1 เด็กใหม่

“เจ้าคิว!”

เด็กหนุ่มผมยาวเคลียไหล่สีน้ำตาลไหม้หันกลับมาตามเสียงเรียกทันทีที่เจ้าของเสียงเดินตรงเข้ามาหาอย่างเร่งรีบพร้อมซองเอกสารในมือ

คิระลุกขึ้นยืนเผยรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบให้กับผู้เป็นลุงทันที

“ฮะ ลุงตฤณ”

“เป็นไงเรา ตกลงทำได้ไหม”

เด็กหนุ่มพยักหน้าทันควันอย่างรู้ความนัยที่ผู้เป็นลุงส่งมา รีบตอบรับทันที “ผมเทสเสียงผ่านแล้วพรุ่งนี้พี่ริยาให้มาลองร้องแทนพี่แจมวันแรกฮะ”

“เก่งมาก กลับไปเห็นทีต้องฉลองหน่อยนะ”  

“เพราะได้ลุงช่วยแหละฮะ” คิระตอบเสียงอ่อย

เด็กหนุ่มยังคงถ่อมตัวเช่นเคย เขารู้ว่าลุงตฤณเป็นผู้มีบุญคุณล้นฟ้าแค่ไหน ทำให้ลุงยินดีได้ เขาก็พอใจ

“ไม่เสียแรงจริงๆ ที่ปลุกปั้นกันมา ตั้งใจนะเจ้าคิว”

“ฮะลุง”

ผู้เป็นลุงพยักหน้ายินดี ขณะที่ยังลูบหัวคิระอยู่ จนกระทั่งเสียงรองเท้าส้นแหลมที่ดังใกล้มาเรื่อยๆ ทำให้ตฤณชะงักปล่อยมือ

“อ้าว ริยามาแล้วเหรอ”

”ค่ะ มาช้าแต่มานะคะ” เธอว่าพลางเดินยิ้มเผล่เข้ามา

คิระจ้องสาวสวยไม่วางตา เพราะริยาเป็นสาวทรงเสน่ห์ที่ดูภายนอกสดใสเซ็กซี่ แต่เธอเป็นคนเข้มงวดเด็ดขาดพอตัว ไม่อย่างนั้นคงเป็นคนสนิทของคุณภามม์เช่นเดียวกับลุงตฤณไม่ได้ คิระได้แต่ฟังทั้งสองคุยกันด้วยความสนใจ

“คิระน่ารักจริงๆ อย่างที่พี่บอก สงสัยบ้านนี้ยีนส์ดีกันทุกคน”

“หึ... ก็มีบ้างล่ะ” ตฤณตอบกลับยิ้มๆ

“เสียดายพี่มลไม่มา ไม่งั้นคงได้นั่งลุ้นน้องตอนเทสต์เสียงด้วยกันแน่ๆ เด็กอะไรหน้าตาก็น่ารัก เสียงงี้ใสกิ๊งยิ่งกว่าแก้วเสียอีก ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนมาถึงเพิ่งโผล่มาให้เจอตอนนี้”

 “ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอกครับพี่ริยา”

“แหม ถ่อมตัวตลอดเลยน้องคิว”  ริยาพูดไม่พอหยิกแขนเด็กหนุ่มเบาๆ สัพยอกก่อนจะหันไปกระซิบกับตฤณ “มิน่า... เจ้านายรีเควสคนนี้นะพี่”

ตฤณพยักหน้ารับยินดีแต่ก็ยิ้มไม่ค่อยเต็มหน้าเท่าไหร่เพราะคำว่าเจ้านายรีเควสนี่ล่ะ

คิระได้แต่ลูบท้ายทอยแก้เขิน เขาไม่คิดว่าตัวเองร้องเพลงเก่งเพียงแต่ร้องได้และต้องอาศัยฝึกฝนกับโอ่งอ่างกะละมังที่บ้านอยู่เสมอ เพราะตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุชนแล้วหนีเมื่อสามปีก่อน คิระก็ใช้เวลาหมดไปกับการรักษาตัวและต้องดรอปเรียนมหาวิทยาลัยปีสองไว้กลางคัน

เขาไม่อยากเป็นภาระให้ลุงกับป้า จึงต้องเจียมตัวและไม่กล้าร้องขอต่อผู้มีพระคุณที่รับอุปการะเขามาตั้งแต่เด็กๆ แต่ลุงตฤณก็ยังคงสนับสนุนเขาอยู่เสมอ ด้วยการแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนที่มีสตูดิโออัดเสียงอยู่ใกล้ๆ จนกระทั่งดาราวดีไปเจอและเห็นแววจึงได้ให้มาลองเทสต์เสียงดู

คิระมีความสุขที่ทำสำเร็จ แม้จะแค่บันไดขั้นแรก เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่ยังชุบชูใจในวันเหนื่อยล้าให้กับคิระได้

