เขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ

ปัก ปัก ปัก

เสียงที่น่าอายดังเป็นจังหวะต่อเนื่องสักพัก จากนั้นก็เร็วขึ้นเป็น ‘ปักปักปักปัก’ รัวๆ จนบุรุษสตรีบนเตียงต่างส่งเสียงครางอย่างไม่อาย

ไม่นานนักร่างบางก็เกร็งกระตุกพร้อมกับร่างหนาที่ขยับสะโพกเข้าร่องรักจนสุด ปลายแท่งหยกฉีดพ่นน้ำสีขาวขุ่นจนเต็มร่องหวาน

ใบหน้างามของจ้าวหลินอ้ายมองใบหน้าสุขสมของชายหนุ่ม รวมถึงอาวุธคู่กายที่ออกจากกลางกายตนก็ใจสั่นจนควบคุมไม่อยู่

‘เสร็จพร้อมกันคือแบบนี้สินะ’

นางแกล้งล้มตัวนอนรอดูท่าทีของเฉินซีหมิง

“เหนื่อยแล้วหรือพะย่ะค่ะ”

เฉินซีหมิงล้มลงนอนข้างกายสตรี มือหนาลูบผมของนางอย่างแผ่วเบา

“เหนื่อยแล้วอย่างไร ไม่เหนื่อยแล้วอย่างไร”

สตรีพูดพลางอมยิ้มไม่ให้บุรุษสังเกตเห็น

“ฝ่าบาทนี่นะ”

เฉินซีหมิงทำหน้าหมั่นเขี้ยว เขาขยับกายแกร่งให้อยู่บนร่างอวบอัด ริมฝีปากก้มลงหยอกเย้าหน้าอกทั้งสองข้างอีกครั้ง

“พรุ่งนี้พระองค์อาจจะเสด็จออกท้องพระโรงไม่ไหว”

เขาหยุดพูดสักพักก่อนจะเริ่มปรนเปรอนางอีกครั้ง

“หากพรุ่งนี้ข้าออกท้องพระโรงเป็นปกติแสดงว่าคืนนี้ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น พวกขุนนางคงหาว่าเจ้าไม่ได้เรื่อง”

“ได้ กระหม่อมจะทำให้เต็มที่พะย่ะค่ะ”

เฉินซีหมิงจับขาขาวพาดไหล่ของตน แล้วขยับให้แท่งหยกที่ผงาดมุดเข้าไปในโพรงหวานของสตรีจนมิดด้าม

“แน่นดีเสียจริง”

เขาพูดเบาๆ ก่อนเริ่มสาวเอวสอบเข้าออกเนิบนาบ

นัยน์ตาดอกท้อมองสตรีทั่วทั้งร่าง ใบหน้าหวานยั่วยวน เรือนร่างอวบอัด เต้านมทั้งสองกระเพื่อมตามแรงกระแทก กลีบดอกไม้งามที่ผลุบเข้าออกจากการมุดโพรงหวานของแก่นกายตน

ทั้งหมดทั้งมวลล้วนน่ามองยิ่งนัก

ทั้งยังมีเสียงหวานที่เพราะกว่าเสียงดนตรีของนักสังคีตในวังหลวงดังคลออยู่แทบตลอดเวลา

เฉินซีหมิงตัดสินใจละลาบละล้วง ก้มหน้าให้ริมฝีปากบางประกบริมฝีปากอวบอิ่มของจ้าวหลินอ้าย เมื่อสตรีเผยอปากรับด้วยความเต็มใจ เขาจึงบรรจงจุมพิตด้วยความละเมียดละไม

เริ่มต้นนุ่มนวล แต่เมื่อส่วนล่างกระแทกหนักและเร็วขึ้น เขาก็จุมพิตร้อนแรงมากขึ้น

จ้าวหลินอ้ายถึงจะเพิ่งเคยจูบครั้งแรก แต่เมื่อจับทางได้ นางก็ขยับลิ้นพันเกี่ยวกับลิ้นร้อนของชายหนุ่ม แล้วสลับดูดเม้มจนลืมหายใจ

สตรีขยับสะโพกให้เป็นจังหวะกระแทกพร้อมกับเอวสอบของบุรุษ ความเสียวซ่านและคับแน่นทำให้คนทั้งสองลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเสพสมจนอิ่มหนำสำราญ

เมื่อถึงฝั่งฝันอีกสองรอบ หนุ่มสาวก็หลับภายในอ้อมกอดของกันและกันจนกระทั่งเช้า

.........

