LOGINShare
03
Last Updated:
2025-05-09 12:29:19จะเห็นได้ว่าชีวิตหน้าที่การงานของแม่ทัพประจิมผู้นี้รุ่งเรืองเพียงใด แต่สิ่งที่น่าสนใจมากกว่าเรื่องการสู้รบจับศึก คือเรื่องรักใคร่ในมุ้งของอีกฝ่ายมากกว่า
ชีวิตของเฉินฮ่าวเทียนนอกจากมารดาวิปลาสของตนแล้ว เขาเกี่ยวข้องกับสตรีอยู่นางหนึ่ง
คุณหนูใหญ่เหลียนจินหลินจากจวนเจ้ากรมโยธา สตรีเพียงนางเดียวที่เฉินฮ่าวเทียนไปมาหาสู่ตลอดหลายปี
การคบหาของคนทั้งคู่เป็นที่รับรู้กันทั่วเมืองหลวง ความสัมพันธ์จากเพื่อนเล่นต่างอายุในวัยเยาว์ สู่การเป็นคนสำคัญในใจของกันและกันเมื่อเติบใหญ่
ในตอนที่เฉินฮ่าวเทียนยังเป็นเพียงแม่ทัพน้อยและกำลังเร่งสร้างชื่อเสียงจากการออกทำศึก ฝ่ายคุณหนูเหลียนก็รั้งรอไม่ยอมออกเรือนจนอายุพ้นวัยปักปิ่นไปไกล คุณหนูบ้านอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกันแต่งงานมีลูกไปแล้วสองสามคน เหลียนจินหลินยังยึดมั่นครองเรือนเพื่อรอคนกลับมาจากชายแดน
ภายหลังได้รับอวยยศเป็นแม่ทัพประจิม ผู้คนต่างมั่นใจว่าอีกไม่นานคงได้มีข่าวการวิวาห์ของคนทั้งคู่เป็นแน่ และในที่สุดราชโองการมอบสมรสพระราชทานจากองค์จักรพรรดิก็ถูกประกาศ
ทั้งที่ควรเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ที่ไหนได้ชื่อบ่าวสาวกลับไม่เป็นไปตามที่ผู้คนคาดคิด เจ้าสาวยังคงเป็นเหลียนจินหลิน แต่เจ้าบ่าวกลับกลายเป็นท่านอ๋องน้อยแคว้นเฉิน เฉินหนิงเทียน ไปเสียได้
เรื่องนี้ทำเอาผู้คนซุบซิบกันสนุกปาก ว่าเหตุเกิดจากพระชายาเอกในเฉินชินอ๋องไม่ปรารถนาให้ลูกเลี้ยงของนางได้ดี เกลียดคนแม่เพียงไหนก็ชังคนลูกเพียงนั้น ว่ากันว่าพระชายาอาศัยความสัมพันธ์อันดีกับพระพันปีและฮองเฮา ร้องขอต่อองค์จักรพรรดิให้มอบสมรสพระราชทานแก่บุตรชายของตน
ราชโองการจากโอรสสวรรค์ถือเป็นที่สุด แม้ใจขมขื่นไม่ยินยอม แต่เหลียนจินหลินและเฉินฮ่าวเทียนก็ต้องก้มหน้ายอมรับ ปิดตำนานคำมั่นสัญญาและความรักยาวนานเกือบสิบปีลงทั้งน้ำตา
แล้วเรื่องราวของเสี่ยวเม่ย พ่อค้าหมั่นโถวคนธรรมดาที่หลงชื่นชมท่านแม่ทัพเงียบ ๆ เพียงลำพังนั้นเริ่มต้นจากตรงไหนงั้นหรือ?
