บทที่ 5 บันทึกใต้เงา

“การกลับมาของชาโดว์งั้นหรอ…ไปจัดการซะ”

ภายในห้องทำงานหรู ม่านใหญ่ปิดทึบจนแสงสว่างภายนอกไม่สามารถลอดผ่าน

ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำเอ่ยขึ้น สายตาดุดัน มุมปากกลับแสยะยิ้มขึ้น

ชายมุมห้องพยักหน้ารับคำสั่งและเดินจากไปเงียบๆ

เสียงแผ่วเบาในเงามืดยังไม่ทันจางหาย

เช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้น พร้อมแสงแดดที่ไม่รู้เลยว่าเงาใดซ่อนอยู่

…

เช้าวันเสาร์ แสงแดดสาดส่องผ่านม่านโปร่ง ภายในห้องสีขาวดูโล่งสบายตาเสียงนกร้องอยู่ไกลๆคล้ายจะบอกว่าทุกอย่างกำลังเริ่มต้นได้ดี

ธารายืดแขนเหนือศีรษะ บิดขี้เกียจเบาๆก่อนจะหันไปดูนาฬิกาข้างเตียง เก้าโมงกว่าแล้ว

มือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาไถหน้าจอด้วยความเคยชิน สายตากลับสะดุดแฮชแท็กที่กำลังร้อนแรง

#SHADOW

@KanungNijPress

“ดาวเหนือ” โดย Shadow[ลี ลภัส]

“แม้ว่าดวงดาวจะอยู่ไกลเกินเอื้อม แต่หากมันคือสิ่งที่ทำให้เรายังเชื่อในแสง…

ฉันจะเงยหน้ามองฟ้าที่อยู่ตรงนี้ แม้จะไม่เหลือใครเลยก็ตาม”

_Shadow

เตรียมพบกับ “ดาวเหนือ” เร็วๆนี้ ที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ

#ดาวเหนือ #Shadow #คนึงนิจ

_

@lighter.1 : เดี๋ยวก่อนนะ…ลีลภัสงั้นหรอ

@shadow_fc : บ้าไปแล้ว! นี่มันชาโดว์

@tay_77 : ไม่มีการออกมาโต้ข่าวหรือชี้แจง แต่กลับโปรโมทนิยายใหม่เนี่ยนะ

@แสงสว่างวิบวับ : ไม่ว่าคุณจะใช้นามปากกาอะไร เรารออ่านเสมอ

.

.

.

“ถือว่าการโปรโมทก่อนเปิดตัวหนังสือเป็นไปได้ด้วยดีรึป่าวนะ”

ธาราพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจะดังขึ้นอีกครั้ง

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

[ @LitTruth_anon ]

มีเส้นบางๆ ระหว่าง “แรงบันดาลใจ” กับ “การหยิบยืม”

เราทุกคนมีสิทธิ์เขียนถึงแสงดาว

แต่ถ้าแสงนั้น…มาจากใครคนหนึ่งที่เคยเขียนมาก่อน

แล้วคุณแค่ ขีดเส้นใหม่ทับของเดิม

มันยังเรียกว่า “แสง” อยู่ไหม?

#shadow #คนึงนิจ #ดาวเหนือ

[ แคปโพสโปรโมทจาก @kanungnijpress]

_

หน้าจอเลื่อนขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงแจ้งเตือนดังถี่เหมือนพายุ ฝ่ามือของธาราเย็นเฉียบ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังหายใจเร็วขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

…”นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีก ตั้งใจจะโจมตีกันงั้นหรอ”

_

แดดจาง ลมเย็นพัดผ่านในบ่ายวันเดียวกัน

ธารายืนอยู่หน้าบ้านของลี มือยกค้างเตรียมจะเคาะประตู

แต่ประตูไม้เปิดออกก่อน

ลียืนอยู่ตรงหน้า สวมเสื้อเชิ๊ตผ้าลินินกับกางเกงผ้สขายาว

ชายตรงหน้าปรากฏตัวพร้อกระเป๋าสะพายข้างใสทรงเหลี่ยม ภายในนั้นมีเจ้าแมวอ้วนขนสีเทานอนอยู่

“ไปกัน”เขาเอ่ยเรียบๆ แล้วเดินนำไป

ธาราเดินตามเงียบๆ

เสียงใบไม้เสียดสีเบา ๆ ข้างทาง ธาราเดินข้างเขาอย่างเงียบเชียบ

เด็กบ้านใกล้เคียงปั่นจักรยานผ่านหน้าไป

ภายในหมู่บ้านทางเดินสะอาดตา มีร่มเงาของต้นไม้ตลอดสองข้างทาง

…มันธรรมดาเกินไปสำหรับวันที่เหมือนโลกกำลังจะถล่ม

เธอแอบปรายตามองชายข้างกาย ที่กำลังตกเป็นเป้าสงสัยจากทั้งวงการ

…แต่เขากลับสงบกว่าที่เธอเป็น

“คุณลี คือ คุณเห็นแอคเคาท์ที่โจมตีคุณรึยังคะ”

