บทที่ 54 หนอนบ่อนไส้

สูญเสียบุตรสาวอย่างกะทันหัน บุตรชายถูกถอดยศและล้มป่วย ได้รับราชโองการตำหนิและถูกสั่งให้สำนึกตนของฝ่าบาททำให้เสนาบดีฝ่ายขวาจ้าวฉีจมอยู่กับความผิดหวังและหดหู่ ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นแต่ในฐานะผู้นำสกุลจ้าวเขาก็ไม่อาจจะยอมพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเพียงเพราะเรื่องเช่นนี้

“ทางไทเฮาทรงเป็นอย่างไรบ้างมีข่าวคราวส่งมาบ้างหรือไม่” จ้าวฉีเอ่ยถามที่ปรึกษาด้วยสีหน้าอึมครึม

“ยังทรงเงียบหาย ช่วงนี้ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดอยู่ๆ เฉียวกุ้ยเฟยก็ได้รับความโปรดปรานขึ้นมา เมื่อได้รับความโปรดปรานมากยิ่งขึ้นอำนาจในมือของพระนางก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น จากที่เคยสงบเสงี่ยมปกครองวังหลังตามหน้าที่แต่ยามนี้กลับกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง พระนางไม่เพียงโยกย้ายคนแถมยังสลับสับเปลี่ยนคนของแต่ละตำหนักอย่างเอิกเกริก แม้แต่ตำหนักเย็นที่มีคนของฝ่ายเราอยู่ก็ยังถูกโยกย้ายไปอยู่ที่ฝ่ายซักล้าง” เมื่อที่ปรึกษาเอ่ยเช่นนี้จ้าวฉีก็พลันขมวดคิ้ว

“หากข้าจำไม่ผิดก็เป็นพระสนมเฉียวกุ้ยเฟยผู้นี้เช่นกันที่เป็นคนเชิญคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเข้าวังไปเป็นแขกของพระนางในเทศกาลหยวนเซียวที่ผ่านมา” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้ที่ปรึกษาก็พยักหน้า

พอเอ่ยถึงเทศกาลหยวนเซียวดวงตาของจ้าวฉีก็พลันแดงก่ำขึ้นมา จริงอยู่ที่เขาไม่ได้มีบุตรสาวแค่เพียงคนเดียว แต่หลายปีมานี้เขาตั้งความหวังที่จ้าวซีอินมากที่สุด นางไม่เพียงถือกำเนิดจากภรรยาเอกแต่นางยังเป็นบุตรสาวที่เฉลียวฉลาดและเรียนรู้เร็ว นับเป็นบุตรสาวที่เขาภาคภูมิใจที่สุด

“องค์รัชทายาทผู้นี้คงไม่อาจจะเก็บเอาไว้ได้อีกแล้ว บุตรสาวสองคนของข้าล้วนตายไปเพราะเขา” คำพูดของจ้าวฉีทำให้ที่ปรึกษาก้มหน้าลงแล้วเอ่ยขัดคำพูดของเจ้านายเสียงเบา

“องค์รัชทายาทผู้นี้เล่ห์เหลี่ยมรอบกาย ส่งคนไปกำจัดเขาอยู่หลายครั้งก็ไม่เคยสำเร็จ ยากเย็นเสียยิ่งกว่าการกำจัดฮ่องเต้เสียอีกมิสู้พวกเรา..” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ก็ได้รับสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของจ้าวฉี

“หากสิ้นฝ่าบาทในยามนี้ หลี่ไท่หลงย่อมขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดได้อย่างง่ายดาย ข้าไม่มีทางช่วยตัดชุดแต่งงานให้เขาอย่างเด็ดขาด ยามนี้พวกเราขาดฝ่าบาทไม่ได้ ทางที่ดีเจ้าอย่าได้เอ่ยความคิดเช่นนี้ออกมาให้ข้าได้ยินอีก” จ้าวฉีเอ่ยพลางขมวดคิ้วแล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น

“โอรสของฝ่าบาทไม่ได้มีแค่พระองค์เดียว เจ้าจงรีบไปสืบเรื่องราวของโซ่วอ๋องอย่างละเอียดอีกครั้งรวมทั้งคนสนิทรอบกายเขาด้วย” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้ที่ปรึกษาก็พลันมีสีหน้ากังวล

“แต่ว่าพระนางเต๋อเฟยทรงชิงชังสกุลจ้าวอย่างกับอะไรดี หากพวกเราช่วยผลักดันโซ่วอ๋องก็ไม่แน่ว่าวันหน้าจะไม่ถูกแว้งกัด” ที่ปรึกษาเอ่ยคัดค้านจ้าวฉีด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนจ้าวฉีกลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

