บทที่ 1

ร่างบางจูงจักรยานที่มีล้อบิดเบี้ยวไม่เป็นล้อเดินกลับบ้าน ใบหน้าจิ้มลิ้มย่นอย่างไม่พอใจ 

"ลุงนะลุง นิสัยไม่ดีเลย ไม่รู้จักรับผิดชอบ" ปากเล็กๆขยับบ่นพึมพำกับตัวเอง กล่าวหาชายหนุ่มที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่ 

"พ่อรู้พ่อต้องด่าแน่เลย" เด็กสาวคิดหาทางออก หากเอารถจักรยานกลับบ้านสภาพนี้พ่อเลี้ยงเธอต้องด่าเธอแน่ๆ เลย ดีไม่ดีอาจถูกตีด้วยซ้ำ 

"อ๊ะ! นึกออกแล้ว" เด็กสาวปิ๊งไอเดียขึ้นมา ก่อนจะจูงจักรเข้าไปในซอกหลืบที่ไร้ผู้คน เธอเอาจักรมาซ่อนไว้ก่อนจะเดินออกมา พัชชา มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีคนหรือไม่จึงค่อยเดินออกมา 

พัชชา เด็กสาวอายุ 17 แม่ตายได้สองปีเธออาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยงและยายของเธอ วันๆพ่อเลี้ยงเอาแต่กินเหล้าและเล่นการพนัน ไปทำงานได้วันละสามร้อยก็เอาไปเล่นการพนันจนหมด โชคดีที่ชาวบ้านแถวนั้นเขาสงสารก็ให้งานเธอทำบ้าง ช่วยล้างจานช่วยขายของพอได้เงินซื้อข้าวกิน ส่วนยายของเธอแก่มากแล้ว ยายจะเก็บขวดหรือของเก่าขายพอปะทังชีวิต ทุกวันนี้พัชชาไม่ได้เรียนหนังสือเพราะไม่มีคนส่งเรียน 

"เฮ้อ~" เด็กสาวถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย บางทีก็น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง แต่ก็ต้องสู้ หากมีผู้ใหญ่ใจดีรับเธอไปอุปการะ เธอจะไปอย่างไม่ลังเลเลย เธออยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่อยู่ในสลัมไปตลอดชีวิต 

"ยายจ๋า หนูกลับมาแล้วจ้า" เสียงหวานใสร้องเรียกยายมาแต่ไกล ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวที่ยายทำกับข้าวอยู่ 

"ไปไหนมาล่ะเอ็ง" ยายหอมเอ่ย พลางผัดผักกะหล่ำในกะทะ ส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ 

"ไปหาอาหารมาให้ลูกหนูสิจ้ะ" เธอว่าพลางชูยอดหญ้าที่เก็บมาให้ยายดู ยายหอมส่ายหัวน้อยๆ

"เอ็งนี่น่า จะเอามันมาเลี้ยงทำไมให้ลำบาก" 

"โห่ยาย ไม่ลำบากสักหน่อย หนูสงสารมันนี่นา" พัชชาบอกผู้เป็นยายก่อนจะเดินไปยังกรงเล็กๆที่มีกระต่ายน้อยสีขาวอยู่ 

"แล้วแต่เอ็งเลย อยากเลี้ยงก็เลี้ยง" ยายหอมบ่นเบาๆ กับหลานสาวตน ก่อนจะหันไปทำกับข้าวต่อ 

"ไงคะสโนว์ไวท์ วันนี้ได้มาเยอะเลย กินเยอะๆนะ" พัชชาหยิบยิดหญ้าป้อนกระต่ายสีขาวตัวอ้วนเธออย่างเอ็นดู เธอเจอกระต่ายตัวนี้อยู่หลังบ้าน ไม่รู้หลุดมาจากไหน ไม่เห็นมีคนมาถามหาเธอจึงเลี้ยงมันซะเอง เธอตั้งชื่อเจ้ากระต่ายว่า 'สโนว์ไวท์' เพราะมันสีขาวหมดทั้งตัว มีตำหนิตรงหาง คือหางดุ้นจากอะไรเธอก็ไม่ทราบเช่นกัน เธอจะคอยอาบน้ำและหาหญ้าให้มันทุกวันๆ จนรักเสมือนลูกไปแล้ว  

โคร้ม!! เพล้ง!! 

