงานอินทิเรียเหรอ” อัครราชถามเพราะเข้าใจปัญหาทั้งหมด เขารู้สถาพคล่องทางการเงินของเธอพอสมควร ถึงได้รั้งรอมาตลอด ไม่ใช่ว่าไม่อยากคืนให้เธอ แต่คืนไปแล้วเธอจะมีเงินบริหารมันไหมเท่านั่นเอง ที่เขายังรู้สึกเป็นห่วง “ถ้าขุนขายคืน เราว่าจะยุบตำแหน่งงานนั้น เราคงจ้างไม่ไหว อินทีเรียเงินเดือนสูงกว่าพนักงานทั่วไปขุนก็รู้” กรรณิการ์คิดมาดีแล้ว ช่วงนี้คนไม่ค่อยจ้างอินทีเรียของบริษัทเท่าไหร่ ส่วนมากจ้างจากพวกอินทีเรียที่รับงานอิสระ การจ้างแบบผูกขาดจ่ายเงินทุกเดือน มันเกินกำลังเธอจริงๆ “ที่บริษัทมีอินทีเรียกี่คน” “ถ้าไม่รวมกับเมียขุน ก็สี่คน” “ไอซ์คิดว่าไง จะรับคนพวกนั้นไว้ แล้วรวมมาเปิดบริษัทหรือเปล่า” อัครราชถามภรรยาที่นั่งเงียบ เขากำลังจะเปิดบริษัทรับตกแต่งภายในโดยเฉพาะ เขาว่าน่าจะเป็นโอกาสเหมาะทีเดียว “ก็ดีนะคะ พี่ๆเขาฝีมือดีกว่าไอซ์มาก” “งั้นตกลงขายให้กรีนนะ กรีนอยากมีอะไรเหลือไว้ให้ลูกบ้าง” กรรณิการ์น้ำตาคลอ เมื่อนึกถึงดวงใจที่สามีเหลือทิ้งไว้ให้เธอดูแล “เอาแบบนั้นนะไอซ์ เดี๋ยวสิ้นเดือนขุนเข้าไปคุยด้วยนะ” อัครราชนัดวันเวลากับกรรณิการ์อีกครั้ง สิ้นเดื
“รออีกนิดนะ ใกล้แล้ว” อัครราชหอมแก้มเธอเบาๆ เขายังไม่วางใจเรื่องของลริน จึงอยากให้เธอรออีกหน่อย ที่จริงก็เตรียมทุกอย่างไว้รอเธอแล้ว แต่เขาไม่รีบ เพราะอยากมีข้ออ้างอยู่กับเธอนานๆ “ก็ได้ค่ะ เสี่ยรีบใส่สิคะ เดี๋ยวไปสาย” อารยาเร่งสามีที่ถือชุดราตรีของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียว เอาแต่ลูบไล้ลวนลามเธออยู่นั่นแหละ อีเสี่ยลามก “ใส่อยากอื่นเข้าไปได้ไหม มันแข็งแล้ว” อัครราชขยับเอวให้แนบแน่น เขาอยากจะใส่ของตัวเองเข้าไปข้างในตัวเธอ มากกว่าใส่ชุดราตรีสีหวานนี่ซะอีก “ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวเดินลำบาก” อารยามองสบสายตาอ้อนวอนของสามี ตั้งใจแน่วแน่ว่ายังไงวันนี้ก็ไม่ใจอ่อน ทำใจแข็งมองตอบกลับไปนิ่งๆ จนสามียอมถอย ใส่ชุดให้เธอเรียบร้อย แต่ยังยืนซ้อนหลังอยู่ที่เดิม “คอโล่งขนาดนี้ เดี๋ยวคุณแม่ด่าเอา” อัครราชหยิบสร้อยเพชรเส้นเล็ก แต่เป็นเพชรน้ำดีที่สุด ที่แม่เขาฝากมาให้ลูกสะใภ้สุดรักของท่าน ออกมาสวมให้เธอ แสงแวววาวตกกระทบเหลี่ยมมุมของเพชร ไม่สวยเท่าความแวววาวของดวงตากลมโตที่เขามองอยู่ “สวยจังเลยค่ะ” อารยาตาลุกวาว นอกจากแหวนแต่งงานประดับเพชรที่สามีเคยสวมให้ นี่คือเครื่องประดับเพชรชิ้นที่สองที่เธอ
