เข้าสู่ระบบแชร์
ข้าจะเอากระดูกแห้งๆของข้าทิ่มเจ้า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-27 17:14:13เฉินมู่หยางรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แขนเสื้อของตนที่นางนอนหนุน นี่นางร้องไห้หรือ ฝันร้ายหรืออย่างไรก่อนจะขยับ ตัวนางไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว เหลือเพียงอุ่นๆเท่านั้น เขาจึงคลายอ้อมกอดแล้วลุกไปอุนยาให้นางอีกครั้ง เมื่อเรียบร้อยก็ยกมาให้นาง เฉินมู่หยางปลุกคนตัวเล็ก
"จ้าวเฟยเฟย ตื่นมากินยาได้แล้ว"
ฮืม"
"จ้าวเฟยเฟยกินยาได้แล้ว"
ร่างบางตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าคนตัวโต หนวดเครายามเฟิ้มอัปลักษณ์จริงๆ ตาแก่นี่ไม่รู้จักมีดโกนหนวดหรือไงนะ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น รู้สึกแสบๆ ที่บริเวณหน้าอก จ้าวเฟยเฟยคลำดูก็สะดุดเข้ากับบางอย่าง เมื่อนางก้มมองก็เห็นจี้หยกของคุณแม่สวมอยู่ที่คอ มันติดมาด้วยตอนที่เธอรถคว่ำหรือ แต่ดูเหมือนเขาไม่เห็น
เฮ้อ...ต้องยอมรับจริงๆ ว่าเธอทะลุมิติมาแล้ว ร่างเดิมมีสามีที่มีลูกติดวัยห้าขวบสองคน ให้ตายสิพับผ่าฉันล่ะเกลียดยายแม่เลี้ยงนั่น แต่สุดท้ายกลับต้องมาเป็นแม่เลี้ยงเสียเองจริงๆหรือนี่ จ้าวเฟยเฟยฮึกฮัดก่อนจะบ่นพวกคนแก่ที่นั่งเล่นหมากอยู่ข้างบนตามความเข้าใจของนาง
"พวกตาเฒ่าที่อยู่ข้างบนฟังดีๆ นะ ทางที่ดีอย่าให้แม่ได้ขึ้นสวรรค์ล่ะ ถ้าเจอนะแม่จะเตะเรียงตัวเลย เทพชะตาอะไรเจ๊ไม่สนหรอกส่งมาก็ไม่หาที่ดีๆ ให้อยู่ ยากจนแทบจะแย่งข้าวหมากินอยู่แล้ว"
เฉินมู่หยางไม่เข้าที่นางเอ่ยสักเท่าไหร่ หรือว่าป้าสะใภ้ใหญ่ตีหัวนางจนเพี้ยนไปแล้ว เฉินมู่หยางส่งชามยาให้กับนาง จ้าวเฟยเฟยมองหน้าเขา ความทรงจำบางอย่างย้อนเข้ามา เขากรอกยานางเมื่อคืนนี้ด้วยปากของเขา แหม่โว้ยไอ้บ้านี่ปลุกดีๆก็ตื่นแล้วไหมวะ ก่อนที่เสียงของเขาจะปลุกนางจากภวังค์
"เจ้ารู้ไหม...โม่หวายลุกมาต้มยาให้เจ้าเองกับมือ กินซะ"
"เหอะ...ข้าร้องขอหรือไง"
"จ้าว เฟย เฟย เจ้าติดหนี้ข้าสิบห้าตำลึง หากพูดมากข้าจะขายเจ้าเสีย"
"รู้แล้วๆ...นอกจากขู่ข้าไปวันๆเจ้ายังทำอะไรได้อีก เห่าเก่งนักนะเจ้าเนี่ย โฮ่งๆๆ โฮ่งๆๆ"
"จ้าว เฟย เฟย พูดจาให้ดีๆข้าคือสามีของเจ้านะ กินยาซะ"
น้ำเสียงเขายังคงราบเรียบแต่เข้มดุ แววตาจับจ้องราวกับจะเฝ้าดูว่านางจะฝืนดื้อดึงอีกไหม จ้าวเฟยเฟยไม่อยากเถียง ตอนนี้ยังมึนจากพิษไข้อยู่ ออกแรงตีคนบ้านใหญ่ไปเยอะ ต้องเอาแรงหน่อย หากวันนี้มีใครมาหาเรื่องนางอีกจะไล่กระทืบคนไม่ไหวเดี๋ยวเสียเปรียบ รอเจ๊ก่อนเถอะหายดีเมื่อไหร่แม่จะทุบให้นิ่มยิ่งกว่าแป้งโดเสียอีก
นางสาบานในใจด้วยความเดือดดาลที่ยังคุกรุ่น ข้าจะเอาคืนให้เจ้าเองนางหนู จะเอาให้คลานเข่าเลยทีเดียว จ้าวเฟยเฟยรับชามยามาก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจด นางแอบเห็นศีรษะน้อยๆ ของเจ้าเด็กแสบขยับ
( “หืมไอ้เด็กเปรตนั่น... ลุกมาต้มยาให้ข้าเลยหรือนี่ ไม่ใส่ยาพิษให้ข้าดื่มก็นับว่าสวรรค์เมตตาข้าแล้ว!”)
