บทที่ 47 ข้อตกลง

เฉินเจียวเจียวจ้องมองหลี่ไท่หลงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ผู้คุ้มกันที่อาสะใภ้รองคัดเลือกด้วยตนเองย่อมไม่อาจจะดูถูกฝีมือได้ แต่คนผู้นี้กลับเดินไปเดินมาในห้องของนางอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัวนี่ออกจะทำให้นางอดรู้สึกสงสัยในความสามารถของผู้คุ้มกันเหล่านั้นไม่ได้

“ข้อตกลงอันใดกันที่ทำให้องค์รัชทายาททรงรั้งรอไม่ได้ จนถึงขั้นต้องปีนกำแพงเข้ามาในจวนของผู้อื่นในยามวิกาลเช่นนี้” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยถามเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พลันยิ้มออกมาในทันที

“เจ้าเคยบอกว่าอยากได้คู่ครองที่ดี ข้าก็จะเป็นคู่ครองที่ดีให้เจ้า เจ้าอยากได้คู่ครองที่ให้เกียรติและมีเพียงเจ้าข้าก็สามารถทำให้เจ้าได้ ส่วนเรื่องรักมั่นปักใจอันใดนั้นต้องขอโทษด้วยที่สตรีที่ยังไม่เติบโตอย่างเต็มที่เช่นเจ้านั้นทำให้ข้าไม่อาจจะรับปากได้จริงๆ แต่ข้ออื่นๆ นั้นข้าขอสาบานด้วยเกียรติของข้าว่าจะขอยึดมั่นใจสัจวาจาไปตลอดชีวิตของข้าว่าข้าจะเป็นคู่ครองที่ดี ให้เกียรติเจ้าและมีเพียงเจ้าเพียงผู้เดียว ขอเพียงเจ้ายินยอมแต่งเข้าตำหนักบูรพาเป็นพระชายาของข้าก็พอ” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันขมวดคิ้ว นางเดินนั่งลงตรงหน้าเขา หงายถ้วยชาขึ้นมาสองใบรินให้เขาถ้วยหนึ่งส่วนอีกถ้วยก็รินให้เขาด้วยตนเอง

“หม่อมฉันรับราชโองการมาแล้วย่อมไม่อาจจะขัดขืน อันที่จริงพระองค์ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลยเพคะ”

“ผู้ใดจะรู้เล่า ยามปกติเจ้าก็มักจะทำเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายของผู้อื่นอยู่แล้ว ข้าจึงย่อมจะต้องมาทำข้อตกลงกับเจ้าเอาไว้ก่อน ก่อนที่เจ้าจะก่อเรื่องขึ้นมาจนก่อให้เกิดผลร้ายต่อตัวเจ้า ต่อจวนกั๋วกงและที่สำคัญที่สุดก็คือผลร้ายต่อตัวข้าเอง คงจะเป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดีเท่าใดนักที่สตรีผู้หนึ่งขัดขืนราชโองการเพราะไม่อยากจะแต่งเข้าตำหนักบูรพาเป็นพระชายาของข้า” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางยกถ้วยชาขึ้นมาดมแล้วจึงค่อยๆ ละเลียดลิ้มรสชาด้วยสีหน้าพึงพอใจ ส่วนเฉินเจียวเจียวเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“อันที่จริงข้อเสนอขององค์รัชทายาทนับว่าน่าสนใจมากทีเดียว ต่อให้หม่อมฉันไม่ได้แต่งเข้าราชวงศ์ เรื่องการหาสามีที่ให้เกียรติและการได้เป็นภรรยาเดียวของเขาย่อมจะหาได้ยากเสียยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทร เพียงแต่หากผู้อื่นรับปากว่าจะมีภรรยาเพียงคนเดียวย่อมสามารถทำได้ง่าย แต่พระองค์ทรงดำรงตำแหน่งเป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นอีกทั้งในวันหน้าย่อมไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงในฐานะบุรุษที่อยู่จุดสูงสุดของแคว้น พระองค์ทรงมั่นพระทัยแล้วหรือเพคะว่าจะสามารถทำได้ตามข้อตกลงที่ทรงเสนอมา”

“ผู้อื่นข้าไม่รู้ แต่สำหรับข้านั้นย่อมสามารถทำได้ ข้าจะหาสตรีอื่นมาช่วยทำให้ฐานะของตนเองมั่นคงไปทำไมในเมื่อมีพ่อตาเป็นถึงผิงกั๋วกงที่มีทหารในมือตั้งมากมายแถมยังอาจจะมากกว่าทหารในมือของข้าเสียอีก วันหน้าหากข้ามีบุตรชายผิงกั๋วกงคนต่อไปย่อมจะต้องคอยเกื้อหนุนสนับสนุนบุตรชายของข้าอยู่แล้ว หรือหากข้าไม่มีบุตรชายจริง น้องชายของข้าก็ยังมีแค่ขอบุตรชายจากเขาสักคนมาเลี้ยงดูภายใต้ชื่อของเจ้าเพียงเท่านี้ก็ได้แล้ว” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันกระแทกถ้วยชาลงอย่างมีโทสะ

“ขอบุตรชายจากผู้อื่น… ช่างกล้าตรัสออกมาได้”

“นั่นก็แค่พูดเผื่อไว้ไม่ได้คิดจะต่อว่าเจ้าหรือสาปแช่งเจ้าเลยสักนิด ถ้าหากไม่มีจริงๆ ก็อาจจะเป็นเพราะข้าก็ได้แล้วเหตุใดจึงได้มีสีหน้าโกรธเคืองได้ถึงขั้นนั้น” หลี่ไท่หลงรีบเอ่ยอธิบายออกมาอย่างร้อนตัว ส่วนเฉินเจียวเจียวที่ในยามนี้กำลังคิดถึงเรื่องราวในชาติก่อนก็อดรู้สึกขุ่นเคืองไม่ได้ อันที่จริงนางกับหลินชิงเหมยก็ขับเคี่ยวกันอย่างไม่ลดละอยู่แล้ว แต่หมากกระดานตัดสินก็คือคำว่าขอบุตรชายคนโตจากน้องชายของหลี่ไท่หลงนี่แหละ

