CHAPTER 2

BELLA

"Hmmp!... Good morning!"

Nasa second floor ang kwarto ko sa boarding house na inuupahan ko, kaya kitang-kita sa bintana ko ang bubong ng mga katabi naming bahay. Ilang segundo pa akong nag-inat bago saglit na inayos ang magulo kong buhok.

"Huy, Bella! Bumaba ka na at maki-agaw ka na ng almusal sa kusina! Mauubusan ka nanaman, bahala ka!" Si Ate Beth, may-ari ng boarding house.

Tuwing umaga ay ipinagluluto kami ng almusal ni Ate Beth. Nag-aambag lang kami para sa pagkain. Maswerte ako at nakita ko 'tong paupahan nya at nakilala ko sya. Kahit papa'no ay nakakatipid ako sa gastos.

"Huy, Kristina! Magtira ka naman. Meron pang mga hindi kumakain!"

"H'wag kasi masiba, Tinay!"

"Anong masiba? Binabawi ko lang 'yong mga pagkaing inubos n'yo na dapat ay sa'kin, 'no!"

"Natural! Hindi ka naman nag-aambag eh!"

"Hoy! Tumigil na kayo! Magsikain na nga lang kayo dyan!" Saway ni Ate Beth. Nakasunod naman ako sa kanya na kabababa rin lang ng hagdan.

"Huy, Bella kumain ka na dito. Mauubusan ka na ni Kristina."

Natatawa nalang akong lumapit sa kanila at naki-kain. Napapa-iling pa ako dahil hindi parin tapos ang bangayan nila. Parang mga bata. Binilisan ko nalang din ang pagkain ko at papasok pa ako sa trabaho. Kailangan ko paring makahanap ng ibang raket para pandagdag sa perang kailangan ko.

°°°°°°

"Aalis ka na?" Nakita ko si Ate Beth na nagwawalis sa harap ng boardinghouse. "Akala ko ba'y alas-10 pa ang pasok mo?"

"Opo Ate Beth. May pupuntahan pa po kasi ako bago ako pumasok, eh." Sagot ko. Mag-a-alas 7 palang kasi ng umaga. At kailangan kong umalis ng mas maaga sa tooong oras ng pasok ko.

"Panibagong raket nanaman ba 'yan?" Alam ni Ate Beth ang problema ko. Sa kanya ako nagki-kwento kapag feeling ko ay down na down ako. Mabuti na lang at may napagsasabihan ako, kahit papa'no ay gumagaan ang pakiramdam ko.

"Opo, Ate. Sige po, aalis na po 'ko," paalam ko sa kanya. Kumaway naman sya sa akin at ipinagpatuloy na ang ginagawa.

Bigla namang tumunog ang cellphone ko habang naglalakad ako papunta sa sakayan ng jeep. Si Mamang ang tumatawag. Ano nanaman kaya ang problema at napatawag sya nang ganito kaaga? Bigla akong kinabahan.

"Hello, Mang?" Ilang segundong hindi sumagot si Mamang kaya mas lalo akong kinabahan. "Mang? Ano pong nangyare?" Kinakabahan ako. May kinuha nanaman ba kayang gamit? Hindi kaya, tuluyan nang nawala sa amin ang bahay?

"Bella, anak." Hindi ko gusto ang tono ni Mamang. Huminto ako sa paglalakad at hinintay ang sasabihin ng nanay ko. "Isinugod sa ospital ang Papang mo.”

Alam kong kagagaling lang ni Mamang sa pag-iyak dahil sa boses nya, at nang sabihin nya sa'kin ang balita ay muli nanaman syang umiyak. Napapikit ako at nasapo ng palad ko ang aking ulo. Dala ng frustration, ay naihilamos ko ang kamay ko sa mukha ko.

“Kelan ba kami mauubusan ng problema?! Hindi pa nga tapos sa isa, may bago nanaman!” hindi ko na naisip kung may makakarinig sa akin. Ang gusto ko lang ay mabawasan ang bigat ng pasanin ko. Pero mukhang hindi naman effective! Kulang pa yata ‘yong sigaw ko!

