Kesempatan Kedua (part 2 dari novel Percayalah Cinta)

ตอนที่1 จุดเริ่มหายนะ

Rrrr

“ฮัลโหล”

“เฮีย...ฮึก”

“เป็นอะไร” เรียวคิ้วของเดย์ขมวดชนพร้อมใจที่เริ่มว้าวุ่น เขากับเดียร์น่าไม่ติดต่อกันเกือบปีเพราะผิดใจกันเรื่อง ๆ หนึ่ง

“เดียร์ปวดท้อง...ใจจะขาดแล้ว...”

“ตอนนี้อยู่ไหน!”

“คอนโด...เฮียรีบมานะ...”

“เดียร์น่า! เดียร์! อย่าเงียบสิวะ!” ปลายสายไร้การตอบสนองใด ๆ ทั้งที่เขาเรียกเสียงดังลั่น ไวกว่าความคิดสองเท้าพาตัวเองตรงไปที่รถยนต์จอดอยู่อย่างรีบร้อนท่ามกลางความสงสัยของคนอื่น ๆ ที่ละความสนใจจากรถบิ๊กไบต์ขึ้นมามอง

“มีอะไรวะไอ้เดย์”

“เฮียเดย์ไปไหน!”

“ไอ้ไทเกอร์ตามกูมา”

.....

บรื้นนน

เดย์ขับรถยนต์ออกมามด้วยความเร็วแต่ก็ยังช้ากว่าความเป็นห่วงที่มีต่อน้องสาว ‘ที่ไม่ใกล้ตายคงไม่โทรมา’

แอดด ปึง!

“เดียร์น่า!”

“เฮียเดย์...” เขารีบอุ้มน้องสาวที่นอนขดตัวจมกองเลือดขึ้น ไม่เสียเวลากับอะไรอีกแม้แต่วินาทีเดียวก็พาร่างของเดียร์น่าลงมาที่ลานจอดรถแม้จะอยู่ถึงชั้นที่ 10 ก็ตาม

“ทำใจดี ๆ ห้ามเป็นอะไรนะรู้มั้ย”

“อื้อ! เฮีย...”

.....

โชคดีที่คอนโดของเดียร์น่าอยู่ใกล้โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง หลังส่งเธอถึงมือหมอเขาก็ก้มมองเสื้อตัวเองที่เปื้อนเลือดสีที่เปลี่ยนเป็นสีคล้ำน่าสะอิดสะเอียน

“เสื้อมาแล้วเฮียเดย์”

“ขอบใจ”

เขาเปลี่ยนเสื้อที่สวมออกหน้าห้องฉุกเฉินเพราะไม่อยากคลาดสายตาไปจากน้องสาวแม้แต่นาทีเดียว

“เดียร์น่าเป็นอะไรเหรอเฮีย ทำไมเลือดไหลเยอะขนาดนี้”

“ไม่รู้” หลังตอบไปแบบนั้นเขาก็ถอยไปนั่งอย่างร้อนใจที่เก้าอี้ สองมือยกขึ้นลูบใบหน้าด้วยความกังวล ‘เอาจริง ๆ เขามีคำตอบที่ไม่แน่ใจไว้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเดียร์น่า’

แอดด

“หมอ! น้องผมเป็นยังไงบ้าง”

“คนไข้น่าจะตกเลือดจากการแท้งลูก ยังไงตอนนี้คนไข้ก็พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับรอคนไข้ฟื้นตัวอีกสักพักใหญ่ ๆ”

“แท้งเหรอ” ไทเกอร์พึมพำเสียงเบาหวิว เหมือนตกอยู่อาการช็อก ซึ่งเขาพอเข้าใจว่าทำไมไทเกอร์เป็นแบบนั้น

“ครับ หมอให้ยาระงับปวดชนิดแรงยังไงตอนนี้อย่าเพิ่งทำให้คนไข้ตื่นเพราะอาจจะต้องทนกับอาการปวดที่รุนแรงอีก”

.....

เดย์กอดอกมองน้องสาวที่หลับมานานกว่าห้าชั่วโมงด้วยสายตายากจะคาดเดา ข้าง ๆ กันนั้นมีอีกคนที่นัยน์ตาแดงกล่ำไม่ต่างกัน เพียงแต่เจ็บปวดคนละแบบ

“ผม...กลับก่อนนะเฮีย”

“อืม”

คล้อยหลังไทเกอร์คนที่หลับใหลเพราะฤทธิ์ยาก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะมองหาพี่ชายเป็นสิ่งแรก และก็เจอเขานั่งอยู่ไม่ไกล

“เฮีย...”

ตึก ตึก ตึก

คนพี่ค่อย ๆ เดินมาที่เตียงอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่นทุกฝีก้าว เขากำลังจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้มันนิ่ง ไม่อย่างนั้นมันเขาอาจจะซ้ำเติมเดียร์น่าให้ยิ่งเจ็บไปกว่านี้

“เฮียเดย์อย่าบอกแม่กับเฮียแดนนะ”

“งั้นบอกฉันมาสิเดียร์น่า ทำไมแกถึงเป็นแบบนี้” หลังจบคำถามของพี่ชายเดียร์น่าก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนเขาสับสนว่าควรรู้สึกกับเรื่องนี้ยังไงดี

“พูดมา! ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นพี่”

“ฮือออ เดียร์ขอโทษเฮีย...” คนที่นอนหน้าซีดยกมือขึ้นไหว้ทั้งเสียงสะอื้น เขาเบี่ยงหน้าหนีอย่างไม่ยอมให้น้ำตาของน้องสาวอยู่ในสายตา ‘ก็เคยเตือนไปแล้ว เสือกเลือกมันไง’

“ท้อง?”