ก็เริ่มหลังจากได้ยินบทสนทนาของกลุ่มท่านป้าแม่บ้านในตอนที่ออกไปจ่ายตลาด ณ เช้าวันหนึ่งอย่างไรเล่า…
“ท่านป้าข้าขอเหมือนเดิมขอรับ” เสี่ยวเม่ยเอ่ยบอกกับท่านป้าเจ้าของแผงขายเนื้อหมูพร้อมล้วงหยิบเงินสิบอีแปะมาถือไว้ในมือ
กิจวัตรประจำวันของพ่อค้าขายหมั่นโถวเช่นเขาไม่ได้มีสิ่งใดมากนัก ออกจะซ้ำซากจำเจ ตื่นนอนยามเหม่า ออกจ่ายตลาดจนต้นยามเฉิน จากนั้นจึงเตรียมวัตถุดิบและออกมาตั้งแผงขายเมื่อถึงยามซื่อวนเวียนไปเช่นนี้ไม่รู้จบ
ทว่าเช้าวันนี้กลับมีบางสิ่งทำลายวงจรชีวิตของพ่อค้าขายหมั่นโถวเช่นเสี่ยวเม่ยเสียแล้ว ท่านป้าแผงขายหมูยังคงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขาเท่าใด นางจับกลุ่มพูดคุยกับแม่ค้าขายปลาจากแผงข้าง ๆ อยู่ไม่เลิก
“เจ้าพูดจริงรึ”
“แน่สิ...เห็นว่าเทียบจองตัวจากจวนแม่ทัพถูกส่งออกไปแล้วเมื่อเช้า”
คำตอบของท่านป้าแผงขายปลาทำเอาเสี่ยวเม่ยรีบขยับตัวเข้าไปใกล้และเงี่ยหูฟัง เพียงได้ยินคำว่า จวนแม่ทัพ และ เทียบจองตัว ที่ออกมาจากปากของสตรีวัยกลางคน ก็ปลุกความอยากรู้อยากเห็นของเสี่ยวเม่ยให้ตื่นขึ้นโดยฉับพลัน
เป็นที่ทราบกันดีว่าแม่ทัพประจิมเป็นผู้ยึดมั่นในรักอย่างมาก ตลอดการคบหากับคุณหนูใหญ่เหลียนจินหลิน เฉินฮ่าวเทียนไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรีอื่นใดให้คู่หมายในใจต้องเจ็บช้ำ
ทว่าหลังจากการประกาศสมรสพระราชทาน ท่าทีของท่านแม่ทัพประจิมก็แปรเปลี่ยน แม้ไม่ถึงขนาดเข้าออกหอนางโลมประชดรัก แต่ก็มักจะเมาหัวราน้ำอยู่เสมอ
จากวันที่ต้องยุติความสัมพันธ์ลงอย่างขื่นขม นี่ก็ล่วงเลยมาได้เกือบสองเดือนแล้ว และนับเป็นสองเดือนที่เหลาสุราขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เพราะท่านแม่ทัพประจิมยึดโรงเหล้าจัดเลี้ยงให้ทหารใต้บังคับบัญชาอยู่ทุกค่ำคืน
“แม่ทัพประจิมน่ะหรือจะไปเยือนหอนางโลม” ท่านป้าร้านขายหมูเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู ซึ่งตัวของเสี่ยวเม่ยที่แอบยืนฟังเงียบ ๆ ก็คิดตรงกันกับนาง
เฉินฮ่าวเทียน กล้าหาญองอาจ การศึกยอดเยี่ยมไม่เป็นรองผู้ใด ด้านจิตใจก็ประเสริฐเลิศล้ำ ยึดมั่นในรักไม่ต่างจากนกซีเหนี่ยว (นกเงือก) การที่มาบอกว่าเขาส่งเทียบจองตัวไปหอคณิกาจึงเป็นเรื่องไร้สาระเหลือเกินเมื่อได้ยิน
"หอนางโลมอันใด...หอนายโลม!"
“เลอะเทอะ!”
“เลอะเทอะอันใด...คนเขาลือกันทั้งตลาดว่าแม่ทัพประจิมชอกช้ำรักจากอิสตรีเลยเปลี่ยนวิถีมาตัดแขนเสื้อแทนแล้ว”
กล่าวมาถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มผู้มั่นคงในวิถีตัดแขนเสื้อ [4] เช่นเสี่ยวเม่ยมีอันสะดุ้งตามไปด้วย พ่อค้าหมั่นโถวได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ เขาพยายามเรียบเรียงเรื่องที่ได้ยินมาอีกครั้งซ้ำไปซ้ำมา
เฉินฮ่าวเทียนส่งเทียบจองไปหอนายโลม!!
