ENGINEER 7 | บังเอิญ |

ENGINEER 7

| บังเอิญ |

"รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย" ฉันหันไปจูงมือโดนัทให้รีบเดินออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

พี่คาร์เตอร์คือผู้ชายที่อันตรายมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

อีกด้าน

"พี่เตอร์คะ" หญิงสาวเรียกให้ชายหนุ่มหันมาหาเธอ เธอสงสัยในตัวพี่เตอร์ของเธอว่าทำไมถึงได้ดูสนใจผู้หญิงคนนั้นนัก เธอรู้จักนิสัยเขาดี ถึงจะเย็นชา แต่กับการที่อยู่ในที่สาธารณะเขาไม่เคยที่จะจับมือถือแขนหญิงคนไหน ทีกับเธอเขายังไม่เคยจะทำแบบนี้ ทั้งที่ตัวเธอเองนอนกับคาร์เตอร์ออกจะบ่อยครั้ง เอาใจสารพัด แต่คาร์เตอร์กลับไม่ใยดีเธอเลยสักนิด เขาชอบเธอแค่เรื่องบนเตียงแค่นั้นข้อนี้เธอรู้ดี และรู้ด้วยอีกว่าชายหนุ่มที่เธอชอบก็มีหญิงสาวมาเสนอตัวไม่เคยขาด และยังรู้อีกว่าชายหนุ่มก็นอนกับสาวที่มาเสนอไม่เคยจะซ้ำหน้า แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องมองข้ามข้อนี้ไป เพราะคาร์เตอร์กับเธอไม่เคยมีสถานะกันเลยไม่สามารถเรียกร้องอะไรจากอีกฝั่งได้ เพราะเธอยังเป็นได้แค่คู่นอนของเขา

แต่สิ่งที่เธอต้องการคือหัวใจของชายหนุ่มผู้เย็นชาที่เธอชอบ เธออยากสยบเสือยิ้มยากตัวนี้ให้อยู่หมัด แต่จากการกระทำเมื่อครู่ เธอชักจะหวั่นๆซะแล้วสิ กับหญิงสาวคนอื่นๆที่เสนอตัวมานอนกับคาร์เตอร์เธอยังไม่รู้สึกหวั่นใจเท่านี้มาก่อน แต่กับเธอคนนี้มันแตกต่าง

"พี่ไม่ชอบนะที่เธอแสดงอาการเมื่อกี้" คาร์เตอร์บอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเย็น นั่นทำให้เธอออกอาการตกใจ "ขอโทษค่ะ" เธอก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี เพราะรู้ว่าเกิดเถียงไปแล้วเธอนั่นแหละที่จะเป็นอันตราย

"ไอ้เตอร์เมื่อกี้มึงจับแขนน้องแคร์ของกูทำไม" เดลถาม

"ของมึง?"

"ก็เออสิวะ กูจองแล้ว ใครก็ห้ามจีบ" เดลตอบอย่างหนักแน่น เพราะเขารู้สึกชอบสาวน้อยที่ชื่อแคร์มากๆ

"หึ" คาร์เตอร์ส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินแยกออกไป

"พี่เตอร์รอมี่ด้วย" หญิงสาวรีบเดินตามชายหนุ่มไป ปล่อยให้เพื่อนสาวอีกสองคนต้องรีบเดินตาม

"ผู้หญิงเมื่อกี้ที่รีบเดินตามไอ้เตอร์เป็นใครวะ" ล็อกถาม

"ไม่รู้ว่ะ กูก็เห็นพร้อมกับพวกมึง" นัทเอ่ย

"คู่ขามันแหละมั้ง มึงก็รู้ไอ้เตอร์มันกินเงียบ" เลโอบอกกับเพื่อนที่ยังทำหน้างงๆ

"เออ กูขอตัวก่อน คืนนี้เจอกันที่เดิม" เดลบอกก่อนจะเดินแยกออกไปอีกคน วันนี้พวกเขามีเรียนแค่ช่วงเช้า เลยขอตัวแยกกันกลับไปนอนเอาแรงก่อนที่คืนนี้พวกเขาจะไปสนุกกันที่ผับที่ประจำของชายหนุ่มทั้งห้าคน

°°°°°°°°°°

@ตึกคณะแพทย์

#เลิกคลาส

"วันนี้กลับยังไง พี่คริสมารับไหม" โดนัทถามฉันด้วยความเป็นห่วง ช่วงเวลาที่เรียนในคลาส ฉันไม่ปริปากพูดกับโดนัทเลยสักคำ ถามอะไรก็ไม่ตอบ เพราะยังรู้สึกกลัวกับปฏิกิริยาของพี่คาร์เตอร์ที่ทำกับฉันก่อนหน้าต่อหน้าเพื่อนๆของเขา เราไม่ได้รู้จักกันไม่ได้สนิทกันแถมแฟนพี่เขาก็ยืนอยู่ข้างๆแล้วแบบนี้ต่อไปเธอคนนั้นถ้าเจอฉันที่ไหน เธอจะไม่เข้ามาหาเรื่องฉันอีกหรอ

