บทที่ 46 ปีนกำแพง

แม้ว่าเฉินเจียวเจียวจะได้รับแต่งตั้งจากฝ่าบาทให้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท แต่สำหรับจวนผิงกั๋วกงแล้วเรื่องนี้กลับไม่ค่อยจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีเท่าใดนัก เพราะมีประสบการณ์ที่ไม่ดีต่อคนในราชวงศ์อย่างโซ่วอ๋องมาแล้วฮูหยินผู้เฒ่าจึงไม่ได้กระตือรือร้นเท่าใดนัก นางเพียงสั่งให้เฉียวซื่อที่เป็นลูกสะใภ้เขียนจดหมายขึ้นมาหนึ่งฉบับ บอกเล่าเรื่องราวการยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องของเฉินเจียวเจียวและการได้รับราชโองการแต่งตั้งให้เป็นพระชายาองค์รัชทายาทของนาง อีกทั้งยังเล่าเรื่องความบาดหมางระหว่างจวนผิงกั๋วกงและสกุลจ้าวลงไปในจดหมายด้วย

“อ้อ! อย่าลืมบอกเขาด้วยว่าหลานชายทั้งสามของข้าก็ควรจะกลับมาแต่งงานกันได้แล้ว หลังจากเจียเจียวเข้าพิธีปักปิ่นแล้วทางวังหลวงก็จะจัดพิธีมงคล แต่พี่ชายในสกุลทั้งสามกลับยังไม่ได้แต่งงานนี่จะกลายเป็นน้องสาวแต่งงานก่อนพี่ชายนะ” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ทั้งหวงซื่อและโม่ซื่อก็ต่างยิ้มออกมา หากคุณชายทั้งสามของจวนผิงกั๋วกงกำลังจะมีงานมงคลย่อมหมายความว่าบุรุษสกุลเฉินใกล้จะได้กลับเมืองหลวงแล้ว

ทางฝังจวนผิงกั๋วกงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความคาดหวัง แต่ทางวังหลวงกลับมีคนกระวนกระวายใจจนไม่อาจจะข่มตาหลับลงได้ หลังจากหลีกงกงกลับจากจวนผิงกั๋วกงก็เข้าไปถวายรายงานต่อเบื้องพระพักตร์ของหลี่เซียวหลงด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แถมยังเล่าถึงเรื่องที่เฉินเจียวเจียวและจวนผิงกั๋วกงถึงกับทำอันใดไม่ถูกไปเสียนานเมื่อได้รับราชโองการพระราชทานสมรสจากหลี่เซียวหลงฮ่องเต้

หลี่เซียวหลงอาจจะเบิกบานพระทัยและทรงพระสรวลด้วยความขบขัน แต่คนที่คิดว่าตนเองรู้จักเฉินเจียวเจียวดีอย่างหลี่ไท่หลงกลับไม่ค่อยจะยินดีเท่าไหร่ ในใจได้แต่คิดว่ายามนี้เด็กสาวดื้อรั้นอย่างเฉินเจียวเจียวอาจจะกำลังคิดหาหนทางที่จะทำให้ตนเองไม่ต้องแต่งกับเขาอยู่ก็เป็นได้

“เรื่องสตรีอื่นข้าไม่มี แต่เรื่องปากไม่ดีนั้นคือเรื่องที่ช่วยไม่ได้” หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาต่อหน้าสหายและญาติผู้พี่อย่างไม่คิดจะเก็บงำความคิด หยวนอี้กับเซียวอวิ๋นหยวนสบตากันอยู่ครู่หนึ่งแล้วสุดท้ายจึงได้เป็นหยวนอี้ที่ตัดสินใจเอ่ยเล่าบางอย่างออกมา

“ก่อนหน้านี้คุณหนูรองจวนผิงกั๋วกงเคยพยายามเข้ามาพูดคุยกับข้าหลายครั้ง นางยังเคยบอกกับข้าว่าญาติผู้พี่ของนางสั่งให้นางมาตีสนิทกับข้าให้มากเข้าไว้ เพื่อที่วันหน้านางจะได้สามารถขอให้ข้ามาพูดคุยกับพระองค์และทำให้พระองค์ช่วยไปทูลขอว่าที่สามีที่เป็นคนดีให้แก่ญาติผู้พี่ของนาง” เมื่อหยวนอี้เอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พยักหน้า

“ก็ข้านี่ไงคนดี ในเมื่อข้าดีเช่นนี้แล้วนางยังจะต้องการผู้ใดอีก” เมื่อหลี่ไท่หลงเอ่ยเช่นนี้ทุกคนก็ต่างพากันทอดถอนใจออกมา