เฉินฮ่าวเทียนส่งเทียบจองไปหอนายโลม!!!
เฉินฮ่าวเทียนส่งเทียบจองไปหอนายโลม!!!!!
“แล้วส่งไปหอใดเล่า”
“หอว่านเหอน่ะซี่”
“หอใดนะท่านป้า” คราวนี้คนที่สติหลุดไปแล้วเมื่อครู่เอ่ยออกมาเสียงดัง เสี่ยวเม่ยไม่แสร้งปิดบังตนยืนแอบฟังเงียบ ๆ อีก พ่อค้าหมั่นโถวแทบจะปีนข้ามแผงขายหมูไปร่วมวงสนทนา
“อ้าวเสี่ยวเม่ย! มาตั้งแต่เมื่อใด...เอาเนื้อหมูสับแบบเดิมใช่หรือไม่” แม่ค้าขายหมูที่เพิ่งรู้ตัวว่าลูกค้าขาประจำของนางมาเยือนก็เอ่ยทักทาย แต่พ่อค้าหมั่นโถวตัวน้อยตอนนี้ไม่สนใจเรื่องเนื้อหมูแล้ว
“ใช่ท่านป้า-ไม่สิ! ข้าหมายถึงเทียบเชิญจากจวนแม่ทัพส่งไปที่หอใดหรือ”
“อ่อ...หอว่านเหออย่างไรเล่า”
และเมื่อคำตอบนั้นสิ้นสุดลง เงินสิบอีแปะที่เสี่ยวเม่ยกำเอาไว้ในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น พร้อมกับสติสัมปชัญญะที่แตกกระเจิง
***
Latest chapter
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 10
เสี่ยวเม่ยก็พอจะทราบอยู่หรอกว่าเฉินฮ่าวเทียนไม่ใช่คนละเอียดอ่อน แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นหยาบกระด้างได้เพียงนี้“ชักช้าอยู่ไย? ”แล้วดูเอาเถิด คนที่กล้าพูดคำว่า เสพสมออกมาได้อย่างเต็มปากด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเช่นนั้น บัดนี้ยังมีหน้ามาเอียงคอถามด้วยความสงสัย โดยไม่มีทีท่าว่าจะละอายแก่ใจเลยสักนิด‘ไม่มีกระไรขอรับ’ นายคณิกาตัวปลอมได้แต่จนคำพูดอาจเป็นเพราะเสี่ยวเม่ยไม่มีประสบการณ์ในเรื่องราวเช่นนี้ คนที่คิดว่าตนฝึกฝนมาดี บัดนี้เริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว สถานการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และเสี่ยวเม่ยก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะจัดการทุกอย่างให้เป็นไปอย่างราบรื่นพ่อค้าหมั่นโถวยืนนิ่งอยู่กับที่ ครั้นจะก้าวเดินไปข้างหน้าก็ไม่กล้า พอจะถอยหลังก็ยังนึกหวั่น จึงเกิดเป็นอาการยึกยักไปมา จนทำเอาแขกพิเศษผู้ทอดสายตามองอยู่นานนึกรำคาญใจคิดเล่นตัวอันใด…ชักช้าเสียเวลา เฉินฮ่าวเทียนครุ่นคิดเช่นนั้นเดิมความคิดในการมาเยือนหอคณิกาเป็นการประชดประชันเพียงชั่วครู่ เข
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 09