หน้าตำหนักเยว่กวง

จ้าวม่านอวิ๋นเดินวนไปมาหน้าตำหนัก สายตาพลางมองเข้าไปในตำหนักเป็นระยะ

“เสด็จพี่ยังไม่ตื่นบรรทมอีกหรือ”

“คารวะองค์หญิงสาม”

เสียงเข้มของบุรุษคนหนึ่งดังขึ้นจนสตรีชะงักฝีเท้า

“รองผู้บังคับบัญชาการองครักษ์เสื้อแพร ใต้เท้าหลิวกวน ทำไมท่านมาแต่เช้า”

สตรีปรายสายตามองบุรุษตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“แต่องค์หญิงมาเช้ากว่ากระหม่อมอีก”

หลิวกวนตอบดวงตาเจ้าเล่ห์

“ข้าเป็นห่วงฝ่าบาท กลัวว่าใครบางคนจะมาแย่งตัวบุรุษถึงตำหนักเยว่กวง”

จ้าวม่านอวิ๋นพูดพลางขยับร่างบางยืนขวางหน้าเขา

“ฝ่าบาทเรียกองค์หญิงสามและใต้เท้าหลิวเข้าเฝ้า”

หยางกงกงออกมาเรียกคนทั้งสอง

........

“พวกเจ้าสองคนมาเข้าเฝ้าแต่เช้ามีเรื่องอะไรกัน”

จ้าวหลินอ้ายพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่พักผ่อนไม่เพียงพอ

เฉินซีหมิงนั่งอยู่ด้านข้างนาง เขาเม้มปากเงียบไม่กล่าวสิ่งใด

“หม่อมฉันกลัวว่าจะมีคนบุกเข้าตำหนักมาชิงตัวคนรักน่ะสิเพคะ”

จ้าวม่านอวิ๋นเอ่ยทันทีที่พี่สาวตนเองพูดจบ สายตาพลางเหลือบมองบุรุษที่ยืนน้อมตัวอยู่ด้านข้าง

“ชิงตัวคนรัก” จ้าวหลินอ้ายทวนคำ

“ใต้เท้าหลิวจะมาชิงตัวคนรักจากข้าหรือ”

เฉินซีหมิงที่กำลังยกจอกชามาดื่มสำลักน้ำทันใด เขากระแอมเบาๆ

“ไม่ใช่พะย่ะค่ะ”

จ้าวหลินอ้ายแสร้งทำไม่สนใจบุรุษที่นั่งด้านข้าง นางมองหน้าหลิวกวน

“ใช่หรือไม่”

หลิวกวนหน้าเสียทันทีแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่พะย่ะค่ะ องค์หญิงสามคงชอบฟังข่าวโคมลอย ไร้ความจริงโดยสิ้นเชิง”

“เช่นนั้นเจ้ามาทำไม”

จ้าวม่านอวิ๋นหันไปขึ้นเสียงใส่เขา

“มารายงานข่าวพะย่ะค่ะ”

หลิวกวนประสานมือทั้งสองข้างพร้อมกับน้อมกายกราบทูล

“ทางองครักษ์เสื้อแพรจับโจรภูเขาสำเร็จแล้ว ตำหนักฮัวซานสามารถเสด็จไปพำนักได้แล้วพะย่ะค่ะ”

“แล้วตำหนักชิงเฉิงล่ะ”

จ้าวม่านอวิ๋นถามโดยไม่รอให้จ้าวหลินอ้ายเอ่ยสิ่งใด

“ตำหนักชิงเฉิงก็เรียบร้อยดีแล้วพะย่ะค่ะ สามารถเสด็จไปได้”

จ้าวหลินอ้ายมองน้องสาวของตนเองสลับกับใต้เท้าหนุ่ม นางเริ่มมีความคิดอะไรบางอย่าง

“องครักษ์เสื้อแพรทำงานได้รวดเร็วอย่างมาก ประทานรางวัลให้ทุกคน”

นางยกมือให้สัญลักษณ์แก่หยางกงกงเพื่อไปเตรียมรางวัล จากนั้นก็พูดต่อ

“ส่วนองค์หญิงสามข้าอนุญาตให้ไปเที่ยวพักผ่อนที่ตำหนักชิงเฉิงสักหนึ่งเดือน ใต้เท้าหลิวก็ตามไปเป็นองครักษ์ดูแลความปลอดภัยของนางด้วยละกัน”

“หา ไม่นะเพคะ”

