KABANATA 26

Apolonia

Tahimik at nakasimangot na nakasunod lang ako sa amo ko habang matalim ang mata na nakatingin sa likod nito.

Naiinis talaga kasi ako na 'di ko mawari.

Ilang beses ko nang pilit na isiniksik sa utak ko na hindi ko naman ito gusto at wala dapat akong paki kung hindi rin ako nito gusto pero bwisit lang, 'di ko alam kung saan ba talaga nanggagaling ang pagrerebelde ng loob ko sa realization ko, gusto kong magsintir.

Argh!

Dahil sa inis at pag-iisip ay hindi ko tuloy napaghandaan ang paghinto nito sa paglalakad at pagbaling nito sa akin bigla, mabuti na lang at nakapagpreno ang paa ko, iyon nga lang ay huling-huli ako nito na masama ang hilatsa ng mukha.

Nangunot ang noo nito. "What's the matter? You're frowning."

Kaagad na inayos ko ang ekspresyon ko bago umiling. "Nothing po," tugon ko.

Alangan naman kasing aminin ko na naiinis ako, 'di ba?

Ngunit sa halip na paniwalaan ang sinabi ko at magpatuloy na maglakad ay humalukipkip ito bago ako tinaasan ng kilay. "Nothing? Do you think