คุณธรรมน้ำใจของคุณชายจ้าวข้าเกรงจะรับไม่ไหว

 ทันทีที่ของขายหมดจ้าวเฉิงก็มาถึงพอดี เขากำลังจะชี้หน้านางแต่ก็ต้องชะงัก  ดูเหมือนนางจะแปลกไป ดูงดงามขึ้น เสื้อผ้าก็ไม่ซีดจนมีแต่สีขาว จ้าวเฉิงเดินไปหานางเอ่ยปากถามนาง

"อี้เซียน..เหตุใดนำของหมั้นมาขายเสียเล่านี่เป็นสินสอดของเรานะ"

"คุณชายจ้าว สินสอดอันใดกันในเมื่อท่านแต่งงานไปแล้วข้าวของเหล่านี้ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บไว้อีก อ้ออีกเรื่องหนึ่งรบกวนท่านเรียกข้าว่าคุณหนูเซียวจะดีกว่า คำเรียกสนิทสนมแบบนั้นคราวหลังอย่าใช้อีก เสี่ยวฮวาเข้าบ้านกันเถอะ พี่ชายท่านนี้ขอให้มารดาท่านสุขภาพแข็งแรงนะเจ้าคะ"

"อี้เซียนเจ้าโกรธข้าเรื่องนั้นไม่ได้    แม้ว่าเราจะมีสัญญาหมั้นหมายกัน  แต่ว่าด้วยความเหมาะสมข้าต้องแต่งเย่วเอ๋อร์  มิใช่บอกเจ้าแล้วหรือว่าข้าสามารถแต่งเจ้าเป็นฮูหยินรองได้"

"โอ้ว..คุณชายจ้าวท่านช่างเปี่ยมน้ำใจยิ่งนัก  ทำเพื่อวงศ์ตระกูลเสียน่ายกย่อง  เสียงที่ข้าได้ยินยามที่ไปอารามกับท่านเป็นเสียงที่ท่านบอกว่าอีกหน่อยข้าต้องยอมรับให้ได้  เพราะว่าข้าอีกหน่อยต้องเป็นฮูหยินที่ใจกว้าง  มาบัดนี้กลับต้องไปเป็นฮูหยินรอง    แต่ไม่เป็นไรหรอก  เพราะคนที่ครวญคราง  อ๊า  ท่านพี่เฉิงท่านเร่าร้อนนัก  อืม  ใหญ่โตเช่นนี้เย่วเอ๋อร์ถึงใจเสียเหลือเกิน  อ๊ายคนบ้าท่านชอบท่ายากพิสดารอยู่เรื่อย  คนพิเรนทร์  อ่า..เย่วเอ๋อร์จ๋า  ถึงจะพิสดารแต่เจ้าก็ชอบมิใช่หรือ   ยังมีอีกมากมายนักที่พวกท่านคู่นกยวนยางคร่ำครวญหากันราวกับสัตว์ในฤดูผสมพันธุ์   หากจำไม่ได้จะจดให้แล้วให้บ่าวจวนท่านมารับไป  เสี่ยวฮวาเข้าบ้านปิดประตูจวน  ข้าจะไปนับเงิน  อ้อ  ตำแหน่งฮูหยินรองข้าไม่อาจเอื้อมจริงๆ  คุณธรรมน้ำใจของคุณชายจ้าวข้าเกรงจะรับไม่ไหว"

เซียวอี้เซียนจากไปแล้ว  และแน่นอนทุกวาจาที่กล่าวออกมามีชาวบ้านที่มาดูเรื่องสนุกเป็นพยานนับร้อย  จ้าวเฉิงอับอายยิ่งนักก่อนจะหันไปหาบุรุษแต่งตัวมอซอที่ยืนอยู่ข้างเขา จ้าวเฉิงกำมือแน่นก่อนจะหันมายังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไอ้ยาจกแต่งตัวมอซอยังกล้ามาซื้อข้าวของราคาแพง ไม่สินางขายเหมือนให้เปล่าราวกับของๆ เขาไร้ค่ายิ่งนัก จ้าวเฉิงบังคับเอาปิ่นคืนจากบุรุษตรงหน้า