เวลาล่วงเลยเข้าใกล้ยามจื่อ [1] ผู้ที่อยู่ภายในห้องรับรองต่างเร่งรีบตรวจความเรียบร้อยในขั้นสุดท้าย เสี่ยวเม่ยถูกจับนั่งลงที่บริเวณตั้งไม้ตัวยาว มือเล็กประสานเข้าหากันอย่างสำรวมลี่จินมองความนิ่งสงบของเด็กหนุ่มแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนหน้านี้นางยังคิดเอาไว้อยู่เลยว่า ถ้าเห็นอาเม่ยคนดีของนางมีท่าทางตื่นตระหนกแม้เพียงสักนิด ร้ายดีอย่างไรก็จะยกเลิกแผนการนี้และให้ฟางซินอยู่รับรองแทนแต่ทว่า…พ่อค้าหมั่นโถวตัวน้อยแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความตั้งมั่นแรงกล้า เห็นคนมีใจมาขนาดนี้แล้ว ลี่จินก็ไม่คิดขัดขวางใดอีก นางได้แต่อธิษฐานขอสวรรค์โปรดช่วยประทานพรจนเมื่อเสียงตีกลองบอกเวลา [2] ดังแว่ว แม่เล้าประจำหอคณิกาจึงเดินเข้าไปกำชับบอกคนที่นั่งนิ่งเป็นครั้งสุดท้าย“อาเม่ย...ค่ำคืนแรกอาจไม่ได้มีความสุขดังฝัน...แต่ในเมื่อเลือกแล้ว...ต่อให้ท่านแม่ทัพไม่ถนอมก็ต้องห้ามปร
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 08
การฝึกฝนดำเนินต่อไปอีกสามวันสามคืน พ่อค้าหมั่นโถวตัวน้อยถูกเคี่ยวเข็ญอย่างเข้มงวด เรื่องใดที่ไม่เคยรู้ก็ได้รู้ สิ่งใดที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ ดินแดนคาวโลกีย์ที่ตนไม่เคยนึกเหยียบย่าง บัดนี้เสี่ยวเม่ยเรียกได้ว่าถูกลากดึงให้ดำดิ่งสู่วิถีนายคณิกาอย่างเต็มตัวซึ่งแน่นอนว่าหลักสูตรที่เสี่ยวเม่ยถูกพร่ำสอนหาใช่ทั้งหมดทั้งมวลที่ต้องรู้ กับคนที่มีเวลาน้อยนิดจะให้ร่ำเรียนทั้งศาสตร์เพื่อให้ความบันเทิง และศิลปะในการเริงรักนั้นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเพื่อเตรียมคนไม่รู้ความให้พร้อมสำหรับการลงสนามจริง เนื้อหาบทเรียนส่วนใหญ่ที่เสี่ยวเม่ยต้องฝึกฝนล้วนรวบรัดตัดตอนและมุ่งเป้าไปที่การเผด็จศึกบนเตียงนอนเสียเป็นส่วนใหญ่จนในที่สุด…ก็มาถึงวันตามเทียบจองตัว จันทร์เพ็ญกระจ่างเปล่งประกายเด่นกลางนภา แสงนวลสาดสองลงมา ณ ชั้นบนสุดของหอว่านเหอ ห้องรับรองที่เคยเนืองแน่นในวันนี้กลับว่างเปล่า เหลือไว้เพียงห้องริมสุดที่อยู่ริมระเบียง ซึ่งค่ำคืนนี้ถูกจัดเตรียมเอาไว้เพื่อรอรับรองแขกพิเศษท่านหนึ่งเสี่ยวเม่ยถูกกักตัวอยู่
