ตอนที่ 5 อ่อย

ตอนที่ 5

อ่อย

เธอเช็ดกระจกวนไปวนมาหลายรอบ หากกระจกพูดได้มันคงตะโกนบอกว่า 'หล่อนเช็ดจนฉันถลอกหมดแล้วสาว!'

ศิวะเงยหน้าขึ้นเมื่ออ่านเอกสารหน้าสุดท้ายจบ เห็นว่าหญิงสาวกำลังยืนจ้องเขาเขม็ง จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณแม่บ้านคนใหม่"

"เอ่อ เปล่าค่ะ เรียกเบลก็ได้ค่ะ เอาซะเต็มยศเลย"

"งั้นก็ฝากคุณเบลเก็บแก้วกาแฟให้ด้วยนะครับ อีกสิบนาทีจะมีทีมงานใช้ห้องนี้เป็นที่ประชุม"

"รับทราบค่ะ"

เร็วเท่าความคิด ทันทีที่ศิวะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินออกจากห้อง เบญญาก็แสร้งสะดุดล้มพุ่งตัวไปทางเขา ชนิดที่ว่ากะระยะไว้อย่างแม่นยำ ทว่าหลังจากนั้นก็...

โครม!

ศิวะเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้นแบบไม่ใช้ตัวแสดงแทน ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอย เขาถอยหลังออกไปสองสามก้าว หลุบตามองคนที่นอนกองอยู่บนพื้นแล้วถามเสียงเย็นชา

"เจ็บไหมครับ"

ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์ถามไถ่ ฉันควรจะดีใจถูกต้องมั้ย

"ยังไงก็อย่าลืมเก็บแก้วกาแฟให้ด้วยนะครับ"

เป็นไงละทีนี้ หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ นอกจากไม่ได้อะไรจากเหตุการณ์นี้ยังเจ็บตัวอีกต่างหาก เธอมองแผ่นหลังที่เดินห่างออกจากประตูแล้วคิดในใจ เมื่อวานนี้เขาก็ดูเหมือนคนดีมีน้ำใจ แต่วันนี้ทำไมถึงเย็นชาได้ขนาดนี้ หรือว่าตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์คนมันเยอะ เขาก็เลยอยากสร้างภาพ เพื่อที่พนักงานจะได้เห็นว่ามีท่านประธานจิตใจดี

"เหอะ!"

เบญญาบ่นอุบในใจ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด ไม่รู้ว่ามีกระดูกกระเดี้ยวส่วนไหนหักหรือไม่ เธอพยายามโหนขาโต๊ะลุกขึ้นยืน จนทำให้แก้วกาแฟที่ตั้งอยู่ตกลงมาราดรดบนศีรษะเต็มๆ

หอมกรุ่นกาแฟโรบัสต้าเข้มถึงใจ... 

อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ฟะ! ยังดีที่ไม่ใช่กาแฟร้อน ที่ตลกร้ายกว่านั้นคือกำลังจะมีคนเข้ามาใช้ห้องประชุม แล้วต้องทำความสะอาดใหม่ทั้งหมดภายในสิบนาที!

เบญญารีบคว้าผ้าขี้ริ้วมาเช็ดๆ ถูๆ จนสะอาดดี หลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้วก็รีบไปล้างหัวล้างตัวทันที ดีที่ฝ่ายบุคคลแจกยูนิฟอร์มแม่บ้านมาสี่ชุด ไม่อย่างนั้นคงแย่กว่านี้แน่

กว่าจะพ้นวัน เบญญาหอบร่างอันเหนื่อยล้ามาฟุบลงบนเตียง รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวเหมือนยกข้าวสารมาสิบกระสอบ กลิ้งไปมาพลางส่งเสียงครวญครางร้องไห้ไม่มีน้ำตา ยังไม่ทันได้อาบน้ำก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้าสะดุ้งตื่น เห็นว่าตัวเองยังอยู่ในชุดทำงานของเมื่อวาน  เบญญาถอนหายใจปลดปลง ผู้หญิงตัวคนเดียวมันก็ต้องมีซกมกบ้างอะไรบ้าง เธอไม่มีเวลานั่งคิดนาน จึงรีบคว้าผ้าขนหนูแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วก็ออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว มาถึงบริษัทเป็นเวลาหกโมงครึ่งพอดิบพอดี ปกติแม่บ้านจะต้องเข้างานเร็วกว่าพนักงานทั่วไป เพราะต้องมาทำความสะอาดห้องต่างๆ และล้างห้องน้ำไว้รอ  จากนั้นก่อนแปดโมงเช้าพนักงานก็จะทยอยสแกนนิ้วเข้างาน