คิดดังนั้นแล้วนางก็ล้มตัวลงนอนต่อ เฉินมู่หยางทอดกายลงข้างๆ เพื่อจะกอดนางอย่างเคย แต่ร่างบางกลับตัวแข็งทื่อก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ท่านทำอะไรตาเฒ่า?"
เสียงนางเต็มไปด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจ
"ก็เจ้าบอกว่าหนาว ผ้าห่มก็ไม่พอ ข้าก็เลยกอดเจ้าเอาไว้ อีกทั้งเจ้ายังร้องไห้เหมือนกำลังฝันร้าย ข้าก็เลยอยากปลอบเท่านั้น"
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่จ้าวเฟยเฟยไม่อยากถูกเอาเปรียบ ถึงเขาจะบอกว่านางละเมอเพราะพิษไข้ก็เหอะจึงบอกเขาว่านางไม่หนาวแล้ว
"ไม่หนาวแล้ว ข้าร้อนแล้ว ท่านไม่ต้องกอด!"
จ้าวเฟยเฟยดันเขาออกอย่างแรง แต่คนตัวโต้กลับไม่ยอมปล่อยมือ เฉินมู่หยางไม่ได้พิษวาสนางนักหรอก เขาก็แค่เห็นว่านางน่าแกล้งเท่านั้นเอง เขาแกล้งพูดจาดูแคลน
"ข้าไม่สนใจเจ้าหรอกน่า ตัวเจ้านี่เอาไปชั่งถึงสองตำลึงหรือไม่ก็ยังไม่รู้"
จ้าวเฟยเฟยสะอึก แหม่แค่ไฟหน้าคู่เดียวก็300ccแล้วย่ะไอ้คนตาไม่มีแวว ถึงจะผอมแห้งแต่อะไหล่คู่หน้ายายหนูนี่ ส้มโอเลยนะก่อนจะเอ่ยกลับไป
“งั้นกอดให้แน่นเข้าไว้ ข้าจะเอากระดูกแห้งๆ ของข้าทิ่มอกเจ้าให้ทะลุเลย ตาแก่ใจแคบ!”
นางตอบโต้กลับด้วยน้ำเสียงฮึดฮัด แต่ไม่ทันที่เฉินมู่หยางจะเอ่ยอะไร นางก็ฟุบหลับไปเพราะฤทธิ์ยาเสียก่อน เขาหัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกระชับอ้อมแขนอีกนิดอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่าการมีนางอยู่ในอ้อมกอดเป็นเรื่องที่สบายใจสำหรับเขา
บทล่าสุด
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ สองแม่ลูกสกุลหลิน
เฉินมู่หยางที่กำลังทำปลาอยู่ก็หันมาทางนางและเด็กๆ เฉินโม่หวายกระดกแก้วไม้ไผ่ทีเดียวเพื่อเอาน้ำข้าวลงท้อง นี่เป็นเงินที่ท่านพ่อหามาอย่างลำบากเพื่อซื้อข้าวสารให้เขา ต้องกินสิเขาไม่ได้กินเพราะนางสั่งให้กินเสียหน่อย กินเพราะเห็นแก่ท่านพ่อต่างหาก เฉินโม่หวายดื่มเร็วไปจึงสำลักออกมา"แค่กๆๆ แค่กๆๆ " มือผอมแห้งทุบหน้าอกตนเอง จ้าวเฟยเฟยเดินไปลูบหลังให้ เขาผงะในใจยังระแวงนางอยู่ จ้าวเฟยเฟยกลอกตามองบนก่อนจะเอ่ย"การเกิดเป็นคนนั้นยากยิ่ง หากเจ้าจะกินมื้อนี้เพื่อสั่งลาข้าก็ไม่ว่า แต่คนเราน่ะนะถ้าอยากตายอย่างน้อยก็ตายอย่างมีศักดิ์ศรีหน่อย ไม่ใช่ตายเพราะตะกละ"เฉินโม่หวายมองหน้านางน้ำตาคลอ สตรีคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก เขาสะบัดหน้าวิ่งเข้าเรือนแพไปนั่งร้องไห้ เฉินมู่หยางเดินมาพอดีก่อนจะส่งปลาที่ทำเรียบร้อยให้กับนาง เขาเอ่ยตำหนิคนตรงหน้า"โม่หวายยังเด็ก แต่ละคำพูดของเจ้าล้วนทำร้ายจิตใจ""แล้วอย่างไร จะกระโดดน้ำตายหรือ หึยายแกนั่นทั้งตบทั้งตี กระทั่งด่าว่าลูกโสเภณียังไม่เห็นตายเลย แต่พอข้าพูดกลับรับไม่ได้หรือ เขาเป็นเด็กผู้ชายอนาคตต้องรับผิดชอบครอบครัวเป็นที่พึ่งให้น้องสาว นิสัยหยุมหย