"เอาคืนมาเจ้าซื้ออะไรจากนางไป"

"หึ..นางช่างโชคดีที่ไม่ต้องแต่งงานกับเจ้า ไสหัวไปซะคุณชายจ้าวตระกูลจ้าวของเจ้าไม่ได้ยิ่งใหญ่เทียมฟ้า"

ร่างสูงเอ่ยจบก็ดีดตัวขึ้นยอดไม้ไปต่อหน้าจ้าวเฉิง เขาถึงกับกลืนน้ำลายวรยุทธคนผู้นี้ต่อกรไม่ได้จริงๆ

จ้าวเฉิงที่ตอนนี้ต้องเดินกลับจวนท่ามกลางความอับอาย   เซียวอี้เซียนเอ่ยออกมายิ่งตอกย้ำข่าวลือที่ว่าเขากับหลิวเย่วมีสัมพันธ์ผิดประเวณีกัน  ทำให้ต้องแต่งนางเข้าจวน    ส่วนเซียวอี้เซียนจากเจ้าสาวที่น่าเวทนากลายเป็นคุณหนูที่น่าสงสารของเมืองหลวงทันที   บุรุษน้อยใหญ่ต่างเตรียมพร้อมแม่สื่อเพื่อมาเจรจาทาบทามนางทันที  ทางด้านจวนสกุลหลิวกับสกุลจ้าวกำลังถูกบรรดาขุนนางในราชสำนักเอ่ยถามเหน็บแนมกันอย่างสนุกปากจนต้องรีบกลับจวนทันทีที่เลิกประชุมเช้า  ส่วนตอนนี้หลิวเย่วกำลังอาละวาดอยู่ที่เรือนหอ

"อ๊ายยย เซียวอี้เซียนนางอสรพิษ กล้าดีอย่างไรมาประจานเรื่องของข้ากับท่านพี่"

"ฮูหยินน้อย ใจเย็นๆ นะเจ้าคะ คุณชายกลับมาแล้วเราค่อยถามไถ่"

"เสี่ยวชุ่ย กลับไปที่บ้านข้า บอกท่านปู่ไปจัดการยึดจวนนางสารเลวนั่นซะ เซียวอี้เซียนข้าจะทำให้เจ้าไม่มีที่ซุกหัวนอนคอยดู"

ทางด้านจ้าวเฉิงกลับมาแล้วแต่เขาไม่ไปหาภรรยาที่เพิ่งแต่งแต่อย่างใด  วันนี้เขาเห็นเซียวอี้เซียนนางงามมากนัก ที่ผ่านมาเพราะเขาบอกชอบที่นางบริสุทธิ์นางจึงแต่งตัวราวกับคนไว้ทุกข์ แต่วันนี้นางสวมชุดสีฟ้า ปักปิ่นสีขาวเกล้าผมมวยกลางศีรษะ ลำคอระหงของนางน่าสูดดม ไหล่บางที่มีเพียงเสื้อคลุมบางๆห่อหุ้มน่ากอดเกยเสียจริงๆ  นางเป็นของเขาแต่แรกแล้ว  

พรุ่งนี้เขาจะให้เกี้ยวไปรับนางเข้าจวน เซียวอี้เซียนเจ้างามเพียงนี้แต่กลับปิดบังข้าหรือ  หึเจ้าคงลืมไปว่าตนเองยังคงมีสัญญาหมั้นหมาย ข้าไม่เชื่อจะเอาเจ้ามาเป็นของข้าไม่ได้   มีบุรุษเริ่มหมายตานางแล้วนางเป็นของเขาแต่แรก  หลิวเย่วเหมาะสมเรื่องชาติตระกูล  ส่วนเซียวอี้เซียนนางงามล่มเมือง  สตรีทั้งสองคนมีเพียงเขาจ้าวเฉิงที่สมควรได้ครอบครองพวกนาง