“ช่างเถิด ไม่ใช่อย่างที่องค์รัชทายาททรงเข้าใจหรอก เอาเป็นว่าต่อไปอย่าได้ตรัสคำว่าจะขอบุตรชายของผู้อื่นมาเลี้ยงดูให้หม่อมฉันได้ยินอีกก็พอเพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยมาถึงตอนนี้แล้วก็พลันทอดถอนใจออกมา ด้วยคิดว่าต่อให้ไม่มีเรื่องนี้นางกับหลินชิงเหมยก็คงฟาดฟันกันจนตายไปข้างหนึ่งอยู่ดี เพียงแต่ตอนนั้นเป็นเพราะนางโง่เองก็เลยได้ตายไปแล้วชาติหนึ่งจริงๆ ในเมื่อชาตินี้ได้แก้ตัวใหม่ก็ไม่ควรย้อนกลับไปในทิศทางเดิม

“ในเมื่อองค์รัชทายาททรงรับปากว่าจะมีเพียงหม่อมฉันก็นับว่าเป็นเรื่องดี หม่อมฉันเองก็เหนื่อยล้าเต็มทีกับการแย่งชิงบุรุษกับผู้อื่น”

“ข้าย่อมสามารถทำได้อย่างที่พูดอยู่แล้ว … ว่าแต่แม่นางน้อยเช่นเจ้าไปแย่งชิงบุรุษคนไหนกับผู้ใดมาหรือเหตุใดข้าจึงไม่รู้เรื่องนี้ หรือว่าจะเป็นน้องชายของข้า เอ๊ะ! หรือว่าเจ้ายังมีผู้อื่นที่ข้าไม่รู้อีก” หลี่ไท่หลงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ส่วนเฉินเจียวเจียวที่หลุดปากพูดออกไปอย่างไม่ทันได้คิดก็พลันขมวดคิ้ว แล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น

“สาเหตุที่คุณหนูสกุลจ้าวลงมือกับหม่อมฉันเช่นนั้นไม่ใช่เพราะความริษยาหรือไรเพคะ หม่อมฉันเหนื่อยล้าเต็มทีกับการที่จะต้องฟาดฟันกับคุณหนูจ้าวคนที่สอง หวังว่าองค์รัชทายาทจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อนที่หม่อมฉันจะแต่งเข้าตำหนักบูรพานะเพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี่หลี่ไท่หลงก็พลันมีสีหน้าเคร่งขรึม

“เรื่องจ้าวซีอินข้าย่อมจะจัดการนางให้เจ้าอย่างแน่นอน ส่วนสตรีอื่นข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้มีคนอย่างจ้าวซีอินคนที่สองเกิดขึ้นอีกแล้ว แต่เรื่องสกุลจ้าวข้ากำลังพยายามอยู่ แต่เจ้าวางใจเถอะข้าคนนี้มีเป้าหมายอยู่ในใจมากมายหนึ่งในนั้นก็คือการกำจัดสกุลจ้าวให้ออกไปจากราชสำนักแคว้นต้าเยียนแห่งนี้ ซึ่งข้าคิดว่าอีกไม่นานข้าก็คงจะบรรลุเป้าหมาย” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พยักหน้า

“เป็นอันว่าตกลงตามนี้ ข้อตกลงก็ถือว่าตกลงกันได้แล้ว ชาก็ดื่มแล้วเช่นนั้นทูลเชิญองค์รัชทายาทเสด็จออกจากห้องของหม่อมฉันได้แล้วเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา หลี่ไท่หลงจึงได้ลุกขึ้นแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ข้าไปแน่ ที่นี่ก็ไม่มีสิ่งใดดึงดูดใจให้ข้าอยู่ต่อได้อยู่แล้ว หากเจ้าโตกว่านี้อีกสักหน่อยก็คงจะคุ้มค่าที่จะอยู่ แต่ตอนนี้ …เฮ้อ กินให้มากๆ หน่อย นอนให้มากๆ หน่อย จะได้โตเร็วๆ” เมื่อเอ่ยจบเขาก็เดินไปทางหน้าต่างที่เปิดกว้างแล้วก็พลิ้วกายหายไปกับสายลม

เฉินเจียวเจียวมองเงาร่างที่หายไปด้วยสีหน้าจนใจ นางเชื่อว่าองค์รัชทายาทสามารถทำได้อย่างที่พูด แต่สิ่งที่นางกังวลใจไม่ใช่เรื่องความประพฤติของเขาแต่เป็นการแต่งเข้าราชวงศ์ต่างหาก ไม่ว่าอย่างไรการเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ย่อมยากจะหาความสงบ ยามนี้นางสามารถหลีกหนีจากสามีโง่งมอย่างโซ่วอ๋องได้สำเร็จแล้ว แต่กลับไปคว้าคนที่ร้ายกาจและยากจะต่อกรมากกว่ามาเป็นสามีแทน คำว่า “หนีเสือปะจระเข้” เป็นเช่นไรนางเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็ยามนี้ แต่เมื่อฉุกคิดได้ว่าในภายหน้านางก็ไม่ต้องคารวะหลี่ไท่หยางและชายาของเขาแล้ว นี่คือสิ่งที่สามารถช่วยปลอบประโลมจิตใจของนางได้เป็นอย่างมาก