บทที่ 23 หาเรื่องใส่ตัว

เมื่อหลี่ถังหรู หวังฮุ่ยหลิงและเฉินเจียวเหม่ยเห็นว่าเฉินเจียวเจียวเดินกลับเข้าห้องมาแล้วพวกนางก็รีบชักชวนเฉินเจียวเจียวเข้าร่วมวงสนทนากับพวกนางด้วย พลางเอ่ยถามว่าเมื่อครู่นี้เฉินเจียวเจียวไปไหน เฉินเจียวมองพวกนางด้วยสายตาหนักอึ้งแล้วจึงได้ตัดสินใจเอ่ยถึงคำพูดของหลี่ไท่หลงให้สตรีทั้งสามฟัง

“นี่ขนาดเขายังไม่รู้ว่ายามนี้ข้าเล่าให้เจียวเหม่ยฟังแล้วเขายังตำหนิเจียวเจียวจนถึงขั้นนี้ ถ้าเขารู้ว่ายามนี้มีเจียวเหม่ยอีกคนที่รู้เรื่องจะไม่ยิ่งไม่พอพระทัยหรือ” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาอย่างฝืดเฝื่อนนางคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสหายทั้งสองย่อมไม่คิดจะปิดบังเฉินเจียวเหม่ย ไม่เพียงพวกนางเป็นสหายกันแต่เฉินเจียวเหม่ยยังเป็นญาติผู้น้องของนางอีกด้วย

“เรื่องนี้สักวันข้าก็ต้องเล่าให้เจียวเหม่ยฟังอยู่ดี แม้ว่ายามอยู่ในจวนนางจะชอบพูดจาขัดแข้งขัดขาข้าก็ตามที”

“เจียวเจียว! ฮึ รู้อย่างนี้ตอนที่เจ้าประสบปัญหาข้าน่าจะเอ่ยวาจาซ้ำเติมเจ้าให้มากหน่อย ไม่น่าพูดจาให้กำลังใจเจ้าเช่นนั้นเลย” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้ทั้งเฉินเจียวเจียวและสหายทั้งสองต่างก็พากันหัวเราะออกมา

“ข้าแค่อยากจะหยอกเย้าเจ้าเท่านั้น ดูทำหน้าเข้าสิคิดเป็นจริงเป็นจังไปเสียแล้ว” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็เดาะลิ้นพลางส่ายหน้า

“เจ้านี่นะช่าง…”

“เอาล่ะคราวนี้ข้าขอพูดอย่างจริงจังบ้าง ข้าสัมผัสได้ว่าองค์รัชทายาททรงกำลังคิดจะทำการใหญ่ พวกเจ้าคิดดูด้วยฐานะของเขาตอนนี้ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องออกมาเสี่ยงอันตรายนอกวัง เขาไปทำอะไรมาและเป็นเพราะเหตุใดเขาจึงได้รับบาดเจ็บกลับมา ที่สำคัญยังถึงขั้นคิดจะกำจัดข้าเพื่อปิดปาก” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างหน้าเสีย

“เพราะฉะนั้นครั้งนี้เป็นข้าที่ดึงทั้งองค์หญิงเก้าและพวกเจ้ามาร่วมเดือดร้อนด้วยกัน ทางที่ดีพวกเราอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้กันอีก ที่สำคัญพวกเราควรจะต้องระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้ วันหน้าไม่แน่ว่าเมืองหลวงแห่งนี้อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ที่พวกเราก็ต่างคาดไม่ถึง” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หรี่ถังหรูก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

“สกุลจ้าว เสด็จพี่องค์รัชทายาททรงขัดแย้งกับสกุลจ้าวอย่างรุนแรง เป้าหมายของเสด็จพี่จะต้องเป็นสกุลจ้าวอย่างแน่นอน” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ทอดถอนใจออกมา

"ในเมื่อรู้เช่นนี้พวกเราก็ควรจะระมัดระวังตัว อยู่ให้ห่างจากเรื่องราวระหว่างองค์รัชทายาทและสกุลจ้าว พวกเขาจะฟาดฟันหรือว่าขัดแย้งกันเช่นไรพวกเราก็จะต้องห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอย่างเด็ดขาด"

