ตอนที่ 6 เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ

3 สัปดาห์ต่อมา ...

อาวุธถูกจัดเตรียมอย่างครบครัน พร้อมแล้วสำหรับออกรบในครั้งนี้ เด็กหนุ่มตะเตรียมอุปกรณ์สำหรับสอบ ปากกา ดินสอ ยางลบ อื่น ๆ ถูกจัดเข้ากระเป๋าสะพายหลังอย่างเป็นระเบียบ ชุดนักเรียนถูกเตรียมโดยแม่ทัพ ห้อยแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้าปลายเตียง

“กานต์ ลงมากินข้าวนะลูกเดี๋ยวจะสายเอา” เสียงคุ้นหูเรียกเรียนเชิญอย่างอ่อนน้อม

เด็กหนุ่มหยิบเสื้อผ้าเรียบทุกจีบขึ้นมาสวม ปกคอเสื้อปักเปลี่ยนเป็นจุดหนึ่งจุด สวมทับกางเกงสีน้ำเงินเรียบ จากนี้คงจะเรียกเขาว่าเด็กหนุ่มไม่ได้อีกต่อไป เพราะเนื้อหนุ่มใหญ่แตกออกพร้อมรับความเติบโตเต็มที ในตอนนี้เขาเป็นหนุ่มน้อยอย่างเต็มตัว

หนุ่มน้อยหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายหลัง แวะส่องกระจกหน้าโต๊ะ ที่เต็มไปด้วยกองหนังสือนิยาย ด้วยความสูงที่สูงขึ้นตามวัย กระจกที่ใช้อยู่ประจำก็จำเป็นที่จะต้องก้มส่อง ผิวเกลี้ยงขาวแดงออกไปทางสีแทนหน่อย ๆ ผมหนาดกเรียบรองทรงสูง รับคิ้วหนาเข้มกับขนตาดกงอน ทำให้ดวงตาของเขาดูลึกกลมโตเปล่งประกายอย่างน่าหลงใหล สันจมูกเฉียงลงเป็นองศางามรับปากหนา ริมฝีปากบนประกบล่างที่ห้อยหน่อย ๆ มันวาว ทำให้ใบหน้ามีเสน่ห์อย่างที่ไม่เหมือนใคร หนุ่มน้อยเอียงซ้ายขวามองใบหน้า เช็กความเรียบร้อย ก่อนจะย้ายร่างแตกหนุ่มลงมาชั้นล่าง

“แน่ใจนะว่าไม่ให้แม่ไปส่ง” แม่เช็ดมือเปียกกับผ้ากันเปื้อน พร้อมถืออาหารเช้าวางลงบนโต๊ะกลางห้องครัว

“ไม่ครับแม่ ผมไปเองได้”

“... แต่”

“ผมโตแล้วนะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก” หนุ่มน้อยพูดแทรกระหว่างประโยคของแม่ พลางยิ้มรับให้จบบทสนทนา

“ผมก็ไปเองตั้งแต่เด็กแล้วหนิ แม่จะห่วงอะไร” หนุ่มน้อยนั่งลงเก้าอี้ ที่มีข้าวผัดหมูยิ้มรับรอตักเข้าปาก

“ก็จริง ... แต่ยิ่งลูกโตแม่ก็ยิ่งเป็นห่วงนะ” แม่วางแก้วนมลงข้าง ๆ จานข้าวผัด

หนุ่มน้อยตักข้าวผัดเข้าปาก ชิ้นหมูกระจายทั่วข้าว คำแรกที่เข้าปากไปเหมือนเปิดสวิตช์ความสดชื่นให้กับวันนี้

“อื้อหือแม่ วันนี้ข้าวผัดหมูอร่อยมากเลยครับ” หนุ่มน้อยตาตื่น พลางหันหลังกลับไปชมแม่ที่ยืนล้างจาน

“แล้วทุกวันไม่อร่อยหรือ” แม่วางจานในมือลง ตอบกลับเหมือนจะแกล้งงอน

“อร่อยทุกวันครับ” หนุ่มน้อยลุกขึ้นมาสวมกอดแม่จากข้างหลัง ด้วยความอ่อนโยน

“อร่อยก็กินให้หมดนะ” แม่กุมมือลูกชายยิ้มร่า

“อื้อแม่ วันมอบตัวแม่ต้องไปโรงเรียนอีกรอบนะ เขาต้องให้ผู้ปกครองเซ็นรับ”

“จ้า แม่เข้าใจแล้วจ้า”

หนุ่มน้อยเดินกลับมานั่งที่ ตักข้าวผัดแสนอร่อยของคุณแม่จนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงลายดอกทานตะวันที่จาน

“หมดแล้วนะครับ” หนุ่มน้อยยกกระดกนมเต็มแก้มจนหมด เหลือเพียงคราบนมที่ติดเลยริมฝีปาก

“ผมไปแล้วนะแม่”

“จ้า --- เช็ดปากด้วยลูก”

“ครับ”

หนุ่มน้อยหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายหลัง สวมรองเท้าผ้าใบสีดำคู่ใหม่เอี่ยม นั่งติดพื้นกระเบื้องขาว ยัดเท้าเข้าทรง แล้วเดินออกจากบ้านด้วยอารมณ์ร่าเริง โดยมีแม่ที่แอบส่องจนสุดสายตา

เพียงแค่พ้นซอยบ้าน สีหน้าของหนุ่มน้อยกลับเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าครอบงำ ความอึดอัดจากอะไรบางอย่าง จนทำให้เขาใจลอยระหว่างทาง จนเกือบจะโดนรถชน

ปี้ด ๆ ๆ ๆ

“เดินดี ๆ หน่อยหนุ่ม เดี๋ยวก็ตายห่ากันหรอก” วินมอไซด์วัยลุงเปิดกระจกหมวกกันน็อก ตะโกนกลับหลัง

“ขอโทษครับ” หนุ่มน้อยโค้งคำนับตอบกลับ ด้วยความรู้สึกผิดจากใจ

.

.

.