กลิ่นดิน [1]

เสียงเพลงเบาๆ คลอเข้ากับบรรยากาศภายในร้านขายดอกไม้แห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยไม้ดอก ไม้ประดับ ทั้งของเทียมและของแท้... ยามนี้เป็นเวลาสายของวันพิเศษๆ

วนันท์ กำลังรับสายจากลูกค้าโทรมาสั่งของ เพื่อให้ไปส่งดอกไม้ให้กับเจ้าบ่าวคนหนึ่ง สั่งเอาไว้เพื่องานแต่งงานของเขากับเจ้าสาววันพรุ่งนี้โดยเฉพาะ เพื่อให้ไปส่งที่โรงแรมก่อนงานวันแต่งล่วงหน้าหนึ่งวัน

เพียงเธอวางสายมือถือ แล้วเดินไปที่ตู้แช่ดอกไม้ช่อหนึ่ง จัดวางไว้ในแจกันอย่างดี ดอกไม้สีขาวสำหรับงานแต่งงานของเจ้าสาวผู้โชคดี โดยมีเจ้าบ่าวรักเธอแบบหัวปักหัวปำ ต้องได้ดอกไม้ที่ดีเลิศที่สุดในงานวันพรุ่งนี้

“โฟม มารับดอกไม้ไปส่งที!!!” วนันท์เรียกเด็กส่งของ เธอเป็นหลานห่างๆ ของญาติผู้ใหญ่ ฝากฝังให้เธอดูแลหลานสาวคนนี้ ให้มาทำงานร่วมกับเธอ มีรายได้พิเศษๆ บ้าง

“จ้า” หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปี เพิ่งเรียนจบแค่ม.ต้น แล้วอยากหางานทำ มีเงินใช้ไปเที่ยว เพราะเธอเบื่อกับการเรียน เลยอยากไปเน้นเรื่องเรียนกศน. เสียมากกว่า ทำให้วนันท์รับมาอยู่ด้วยกันที่ร้าน ปล่อยให้โฟมนอนเฝ้าร้านที่นี่ และวนันท์กลับไปนอนบ้าน

กิจการงานร้านดอกไม้ไปได้สวย แม้ว่าจะไม่ค่อยมีลูกค้า เดินวอร์คอินมาบ้าง ส่วนใหญ่ลูกค้าของวนันท์ เป็นลูกค้าประจำ และขาจร ที่มักชอบสั่งทางออนไลน์ และโทรมาคุยเองเสมอๆ

ดอกไม้ถูกใส่ไว้ในกล่องเก็บอุณหภูมิอย่างดี ตั้งเอาไว้บนแจกันล็อคช่อดอกไม้ไว้ในกล่อง เพื่อมิให้ช้ำ หรือเหี่ยวเฉา อีกทั้งกล่องใหญ่ถูกวางไว้ในรถตู้ส่งดอกไม้ของร้าน เพราะวนันท์เห็นว่าโฟมขับรถมีใบขับขี่

เธอคิดว่ามีพนักงานเป็นผู้หญิง มันจะดูดีกว่ามีผู้ชายมาทำงานตรงนี้ ในขณะที่มีแค่วนันท์เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว เกรงว่าจะมีใครๆ จะมองเธอผิดๆ

“ไปส่งตามสถานที่นี่นะ ถ้าไปไม่ถูก ก็โทรไปที่โรงแรม ห้องหมายเลขที่ระบุ เจ้าบ่าวเขาอยากเช็คของก่อนแต่งงานวันพรุ่งนี้นะ... เสร็จแล้วก็รีบกลับมา เผื่อมีลูกค้าโทรมาสั่งให้ส่งดอกไม้อีก เร็วๆ เข้าล่ะ... อย่าไปมีปัญหาเรื่องรถชนที่ไหนนะ” วนันท์สั่งรายการวันนี้ยืดยาว เพราะวัยของเธอก็เข้าไปจะเลขสี่นำหน้าแล้ว

“จะรีบไปรีบมาค่ะ น้าวนันท์ ไม่ต้องห่วงนะคะ” โฟมกล่าวอย่างมั่นใจ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เพื่อนำสินค้าไปส่งและรับเงินอีกครึ่งปลายทางที่เหลือก็พอ...