“ได้!” ทุกคนรับคำพร้อมกันแต่หวังฮุ่ยหลิงกลับมีสีหน้าลำบากใจมากกว่าทุกคน พวกนางหันไปมองสีหน้าของหวังฮุ่ยหลิงแล้วก็เอ่ยชื่อของคนผู้หนึ่งออกมาพร้อมหัน

“เซียวอวิ๋นหยวน” เมื่อสหายทั้งหมดเอ่ยเช่นนี้หวังฮุ่ยหลิงก็พยักหน้า

“แม้ว่าไม่อยากจะเกี่ยวข้อง แต่เรื่องนี้ข้าคงยากจะตัดขาดเป็นแน่แท้” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็เอ่ยปลอบสหายพลางคิดถึงเรื่องราวในชาติก่อนแล้วก็พลันยิ้มออกมา ที่แท้สาเหตุที่หวังฮุ่ยหลิงต้องไปอยู๋ต่างเมืองก็ล้วนมีสาเหตุทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นนางก็ควรจะช่วยเตือนสหายสักหน่อย อย่างชีวิตที่อยู่ในต่างเมืองก็จะได้ราบรื่นมากกว่าเดิม

“ปีหน้าปักปิ่น ปีถัดไปน่าจะมีการพูดถึงเรื่องแต่งงานถึงยามนั้นเมื่อแต่งเข้าจวนสกุลเซียวแล้วเจ้าก็แค่ใช้ข้ออ้างว่าอยากปรนนิบัติพ่อแม่ของสามีเพียงเท่านี้เจ้าก็จะได้ไปอยู่ในเมืองเสียนโจวซึ่งเป็นดินแดนที่ครอบครัวสกุลเซียวดูแลอยู่ ที่นั่นเป็นฐานที่มั่นอันมั่นคงของสกุลเซียวพวกเราต่างไม่รู้ว่าที่นั่นเป็นอย่างไร แต่การที่สะใภ้ที่พึ่งแต่งเข้ามีความตั้งใจที่สื่อถึงความกตัญญูย่อมจะทำให้ผู้อาวุโสรู้สึกเอ็นดูมากกว่าปกติ เมื่อผู้อาวุโสเอ็นดูการใช้ชีวิตภายในจวนสกุลเซียวก็ย่อมจะง่ายขึ้น ส่วนเรื่องทางนี้ก็ปล่อยให้สามีของเจ้าทำงานของเขาไป เพียงเท่านี้ก็นับว่าเจ้าสามารถหลบหลีกความวุ่นวายได้แล้ว” เฉินเจียวเจียวเอ่ยแนะนำโดยอิงจากความทรงจำในกาลก่อนของตนเอง

ในตอนนั้นอยู่ๆ เซียวอวิ๋นหยวนก็บังคับส่งตัวภรรยาให้ไปปรนนิบัติพ่อแม่สามี จนทำให้หวังฮุ่ยหลิงเกิดความไม่เข้าใจและรู้สึกหวาดระแวงว่าสามีไม่ชื่นชอบตนเองจึงได้คิดส่งนางจากไปเช่นนี้ แต่ยามนี้นางเข้าใจแล้วสาเหตุที่เซียวอวิ๋นหยวนทำเช่นนี้ที่แท้ก็เพราะอยากปกป้องหวังฮุ่ยหลิงนั่นเอง

เมื่อคิดว่าหลังจากทำการใหญ่เสร็จเขาก็ไม่อยู่รับราชการในเมืองหลวงแต่กลับเร่งรุดไปเสียนโจวที่แท้ก็เพราะอยากกลับไปอยู่ร่วมกันกับภรรยานั่นเอง เป็นเพราะนางมัวคิดถึงเรื่องราวในอดีตชาติจึงได้หลุดคำว่าสามีของเจ้าออกมา ถ้อยคำประโยคนี้ของเฉินเจียวเจียวทำให้หวังฮุ่ยหลิงอับอายจนใบหน้าแดงก่ำ

“สามีของข้าอันใดกันเล่า ยังไม่ได้แต่งกันเสียหน่อย” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงเอ่ยเช่นนี้หลี่ถังหรูก็ส่ายหน้า