“คนรอบกายโซ่วอ๋องไม่ได้มีแค่เพียงพระนางเต๋อเฟยเสียหน่อย หึหึ เจ้าไปตรวจสอบดูอีกครั้งมีผู้ใดที่พอจะช่วยพวกเราชักจูงโซ่วอ๋องได้บ้าง” ได้ฟังจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้ที่ปรึกษาพลันนิ่งงันไปครู่หนึ่งแล้วก็ยิ้มเย็นออกมา

“อันที่จริงข้าก็พอจะรู้เรื่องภายในของโซ่วอ๋องมาเรื่องหนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์ต่อนายท่านหรือไม่” ที่ปรึกษาผู้นั้นเอ่ยพลางลอบสังเกตสีหน้าของจ้าวฉี เมื่อเห็นว่าเขาไม่คัดค้านที่ปรึกษาผู้นั้นจึงได้เอ่ยต่อด้วยสีหน้าจริงจัง

“ช่วงนี้พระนางเต๋อเฟยทรงมีเรื่องขัดแย้งกับโซ่วอ๋องมาโดยตลอด เรื่องที่ขัดแย้งกันก็ล้วนเกิดจากคุณหนูรองจากจวนสกุลหลิน โซ่วอ๋องหมายปองคุณหนูผู้นี้จนทำให้เกิดการถอนหมั้นกับคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกง ยามนี้ความสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างพระนางเต๋อเฟยและโซ่วอ๋องทรงคลอนแคลนเป็นอย่างมากก็เพราะคุณหนูรองสกุลหลินผู้นี้ขอรับ”

“หึหึ ยังมีสตรีที่สามารถเอาชนะคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงด้วยหรือ เจ้าจงไปสืบมาอย่างละเอียดสิว่าคุณหนูรองสกุลหลินผู้นี้เป็นคนเช่นไร เหมาะที่จะให้การช่วยเหลือและสนับสนุนหรือไม่” เมื่อจ้าวฉีเอ่ยเช่นนี้ที่ปรึกษาก็รีบรับคำจ้าวฉีจึงได้โบกมือไล่เขาไป ส่วนตนเองก็เดินไปยังเรือนหลักของตนเองเพื่อเยี่ยมเยียนอาการป่วยไข้ของฮูหยินของเขา

ตั้งแต่บุตรสาวจากไปจ้าวฮูหยินก็ล้มหมอนนอนเสื่อมาโดยตลอด ยามนี้จวนสกุลจ้าวจึงล้วนอยู่ในการควบคุมดูแลของต่งอี้เถียนผู้เป็นลูกสะใภ้ ซึ่งต่งอี้เถียนก็สามารถทำได้ดีมากทีเดียวถึงแม้ว่าจะเทียบจ้าวฮูหยินผู้เป็นแม่สามีไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แย่

“ท่านพี่ ลูกสาวของเรา” จ้าวฮูหยินที่ในยามนี้นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าซีดเซียวร่ำไห้ออกมาเมื่อเห็นสามี

“เจ้าวางใจเถิด ข้าคนนี้จะหาทางแก้แค้นให้แก่ลูกสาวของพวกเราเอง” เขาเอ่ยพลางกุมมือของภรรยาร่วมผูกผมของตนเองเอาไว้ พลางจ้องมองไปทางรูปวาดของบุตรสาวทั้งสองที่ฮูหยินของเขานำมาแขวนเอาไว้ในห้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าว

ทางฝั่งหลินชิงเหมยที่ใช้แผนเจ็บตัวเรียกความสงสารจากโซ่วอ๋องได้สำเร็จ ในยามนี้นางถูกส่งกลับมาที่จวนสกุลหลินแล้ว แต่เพราะคิดไม่ถึงว่าพระนางเต๋อเฟยจะเป็นคนลงมือโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ยามนี้นางจึงได้แต่นอนซมเพราะพิษไข้

“เหลียนฮวา” นางเอ่ยเรียกสาวใช้ของตนเสียงเบาพลางเหลือบมองไปรอบกายด้วยความอ่อนแรง

“คุณหนูท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ” เหลียนฮวาเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปดูอาการของเจ้านายด้วยตนเอง

“เหตุใดข้าจึงได้มาอยู่ที่นี่เล่า” หลินชิงเหมยเอ่ยถามสาวใช้ด้วยความประหลาดใจนางจำได้ว่าก่อนที่นางจะหมดสตินางยังอยู่ภายในตำหนักของพระนางเต๋อเฟย

“ท่านอ๋องเป็นทรงเป็นคนพาคุณหนูกลับมาที่จวนสกุลหลินด้วยตนเองเจ้าค่ะ แถมยังส่งหมอหลวงมาดูแลอาการของคุณหนูด้วย” เมื่อสาวใช้เอ่ยเช่นนี้หลินชิงเหมยก็พลันยิ้มออกมาเหลียวมองรอบกายแล้วเอ่ยถามสาวใช้ของตนเองเสียงเบา