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 07
และคำกล่าวของฟางซินก็หาใช่คำขู่ไม่ เพราะมันคือความจริงทุกประการ“ลึกกว่านี้...อย่าสำลักออกมา” เสียงสั่งสอนดังขึ้นไม่ขาดมาได้หลายชั่วยามแล้วเสี่ยวเม่ยเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างเอื่อยเฉื่อย ใบหน้างดงามของนายโลมอันดับหนึ่งมีล่องลอยของความเหนื่อยล้า มือเล็กที่มีกลิ่นยาสูบบางเบาเอื้อมมาบีบที่คางของพ่อค้าหมั่นโถวผู้ที่ตอนนี้กำลังขะมักเขม้นเรียนรู้วิชา“อ๊อก!” แรงบีบของนายโลมคนงามมากพอที่จะทำให้คนที่ปากไม่ว่างสำลักออกมาอึกใหญ่ ความใหญ่โตที่เดิมค้างอยู่ที่ลำคอเลื่อนออก แต่ก่อนที่จะหลุดจากริมฝีปากอิ่มเสี่ยวเม่ยผู้ถูกบังคับให้ใช้โพรงปากครอบอมความแข็งขืนของ ‘สิ่งนั้น’ มาได้หลายชั่วยาม ก็รีบใช้ฟันงับกัดวัตถุแปลกปลอมเอาไว้เพื่อไม่ให้สิ่งใดหลุดไป“อย่ากัด!เจ้าอยากโดนตีตายหรือ” คนสั่งสอนเอ่ยเสียงเข้มแล้วจ้วงดันท่อนแข็งให้มุดลึกเข้าไปในโพรงลำคอ แรงกระทุ้งที่เกิดคิดอย่างฉับพลันสร้างความระคายเคืองให้ก็เกิดขึ้นต
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 06
“ไม่ได้/ไม่ได้!” ไม่ต้องคิดให้มากความสองเสียงประสานตวาดดังลั่น แม่เล้าลี่จินเข่าอ่อนแทบลมจับ อาเม่ยตัวน้อยของนางนึกอยากพลีกายให้ผู้อื่นเสียแล้ว ด้านฟางซินยิงแล้วใหญ่ เขายกมือขึ้นจิกทึ้งเส้นผมตนเองไปมาราวกับจะเป็นบ้าตายเสียเดี๋ยวนี้“ท่านป้า...ฟางซิน...เหตุใดเล่า” เสี่ยวเม่ยยังคงร้องถาม พ่อค้าหมั่นโถวหันซ้ายทีขวาทีมองดูปฏิกิริยาของคนข้างกายทั้งสอง“ยังจะถาม...เจ้าเป็นพ่อค้าขายหมั่นโถว!” ฟางซินว่า เขานึกอยากเปิดกะโหลกของอีกฝ่ายดูนักว่าภายในนอกจากแป้งสาลีแล้วมีสิ่งอื่นหรือไม่ ด้านลี่จินนางยังคงนั่งดมยาหอมเพื่อสงบจิตสงบใจ ปล่อยเด็กหนุ่มสองคนโต้เถียงกันไปก่อน“ข้าทำได้” เจ้าตัวดียังไม่ยอมแพ้ ยกมือตบอกแสดงท่าทางมั่นอกมั่นใจ ฟางซินยกแขนขึ้นกอดอกแล้วจ้องหน้าสหายอย่างไม่ยินยอมเช่นกัน“ยั่วยวนบุรุษเจ้าทำได้หรือ? ”“....” คำถามนั้นทำเอาเสี่ยวเม่ยตอบไม่ถูกคำว่ายั่วยวนคืออย่างไร ใช่กายโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้ แล้วทอดสายตามองชายที่หมายปองหรือไม่?
