ขายสินสอดทอดตลาด2.

ชาวบ้านและขุนนางที่เดินผ่านจวนเซียวต่างเดินเข้ามาชมสินค้าล้วนมีแต่ของดี

"โย่ว..ข้าซื้อๆ ข้าอยากทำบุญ"

"ข้าด้วยๆ"

กล่องไม้หลากหลายขนาดถูกวางเรียงราย เครื่องประดับ ภาพวาด เครื่องเรือน แพรพรรณอย่างดีถูกนำมาจัดวาง

"เสี่ยวฮวา วางป้ายราคาได้"

สาวใช้ตัวน้อยรับคำก่อนจะวางป้ายราคาตามสินค้าชิ้นต่างๆ เหล่าคนที่มาดูเรื่องตลกทีแรกก็ตะลึง หยกเนื้อดีที่ราคาสามร้อยถึงหนึ่งพันตำลึงแต่คุณหนูคนนี้ขายเพียงแปดสิบตำลึง เครื่องลายครามราคาแปดร้อยตำลึงนางขายเพียงร้อยตำลึง ผ้าไหมอย่างดี ราคาพับละสามร้อยตำลึงนางขายเพียงสามสิบตำลึง ไม่นานสินค้ากว่าแปดร้อยรายการที่วางขายก็เริ่มทยอยขายจนหมด กระทั่งเหลือหยกสามชิ้น

หนึ่งในนั้นมีบุรุษแต่งกายมอซอคนหนึ่ง  ใครที่อยู่ใกล้ๆเขาต่างก็รังเกียจ  เขาเดินเข้ามาคอตกทำท่าทางกล้าๆกลัวๆก่อนจะเอ่ย

"คะ คุณหนู  ขะ ขอรับ  คือว่าขะข้าๆเอ่อข้า"

"พี่ชาย  ท่านต้องการสิ่งใดว่ามาเถอะ  หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงข้าย่อมให้ท่านได้"

"วะ  วันเกิดมารดาข้า  บิดาข้าจากไปนานแล้วนางเฝ้าหลุมศพท่านพ่อจนกระทั่งผมขาว  ข้าน้อยทำงานหนักมานานจึงอยากให้ของขวัญนางสักชิ้น  อยากได้ของขวัญ  คะ คุณหนูมีที่ไม่แพงไหม"

"เหลือปิ่นสามอัน  ราคาเล่มละห้าสิบตำลึงเป็นหยกเนื้อดี   พี่ชายท่านพอใจชิ้นไหนหรือ"

หยางเทียนหลงยิ้มให้นาง  คนอื่นรังเกียจเขาพากันเดินหนีโดยเฉพาะสตรี  แต่คนตรงหน้ายังคงยิ้มแย้มให้เขา   หยางเทียนหลงชี้ไปที่ปิ่นหยกสีเขียวเข้ม  ราคาห้าสิบตำลึง  อืม  เดิมทีปิ่นนี้น่าจะได้สักสามร้อยตำลึงแต่นางขายยิ่งกว่าขาดทุนเสียอีก

"พี่ชาย..อย่าเอาชิ้นนั้นเลยท่านเอาชิ้นนี้เถอะ"

เซียวอี้เซียนเปิดกล่องไม้นำปิ่นดอกไม้ออกมา  ปลายปิ่นแกะสลักเป็นรูปดอกหลันฮวา  ตรงกลางมีอัญมณีสีแดงเล็กๆคล้ายเกสรดอกไม้  คำนวณราคาไม่อาจเทียบได้ในท้องตลาด  เขาไม่เคยเห็นของที่ประณีตเพียงนี้

"คะ คุณหนู  อันนี้ยิ่งแพงกว่าหรือไม่ขอรับ"

"ขายเท่ากัน  ไม่ขอปิดบังเดิมทีของเหล่านี้เป็นสินสอด  แต่เจ้าบ่าวทิ้งข้าไปแต่งสตรีอื่น   ข้าจะเก็บเอาไว้ก็อัปมงคลยิ่งนัก  ข้าจึงนำออกมาขาย  แต่ว่ามารดาท่านยึดมั่นในรัก  ของขวัญควรเป็นของมงคล  ปิ่นนี้ข้าแกะสลักเอง  ราคาไม่แพงมากนักท่านรับไว้เถอะ"