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ ให้เขาช่วยทวงหนี้2
น้ำเสียงไร้เยื่อใยตอบกลับไปจ้าวเฟยเฟยมองหน้าเขากำหนวดเขาแน่นขึ้นไปอีก โคนหนวดถูกดึงจนตึงจนเฉินมู่หยางนิ่วหน้า ยายเด็กบ้านี่เป็นคนหรือปีศาจกันแน่นะ กระทั่งนางเอ่ยถามเขา"ทำไมไม่ช่วย ข้าต้องการเงินนะ เจ้าไม่อยากได้เงินที่ยายจิ้งจอกแม่เลี้ยงข้ามายืมไปหรือ""ไม่อยากได้ ข้าต้องการคนมาดูและเด็กๆเรื่องนี้ข้าไม่ช่วย"จ้าวเฟยเฟยถึงบางอ้อทันที กลัวนางคืนเงินแล้วจะทิ้งเขากับเด็กทั้งสองคน นางจึงสัญญากับเขา"เอาอย่างนี้นะตาเฒ่าเฉิน ท่านช่วยข้าทวงเงินกลับมา ข้าสัญญาว่าจะอยู่เลี้ยงลูกให้ท่านจนกว่าท่านจะกลับ ที่สำคัญอย่าเดินโง่ๆไปให้ใครเขาเอาดาบเสียบเหลือแต่เถ้ากระดูกกลับมาล่ะ"เฉินมู่หยางมองหน้านาง ตั้งแต่นางถูกตีที่ศีรษะฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนไป หรือนิสัยจริงๆของนางไม่ได้ร้ายกาจ แต่เพราะบ้านใหญ่ของเขาทำให้นางต้องต่อสู้ เท่าที่เขารู้อยู่บ้านเดิมนางก็ก้มหน้ายอมแม่เลี้ยงกับน้องสาวตลอด จากนั้นก็เอ่ยกับนาง"เจ้าต้องรู้นะหากหนีแต่งงาน มีชู้ หรือว่าสวมหมวกเขียวกฎหมายเป่ยเยี่ยนบอกว่า ต้องเอ่อ""ต้องถูกชำเราจากม้าและสุกร หากรอดตายค่อยถ่วงน้ำ ระหว่างที่ใช้แซ่เฉินของท่านข้าไม่ทำอย่างนั้นห
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ ให้เขาช่วยทวงหนี้1
จ้าวเฟยเฟยสบถใส่ก่อนจะเดินออกไปด้านนอก นางข้ามสะพานไม้ไปยังฝั่งบ้านหลังเก่าก่อนจะแหวกหาสิ่งที่สะดุดตาเมื่อวานนี้ตอนที่นางมาล้างเนื้อล้างตัว กอขิงขึ้นอยู่กระจุกใหญ่ ถัดไปอีกหน่อยมีต้นหอมป่าอยู่ สายตานางเห็นของกินหลายอย่างที่สามารถกินได้ เมื่อได้ขิงกับต้นหอมป่ามาแล้วนางก็มานั่งลงที่สะพานไม้ก่อนจะเอาตะกร้าใบเล้กใส่ขิงเขย่าๆล้างดินออก นางปอกต้นหอมลอกเอาส่วนที่ใบแห้งและเน่าออกไป ตัดรากทิ้ง จากนั้นก็นำไปล้างน้ำอีกที ขณะที่นางกำลังล้างขิงและต้นหอม จี้หยกที่นางผูกไว้ที่ข้อมือก้ส่งแสงสีเขียวจางๆ จ้าวเฟยเฟยไม่ได้สังเกตแต่อย่างใด ฝูงปลาและกุ้งเริ่มว่ายมาหานางมากขึ้น บางตัวว่ายทวนน้ำวนกลับมา จ้าวเฟยเฟยที่ได้ยินเสียงปลาดีดน้ำก้เหลือบมอง ปลามาจากไหนเยอะแยะ มีกุ้งอีกด้วยก่อนจะเห็นสาหร่ายน้ำสีเขียวใต้น้ำขยายกอเพิ่มขึ้น นางรีบยกตะกร้าขึ้นจากน้ำทันที"ผีหลอกหรือ ฉันเห็นสาหร่ายอยู่ๆก็งอกยาว แล้วทำไมยาวแค่ตรงนี้ ปลาพวกนี้อีกนี่มันขัดกฎฟิสิกส์ไหม ปลาโลกไหนว่ายทวนน้ำ เฮ้ยมิตินี้บิดเบี้ยวหรือ"เมื่อนางสังเกตดีๆฝูงปลาค่อยๆแตกกระจายออกไป จ้าวเฟยเฟยคิดไปคิดมาก็มองที่ข้อมือตนเองจากน