Hindi ko na tuloy alam kung ano ang uunahin ko. Kung uunahin ko ang pagpapagamot kay Papang, baka bukas o makalawa wala na kaming bahay! Kung ang utang naman ang uunahin ko, baka si Papang naman ang mawala sa amin! Ano na'ng gagawin ko?!

Muli kong kinuha ang cellphone ko at nagdial ng mga numero doon. “Hello, Kyle? Si Bella ito. Pakisabi naman kay Ms. Joy na hindi na muna ako makakapasok ngayon. May— hindi! Hindi ako makikipag-date, ano ka ba?! May emergency kasi. Need ko munang umuwi saglit. Ikaw na bahala, ha. Thank you!”

Nagdesisyon akong dumiretso sa ospital kung nasaan si Papang ngayon. Gusto ko syang makita. Mas importante ‘yon. Kaya binilisan ko pa ang paglalakad para makasakay na kaagad ng jeep. Hindi pa man ako nakakalayo ay may kotse namang bumusina sa akin.

Beeep! Beeep!

Literal na napatalon pa ako sa gulat dahil sa malakas na busina. Gustuhin ko mang magalit ay ipinagpawalang bahala ko nalang. Wala akong panahong makipag-away ngayon dahil mas importante ang pupuntahan ko.

Ngunit, huminto ito sa tapat ko, na labis ko namang ipinag-alala. Baka mamaya kidnapper pala ito at balak akong dukutin!

Bahagyang bumaba ang salamin ng bintana nito kaya kitang-kita ko na kung sino ang pangahas na driver.

"Ms. Madrigal, right? Isabella Madrigal?." Seryosong tanong ng lalaking hinding-hindi ko pwedeng makalimutan ang itsura. S’ya ‘yong lalaking masungit na tatay ng batang tu-turor-an ko sana.

"O-oo. Ako nga. Anong kailangan mo?." Tanong ko. Naiilang pa ako dahil naalala ko biglabang dahilan kung bakit na-reject ang application ko.

“Get in."

"H-ha?" Parang bigla akong nabingi at gusto kong makasiguro kung tama ba ang narinig ko.

"I said, get in.” Dahil sa takot ay napilitan na rin akong sumakay sa sasakuan nya.

‘Tama ba ang ginawa ko? Hindi ba dapat tumakbo nalang ako palayo?’

"T-teka, bakit ba? Saan mo ako dadalhin? May importante kasi akong lakad ngayon, eh." Hindi sya sumagot at nagsimula nang patakbuhin ang sasakyan nya.

°°°°°°

Malayo-layo na kami nang makuha ko nang magsalita.

"Ahhh," ano nga ulit ang pangalan nito? Nakalimutan ko eh.

"Zack," mukhang nabasa nya 'yong iniisip ko kaya kusa na syang nagpakilala.

"Ahh, Zack. Saan mo nga ba ako dadalhin?" Iniisip ko si Papang. Gusto ko syang puntahan.

"In my house." Tipid n’yang sagot. Nakatuon parin ang mata nya sa unahan at hindi ako tinitignan.

"Ha? Bakit? A-anong gagawin ko sa bahay n'yo?" Basta nalang nya ako pinasakay sa kotse nya at hindi manlang sinabi kung saan kami pupunta. Baka mamaya kung ano'ng gawin sa'kin nito!

"My daughter keeps on bugging me to find you. Ayaw nya ng ibang tutor, ikaw ang gusto nya. And another thing, she keeps on calling you mommy. Why is that?" Sumulyap sya sa akin ng naka-kunot ang noo. Hindi ko rin alam, bakit ako ang tatanungin nya?

Nagkibit-balikat ako bilang sagot. Saglit akong nag-isip at bigla akong may naalala.

"Ay, oo!" Napalakas yata ang pagkakasabi ko kaya bigla syang napa-preno. Nagulat ko yata!

"F*ck!" Galit syang tumingin sa'kin kaya bahagya akong natakot. "Don't shout like that while I'm driving. Mabuti nalang at walang sasakyan sa likod!"

"S-sorry. Hindi ko naman sinasadya." Nanahimik nalang ako pagkatapos no'n. Nakakatakot naman 'to magulat!

°°°F.G°°°