ตอนที่ 7 เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ 2

ณ บ้านจงใจรัก

“แม่ !” เสียงแหลมร้องตะโกนเรียกลั่นบ้าน

“อะไรอีกเล่า !” เสียงแม่ตะโกนกลับดังไม่แพ้กัน

“กระจกบนโต๊ะหนูหายไปไหน” สาวน้อยเอะอะโวยวาย เดินลงจากชั้นสองด้วยสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาด ๆ ผมเผ้ารุงรัง

“อะไรนะ ?” แม่หยุดยืนตรงหน้า ค้ำเอวพร้อมไม้กวาดบนมือ ที่มองเผิน ๆ เหมือนจะใช้เป็นอาวุธได้อย่างถนัดมือ

“กระจกหนูอะ” สาวน้อยย้ำถาม ด้วยน้ำเสียงแงงอ

“อ่อ แม่ทำแตก เดี๋ยวแม่ซื้อให้ใหม่” แม่ตอบกลับ ด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“แม่ ! แล้วหนูจะเอาไหนส่อง” สาวน้อยตะคอกเสียง ดูท่าทางจะโกรธมาก ที่กระจกใบโปรดได้หายไป

“ห้องน้ำไง หรือจะไปห้องแม่ หน้ารถก็มีนะกระจกน่ะ” แม่ตอบเสร็จก็รุดตัวกลับไปทำหน้าที่ต่อ

“แม่อ่า ---” สาวน้อยเดินกลับห้อง ด้วยท่าทางไม่พึงอารมณ์

“แม่นะแม่ ...” เธอบ่นพึมพำ

จวนเวลาผ่านไปหลายสิบนาที

“ป๊อบ ! จะสายแล้วนะลูก ลงมากินข้าวได้แล้ว” แม่ตะโกนเรียกลูกสาว ที่ยังคงแต่งองค์ทรงสวยยังไม่เสร็จไม่สิ้นสักที

“ยังไม่เสร็จเลยแม่ แป๊บนะ” สาวน้อยตะโกนกลับสุดเสียง

ผู้เป็นแม่ทำสีหน้าเอือมระอาอย่างสุดฤทธิ์ ด้วยลูกสาวของเขาดูท่าทีเอื่อยเฉื่อยแบบนี้ตั้งแต่ยังเล็ก ทำอะไรก็ช้าไปหมด บางครั้งเหมือนจะเร็ว แต่ก็ต้องได้รออยู่ทุกที

สาวน้อยแต่งองค์ทรงเครื่องจนเสร็จสรรพ กระเป๋าสะพายข้างที่เต็มไปด้วยหนังสือ ที่เธอแทบจะไม่ได้อ่าน ปากกา ดินสอ และอุปกรณ์ต่าง ๆ ถูกเตรียมไว้อย่างละชิ้นสองชิ้น

“หนูไม่ทานนะแม่ --- รีบ” สาวน้อยลิ่วลงมาจากชั้นบน มุ่งหน้าเปิดประตูรถ มุดตัวขึ้นไปนั่ง

แม่ได้แต่นั่งเอนหลังบนโซฟาทำหน้างง แล้วค่อยลุกตามหลังไป

“แม่นึกว่าลูกจะเดินไปเองสะอีก” แม่เปิดกระจกชะโงกหน้ามองหลังก่อนจะค่อย ๆ ถอยรถออกจากโรงรถข้างตัวบ้าน

“แม่ดูแดดสิคะ เดินไปเองมีหวังผิวหนูไหม้หมด” สาวน้อยดึงชั้นพับกั้นแดดลง ส่องกระจกเอียงซ้ายขวามองดูมุมหน้า

ในตอนนี้สาวน้อยดูท่าจะเป็นสาวเข้าจริง ๆ เสียแล้ว ทั้งการเริ่มรู้จักแต่งเนื้อแต่งตัว รักสวยรักงาม ผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มกริ่มถึงวัยของลูกสาว ที่กำลังเติบโตขึ้นไปอีกก้าว แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่น่าจะยังไม่เติบโต คือความกระตือรือร้นที่ยังคงติดลบมาตั้งแต่เกิด

จนสองแม่ลูกมาถึงหน้าโรงเรียน ที่มีพ่อแม่อีกหลายคนมาส่งลูกรักของตัวเอง พลางโอบกอดให้กำลังใจ พลางดึงหน้ามาหอมแก้ม ในความเป็นเด็กวัยนี้ช่างเต็มไปด้วยความน่ารักที่บริสุทธิ์จริง ๆ

“ให้แม่ลงไปส่งไหม ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้ค่ะ”

“ให้แม่กอดไหม ?”

“แม่ ! หนูร้อน”

“ให้แม่หอมแก้มไหม ?”