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ จี้หยกของคุณแม่
ยามเหมาเฉินมู่หยางลุกมาหุงข้าว เมื่อวานเขาขายหมูป่าได้60ตำลึง ต้องแย่งให้สหายครึ่งหนึ่ง ส่วนเงินที่ขายเขากวางได้100ตำลึงเป็นจ้าวเฟยเฟยบอกกับเขาว่าให้แยกชิ้นส่วนขาย เงินส่วนนี้ควรเป็นของนาง เฉินมู่หยางซื้อข้าวสารและเกลือกลับมาด้วยเมื่อวานนี้แต่ไม่มาก เนื่องจากฝนตกบ้านไม่สามารถอยู่ได้ เดิมจะไปเช่าบ้านท่านปู่กั่วต้งแต่พอกลับมาจ้าวเฟยเฟยก็สร้างที่พักเรียบร้อยแล้ว เขาช่วยนางใส่หลังคาและกั้นราวกันตกเท่านั้น เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าจะอยู่อย่างไรคิดได้แค่ว่าต้องเช่าบ้านอยู่ไปก่อนจึงไม่อาจซื้อข้าวของได้เยอะแยะมากมาย ไก่ถูกเฉินมู่หยางนำมาสับก่อนจะใส่ลงในหม้อและเติมน้ำ เขาพอทำอาหารได้แต่ไม่ถึงกับรสชาติดี ฝนเพิ่งหยุดตก ฟ้าหม่นแต่ไม่อึมครึมอีกต่อไป จ้าวเฟยเฟยที่เริ่มมีอาการดีขึ้นก็ลืมตาขึ้น นางพับผ้าห่มอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินออกมา สายตาก็เหลือบไปเห็นเฉินมู่หยางกำลังจะลงมือทำอะไรบางอย่างกับหม้อใหญ่หน้าเตาอย่างเก้ๆ กังๆ"ตาเฒ่า ข้าทำเอง!" นางเอ่ยเสียงเรียบๆคนตัวโตชะงักมือ หันกลับมามอง"ท่านช่วยไปล้างผักตีนเป็ดที่ข้าเก็บมาเมื่อวานหน่อย"เฉินมู่หยางเลิกคิ้ว "ของสิ่งนั้นเจ้าเอามาทำอะไร?""กินไ
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ ข้าจะเอากระดูกแห้งๆของข้าทิ่มเจ้า
เฉินมู่หยางรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แขนเสื้อของตนที่นางนอนหนุน นี่นางร้องไห้หรือ ฝันร้ายหรืออย่างไรก่อนจะขยับ ตัวนางไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว เหลือเพียงอุ่นๆเท่านั้น เขาจึงคลายอ้อมกอดแล้วลุกไปอุนยาให้นางอีกครั้ง เมื่อเรียบร้อยก็ยกมาให้นาง เฉินมู่หยางปลุกคนตัวเล็ก"จ้าวเฟยเฟย ตื่นมากินยาได้แล้ว"ฮืม""จ้าวเฟยเฟยกินยาได้แล้ว"ร่างบางตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าคนตัวโต หนวดเครายามเฟิ้มอัปลักษณ์จริงๆ ตาแก่นี่ไม่รู้จักมีดโกนหนวดหรือไงนะ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น รู้สึกแสบๆ ที่บริเวณหน้าอก จ้าวเฟยเฟยคลำดูก็สะดุดเข้ากับบางอย่าง เมื่อนางก้มมองก็เห็นจี้หยกของคุณแม่สวมอยู่ที่คอ มันติดมาด้วยตอนที่เธอรถคว่ำหรือ แต่ดูเหมือนเขาไม่เห็นเฮ้อ...