******

ตัวรถตู้จอดอยู่ในที่จอดผู้มาติดต่อโรงแรม โฟมเดินลงจากที่นั่งคนขับรถ เพื่อไปเปิดประตูเลื่อนออกด้านข้าง จัดแจงกล่องเก็บอุณหภูมิเอาไว้สะพายหลัง เพื่อขนมันเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน

โฟมบอกความประสงค์มาติดต่อว่า มาส่งของ ต้องให้ถึงมือผู้สั่งเพราะเป็นเจ้าบ่าวคนสำคัญวันพรุ่งนี้ พนักงานต้อนรับเชื้อเชิญให้โฟมเดินเข้าไปกับเธอ เพื่อเตรียมของที่นำมาไปส่งให้ถึงห้องสัมนาถูกจองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“ตามนี้นะครับ... ผมแค่ไม่อยากให้มีปัญหาเรื่อง ระบบไฟ และเสียง ต้องเป็นไปตามขั้นตอนนี้นะครับ” ชายหนุ่มผู้มีฐานะ กำลังจัดเตรียมงานแต่งงานอย่างขะมักเขม้น

“คุณปองภพคะ มีคนมาส่งดอกไม้ค่ะ” เมื่อพนักงานสาวต้อนรับประจำโรงแรม พาโฟมมาพบกับผู้สั่งดอกไม้ แววตาเธอแทบเบิกกว้าง เมื่อพบกับชายงามรูปหล่อปานตกสวรรค์มาอยู่ตรงหน้า นี่เขากำลังจะแต่งงานเสียด้วย ทำให้เธอแอบรู้สึกอิจฉาเจ้าสาวจริงๆ

“ขอบคุณครับ” น้ำเสียงนวลนุ่มของเขา ก็แทบจะสะท้อนก้องเข้าไปในจิตใจโฟม อยากจะใกล้ชิดกับเขาเหมือนเจ้าสาวคนนั้นเสียบ้างจริงๆ เธอแอบคิดในใจ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที เธอจะต้องส่งมอบของให้แก่เขา และต้องจากกันเสียแล้ว

“นี่ค่ะ ดอกไม้ช่อใหญ่สำหรับงานแต่งงานค่ะ คุณต้องรักเธอมากๆ เลยนะคะ ถึงสั่งไซร์ใหญ่ขนาดพิเศษได้” โฟมกล่าวยิ้มแย้มแถมเผลอตัวออกอาการเขินอีกต่างหาก

“ครับ เจ้าสาวของเธอก็ไม่ได้เป็นคนสวยอะไรมาก แต่เธอเป็นคนจิตใจดีน่ารัก และฐานะต่างกับผม” เขาตอบเธอตามตรง พลางเหลือบสายตาจ้องมายังโฟม ราวกับมีอะไรบางอย่างอยากบอกเธอ

“ขนาดนั้นเลยรึคะ? อิจฉาเจ้าสาวจริงๆ เลยนะคะ เธอได้พบคุณ” โฟมกล่าวเอ่ยชม รู้สึกใจเต้นโครมคราม เมื่อปองภพกำลังเดินเข้ามาหาเธอใกล้ขึ้นเรื่องๆ และเริ่มวางแจกันรองช่อดอกไม้ไว้ที่โต๊ะ

“ผมให้เงินส่วนที่เหลือไปแล้ว กลับเลยรึเปล่าครับ?” แววตาเขายังคงสำรวจรายละเอียดของโฟมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไล่ระดับสายตาลงมาที่ร่องหน้าอก และต่ำลงไปอีก

มือไม้หญิงสาวแทบสั่น พลางกลืนน้ำลายค่อนข้างลำบากใจ โฟมคิดว่าใจหนึ่งก็อยากจะรีบเผ่นออกมา แต่อีกใจก็อยากอยู่คุยกับเขา เพราะชายคนนี้ นอกจากสุภาพแล้วยังหล่อเหลือร้ายอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าแฟนเขาทำบุญด้วยอะไร ถึงได้แต่งงานกับชายคนนี้ ช่างโชคดีอะไรปานนั้น