จ้าวม่านอวิ๋นรีบปฏิเสธ นางส่งสายตาไม่พอใจให้บุรุษร่างสูง

“เจ้าอย่าปฏิเสธเพียงเพราะเชื่อในข่าวลือเลย ไปพักผ่อนหย่อนใจสักพัก มีใต้เท้าหลิวอยู่ใกล้ อารมณ์และความคิดของเจ้าคงเปลี่ยนเอง”

“ตำหนักชิงเฉิงอยู่บนเขา ฮวงจุ้ยดีมาก ได้รับพลังจากฟ้าดินเต็มที่ กระหม่อมรับรองว่าองค์หญิงจะมีพระพลานามัยแข็งแรงขึ้นและใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างเห็นได้ชัด”

เฉินซีหมิงพยักหน้ากล่าวสนับสนุนคำพูดของจ้าวหลินอ้าย

“ท่านราชครูเฉิน หากที่นั่นดีดั่งคำท่านกล่าว ทำไมท่านไม่พาเสด็จพี่ไปล่ะ”

จ้าวม่านอวิ๋นยังคงแสดงความไม่เห็นด้วย

“เพราะว่ากระหม่อมจะพาฝ่าบาทไปที่ตำหนักฮัวซานพะย่ะค่ะ ที่นั่นเหมาะกับการปั้นโอรสมังกรมากกว่า”

ราชครูหนุ่มตอบ สายตาพลางมองไปยังจักรพรรดินีที่งามล่มเมือง

“ดีสิ ข้าไป นอกสถานที่บ้างน่าจะสนุก”

จ้าวหลินอ้ายรับคำทันที

........

“เจ้าทำไมถึงตกลงจักรพรรดินีล่ะ ไหนว่าจะตั้งตนเป็นโสด”

หลิวกวนขมวดคิ้วถามสหายของตนเอง

เฉินซีหมิงหันหลังให้ผู้ถาม ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แต่แกล้งทำเป็นเสียงเข้ม

“ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าฝ่าบาทจะคัดเลือกบุตรขุนนาง พวกบุรุษหนุ่มวัยดรุณทั้งหลาย จึงพูดกับเจ้าเช่นนั้น แต่เมื่อพระองค์ทรงโปรดข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นโสดตัวคนเดียวนี่”

“นี่เจ้า แสดงว่าเจ้าหมายปองฝ่าบาทมาตั้งแต่แรกสินะ” หลิวกวนชี้นิ้วใส่เฉินซีหมิง

“แล้วมาทำเป็นชวนให้ข้าโสดไปกับเจ้า ข้าจะตีเจ้าให้ตาย”

บุรุษรูปร่างกำยำหยิบกระบี่ที่ห้อยติดกับตัวออกมาโดยไม่ชักออกจากฝัก จากนั้นก็ไล่ตีเฉินซีหมิงอย่างหมั่นไส้

จ้าวหลินอ้ายและจ้าวม่านอวิ๋นที่มองอยู่ไกลๆ ต่างมีปฏิกิริยาต่อภาพที่เห็นแตกต่างกัน

จ้าวหลินอ้ายเห็นว่าถ้ามีบุรุษรูปงามหลายคนอยู่ในรอบกาย คงทำให้วังหลวงมีชีวิตชีวาไม่น้อย แม้ว่าตอนนี้ทั้งองครักษ์ ขันที กงกงและขุนนางที่ประจำอยู่ในวังล้วนหน้าตาดีแทบทุกคน แต่พอเพิ่มบุรุษของตนเองขึ้นมายิ่งทำให้ในวังน่าอยู่มากขึ้น

            ส่วนจ้าวม่านอวิ๋นจ้องหลิวกวนตาเขม็ง นางคิดอยู่แล้วว่าบุรุษทั้งสองเป็นชายตัดแขนเสื้อ ดูท่าทางหยอกล้อของพวกเขาสิ ผิดจากที่นางคิดเสียที่ไหน หากอยู่นอกวังพวกเขาคงโอบกอดกันอย่างแนบแน่นไปแล้ว

            “เสด็จพี่”

สตรีเอ่ยปากหมายจะฟ้องอีกครั้ง

            “พอเถอะ ข้าไม่ถือ”

จ้าวหลินอ้ายพูดตัดบททันที เป็นประโยคที่ทำให้ผู้ฟังอึ้งและก็เงียบในพริบตา

            ไม่ถือ แปลว่า แม้พวกเขาทั้งสองจะเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ แต่จ้าวหลินอ้ายก็รับได้

            “เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันกลับตำหนักดีกว่า”

จ้าวม่านอวิ๋นตกใจกับความคิดของพี่สาว นางยอบกายคารวะแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากไปทันที