Lie To Marry The CEO

"I now pronounce you husband and wife. You may now kiss the bride," sabi ni father. Dito sa part na 'to ako kinakabahan. Sa loob ng halos dalawang buwan naming magkakilala, ngayong araw lang kami hindi nagbangayan. Nanlalamig ang mga kamay ko. Ramdam ko ang lamig ng singsing na kakasuot niya lang sakin. Ni hindi ko man lang siya nakitang umiyak habang papalapit ako sa kaniya. Ako? Pagtapak ko pa lang sa red carpet, rumagasa na ang luha ko! Umalon ang lalamunan niya habang inaangat ang suot kong belo. Suot ang white tuxedo, mas guwapo siyang tingnan kaysa sa palagian niyang suot na black executive suit. Mukha siyang mabait sa ayos niyang 'to. Idagdag pa na nagpa-clean cut siya ng buhok at walang suot na reading glasses. Noong una ko siyang makita, halos lumuhod ako. Hindi naman kasi maikakaila na guwapo siya kahit palaging may suot na salamin. Halata tuloy na matalino siya pero masungit. Mayroon siyang makapal at makalat na kilay na palaging nagsasalubong. Malalim na mga mata na kung

"Ma! Teka Teka!"   Binaba ko kaagad sa lamesa ang mga pinamalengke at tumakbo kay mama. Agad kong inagaw ang kaldero sa kaniya saka binaba iyon sa lababo. Hinawakan ko ang parehong braso niya.    "Ano ka ba naman, Liana. Kaya ko naman," marahang sinabi niya para pakalmahin ako.    Bumuntonghininga ako saka iginaya siya papalapit sa lamesa. Naghila ako ng upuan at doon siya pinaupo.    "Ma, 'di ba po sabi ko ako na ang kikilos dito sa bahay? Hindi pa naghihilom 'yang paa niyo kaya dapat nagpapahinga ka lang."   "Hay naku! Paa ko lang naman ang naputol, hindi ang kamay," giit pa niya.    Ngumuso ako. "Kahit na. Hindi ka pa nga sanay gamitin 'yang saklay mo." Kinuha ko ang saklay sa kaniya. Isinandal ko muna iyon sa pader para hindi sagabal.   Pagkatapos kong magsaing, hinugasan ko na ang mga gulay na lulutuin nang magsal

Isang push up lang niya, nawala na siya sa itaas ko. Nanatili akong nakahiga dahil bukod sa masakit ang pang-upo at likod ko, masakit din ang dibdib ko. Pakiramdam ko napisa ang mga ito dahil sa pagkakadagan niya. "My glasses." aniya.Saka ko lang napansin na hindi na niya suot ang salamin niya. Nahanap ko itong nakahandusay rin sa lapag, katabi ng ulo ko, basag.Pumalantik siya tapos ay bumuntong hininga. Yumuko siya para kunin iyon na sa pag-angat niya, naglaglagan ang mga basag na parte nito. Hindi ko kasalanan 'ayan, ha!Tinitigan niya lang iyon sa kamay niya, sinusuri kung ano pa ang nasira. Pero nang matanggap niya sa sarili na hindi na niya magagamit pa iyon, lumakad siya sa trash can at tinapon na."Get up now," tuwid na utos niya. Hindi man lang nag-alok ng kamay para tulungan ako. Tinuruan ba 'to ng GMRC noong elementary siya? May ganoong subject ba sa private school? Character Education? Mayroon 'yon, sigurado!Ugali nga naman ng mga anak mayaman. Tangina!Dahan-dahan ako

Napalingon si Cosimo sa tumawag sakin habang ako naman ay tumalikod, yumuko at pumikit nang mariin. Nanatili ako sa tabi ni Cosimo kahit na nanginginig na ang mga tuhod ko sa kaba. Humarap na ulit si Cosimo sa counter, kalmado lang na naghihintay sa order niya. Paanong hindi nila ako makikilala, e, kabisado na nila ang mukha ko, may make-up man o wala. Nakakainis lang kasi bakit pa nila ako lalapitan, hindi naman araw ng hulog ko ngayon! Kinagat ko ang ibabang labi. Anong gagawin ko? Nilingon ko si Cosimo. "I'll just wait you in the car." Ngumiti ako para hindi niya ma-interpret na nababagot akong maghintay rito. Nang tumango siya, yumuko na ako at mabilis na lumakad paalis. Grabe ang tambol ng puso ko nang makasalubong ko sina Hugo sa gitna ng aisle. Mabilis ang lakad ko habang sila, napahinto at sinundan ako ng tingin. Nakatungo ako hanggang sa paglabas. "Hoy, Liana!" sigaw ni Hugo na sinundan ako rito sa labas. Hindi ako lumingon at mas binilisan pa ang lakad palayo sa sh

"Frida," ang siyang kumawala sa mga labi niya pagkatapos niyang bumitaw sa masuyong halik na iyon.    Para akong lumutang sa ere na hindi na inintindi ang pangalang nabanggit niya. Parang sumugat sa puso ko ang halik niyang iyon. Kumalabog ang puso ko nang maalala kung paano ako halikan ng mga hayop kanina. Ang mga laway nilang kumalat sa leeg at pisngi ko, natuyo na sa balat ko. Nakakadiri!    Sanay naman ako sa mga pambabastos dahil nga parte iyon ng trabaho ko pero hindi naman ang tulad kanina! Wala pang kahit sino o costumer na nagtangkang halikan ako! Para na akong mamamatay kanina! Hindi ko naman ugaling manakit pero nagawa ko! Kung natuloy man ang panggagahasa nila sa sakin, baka hindi na ako makalabas pa ng buhay roon!    "Shhh. I'm sorry. I'm sorry. Don't cry. Hush now."    Natulala ako kay Cosimo sa masuyong mga sinabi niya. Marahan niyang hinahawakan ang mukha ko na par