“แป้งหนูจะหลุด ---”

แม่ได้แต่อมยิ้มเบา ๆ ออกมาทางสีหน้า ลูกสาวเธอโตได้ขนาดที่ค่อย ๆ ห่างแม่ได้แล้วสินะ

“งั้นแม่ไปนะ” แม่เปิดกระจกบอกลาลูกสาว แล้วค่อย ๆ เคลื่อนรถออกไป

ถึงแม้จะเหมือนไม่ห่วง แต่แม่ก็หยุดรถอีกฝั่ง จอดดูลูกสาวเดินเข้าโรงเรียนด้วยใบหน้าที่กรุ่มยิ้ม แต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ ด้วยลูกจะต้องเข้าโรงเรียนทางนี้เป็นครั้งแรก เพราะแต่ก่อนต้องเข้าอีกทาง ซึ่งเป็นทางตรงข้ามของโรงเรียน การที่เขาได้เข้าประตูในทางนี้ ก็คงเป็นเครื่องบ่งบอกได้ว่าลูกสาวตัวเล็กตัวจิ๋วของแม่ ตอนนี้โตเต็มวัยแล้ว

สาวน้อยเดินมุ่งหน้าเข้าห้องสอบตามใบรับสมัครที่แนบมา

“ป๊อบ ! หวัดดี” เสียงแหลมใสของข้าวฟ่าง เพื่อนห้องเดียวกันตอนปอสี่ ที่เคยหยุมหัวกันด้วยเหตุที่ว่าสาวน้อยชอบกลิ่นยางลบชิ้นใหม่เธอ แล้วเผลอกัดเคี้ยวจนหมด ลั่นกล่าวทักทายมาแต่ไกล

“ไงข้าวฟ่าง” สาวน้อยทักทายกลับ

“ป๊อบจะไปไหนอะ ทำไมจะไปตึกนั้น ... อย่าบอกนะว่า ...” สายตาของอดีตเพื่อนร่วมห้องมองเธอเชิงดูถูก

“ป๊อบสมัครห้องพิเศษน่ะ ... ข้าวฟ่างคงไม่ได้สมัครสินะ” สาวน้อยยิ้มกลับพลางกลอกตามอง

“งั้นป๊อบไปแล้วนะ พอดีมีเวลาเหลือ ป๊อบว่าจะอ่านอีกสักหน่อย” สาวน้อยเห็นท่าทีสีหน้าอดีตเพื่อนร่วมห้อง ค่อนข้างที่จะเปลี่ยนสีจากประโยคที่ตอบกลับ จึงรีบรุดตัวเดินไปยังตึกสอบ

สาวน้อยขึ้นมาชั้นสอง จนถึงหน้าห้องสอบ ตรวจสอบรายชื่อหน้าห้องเพื่อความมั่นใจ

‘ปานใจ จงใจรัก’

‘กานต์ทวี ก้องกิจตระกูล’

สาวน้อยอมยิ้ม เมื่อเห็นชื่อของหนุ่มน้อยอยู่ในใบรายชื่อ

เธอนั่งลงหน้าห้อง หยิบหนังสือวิทยาศาสตร์ขึ้นมาเปิดอ่าน ท่ามกลางเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ยืนคุยกันเจี๊ยวจ๊าว

“เวลาเก้านาฬิกา จะเป็นเวลาสอบเข้าของนักเรียนชั้นมอหนึ่ง ให้นักเรียนทุกคนเตรียมเข้าห้องสอบด้วยค่ะ”

เสียงประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนดังขึ้น เหลือเวลาที่เธอจะต้องอ่านอยู่เพียงสิบนาที เพื่อนคนอื่น ๆ เก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋า แล้วเข้าห้องสอบทันที หลังจากได้ยินเสียงประชาสัมพันธ์ มีเพียงเธอที่ยังนั่งอ่านอย่าง งง ๆ อยู่หน้าห้องคนเดียว

สาวน้อยนั่งอ่านหนังสือในมือ แต่สายตาก็เงยหน้ามองทุกครั้งที่มีคนเดินผ่าน

“ไม่ใช่ ! ไม่ใช่กานต์” คนแล้วคนเล่าผ่านไปมา แต่ก็ยังไม่เห็นหนุ่มน้อยผ่านมาเลย

“เข้าห้องสอบได้แล้วครับ” ครูหนุ่มหล่อสูงโย่ง ผิวขาวเหลือง เดินมาหยุดตรงหน้าสาวน้อย เธอเงยหน้ามอง แล้วหยิบหนังสือเข้ากระเป๋า

‘กานต์ยังไม่มาอีกเหรอ’ เธอพูดในใจ

“นักเรียนดูเลขที่นั่งสอบหน้ากระดาน แล้วนั่งให้ถูกที่ด้วยนะครับ” ครูวางซองข้อสอบลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินตรวจสอบสัมภาระของนักเรียน

“อีกห้านาที ครูจะเริ่มแจกข้อสอบ นักเรียนเก็บโทรศัพท์มือถือ เครื่องมือสื่อสารลงในกระเป๋า แล้วเอากระเป๋าไว้หน้าห้องนะครับ” ครูกล่าวแจ้งแก่นักเรียนที่นั่งเงียบตั้งใจฟัง

‘ทำไมยังไม่มาอีกนะ’ สาวน้อยพูดในใจ พร้อมอาการที่กระวนกระวาย แสดงอาการออกมาชัดเจน

‘เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ ...’

ครูแจกข้อสอบให้แต่ละคน ทุกคนในห้องดูยิ้มร่าพร้อมสอบอย่างเต็มเปี่ยม ยกเว้นป๊อบที่ไม่ได้สนใจในกระดาษที่ครูยื่นมาให้เลย ได้แต่มองซ้ายมองขวา พลางบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ทำไรอยู่นะ ทำไมยังไม่มาสักที ปกติกานต์ไม่ใช่คนที่มาช้านี่ ... หรือมีอะไรเกิดขึ้นกับกานต์ !”