เสียงเอ่ะอะดังมาจากหน้าบ้าน เด็กสาวรีบวิ่งไปดูอย่างรวดเร็วก่อนจะเห็นพ่อเลี้ยงนอนแอ้งแม้งอยู่หน้าประตู 

"พ่อ!" พัชชาเรียกพ่อเสียงดังลั่น เธอเอือมกับสภาพพ่อเลี้ยงเต็มที กลับบ้านทีไรเมามาทุกที ไม่เมาหลับก็อาละวาดบ้านพัง วันนี้ถือว่าโชคดีที่เมาหลับไม่งั้นข้าวของเสียหายอีกแน่ๆ 

"ใครวะไอ้พัช พ่อเอ็งรึ หึ! มันเมามาอีกแล้วล่ะสิ" ยายหอมตะโกนถามจากในครัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ยายหอมเคยไล่หนีแล้วมันก็ไม่ไปแถมขู่ทำร้ายทั้งยายหอมและพัชชาอีกด้วย 

"จ้ะยาย" 

"ปล่อยมันทิ้งตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไปสนใจมัน" 

แม้ยายจะบอกอย่างนั้นแต่เด็กสาวก็ไม่ฟัง เธอหิ้วปีกลากชายร่างใหญ่ผู้ขึ้นชื่อว่าพ่อเลี้ยงเข้ามานอนในบ้าน ก่อนจะหยิบหมอนให้หนุน

"เฮ้ย! เอามาอีก อึก ครายบอกกูมาวว~ " เสน่ห์ ยังคงพร่ำเพ้อนึกว่าอยู่ในกลุ่มเหล้า ก่อนจะปรือตาขึ้นมาเห็นพัชชากำลังถอดเสื้อระบายความร้อนให้อยู่ 

"ร้อนไหมจ้ะ หนูถอดเสื้อให้นะ" พัชชาปลดกระดุมเสื้ออย่างแผ่วเบาก่อนจะถูดกปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี

"นี่มึงเองหรออีพัช! เหล้าอยู่หนายว่ะ! ไปเอาเหล้ามาให้กู!!" กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ จนเด็กสาวต้องยกมือปิดจมูก 

"หนูแค่กลัวพ่อจะร้อน.."

"ไปไกลๆหน้ากูเลย!! กูเหม็นขี้หน้ามึง!!" เสน่ห์ตวาดไล่เธอให้หนีไกล เพราะอึดอัด ไม่ชอบคนมาวุ่นวาย 

"เอ็งอย่าไปยุ่งกับมัน ปล่อยมันนอนอยู่นั่นแหละ มากินข้าวนี่!" ยายหอมตะโกนบอกเด็กสาว ดีไม่ดีพาลจะโดนทำร้ายร่างกายเอาได้ 

"จ้ะยาย" พัชชาลุกไปเดินเข้าไปในครัวก่อนจะตักข้าวนั่งกินกับยายสองคน 

"พัชเอ้ย ข้าล่ะสงสารเอ็ง หนังสือก็ไม่ได้เรียนกับเขา ข้าไม่รู้จะส่งเอ็งเรียนได้ยังไง" ยายหอมพูดเศร้าๆ มองหน้าหลานสาวคนเดียวอย่างเวทนา 

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะยาย หนูไม่เรียนก็ได้ หนูช่วยยายทำงานหาเงินดีกว่าเยอะ" พัชชาส่งยิ้มให้ยาย พลางเทน้ำปลาคลุกข้าวเปล่า แม้ในใจจะอยากเรียนหนังสือแค่ไหน แต่ด้วยฐานะเธอมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนสูงๆ ลำพังจะกินไปวันๆ ยังแย่เลย 

"ถ้ามีคนใจดีรับเลี้ยงเอ็ง คงจะดีสินะ" ยายหอมพูดอย่างเป็นห่วงหลานสาว หากสิ้นยายหอมไปแล้วหลานสาวจะอยู่ยังไง อย่างน้อยถ้ามีคนดูแลพัชชา ยายหอมจะได้ตายตาหลับ..