“คือเราขอโทษ” เปรมนัสยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่คิดว่าเธอจะให้ความช่วยเหลือใดๆ เพราะเขาไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมอีกแล้ว “ถ้ายังไม่จบ ฉันแจ้งตำรวจแน่ แล้วอย่าคิดว่าฉันจะกลัวคำขู่ ออกไปตอนที่ยังพูดดี แล้วไม่ต้องโผล่หัวมาให้เห็นอีก” มารวีหลับตาลงช้าๆ เธอรักผู้ชายห่าเหวแบบนี้ลงได้ยังไง ก็แค่ไอ้ตอแหลที่เข้าหาเธอ แล้วเก็บเธอไว้ใช้ประโยชน์ตามคำพูดของอีสารเลวนั่น แต่ทำไมเธอถึงยังรักก็ไม่รู้ “เราอยากดูแลเธอกับลูก” เปรมนัสน้ำตาคลอหน่วย ตอนแรกตั้งใจมาหาเพราะถูกลรินขู่ให้มาก็จริง แต่เห็นสภาพเธอแล้วเขาอยากทำแบบนั้น อยากดูแลเธอกับลูกจริงๆ “ไปดูแลผู้หญิงที่แกรักเถอะ แล้วก็ลบรูปที่แกใช้ขู่ฉันด้วย” มารวีไม่ยอมใจอ่อนอีกแล้ว เขารักผู้หญิงคนนั้นเธอรู้ดี ถ้าเขาสงสารเธอ ก็ควรลบรูปพวกนั้นของเธอซะ “เราลบออกไปนานแล้ว เราไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้” เปรมนัสมองด้วยสายตาเว้าวอน เขาเป็นคนจีบเธอก่อนนะ พยายามจีบจนติด แต่ไม่คิดว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบนี้ ในช่วงที่เขาหมดหวังจากลริน เขาตีตัวออกห่างจากเธอและได้เจอกับมารวี เขาจีบมารวีจนติดและคบกันปกติ จนลรินรู้เข้า แล้วเข้ามาวุ่นวาย เขาไม่รู้ว่าเธอเอารูปถ่ายของ
[ถ้าเธอยังไม่รามือ เราจะจัดการขั้นเด็ดขาด] หิรัญเสียวสันหลังวาบ กับคำพูดและน้ำเสียงของเพื่อน อัครราชเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไร เพราะเป็นแบบนั้นจึงโดนหลอกง่ายๆ แต่ก็ใช่ว่าจะร้ายไม่เป็น และโหดเหี้ยมไม่ได้ เธอคนนั้นซวยซะมัด ที่ขุดด้านเลวๆของเสี่ยขุนขึ้นมาได้ “เราต้องเตรียมทนายให้ไหม” [ไม่ต้อง เราจะจัดการเงียบๆ ถ้าเราทำจริงๆ ช่วยหลับหูหลับตาให้สักครั้งนะ] “เราจะทำเป็นตาบอดไปสักพักแล้วกันนะ ตอนนี้หูเราก็เริ่มไม่ดีแล้วด้วย” หิรัญพูดพลางหัวเราะ เขาจะทำแบบนั้นได้ไงล่ะ แต่เพราะเชื่อว่าเพื่อนไม่ทำอะไรนอกเหนือจากกฎหมายแน่ๆ แต่ก็คงเล่นใหญ่ทีเดียว [ขอบคุณนะ] “ว่างๆพาเมียมาแฮงค์เอ้าด้วยสิ เพื่อนๆอยากเจอเมียนายนะขุน” [เราก็ตั้งใจแบบนั้น ต่อไปจะพาไปด้วยทุกที่ แค่นี้นะ เมียตื่น] หิรัญกดวางสายด้วยความอิจฉา ภาพเสี่ยขุนเมื่อหลายปีก่อนไม่มีเหลือให้เห็นเลย ตอนนี้สิ่งที่เขาเห็นคือขุนเขาคนใหม่ ผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างได้ เพื่อเมีย “มีเมียมันดีจริงๆเหรอวะ ทำไมเราเห็นแต่หายนะและความพินาศ” หิรัญทำท่าขนลุกขนพอง แม้จะอายุเลยเลขสามมานิดๆ แต่ยังไม่คิดจะมีห่วงผูกคอ ด้วยหน้าที่การง
Comments