“องค์รัชทายาท ในเมื่อทรงมั่นพระทัยในตนเองเช่นนี้แล้วจะทรงลากพวกข้ามานั่งฟังพระองค์ทรงพร่ำบ่นด้วยเหตุใด” น้อยครั้งมากที่เซียวอวิ๋นหยวนจะพูดออกมาแต่เมื่อได้พูดแล้วก็ล้วนเข้าเป้าอย่างตรงจุด

“ข้าก็แค่อยากจะรู้ว่านางกำลังคิดจะต่อต้านการแต่งงานกับข้าอยู่หรือไม่” เมื่อเอ่ยจบหลี่ไท่หลงก็หันไปจ้องมองเซียวอวิ๋นหยวนครู่หนึ่งแล้วก็พลันส่ายหน้า

“แม้แต่ตนเองก็ยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอด ข้าคงจะพึ่งพาเจ้าไม่ได้”

“...” เซียวอวิ๋นหยวนได้แต่ขมวดคิ้วแต่ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา สุดท้ายหลี่ไท่หลงก็หันไปเอ่ยกับหยวนอี้ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เช่นนั้นก็ญาติผู้พี่ก็แล้วกัน ใช้ข้ออ้างว่าไปขอเยี่ยมเยียนคุณหนูรองแล้วลองสอบถามสถานการณ์ทางเฉินเจียวเจียวให้ข้าหน่อย”

“แล้วกระหม่อมจะใช้ข้ออ้างอันใดไปเยี่ยมเยียนนางเล่าขอรับ แม้ว่าจะตกลงหมั้นหมายกันแล้วแต่คงไม่ค่อยจะเหมาะที่จะไปหานางจนถึงจวน”

“นางตกน้ำมิใช่หรือแถมยังต้องลมเย็น เจ้าใช้ข้ออ้างว่าไปเยี่ยมเยียนอาการป่วยของนางก็ไม่น่าเกลียดแล้ว”

“... แม้แต่กระหม่อมยังหายป่วยแล้วนางแข็งแรงถึงปานนั้นยามนี้คงจะกระโดดโลดเต้นได้แล้วกระมัง” เมื่อหยวนอี้เอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พลันส่ายหน้า

“ท่านนี่ช่างเป็นบุรุษคร่ำครึเสียจริง” เมื่อเอ่ยจบก็สะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินจากไปทิ้งให้เซียวอวิ๋นหยวนและหยวนอี้จ้องมองหน้ากัน

“เขาจะร้อนใจไปทำไม ไม่มีผู้ใดกล้าขัดราชโองการหรอก” เมื่อหยวนอี้เอ่ยเช่นนี้เซียวอวิ๋นหยวนก็พลันส่ายหน้า หากเป็นสตรีอื่นเขาย่อมจะคิดเช่นเดียวกันกับหยวนอี้แต่หากสตรีกลุ่มนี้เขากลับสามารถเอ่ยออกมาอย่างเต็มปากว่าไม่แน่

องค์หญิงเก้าผู้เป็นเจ้ากรมข่าวลือฝ่ายสตรี คู่หมั้นของเขาหวังฮุ่ยหลิงผู้รอบรู้ทั้งตำรับตำราและคบหากับผู้คนมากมาย ยังมีเฉินเจียวเหม่ยที่องอาจและกล้าหาญ สตรีกลุ่มนี้เมื่ออยู่ภายใต้การคบคุมของสตรีมากแผนการอย่างเฉินเจียวเจียวแล้วไม่ว่าเรื่องใดก็ล้วนกล้าทำได้ทั้งสิ้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่เหตุใดองค์รัชทายาทจึงได้ทรงกังวลเช่นนี้ โซ่วอ๋องถูกถอนหมั้นนับว่าเสียหน้ามากพอสมควรแต่หากองค์รัชทายาทถูกปฏิเสธการแต่งงานย่อมจะต้องเสียหน้ามากกว่า ยิ่งเป็นการแต่งงานที่มีราชโองการพระราชทานสมรสก็ยิ่งมากกว่าเสียหน้า คนรักหน้าตาอย่างองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงย่อมสมควรกังวล

แต่ค่ำคืนนั้นคนที่กังวลกลับกลายเป็นเซียวอวิ๋นหยวน เขามีหน้าที่ต้องคอยปกป้องดูแลความปลอดภัยขององค์รัชทายาทถึงกับเหงื่อตก องค์รัชทายาทที่มักจะพุ่งตรงเข้าหาอันตรายเพื่อสืบเสาะหาข้อมูลเพื่อกำจัดฐานอำนาจของสกุลจ้าวอย่างไม่รักชีวิตเขาเองก็ย่อมยินดีที่จะเสี่ยงตายถวายชีวิต แต่ยามนี้องค์รัชทายาทกำลังลักลอบแอบเข้าจวนผิงกั๋วกงที่มียอดฝีมือมากมายคุ้มกันอยู่ ตัวเขากลับเริ่มจะมีความลังเลในหน้าที่ของตนเองเสียแล้ว