ต้องยอมรับจริงๆ ว่าเธอทะลุมิติมาแล้ว ร่างเดิมมีสามีที่มีลูกติดวัยห้าขวบสองคน ให้ตายสิพับผ่าฉันล่ะเกลียดยายแม่เลี้ยงนั่น แต่สุดท้ายกลับต้องมาเป็นแม่เลี้ยงเสียเองจริงๆหรือนี่ จ้าวเฟยเฟยฮึกฮัดก่อนจะบ่นพวกคนแก่ที่นั่งเล่นหมากอยู่ข้างบนตามความเข้าใจของนาง"พวกตาเฒ่าที่อยู่ข้างบนฟังดีๆ นะ ทางที่ดีอย่าให้แม่ได้ขึ้นสวรรค์ล่ะ ถ้าเจอนะแม่จะเตะเรียงตัวเลย เทพชะตาอะไรเจ๊ไม่สนหรอกส่
ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ มีแม่เลี้ยงก็เหมือนมีพ่อเลี้ยง
จ้าวซินซินน้ำตาเอ่อคลอ ปากสั่นสะท้านราวกับโดนรังแก หวังใช้ความสงสารปิดบังความผิดที่ทำจ้าวเหลียนเฟยหัวเราะในลำคอ เสียงเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งเกาะปลายมีด“เข้าใจผิด? เข้าใจผิดจนเสื้อผ้าหลุดไปอยู่ใต้เตียงพี่สาวน่ะเหรอ…?”ร่างบางระหงก้าวอย่างมั่นคงเดินเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายต้องถอยหลังหนึ่งก้าว“ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ต้องขอบใจเธอนะจ้าวซินซิน ที่ช่วยเอาขยะชิ้นนั้นไปจากชีวิตฉัน คนอย่างถังชุน...มันก็แค่เศษเนื้อเน่าๆ ที่ฉันยังไม่มีเวลาเอาไปทิ้ง ขอบใจที่เธอยอมเก็บเอาไปน่ะ”จ้าวข่ายทนฟังลุกสาวคนโตด่าทอลุกสาวคนเล้กไม่ได้ก็เงื้อมือหวังจะตบเธอ แต่ยังไม่ทันลงมือ ข้อมือของเขาก็ถูกยึดไว้ด้วยมือแข็งกร้าว ก่อนร่างอ้วนพลุ้ยจะถูกเหวี่ยงกระเด็นไปกระแทกโต๊ะอย่างแรงเสียงกรีดร้องจากเลขาหน้าห้องดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะเงียบลงทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร"คุณจ้าว...โปรดสำรวมหน่อย" หลิวฮ่าวเอ่ยเสียงเรียบ"หลานสาวผมไม่ใช่คนที่คุณจะมาแตะต้องได้"“หึ! หลิวฮ่าว! นายเป็นคนยุยงให้นางเด็กนี่ทำแบบนี้ใช่ไหม อยากฮุบบริษัทไว้เองใช่ไหม!”เธอก้าวเข้ามาขวางก่อนที่จะเกิดอะไรไปมากกว่านี้ สีหน้าสงบนิ่งแต่แววตาเด็ดขาด"คุณพอเถอะค่ะ น้าของหนูไม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ลิขิตแห่งรัก
ป่าดอกท้อ17.7K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น13.2K viewsมเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว196.5K viewsย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง217.9K viewsอูก้า อูก้า เมียคนป่า สู้ชีวิต!
ซาชิกิวาราชิ505 viewsบุรุษที่ข้าเล็งไว้ไม่ใช่ท่านหรอกพี่ชาย!
ไฉ่เลี่ยงหรง77 viewsโฉมงามตัวร้ายกับอันธพาลใจโฉด
ฉู่เฉียว1.4K viewsเชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก
องค์หญิงโนเนม892 views