“คงจะต้องกลับเลยค่ะ”

“ถ้างั้นไปกับผมก่อนสิครับ ผมยังไม่ได้ให้ทิปเลย” ปองภพกล่าวยิ้มแย้ม เพื่อให้โฟมเดินไปกับเขาตามลำพัง ใจหนึ่งก็ตื่นเต้นตูมตาม หัวใจเต้นแร้งเต้นกา ดีใจสุดๆ ราวกับฝันไป มาส่งดอกไม้แล้วยังได้ทิปพิเศษอีกต่างหาก คนอะไรหล่อแล้วยังใจบุญ อิจฉาแฟนเขาเสียจริงๆ

“ขอบคุณนะคะ คุณปองภพ” โฟมเดินตามหลังเขาเข้าไปในห้องส่วนบุคคลอย่างว่าง่าย ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้มีแค่เฉพาะเขาเท่านั้น ที่ได้ห้องนี้เป็นของตนเฉพาะกิจ

“มีแฟนรึยังครับ?”

“อ่อ ยังไม่มีหรอกค่ะ ใครจะมาสนใจคนส่งดอกไม้ฐานะย่ำแย่ขนาดนี้” โฟมกล่าวก่ำกึ่ง รู้สึกอยากได้เงินพิเศษขึ้นมา เลยเผลอออกตัวออกปาก

“แต่ก่อนผมจะให้เงิน ช่วยทำอะไรบางอย่างให้ผมหน่อยสิ เพราะว่าผมเห็นคุณหน้าตาดีสละสลวย ยิ้มสวยคมเข้มขนาดนี้ เลยอยากให้คุณอยู่กับผมต่ออีกสักหน่อย...” เป็นสิ่งที่โฟมไม่คาดคิดว่าเขาอยากรู้จักเธอ

หญิงสาวรู้สึกแอบดีใจ เมื่อเขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลร้องขอ ขนาดเขาจะแต่งงานวันพรุ่งนี้แล้วแท้ๆ พูดแบบนี้กับเธอราวกับอยากจะคบกับโฟมเสียเอง

“ได้ค่ะ... ว่ามาเลยค่ะ...” โฟมกล่าวอย่างกระตือรือร้น ถ้าเขาคิดอยากจะคบเธอเป็นเพื่อน โฟมคงโชคดีมากๆ เมื่อเขาแต่งงานไปแล้ว เธอจะได้มีเพื่อนหล่อ แถมรวย สุภาพมารยาทดีสุดๆ

แต่... มันกลับไม่ใช่อย่างที่โฟมคิดในวินาทีสุดท้าย หลังสิ้นสุดคำพูดของเขา....

******

ความใหญ่คับช่องปาก ยาวแข็งยกลำเอ็นตึงเนื้อแน่น ล้วงเข้าปากเธอทะลวงรัวๆ เสียหัวบากทิ่มเข้าลิ้นไก่ ความใหญ่เนื้อกลมส่วนปลาย กระแทกเข้าลำคอเธอ เสียลมหายใจกระเฉาะกับก้อนเนื้อ

“อ๊อกส์!! อ๊อกส์!!!” โฟมแทบสำลักเมื่อเขาใช้สองมือหนาจับหัวเธอกดเข้าหาลำตัว แทบแนบเรือนปลายจมูกชิดหน้าท้องแบนราบของเขา ความใหญ่ยาวคับปากไหลลึกเข้าชิดแน่นมากเสียหายใจไม่ออก มันจุกปาก จุกลำคอไปหมดแล้ว

“ผมกลั้นไม่ไหว ...!!! ขอต่ออีกหน่อยนะ” น้ำเสียงเขายังคงสั่นพอๆ กับปากเขาคุมไม่อยู่ เมื่อองคชาตเขามันอวบอิ่มแน่นคับ เพราะยังไม่ได้ฟาดเจ้าสาวของตัวเอง