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 05
“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี...ข้าคืนเทียบเชิญกับเงินมัดจำดีหรือไม่” ลี่จินกระซิบขึ้นด้วยความเป็นกังวล ในใจแม้จะหวั่นเกรงเรื่องสัญญาที่รับปากกับจวนแม่ทัพไปแล้วไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับน้ำตาของเสี่ยวเม่ยที่กำลังหลั่งริน นางเลือกที่จะยกเลิกเทียบเชิญเสียดีกว่าเพราะสำหรับลี่จินและฟางซินแล้ว พ่อค้าขายหมั่นโถวตัวน้อยนับเป็นผู้มีพระคุณเมื่อสิบกว่าปีก่อนลี่จินและฟางซินเดินทางร่อนเร่มาถึงแคว้นเฉินเพื่อหนีภัยสงคราม ลี่จินใช้เงินทุนก้อนสุดท้ายที่มีติดตัวเปิดเหลาสุรา ฟางซินเองก็เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ติดตามมา ลี่จินจึงให้เขาทำงานเป็นเสี่ยวเอ้อแลกกับให้อาหารและที่ซุกหัวนอนแต่ในช่วงเวลาที่ผู้คนเผชิญความแร้นแค้น จะมีใครบ้างยอมเสียเบี้ยเงินซื้อสุราและกับแกล้ม เงินทุนก้อนสุดท้ายไม่อาจงอกเงย ค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ในแต่ละวันยังคงมากขึ้น ลี่จินโอบกอดความผิดหวังและความหิวโหยเอาไว้อย่างกล้ำกลืนเย็นวันหนึ่งเสี่ยวเม่ยในวัยแปดขวบปีปรากฏตัวขึ้นที่หน้าเหลาสุราอันเงียบเหงา เขาเดินจูงมือฟางซินที่กอดหมั่นโถวลูกหนึ่งเอาไว้แน่นไม่ปล่อยมาส่งพอลี่จินสอบถามก็ได้ความว่า เสี่ยวเม่ยพบฟางซินแอบนั่งแทะหมั่นโถวที่มีคนทำตกพื้นเอาไ
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 04
“ข้าว่าแล้วเจ้าต้องมา” นี่คือคำทักทายแรกของผู้เป็นเจ้าของห้องทันทีที่เห็นว่าผู้ใดมาเยือนผู้กล่าวทักมีนามว่า ฟางซิน เด็กหนุ่มรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบาง ใบหน้างดงามจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ดวงตาดอกท้อฉายแววเบื่อหน่ายอยู่บ้าง แต่มันกลับยิ่งขับให้บรรยากาศรอบกายของเขาดูคล้ายภูตจิ้งจอกยามทอดกายอาบแดดอย่างสบายอารมณ์เสียมากกว่า ท่าทางเย้ายวนใจแม้แต่ยามนอนเอกเขนกอย่างเกียจคร้านเช่นนี้ ช่างเหมาะสมกับตำแหน่งนายโลมอันดับหนึ่งแห่งหอว่านเหอ“จริงหรือไม่?” เสี่ยวเม่ยวิ่งรุดเข้าไปทรุดตัวนั่งลงที่พื้น มือเกาะขอบตั่งเตียงของอีกฝ่าย พร้อมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยแววคาดหวังฟางซินเหลือบมองเจ้าคนที่กระตือรือร้นไม่ต่างจากยามลูกกระรอกถือเมล็ดทานตะวันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เขาไม่พยักหน้า เพียงแต่เอ่ยตอบกลับมาลอย ๆ“พ่อบ้านจางเพิ่งกลับไปเมื่อครู่”ซึ่งคำเอ่ยนั้นก็แทนเครื่องยืนยันได้แล้วว่าเรื่องเล่าลือในตลาดที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริง เสี่ยวเม่ยรู้สึกหมดแรงขึ้นมาเสียเฉย ๆ มือที่เกาะขอบเตียงตกลงพื้นราวไร้กระดูก ริมฝีปากอิ่มคว่ำลงตามอารมณ์ที่ดำดิ่งสู่ความผิดหวังไม่รู้จบความชื่นชมในใจของเสี่ยวเม่ยที่มีต่อเฉินฮ่าวเทียนนั้น
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 03