“ยังไม่แต่งแต่ก็หมั้นหมายกันมานานแล้ว อย่างน้อยเรื่องของเสด็จพี่รองของข้ากับเจียวเจียวก็น่าจะเป็นการตักเตือนเขาได้ดีว่าอย่าได้ทำเรื่องผิดพลาดอย่างเช่นเสด็จพี่รองของข้าเด็ดขาด” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้ทุกคนในห้องต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นพ้องต้องกัน ส่วนหวังฮุ่ยหลิงนั้นก็ได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อปกปิดความขัดเขินสุดท้ายจึงได้เอ่ยกับสหายเพื่อชักชวนพวกนางกลับ

“พวกเราออกมานานแล้ว ยามนี้ควรจะได้เวลากลับแล้วไม่เช่นนั้นท่านแม่ของข้าจะต้องตำหนิเป็นแน่ ช่วงนี้ข้าออกข้างนอกแทบทุกวันหากยังกลับค่ำอีกข้าจะต้องถูกลงโทษเป็นแน่” เมื่อหวังฮุ่ยหลิงเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

คนทั้งหมดจึงออกจากหอน้ำชาเพื่อแยกย้ายกันขึ้นรถม้าของตนเอง เฉินเจียวเจียวเหลือบมองไปยังบริเวณที่รถม้าขององค์รัชทายาทเคยจอดอยู่แล้วก็พลันทอดถอนใจออกมาอย่างโล่งใจเมื่อพบว่ายามนี้บริเวณนั้นไม่มีรถม้าแล้ว

เมื่อทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยกับสาวใช้อีกสองคนนั่งในรถม้าดีแล้วคนขับรถม้าและผู้คุ้มกันที่ขี่ม้าคอยคุ้มกันให้ก็ออกเดินทาง เมื่อเขาเมืองได้แล้วรถม้าของจวนสกุลเฉินก็แยกกับรถม้าขององค์หญิงเก้าและรถม้าของจวนสกุลหวัง เพราะตรอกสุ่ยอันที่ตั้งของจวนสกุลเฉินอยู่อีกด้านหนึ่งของเมือง เพียงแต่พึ่งจะแยกทางกับรถม้าของสหายได้ไม่นานรถม้าของจวนสกุลเฉินก็พลันชะลอความเร็วลงแล้วหยุดลงได้ในที่สุด

“เกิดอันใดขึ้น” เฉินเจียวเจียวหันไปถามตงผิงเสียงเบา

“บ่าวขอออกไปดูสักครู่นะเจ้าคะ” เมื่อเอ่ยจบตงผิงก็ลงจากรถม้าไปเพื่อสอบถาม

“มีการต่อสู้ข้างหน้าเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่ารถม้าคันหน้าจะถูกชายชุดดำโจมตีอยู่เจ้าค่ะ” เมื่อตงผิงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยที่นั่งอยู่ก็พลันดึงกระบี่อ่อนที่พันอยู่รอบเอวออกมาในทันที

“เจ้าโจรป่าบัดซบอยู่ในเขตประตูเมืองเช่นนี้ก็ยังไม่รู้จักเกรงกลัว ได้! คุณหนูรองสกุลเฉินผู้นี้จะจัดการพวกเจ้าเอง” เมื่อเอ่ยจบนางก็โผนทะยานออกไปจากรถม้าเสียแล้ว เหล่าผู้คุ้มกันส่วนหนึ่งอยู่คุ้มกันเฉินเจียวเจียวส่วนอีกกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปคุ้มกันเฉินเจียวเหม่ยอย่างแข็งขัน เมื่อเฉินเจียวเจียวเห็นเช่นนั้นก็หันไปบอกกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

“พวกเจ้าไปคุ้มกันคุณหนูรองเถิด เหลือไว้คุ้มกันข้าเพียงหนึ่งคนก็พอ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางเปิดหน้าต่างรถม้าชะโงกหน้าออกไปดูสถานการณ์ด้านหน้าพลางขมวดคิ้วแน่น แม้ว่าเฉินเจียวเหม่ยจะมีวรยุทธ์ติดกายแต่ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญเฉกเช่นโม่ซื่อ ยามนี้นางไม่รู้ว่ากลุ่มคนชุดดำเหล่านั้นเป็นโจรป่าอย่างที่เฉินเจียวเหม่ยเข้าใจจริงหรือไม่ หากไม่ใช่ก็นับว่าครั้งนี้เฉินเจียวเหม่ยกำลังหาเรื่องใส่ตัวไปเสียแล้ว