“ท่านพ่อกับท่านแม่เล่าพวกเขาว่าอย่างไรบ้าง” เมื่อหลินชิงเหมยเอ่ยเช่นนี้เหลียนฮวาก็ก้มหน้าลง

“นายท่านไม่ได้ว่าอันใดเจ้าค่ะ เพียงบอกกับท่านอ๋องว่าเป็นเพราะจวนสกุลหลินเลี้ยงดูบุตรสาวได้มีดีจึงทำให้ทั้งท่านอ๋องและพระสนมต้องทรงร้อนใจกันเช่นนี้” คำพูดของเหลียนฮวาทำให้หลินชิงเหมยมีสีหน้าไม่พอใจ

“แล้วท่านแม่เล่า”

“ฮูหยิน เข้ามาดูอาการของท่านเพียงครู่เดียวแล้วบอกกับข้าว่าให้ดูแลคุณหนูให้ดี อยากได้สิ่งใดให้ข้าไปบอกกับมามาอาวุโสโดยตรง” เมื่อเหลียนฮวาเอ่ยเช่นนี้หลินชิงเหมยก็พลันส่ายหน้า

“ไม่สิ! นางต้องไม่ได้พูดเพียงเท่านี้เป็นแน่” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางจ้องมองสาวใช้ด้วยสีหน้าเย้ยหยันซึ่งเหลียนฮวาใช้เวลาตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมา

“ฮูหยินท่านเอ่ยว่า คุณหนูช่างเหมือนมารดาแท้ๆ ไม่มีผิด เพื่อเรียกร้องความเห็นใจถึงกลับยินยอมทำร้ายและทำลายตนเอง นางยังบอกอีกว่าเมื่อคุณหนูตื่นขึ้นมาก็ให้คุณหนูบำรุงรักษาตนเองอยู่แต่ในเรือนหากหายดีแล้วก็ไม่ต้องออกไปไหน นางจะส่งมามาผู้มีประสบการณ์จากในวังมาสั่งสอนมารยาทและการประพฤติตนให้คุณหนูเอง ที่สำคัญหากไม่มีเรื่องจำเป็นคุณหนูห้ามออกจากเรือนอย่างเด็ดไม่เช่นนั้นคุณหนูจะถูกโบยตีหนักกว่าที่ถูกพระนางเต๋อเฟยสั่งโบยตีอย่างแน่นอน” คำพูดของเหลียนฮวาทำให้หลินชิงเหมยพลันเม้มปากแน่น

“นี่ไม่ใช่การสั่งกักบริเวณหรือ” หลินชิงเหมยเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ส่วนเหลียนฮวากลับก้มหน้าลงโดยไม่ออกความเห็น

“ฟางเจียอี … หึหึ ดูแคลนข้าก็ไปเถอะ แต่อย่าได้คิดดูแคลนท่านแม่ของข้าเป็นอันขาด จะต้องมีสักวันที่ข้าจะทำให้เจ้าต้องสำนึกเสียใจ ทั้งลูกของเจ้า ทั้งหลานของเจ้า ข้าหลินชิงเหมยผู้นี้จะไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าได้เสวยสุขบนความทุกข์ของข้า” หลินชิงเหมยเอ่ยออกมาเสียงเบาส่วนสาวใช้ได้แต่รีบก้มหน้าลงเพื่อปิดบังสีหน้าของตนเอง

ยามนี้เหลียนฮวาไม่ใช่สาวใช้ที่ซื่อสัตย์และรับใช้เพียงคุณหนูของนางอีกต่อไปแล้ว ด้วยการดูแลและช่วยเหลือของคุณหนูใหญ่ของจวนผิงกั๋วกงทำให้นางไม่อาจจะภักดีต่อคุณหนูของนางได้อีกต่อไปแล้ว นางยังมีบิดามารดาที่ต้องคอยส่งเสียเลี้ยงดู อีกทั้งตัวนางเองก็ไม่อาจจะทนรับความยากลำบากกับคุณหนูที่คอยหาแต่จะหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตนเองอย่างคุณหนูรองหลินผู้นี้ได้อีกต่อไปแล้ว

นางจึงจำเป็นต้องพึ่งพาเจ้านายคนใหม่ส่วนงานที่ทำก็คือคอยรายงานทุกคำพูดและทุกการกระทำของคุณหนูรองจวนสกุลหลินให้แก่คนของคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงที่มักจะมาสอบถามข่าวคราวเป็นระยะ แม้ว่าการกระทำเช่นนี้จะเรียกได้ว่าเป็นการกระทำของหนอนบ่อนไส้แต่นางก็จำเป็นต้องทำ เพื่อผลตอบแทนแล้วต่อให้นางทำเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้นางก็ล้วนยินดี