จะเห็นได้ว่าชีวิตหน้าที่การงานของแม่ทัพประจิมผู้นี้รุ่งเรืองเพียงใด แต่สิ่งที่น่าสนใจมากกว่าเรื่องการสู้รบจับศึก คือเรื่องรักใคร่ในมุ้งของอีกฝ่ายมากกว่าชีวิตของเฉินฮ่าวเทียนนอกจากมารดาวิปลาสของตนแล้ว เขาเกี่ยวข้องกับสตรีอยู่นางหนึ่งคุณหนูใหญ่เหลียนจินหลินจากจวนเจ้ากรมโยธา สตรีเพียงนางเดียวที่เฉินฮ่าวเทียนไปมาหาสู่ตลอดหลายปีการคบหาของคนทั้งคู่เป็นที่รับรู้กันทั่วเมืองหลวง ความสัมพันธ์จากเพื่อนเล่นต่างอายุในวัยเยาว์ สู่การเป็นคนสำคัญในใจของกันและกันเมื่อเติบใหญ่ในตอนที่เฉินฮ่าวเทียนยังเป็นเพียงแม่ทัพน้อยและกำลังเร่งสร้างชื่อเสียงจากการออกทำศึก ฝ่ายคุณหนูเหลียนก็รั้งรอไม่ยอมออกเรือนจนอายุพ้นวัยปักปิ่นไปไกล คุณหนูบ้านอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกันแต่งงานมีลูกไปแล้วสองสามคน เหลียนจินหลินยังยึดมั่นครองเรือนเพื่อรอคนกลับมาจากชายแดนภายหลังได้รับอวยยศเป็นแม่ทัพประจิม ผู้คนต่างมั่นใจว่าอีกไม่นานคงได้มีข่าวการวิวาห์ของคนทั้งคู่เป็นแน่ และในที่สุดราชโองการมอบสมรสพระราชทานจากองค์จักรพรรดิก็ถูกประกาศทั้งที่ควรเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ที่ไหนได้ชื่อบ่าวสาวกลับไม่เป็นไปตามที่ผู้คนคาดคิด เจ้าสาวยังคงเป็
ก้อนหมั่นโถวของท่านแม่ทัพ 02
หากจะเอ่ยถึงต้นตอความสัมพันธ์ลวงหลอกที่เกิดขึ้นของเสี่ยวเม่ยและเฉินฮ่าวเทียนแล้ว ก็คงต้องย้อนกลับไปเมื่อราวหนึ่งปีก่อนรัชศกลู่เฉิงปีที่สามสิบหก แคว้นเฉินบนแผ่นดินต้าเว่ยในช่วงที่ฤดูหนาวเพิ่งพ้นผ่านนั้น ได้มีข่าวสะเทือนเลือนลั่นข่าวหนึ่งถูกประกาศซึ่งข่าวที่ว่านั้นก็คืองานสมรสพระราชทานจากองค์จักรพรรดิ มอบให้แก่ท่านอ๋องน้อยแห่งแคว้นเฉินและคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดีกรมโยธาเดิมการที่สองตระกูลใหญ่เกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันก็หาใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องอันใดกับชีวิตของคนธรรมดาหาเช้ากินค่ำ ทว่าเหตุที่ทำให้งานสมรสพระราชทานนี้ถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นหัวข้อซุบซิบในวงน้ำชา ก็เป็นเพราะเบื้องหลังฉากหน้างานมงคลสมรสของคู่ยวนยางที่เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก ยังมีข่าวลือเรื่องชิงรักหักสวาทของเหล่าชนชั้นสูง ให้ชาวบ้านร้านตลาดได้จับกลุ่มคุยกันได้อย่างออกรสเพราะมีใครบ้างในเขตเมืองหลวงและแคว้นเฉินจะไม่ทราบ ว่าตัวว่าที่คู่บ่าวสาวนั้นหาได้ชอบพอกันไม่ท่านอ๋องน้อย เฉินหนิงเทียน คือบุตรชายคนโตของเฉินชินอ๋องและพระชายาเอก เฉินหนิงเทียน เป็นท่านชายผู้เพียบพร้อมไปด้วยรูปลักษณ์เป็นเอกและฐานันดรสูงศักดิ์ สตรีทั่วแคว้นต่าง
You may also like
คนของมาเฟียตัวร้าย
otata1.1K viewsเกิดใหม่เป็นนักรบหล่อล่ำ..แต่ดันมีผัว!!!
KraTak463 viewsวาสนาดวงจันทร์
Rabbit family 85 240 viewsเรารักกันไม่ได้
ต๋อง น่ะ266 viewsลูกอนุ
รวิวร, จุฑารัตน์628 viewsเขื่อนขุนเขา
Meithimm47 viewsWaves of Desire คลื่นรัก
Bblackpeony42 viewsStep by Step จับจังหวะรัก
RunwaySunday167 views