ช่วงบ่ายฉันไม่มีสติในการเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ต้องแสร้งทำเป็นตั้งใจเพื่อให้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆไม่สงสัย แต่ถึงยังไงโดนัทก็ดูฉันออกว่าฉันกำลังรู้สึกอะไร

"วันนี้เรากลับเอง"

"ให้เราไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร พอดีเราจะเข้าไปดูคอนโด”

"ทำไมไปคนเดียว พี่คริสล่ะ"

"พอดีพี่คริสมีติดประชุมเลยให้เราไปก่อน"

"งั้นเราไปส่ง ใกล้แค่นี้เองไม่ใช่หรอ"

"อืม"

"ตกลงเราไปส่งโอเคนะ" ไม่รอให้ฉันตกลง โดนัทจูงมือฉันให้เดินไปยังลานจอดรถด้านหลังตึกคณะแพทย์

@หน้าคอนโดหรูใจกลางเมือง

โดนัทเปิดกระจกลงรถลงแล้วถาม ในขณะที่ฉันลงจากรถ "ให้เรารอเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องหรอก โดนัทกลับเถอะ"

"พี่คริสถึงไหนแล้ว ไลน์มาบอกยัง"

"อืม กำลังออกมา เดี๋ยวเราไปรอพี่คริสในสำนักงาน"

"โอเค เรากลับก่อน มีอะไรโทรมาได้เลยนะ" ฉันพยักหน้ารับก่อนที่โดนัทจะขับรถออกไป

"สวัสดีค่ะ หนูขออนุญาตนั่งรอพี่ชายตรงนี้ได้ไหมคะ" ฉันเข้ามาในสำนักงานที่คราวก่อนเคยมาสอบถามเรื่องคอนโด

"น้องนี่เอง ได้สิคะ เชิญเลย" พี่พนักงานผู้หญิงคนเดิมที่เคยพาฉันไปดูห้องตัวอย่างเอ่ยอนุญาต

Line

น้องแคร์ : พี่คริสคะแคร์รอในสำนักงานนะคะ

พี่คริส : ครับ พี่ใกล้ถึงแล้ว

น้องแคร์ : ค่ะ

ฉันปิดหน้าจอแชทแล้วหยิบชีทที่ยู่ในกระเป๋าขึ้นมาอ่าน

"ห้องผมไฟดับ ทำไง" เสียงห้วนๆของชายคนหนึ่งเอ่ยถาม ว่าแต่เสียงคุ้นจัง ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเป็นพี่คาร์เตอร์ ฉันตกใจมาก มันจะบังเอิญไปหรือเปล่า ที่ฉันกำลังจะเข้ามาอยู่คอนโดเดียวกันกับพี่เขา

"ลูกค้าจ่ายค่าไฟแล้วใช่ไหมคะ"

"จ่ายแล้ว"

"ขอทราบเลขห้องด้วยค่ะ"

"ชั้น 6 ห้อง 609"

"รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันเรียกช่างมาเช็คให้"

เมื่อกี้พี่คริสบอกว่าใกล้ถึงแล้ว งั้นฉันไปยืนรอด้านนอกดีกว่าไหม จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากัน แค่เจอกันที่มหาลัยก็ว่าแย่แล้ว มาอยู่คอนโดเดียวกันอีกมันแย่ยิ่งกว่า ขอเปลี่ยนคอนโดตอนนี้ทันไหมนะ

แต่ในระหว่างที่ลุกขึ้น พี่คาร์เตอร์หันมามองหน้าฉัน เราสองคนจึงสบตากัน

"เอ่อ..." ฉันยืนตัวสั่นทำตัวไม่ถูก พอถูกเขามองด้วยสายตาเย็นชาแบบนั้น มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกลัว

"พักที่นี่?"

"ค่ะ" ฉันตอบแล้วก้มหน้าพร้อมกับกุมมือสองข้างเอาไว้แน่น

"ดี" หมายถึงเจอพี่เขาหรอดี ไม่อ่ะ ไม่ดีเลยสักนิด

"แล้วเป็นอะไร ยืนตัวสั่น"

"ปะ เปล่าค่ะ" ฉันเงยหน้าตอบแล้วเก็บชีทเรียนลงกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา "ขะ ขอตัว" จะพูดตะกุกตะกักทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

ฉันที่ก้าวเดินไม่กี่ก้าว พี่ชายสุดที่รักของฉันเปิดประตูเข้ามาพอดี "น้องแคร์"

"พี่คริส" ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนพี่คริสอย่างดีใจและโล่งอก

"เดี๋ยว" เสียงทุ้มของคนด้านหลังเอ่ย ฉันจึงค่อยๆหันหลังกลับไปมองแล้วถาม

"ระ เรียกแคร์หรอคะ" ฉันขานรับอย่างกล้าๆกลัวๆ

"โทรศัพท์" เขาบอกแล้วชี้ไปที่โซฟาที่ฉันนั่งเมื่อครู่

"ขะ ขอบคุณค่ะ" ยังจะพูดตะกุกตะกักอีก ทำแบบนี้พี่คริสจะสงสัยเอาสิ ปากฉันนี่มันจริงๆเลย

ฉันรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกจากประตูไปพร้อมกับพี่คริส

"น้องแคร์ เมื่อกี้ใคร รู้จักหรือเปล่า"

°°°°°°°°°