ทำทุกอย่างเสร็จแล้วก็เข้ามานั่งพักเหนื่อยในห้องพักแม่บ้าน พยาธิส่งเสียงร้องโกรก  เพราะยังไม่ได้กินอะไรรองท้องเลยสักคำ ส่วนป้าสีนวลก็นั่งโซ้ยข้าวเหนียวกับแกงอ่อมอย่างดุเดือด เบญญามองตาละห้อยกลืนน้ำลายตาม

"เอ็งเดินไปซื้อข้าวมากินด้วยกันสินังหนู"

"ซื้อที่ไหนจ๊ะป้า"

"ข้างๆ บริษัทมีรถเข็นส้มตำไก่ย่าง"

เธอพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินออกมาหน้าบริษัท ซื้อตับไก่มาสองไม้ ปีกไก่สองไม้ ข้าวเหนียวอีกสองห่อ ขณะที่กำลังเดินกลับเห็นรถของศิวะเลี้ยวเข้ามาพอดี จึงรีบเข้าไปหลบหลังเสาไฟฟ้ารอดูสถานการณ์

เมื่อรถจอดสนิทเบญญาก็ชะโงกหน้าออกมา ศิวะไม่ได้นั่งรถมาคนเดียวแต่มีหญิงคนหนึ่งนั่งมาด้วย เธอคนนั้นสวมใส่ยูนิฟอร์มของบริษัท กระโปรงสั้นจู๋ ส้นสูงห้านิ้ว ผมสีน้ำตาลดัดลอน หน้าตาก็ถือว่าไม่เลว พอก้าวลงจากรถได้เพียงไม่กี่ก้าวแม่สาวคนนั้นก็เป็นโรคแขนขาอ่อนแรงทันที ส่วนศิวะก็รีบรับร่างอวบอิ่มนั้นไว้อย่างรวดเร็ว

จังหวะสบตาห้าวินาทีก็มา! แม่สาวสะบึ้มเขินม้วนเข้าไปอี๊ก!

อิจฉาว้อย! ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพลักษณ์งานนี้มีหยุมหัวแน่นอน

เบญญากัดฟันกรอด เสียงท้องก็คำรามไม่หยุด จึงหยิบปีกไก่มากัดไปคำหนึ่งแล้วเคี้ยวกรวบๆ อย่างโกรธเคือง นัยน์ตามีประกายลุกโชนเหมือนธาตุไฟกำลังเข้าแทรก พอกลืนไก่ย่างลงคอแล้วก็บ่นอุบอิบ

"เหอะ! คุณศิวะนะคุณศิวะ ทีกับเราล่ะเบี่ยงตัวหลบ ทำอย่างกับว่าเราเป็นขยะมูลฝอย"

แม่สาวสะบึ้มขยับตัวออกจากอ้อมแขนของศิวะ จากนั้นก็กล่าวขอบคุณแล้วเดินกระมิดกระเมี้ยนเข้าไปในบริษัท เขายืนมองร่างอวบอิ่มนั้นจนลับตาก่อนจะหันมาทางเสาไฟฟ้าที่เบญญาแอบอยู่

"ออกมา"

เบญญาค่อยๆ กระเถิบออกมาจากที่ซ่อน  มือหนึ่งถือปีกไก่ย่างอีกมือถือห่อข้าวเหนียว ในปากก็ยังอมอาหารที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียดเอาไว้จนแก้มป่อง ถามว่าทุเรศไหมก็ทุเรศมาก ทำไงได้ละสถานการณ์มันฉุกเฉินนี่หว่า หิวก็หิวละครฉากสำคัญก็อยากดู