“ขอบคุณริยาด้วยนะที่เชื่อใจ” ตฤณเอ่ยยิ้มแย้มแล้วหันมาทางหลานชายที่ยืนข้างกัน “ส่วนเราก็เก่งมาก ต่อไปต้องได้เป็นนักร้องประจำดีพบลูซีแน่ๆ เลยคิว”

“ขอบคุณฮะลุง” คิระเอ่ยจบก็พนมมือไหว้ลุงตฤณก่อนแล้วหันมาไหว้หญิงสาวต่อ “ขอบคุณมากนะฮะพี่ริยา”

ริยาคว้ามือคิระมาจับแทนการรับไหว้ ทำให้เด็กหนุ่มออกอาการชะงักชั่วครู่ “จ้า... ไม่เป็นไร ช่วยได้ช่วยกันไปเนอะ เอาไว้ค่อยคุยกัน พี่ไปก่อนต้องไปดูแลคิวต่อไปอีก”

“พรุ่งนี้ก็ฝากคุณริยาดูแลหลานด้วยนะ เผื่อผมยุ่งๆ ไม่มีเวลาให้แก ได้ข่าวว่าเจ้านายจะบินด่วนไปภูเก็ตด้วย ผมอาจจะต้องตามเจ้านาย”

“จะไปอีกแล้วเหรอคะพี่” ริยาพูดจบก็ย่นคออย่างนึกขยาด

“ก็ถ้านายไป พี่ก็ต้องไปล่ะ”

“โรงแรมมีปัญหาอีกเหรอ”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ” ตฤณแบ่งรับแบ่งสู้

“งั้นขอให้โชคดีนะ” ริยาจีบปากจีบคอไม่พอยังทำหน้าขยาดเมื่อพูดถึงคุณภามม์

คิระฟังทั้งสองคนคุยกันแล้ว ได้แต่ครุ่นคิดถึงผู้เป็นนายและเป็นเจ้าของดีพบลูซีบาร์แห่งนี้ที่เขาหมายมั่นจะมาทำงาน เจ้านายของลุงตฤณคงเป็นคนเนี๊ยบ หรือไม่ก็เคร่งครัดกฎระเบียบมากๆ เพราะที่ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขามาบ้าง เขาก็ยังรู้สึกว่าคุณภามม์เป็นคนน่าเกรงขาม ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าแต่คิระคิดว่าคนคนนี้คงเป็นชายสูงวัยแล้วแน่ๆ ถึงได้มีธุรกิจคลับบาร์ในกรุงเทพและตามเกาะท่องเที่ยวอีกหลายแห่ง

ถึงแม้คิระจะกลัวเพราะเคยได้ยินกิตติศัพท์เรื่องธุรกิจสีเทาของเจ้านายลุง แต่ก็อยากได้งานเพราะต้องการรายได้มาจุนเจือครอบครัว

ทั้งสามไม่ทันเจรจาพาทีต่อ เด็กเสิร์ฟหนุ่มก็เดินแกมวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“พี่ริยา ผู้จัดการ!”

“มีอะไร” ดาราวดีถามหน้าตื่น

“ทางโน้นครับ! ทางโน้น!”

“ทางไหน” คราวนี้เป็นตฤณถามเสียงเข้ม “ค่อยๆ พูดสิ”

เด็กเสิร์ฟหนุ่มเริ่มหายอาการตื่นตระหนกรีบละล่ำละลักบอก “มีแขกทะเลาะกันตรงโน้นวางมวยกันใหญ่แล้วครับ”

“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นล่ะ”

“แย่งผู้หญิงกันครับ คนนึงเมา คนนึงกร่าง ก็เลยปะทะคารมกันตอนนี้เริ่มลามมาตีกันแล้วครับ”

“ว้าย! ทำไมไม่รีบบอก ตีกันเลยเหรอ ตายแล้ว เจ้านายรู้มีหวัง!” ริยาร้องลั่นก่อนจะวิ่งนำไป

สองลุงหลานมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนที่ตฤณจะตั้งตัวได้ยื่นแฟ้มเอกสารให้หลานชายแล้วสั่งการทันที

“เจ้าคิว ช่วยอะไรลุงหน่อยสิ”

“ฮะ ให้ผมทำอะไรเหรอฮะ ลุง” เด็กหนุ่มถามอย่างกระตือรือร้น

“เอาแฟ้มนี้ขึ้นไปให้เจ้านายที่ชั้นยี่สิบแทนลุงหน่อย”

“ได้ฮะ”

“เออ เอ้านี่”

“ต้องเอาคีย์การ์ดไปด้วยเหรอฮะ”

“อือ เผื่อเจ้านายหลับอยู่ แกเป็นคนหลับลึก”