หยางเทียนหลงรับกล่องไม้มา  ก่อนจะยิ้มให้นาง  จากนั้นเซียวอี้เซียนทยอยขายสินค้าที่มาจากโพ้นทะเลซึ่งเป็นของจวนนางเองจนหมดแล้ว 

จวนสกุลจ้าว

จ้าวเฉิงที่เพิ่งตักตวงความหวานกับหลิวเย่วเพิ่งออกมาจากห้องหอหลังจากครบสามวัน เขาได้รับรายงานจากลูกน้องที่ให้ไปเฝ้าจวนเซียวทันที หึ นางมีอะไรคู่ควรเขาตอนที่ท่านปู่ของเขาหมั้นหมายนางเขายังเด็ก หลิวเย่วต่างหากที่งามสมกับเป็นบุปผางามแห่งเมืองหลวง เซียวอี้เซียนหรือช่างจืดชืดแต่งกายเหมือนไว้ทุกข์ตลอดเวลา อยากให้เขาเห็นนางบริสุทธิ์ผุดผ่อง เพ้อเจ้อทั้งนั้นก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้า

"ว่าอย่างไร นางคงไม่ได้สิ้นคิดจนฆ่าตัวตายไปแล้วนะ"

"เรียนคุณชาย นางมิเพียงยังอยู่ดีแต่กำลังเอาสินสอดที่จวนจ้าว  ของพวกเราส่งไปให้เดือนก่อนขายทอดตลาดอยู่หน้าบ้านขอรับ"

"อะไรนะ..นางกล้าหรือไป ข้าจะไปดูสิอะไรทำให้นางกล้าทำเช่นนั้น"

จ้าวเฉิงไม่รอช้า   นางกล้าดีอย่างไรแม้ว่าเขาจะบอกว่าสินสอดนั้นยกให้นางในจดหมายแต่ไม่ได้หมายความว่าให้จริงๆ  เมื่อทั้งคู่มาถึงปิ่นปักผมชิ้นสุดท้ายก็กำลังจะถูกซื้อในราคาห้าสิบตำลึง บุรุษคนหนึ่งแต่งตัวมอซอเขาแจ้งแก่นางว่าอยากซื้อให้มารดา แต่ทั้งตัวกลับมีแค่สิบตำลึง

"คุณหนู..ขออภัยเงินข้าไม่พอจริงๆ ขอรับ"

"พี่ชายท่านนี้ท่านบอกว่าอยากซื้อให้เป็นของขวัญมารดา เช่นนั้นข้าให้ท่านแล้วกันเจ้าค่ะ ท่านให้ข้าเพียงห้าตำลึงก็พอที่เหลือเก็บไว้พามารดาท่านไปหาของอร่อยๆ กินเถอะถือเสียว่าข้าช่วยให้ท่านได้กตัญญู"

หยางเทียนหลงยิ้มให้กับสตรีตรงหน้า แม้เขาแต่งกายมอซอมากแต่นางกลับไม่รังเกียจ เขาส่งเงินให้นางก่อนจะรับของมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าของตน    นางยังให้สาวใช้ห่อขนมให้เขาสองกล่องพร้อมกับบอกว่าขนมสองกล่องนี้ถือว่านางอวยพรวันเกิดมารดาของเขา    ชาวบ้านเห็นคุณชายจ้าวหน้าดำมาแต่ไกลก็รีบมาดูเรื่องสนุกของสกุลเซียว  

 ทันทีที่ของขายหมดจ้าวเฉิงก็มาถึงพอดี เขากำลังจะชี้หน้านางแต่ก็ต้องชะงัก  ดูเหมือนนางจะแปลกไป ดูงดงามขึ้น เสื้อผ้าก็ไม่ซีดจนมีแต่สีขาว จ้าวเฉิงเดินไปหานางเอ่ยปากถามนาง