ชายตรงหน้าหยุดเท้าลง ทำเอาธาราหยุดชะงักตาม

หญิงสาวเปรยตาขึ้นมองภาพตรงหน้าคือสวนที่เงียบสงบ

สายลมพัดผ่านเขาทั้งคู่ กลิ่นดอกไม้ลอยจางบนอากาศที่ปลอดโปร่ง

ชายหนุ่มตรงหน้าหยิบบางอย่างออกจากด้านหลังของกระเป๋าสะพาย

สมุดสีดำเล่มหนา ขอบมุมมีร่องรอยยับย่น

เขายื่นมันมาพร้อมรอยยิ้มจางบนใบหน้า

“สมุดเล่มนี้ ผมคิดว่าคุณจำเป็นต้องมีมัน”

สายตาเขาว่างเปล่า ไม่มีคำพูดหยอกเย้าเหมือนก่อนหน้า

ความเงียบในตานั้นทำธาราชะงักเล็กน้อย

เธอเคยเห็นเขาเงียบ…แต่ไม่ใช่แบบนี้

ลีเดินนำ ไปยังม้านั่งไม้ ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ ใกล้สระน้ำกลางสวน

เขาค่อยๆทรุดนั่งลง ก่อนเปิดกระเป๋าสะพาย

“เจ้าสีฟ้าชอบที่นี่มาก” เขาเอ่ยเบาๆ

“เพราะมันเงียบพอที่จะทำให้เราได้ยินเสียงตัวเอง…และผมก็หวังว่าคุณจะชอบเหมือนกัน”

ธารานั่งลงข้างๆลี ในมือมีสมุดสีดำที่ยังไม่คลายความสงสัย

เสียงลมยังคงพัดเอื่อย

เงาของกิ่งไม้ทอดทับลงบนสมุดสีดำบนมือเธอ

…มันดูเก่าเกินจะเป็นสมุดโน๊ตธรรมดา

เธอเปิดสมุดเล่มนั้นออกช้าๆ

เสียงกระดาษขยับเบา ๆ ในมือสั่นเล็กน้อย

ชายหนุ่มข้างกายดวงตาสั่นไหว

…ธารานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่สายตาจะจับจ้องที่ข้อความหนึ่งซึ่งดูไม่เหมือนบันทึกทั่วไป

มันเป็นความรู้สึก

ความจริงที่เขาไม่เคยกล้าเขียนไว้ในต้นฉบับ

_____________________________________

[บันทึก :ครั้งแรกที่พบเธอ]

แสงเงาทอดผ่านหน้าต่าง สลับเสียงฝนพรำร่ำไร...

ผมเขียนบรรทัดนี้ใน Under the Shadowไม่ใช่จากจินตนาการ

แต่จากภาพจริง…

หญิงสาวฟุบหนเาลงบนโต๊ะไม้ น้ำตานองหน้า เธอไม่พูดอะไรเลย

แต่ความเงียบของเธอ…มันดังก้องในหัวของผม

ผมเคยเห็นเธอมาหลายครั้ง

เธอเหมือนแสงที่ไม่เคยจาง

ผมเป็นรุ่นพี่ของเธอ…แต่ไม่เคยกล้าเข้าไปหา

จนวันนั้น…ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้พร้อมคำพูดหนึ่ง

“แสงสว่างนั่น บางทีก็มองพร่าได้”

แล้วผมก็เดินจากมา

เหมือนเงาที่ไม่ควรปรากฏในภาพของใคร

…

ธาราตัวแข็งทื่อ หัวใจเธอเต้นรัว

เธอคือหญิงสาวในบันทึกนั้น

เสียงในหัวผุดขึ้นทันที

“พ่อ…อย่าทิ้งหนูไป พ่อ!”

ภาพในหัววันนั้นชัดเจนขึ้นอย่างน่าตกใจ

เธอลืมไปหมด…เพราะความเสียใจที่กลบทุกอย่าง

แต่ตอนนี้ ความทรงจำกลับไหลกลับมาอย่างห้ามไม่อยู่

หญิงสาวค่อยๆถอนหายใจ ทว่ามือนั้นสั่นรัวไม่หยุด

…เธอเปิดหน้าถัดไป…ลายมือเขียนด้วยหมึกดำจาง ๆ ดูเก่า

มีคราบคล้ายรอยชาแห้งบางจุด และมุมกระดาษบางแผ่นเหมือนถูกพับซ้ำหลายครั้ง

ลายมือเปลี่ยนไปบ้าง เหมือนเขาเขียนในช่วงเวลาที่ต่างกัน

หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะ เมื่ออ่านข้อความที่ไม่เคยเผยแพร่ มันคือ “คำสารภาพ”

_

[บันทึก : วันที่พบเธออีกครั้ง]

งานหนังสือที่คึกคัก คนแน่นขนัด

ผมเห็นเธออีกครั้ง…ในฐานะบรรณาธิการฝึกหัด

เธอยังคงเป็นแสง

…ผมอยากเข้าไปใกล้แสงนั้นอีกครั้ง

เลยตัดสินใจว่ามันถึงเวลา…ของหนังสือเล่มที่สอง “ลำนำแห่งแสง”