“ฮึก...ค่ะ” เดียร์น่าพยักหน้ายอมรับ

“แล้วเกิดอะไรขึ้น” เดียร์น่าก้มหน้าลงหนีสายตาคมดุของพี่ชาย ถึงคำตอบมันจะมีอยู่แล้วแต่มันช่างยากเหลือเกินที่จะพูดออกไป...แล้วเขาไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“แกไม่ได้แท้งเอง?” หญิงสาวพยักหน้าและมันทำให้ขมับทั้งสองข้างของเขาเต้นตุบเหมือนจะระเบิดออกมาให้ได้

“เกิดอะไรขึ้น”

“เฮีย...”

“ถ้าแกไม่พูดไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ แล้วต่อจากนี้ฉันก็จะไม่คิดว่าแกเป็นน้อง” เดียร์น่าสะอื้นหนัก เขาเป็นพี่ชายที่ดีมากแม้ไม่ใช่คนอ่อนโยน เธอเองที่ดันเป็นน้องสาวที่แย่กับเขามาก ๆ

“พี่แม็ค! นี่ใคร!” ร่างบางดีดตัวลุกจากเตียงนอนพลางกระชากเส้นผมของคนที่นอนราวกับสลบไสลอยู่ข้างกัน เพราะเพื่อนของเธอส่งรูปชายหญิงคู่หนึ่งที่นัวเนียกันในผับส่งมาทั้งที่เธอแพ้ท้องออกไปด้วยไม่ไหว

“เดียร์! เล่นหัวเลยเหรอวะ!”

“แล้วนี่คืออะไร!” แม็คหน้าเหลอเพราะนั่นคือเขา กับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คนตรงหน้า

“พี่มีคนอื่นเหรอพี่แม็คพี่แม่งเหี้ยอย่างที่พี่เดย์บอกจริง ๆ นั่นแหละ!”

“เฮ้ย! มันเกินไปมั้ยเดียร์น่า!”

“มันเป็นใคร!”

“ไม่รู้ เมา” เขาตอบโดยไม่กล้าสบตาเพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงในภาพนั้นคือใคร

“อีซินดี้ใช่มั้ย!”

“อย่ายุ่งกับซินดี้”

“ปกป้องมันทำไม! รักมันเหรอ!”

พรึ่บ

แม็คลุกจากที่นอนเตรียมหนีออกไปข้างนอกเหมือนที่เคยทำมาตลอดเวลาทะเลาะกัน แต่เดียร์น่าไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น

พรึ่บ

“เดียร์ท้องอยู่นะพี่แม็ค!”

“แค่สองเดือนเอง เอาออกไปดิ”

“พี่แม็ค!

“ไม่เอาออกก็เลี้ยงเอง กูไม่เอา” เดียร์น่าสั่นเทิ้มไปทั้งตัวไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะออกจากปากเขา ‘ไหนว่ารักเธอเป็นคนสุดท้ายไง’

“ตอนแรกก็บอกว่ามันแค่มาสักกับพี่ไม่ใช่เหรอ! ไหงไปเอากันวะ!”

“ก็มึงน่าเบื่ออย่างนี้ไงเดียร์กูถึงไปเอาซินดี้” หญิงสาวต้องกลืนก้อนสะอึกลงคอเพราะคำพูดที่ฟาดเข้าหน้าของผู้ชายที่เธอเลือกแล้ว ยอมกระทั่งผิดใจกับพี่ชาย

“พี่แม่งเอาไม่เลือกเหมือนหมา เหี้ย!”

“เดียร์!” เขาคำรามลั่นอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว

“พี่แม็คอย่าออกไปนะ!”

“พี่แม็คเดียร์ไม่ให้ไป!” เขาไม่ฟังที่เธอพูดเพราะเมื่อสวมเสื้อเสร็จก็หันไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับมือถือที่หัวเตียง เธอจึงเข้าไปกอดรั้งเขาไว้

“ฮือ..พี่แม็คเดียร์ไม่ให้ไปนะ!”

“ปล่อยเดียร์น่า”

“ไม่! เดียร์ไม่ให้พี่ไป”

“บอกให้ปล่อยไงวะ!”

พรึ่บ

“อ๊ะ!” ร่างบอบบางถูกเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรงจนเธอพยุงตัวลุกขึ้นไม่ไหวเพราะความเจ็บปวดบางอย่างที่กำลังก่อตัว

“พี่แม็ค...”

“อย่าสะเออะไปยุ่งกับซินดี้ กูเตือนไว้ก่อน”

“นี่พี่ห่วงมันเหรอ”

“เออ!” เขาเดินไปเก็บกระเป๋าสตางค์ที่หล่นอยู่ใกล้ ๆ หญิงสาว ก่อนจะเห็นว่ามีเลือดเริ่มไหลออกมาจากร่างกายของเธอ

“พี่แม็ค...”

“...”

“พาเดียร์ไปโรงพยาบาลหน่อยนะ” เดียร์น่าไม่คิดเลยว่าเธอจะน่าเวทนาขนาดนี้เพราะผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกเลือกเดินออกไปจากที่นี่ทั้งที่เห็นความเป็นความตายของเธอ