“หากผู้อื่นรู้ว่าพระองค์ทรงลักลอบปีนกำแพงเพื่อเข้าหาคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกง ต่อให้ฝ่าบาททรงออกหน้าช่วยเหลือก็ไม่แน่ว่าจะพ้นผิด” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องให้ผู้อื่นรู้ วิชาตัวเบาเจ้าสู้ข้าไม่ได้ไม่ต้องติดตามข้ามา ข้าแอบเข้าไปเพียงครู่เดียว เจ้าคอยหลบอยู่แถวนี้ก็พอ อย่าได้ทำให้ข้าต้องเสียเรื่องเชียว” เมื่อเอ่ยจบองค์รัชทายาทก็ทะยานร่างข้ามกำแพงจวนผิงกั๋วกงอย่างหน้าไม่อายไปเสียแล้ว

องค์รัชทายาทผู้นี้ฝึกยุทธ์กับอาจารย์มากฝีมือมาหลายคน เรื่องการต่อสู้อาจจะแค่พอกล้อมแกล้มใช้คำว่าผู้เยี่ยมยุทธ์ได้แต่วิชาตัวเบากลับมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ยังเคยระบายโทสะออกมาอย่างไม่พอพระทัย

“ประเสริฐยิ่ง ข้าเชิญผู้เยี่ยมยุทธ์จากทั่วสารทิศมาสอนเจ้า เจ้าก็ช่างดียิ่งนักไม่ตั้งใจเรียนจนเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์แต่กลับทำได้ดีกับวิชาตีนแมวและย่องเบา สวรรค์ข้าคงทำกรรมมามากจึงได้บ่มเพาะว่าที่โอรสสวรรค์ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องเช่นนี้ออกมา” นี่คือคำพร่ำพรรณนาของฝ่าบาทตอนที่องค์รัชทายาทยังทรงพระเยาว์ แม้ว่ายามนี้องค์รัชทายาทจะดีขึ้นมากแล้วแต่เซียวอวิ๋นหยวนยังจดจำถ้อยดำรัสที่โอรสสวรรค์ทรงพร่ำพรรณนาออกมาได้อย่างแม่นยำ

ทางฝ่ายหลี่ไท่หลงผู้มีความเชี่ยวชาญทางด้านวิชาตัวเบาและการหลบหลีกก็สามารถคลำหาเรือนพักของเฉินเจียวเจียวได้ในที่สุด เมื่อหาพบแล้วเขาได้แต่ทอดถอนใจออกมาแล้วปาดเหงื่ออยู่ในใจ

“โตจนป่านนี้แล้วยังพักอยู่ในเรือนเดียวกันกับผู้อาวุโสอีก เคราะห์ดีที่เจ้าอยู่เรือนเดียวกันกับฮูหยินผู้เฒ่าข้าจึงกล้าเข้ามาหา แต่หากเจ้าพักอยู่กับฮูหยินผิงกั๋วกงข้าคงต้องขอถอนตัวแล้ว ไม่ว่าอย่างไรการลักลอบเข้าเรือนพักของสตรีที่มีเหย้าเรือนแล้วย่อมขัดต่อมโนธรรมในใจข้า” องค์รัชทายาทพร่ำบ่นออกมาเสียงเบาแต่เฉินเจียวเจียวที่กำลังยืนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเดือดดาลก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเช่นกัน

“อ้อ! แล้วการลักลอบเข้าเรือนของสตรีที่ยังไม่ออกเรือนไม่ขัดต่อมโนธรรมในใจของพระองค์เลยหรือ”

“นี่ย่อมไม่เหมือนกันเจ้ากำลังจะออกเรือนกับข้าไม่ได้จะออกเรือนกับผู้อื่นเสียหน่อย”

“องค์รัชทายาท พระองค์มาที่นี่ทำไม” เฉินเจียวเจียวเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ต่อให้เป็นว่าที่สามีของนางก็จริงแต่การลักลอบเข้ามาหากลางดึกเช่นนี้ย่อมส่อให้เห็นถึงเจตนาที่ไม่ดี

"ข้าแค่จะมาทำข้อตกลงกับเจ้า" หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาเสียงเบาเช่นกันพลางเดินไปหาที่นั่งที่สามารถช่วยลดความคุกคามของตนเองที่มีต่อสาวน้อยตรงหน้าลง