_

ธาราอ่านข้อความนั้นจบ รู้ทันทีว่าบทนี้ไม่เคยมีในต้นฉบับ แต่มันคือคำตอบที่แท้จริงของลำนำแห่งแสง

ที่ชาโดว์เคยโดนโจมตีเมื่อ5ปีที่แล้ว

เสียงจากอดีตกลับมาอีกครั้งในหัวของธารา

“ยินดีต้อนรับนะ บรรณาธิการฝึกหัด”

…เสียงของหัวหน้ากองบรรณาธิการในตอนนั้น ที่เธอเคยได้ยินในวันแรก

ภาพความวุ่นวายในงานหนังสือลอยขึ้นมาชัดเจน

ใบหน้าเธอซีดเผือด

มือหนาวางเบาๆ บนแผ่นหลัง ลูบปลอบใจ อุ่นและหนักแน่นพอจะฉุดเธอขึ้นจากความมืด

เฮือก เธอหายใจได้อีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำสบตากับเขาวูบหนึ่งก่อนเบือนหนี

ทว่าตั้งสติได้อีกครั้ง

มือก็พลันพลิกกระดาษหน้าสุดท้าย

__

[ บันทึก : ดาวเหนือ ]

เธออยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง

คราวนี้…เธอไม่ได้ร้องให้

เธอเข้มแข็ง มีเหตุผล พูดคุยเรื่องงานด้วยแววตานิ่งเฉียบ

“เขายอมทำทุกอย่าง และยินดีกับมันแม้ว่าเขาจะไม่ได้อะไรตอบแทนจากมันเลยก็ตาม…

ดาวเหนือที่ส่องแสง กลับดับมืดลง อาจเพราะตัวมันเอง

ทว่ากลับมีคนบังเอิญผ่านมาพบเจอ หรือที่จริงมันตั้งใจปรากฏตัวให้เธอเจอมันกันแน่

“และในวันฝนตกอีกครั้ง ผมก็ได้พบเธออีกหน… ลี ลภัส :)

________

สายตาของธาราเลื่อนขึ้นจากสมุด

สายลมพัดผ่านเหมือนดั่งเวลาที่ค่อยๆผ่านไป สีหน้าตอนนี้ของลีเป็นแบบไหนกันนะ

เธอไม่กล้าแม้จะปรายตามอง

ชายที่อยู่ข้างๆคือคนที่อยู่ในทุกเหตุการณ์ของเธอ

เขาเป็นดั่งเงาที่ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอตรงๆ

ชื่อที่เขาใช้ “ชาโดว์” เปรียบได้เหมือนตัวตนจริงๆของเขามากกว่า ลี ลภัส

หรือจริงๆแล้ว ใจที่เขาก้าวออกจากเงา จะเป็นฉันจริงๆ

ในใจของธาราคิดไปต่างๆนาๆ ทั้งกังวล ทั้งสั่นไหว

เธอประเมินไม่ได้เลยว่าควรจะดีใจที่มีตัวแปรใหม่ในการแก้ต่างข่าวที่กำลังประทุ

หรือควรจะเอ่ยถามชายที่นั่งถัดไป

ธาราหลับตาลง หวังว่าสายลมจะช่วยพัดคำตอบมาให้เธอ…

…

เวลาผ่านไปจนพลบค่ำ

ภายในสวนข้างบ้านหลังใหญ่ เสียงกริ๊กจากไฟแช็คดังเบาๆ

บุหรี่ปลายแดงลุกพรึ่บในความมืด

“คุณอยู่เบื้องหลังของการตั้งคำถามนั้น อีกแล้วใช่ไหมครับ”

”เหอะ…ชาโดว์งั้นหรอ แกคิดจะเพ้อฝันถึงงานเขียนก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยเถอะ”

ปลายสายน้ำเสียงฟังดูมีอายุ ทว่าในคำพูดที่ดูเย็นชากลับนุ่มลึก

“ต้องการอะไรครับ”

“กลับมารับตำแหน่งซะ”

หลังสายตัดไป ลี เหลือบมองไปที่บุหรี่ในมือ

เขาไม่ได้สูบมันนานแค่ไหนแล้วนะ

“กลับไปรับตำแหน่งงั้นหรอ…เหอะ”

เขามองปลายบุหรี่ที่ค่อยๆดับแสงลงในมือ

พรางนึกขึ้น เวลาที่เขาจมอยู่ในความมืด มันผ่านมาเร็วเหลือเกิน

…แสงบางดวง ดับไปเอง

แต่อีกบางดวง ถูกใครบางคนเป่าทิ้ง…

ลีโยนก้นบุหรี่ลงกับพื้น ดับมันด้วยปลายรองเท้า

แล้วเดินหายเข้าไปในเงา

เขาเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานเงียบๆ ชั้นวางหนังสือด้านล่างสุดมีแผ่นป้ายอคริลิกใส

ลี ลภัส  พิชญเกษม

(ผู้อำนวยการฝ่ายวางแผนกลยุทธ์)

(Director of Strategic Planning)

เขาหัวเราะเบาๆ… มันคือชื่อที่เขาไม่อยากกลับไปใช้