17 เหมือนจะหึงหน่อยๆ แล้วนะ

“อย่ามางี่เง่า! น่ารำคาญ!” ตฤณตวาดแสร้งทำไขสือ สองมือรั้งข้อมือพิมลเอาไว้ด้วยความหงุดหงิด แรงที่บีบจึงแรงกว่าปกติจนอีกฝ่ายถึงกับนิ่วหน้ากว่าจะรู้ตัวปล่อยมือก็ทำให้ผู้เป็นภรรยาถึงกับน้ำตาตก

“ฉันน่ารำคาญงั้นเหรอ ใช่สิ... ฉันไม่ใช่เจ้าคิวนี่ ไม่งั้นทั้งพ่อทั้งลูกจะสนใจมันยิ่งกว่าฉันเหรอ”

“เธอจะบ้าเหรอพิมล คิดอะไรอยู่!”

“ก็คิดว่าจะกำจัดมันไปให้พ้นจากบ้านยังไงก่อนที่พี่กับเจ้าชัยจะติดกับมันเข้าสักวันยังไงล่ะ” เธอโพล่งออกมาสีหน้าแดงก่ำ

ตฤณได้ฟังตะลึงกับอาการฟิวส์ขาดของพิมล เขาไม่เคยคิดกับคิระเป็นอื่นนอกจากเป็นหลานชายของภรรยา แต่พิมลผู้เป็นน้ากลับคิดกับหลานตัวเองในทางเสื่อมเสีย นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกมาก่อน

“เธอนี่ท่าจะบ้า” เขาได้แต่ตอบไปอย่างนั้นแล้วจะเดินหนีไม่อยากปะทะให้เรื่องลุกลามใหญ่โต

พิมลไม่ปล่อยตรงเข้ามาดึงแขนจนเซ ดวงหน้าอวบอ้วนไร้แววความงามเมื่อครั้งอดีต บัดนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา “อย่าไปนะ!”

“พอเถอะ เธอมันน่าเบื่อชอบพูดจาแย่ๆ ชักใบให้เรือเสีย... พี่เบื่อรู้ไหม”

“พี่ใจร้าย!”

พิมลทุบหมัดใส่หน้าอกสามีเต็มแรง ตฤณปัดป้องเผลอลงแรงมากไปจนพิมลเสียหลักหงายหลังก้นจ้ำเบ้า เธอมองเขาอย่างไม