โฟมพูดอะไรไม่ออก นอกจากยังเหลือกตามองบน เพราะเขายืนอยู่แต่เธอกำลังคุกเข่าอยู่ข้างล่าง ใช้ปากอมองคชาตให้แก่เขา เพราะนอกจากเธอแอบนึกชื่นชมเขาไปแล้ว กลับรู้สึกสนุกปากเมื่อได้กินไก่ตัวใหญ่ ยาวกว่าแปดนิ้วอวบอิ่มพองคับปากขนาดนี้

มีรึเธอจะไม่ฉวยโอกาส ขอฟาดชายหนุ่มเสียหน่อย เขาเรียกเธอมารับทิป โฟมก็อยากได้ไม่ว่าจะเงิน หรือของใหญ่จากชายผู้หิวกระหายก็ตาม โฟมเชื่อว่าเรื่องวันนี้ จะไม่มีใครรู้นอกจากเธอกับเขา...

“ผมทนไม่ไหวแล้ว!!! รีบมาเถอะครับ ผมรอต่อไปไม่ไหวแล้ว!!!” ปองภพพูดจาแทบคลั่งเสียสติ เขาไม่สนใจจะรอเปิดซิงเจ้าสาววันพรุ่งนี้แล้ว เพราะเขาไม่คิดว่าคนส่งดอกไม้จะเป็นผู้หญิง เลยขอโอกาสนี้ฟาดหญิงสาวตรงหน้าเสียหน่อย ส่วนค่าเสียหาย เขาจะจ่ายให้เธออย่างงามเอง

“เราตกลงกันที่ใช้แค่ปากมิใช่รึคะ?” โฟมได้รับค่าจ้างใช้ปาก จำนวนแบงค์เทาใบเดียว

“ถ้าให้ผมจบครบทุกกระบวนการ ผมจะให้ห้าใบ!!! มาทางนี้!!!” ปองภพไม่รอช้าให้โฟมตัดสินใจ จับเธอลุกขึ้น เพื่อลากมายืนหันหน้าเข้าหากำแพง

มือหนาเข้าจับกางเกงเธอปลดถลกออกอย่างรวดเร็ว ราวกับชำนาญมาก โฟมไม่มีเวลาตัดสินใจนอกจากตอบออกไปตามตรง เข้ากลับทำให้เธอเกิดอารมณ์ น้ำเดินจนห้ามตัวเองไม่ทัน

“ตกลงค่ะ ห้าใบจ่ายสดนะคะ แล้วอย่าบอกเจ้านายฉันที่ร้านนะคะ!!!” โฟมไม่อยากให้เรื่องส่งดอกไม้ให้เจ้าบ่าววันนี้ รู้ถึงหูที่ร้าน เกิดมีรีวิวแบบนี้ เกรงว่าที่ร้านจะเกิดปัญหาแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะโดนบลูลี่อีกด้วย

“มาเถอะครับ ขอผมเสียบหน่อย!!!” เขามือสั่นใจสั่น แถมเกิดอารมณ์ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อเรือนร่างช่วงล่างเธอเริ่มเปลือยเปล่า หัวเข่าเขาแทบแทรกแหวกเรือนขาหญิงสาว พร้อมจะถ่างมันออกมากว้างๆ ยัดองคชาตสอดใส่ทิ่มแทงเธอให้หน่ำใจ

เพียงเขาจ่อมันเข้ากับร่องอวบอิ่มภายในกายเธอ เรือนขาเธอมันทั้งเกร็ง ทั้งสั่น อีกทั้งกลมกลึงแน่นเป็นท่อนๆ มันกระแทกกระทั้นหนักๆ ทะลุทะลวงในฉับพลัน ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาอย่างพึงใจ ไม่หยุดเคลื่อนไหวการสอดใส่ในครั้งนี้

“อ๊า!!!!” โฟมเผลอกรีดร้องออกมา ทำให้มือหนารีบเลื่อนขึ้นมาปิดปากเธอ เขาหลับตาเชิดหน้าอย่างชื่นใจ ไม่นึกเลยว่า เขาจะได้ฟาดสาวบริสุทธิ์คนนี้ก่อน เจ้าสาวของตัวเอง

******