6

เธอถูกพามายังสถานที่หนึ่ง ห้องครัวที่สะอาดสะอ้านข้าวของเครื่องใช้ดูอัปเกรดมากกว่าที่ครัวเก่า และร่องรอยการใช้งานแทบเป็นศูนย์ ไม่คิดว่าจะมีครัวดี ๆ แบบนี้อยู่ที่นี่ด้วย

“ที่นี่คือ” เฟ่ยเฟ่ยหยิบช้อนไม้แกะสลัดงดงามขึ้นมาดูอย่างชื่นชม แล้วยังมีอย่างอื่นด้วยที่รวมกัน

“ห้องครัวเก่าของเทพไป๋หู่”

พอได้ยินแบบนั้นมือที่กำลังลูบไล้เครื่องครัวก็หยุดชะงักแล้วหันกลับมองหน้าทั้งสอง

“จะดีเหรอ อยู่ ๆ เราแอบมาใช้แบบนี้”

“ช่วงนี้ท่านเทพพักฟื้นอยู่จะใช้ครัวข้างนอกแทน ส่วนที่นี่จะปล่อยทิ้งไว้ให้ทำความสะอาดเท่านั้น”

“และเพื่อของอร่อยพวกข้าจะไม่ยอมให้อะไรมาขวางกั้น” หมิ่งเยว่บอกพร้อมวางวัตถุที่ให้เตรียม

พอเห็นท่าทางแบบนั้นก็ไม่อยากปฏิเสธถึงจะโดนจับได้ก็ขอรับโทษทำความสะอาดแทนก็แล้วกัน

“เห็นว่าพวกเจ้ามีใจซื่อสัตย์ต่อความหิวของตัวเองจะยอมทำก็ได้”

“ข้าจะถือว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นคำชมแล้วกัน”

ทั้งสองพูดพร้อมกันท่าทางภูมิใจ ก่อนจะแยกกันทำหน้าที่ หมิ่งเย่วออกไปเฝ้าด้านหน้าประตูคอยดูว่าใครเฉียดเข้าใกล้และส่งสัญญาณเตือน ส่วนชิงเจียนเป็นลูกมือในวันนี้

สูตรอาหารแต่ละเมนูเธอไม่หวงแถมยังสอนให้ชิงเจียนทำตามแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ และเริ่มทำเป็นเมนูง่าย ๆ แต่ก็มีความกระตือรือร้นดี

หลังจากแอบใช้ครัวเทพไป๋หู่มาร่วมสามวัน ก็ถึงเวลาที่เธอจะนำของดีออกมาใช้ ก่อนหน้านี้เธอให้หมิ่งเหย่หาขวดมาให้ พร้อมแป้งข้าวเจ้าที่ทำเองสร้างยีนต์สำหรับทำขนมปังขึ้นมา ส่วนเตาอบที่จะใช้เธอดัดแปลงจากของใช้ประจำให้กักเก็บไอร้อนด้วยเวทมนต์ที่ร่าย

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอก็ฝึกการใช้เวทพื้นฐานจนตอนนี้ฝีมือพัฒนาไปไกล ในเมื่อไม่รู้ว่าจะกลับไปโลกเดิมได้ยังไง ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และก็ต้องเอาตัวรอดเวลาเกิดเหตุคับขัน

“ยีนต์ธรรมชาตินี่แหละดีที่สุดแล้ว เพราะหาแบบสำเร็จไม่ได้ โชคดีจังที่เป็นลูกศิษย์หัวไว” เธอมองแป้งที่ขึ้นฟูกว่าเดิมท่าทางไปได้สวยสำหรับการคิดจะทำขนมปัง ภาคภูมิใจที่เวลาใครสอนอะไรจะจดจำและเรียนรู้

“เจ้าพูดกับใครเหรอ”

“เปล่า ๆ ข้าแค่จัดเรียงความคิดตัวเองน่ะ”

“อื้อ อาหารที่เจ้าว่าคืออะไรหรือ”

“เมนูวันนี้รสชาติจัดจ้านหน่อยนะ สตูเนื้อ แกงกะหรี่ไก่ และปลาสามรส” เธอนับนิ้วตัวเอง วันนี้มีเนื้อมาส่งและยังมีผักที่เข้ากันกับเมนูที่เลือกเลยตั้งใจทำของเหล่านี้

“ว้าววว น่ากินมากเลย”

“กินคู่กับแป้ง หรือข้าวอุ่น ๆ ก็อร่อย” เธอนึกภาพตอนเรียนรู้วิธีการกินเมนูที่ทำก็มีความสุข

“แป้งหมั่นโถวเหรอ”

“ใช่แล้ว” ถึงความจริงแล้วจะไม่ใกล้เคียงเลยก็ตาม

“งั้นเราเริ่มลงมือกันเถอะ”

พอมีเรียนรู้การร่ายเวทมนต์ควบคุมน้ำ กับไฟคล่อง เรื่องการทำอาหารกับขนมก็เป็นเรื่องง่าย แถมมีลูกมือฝีมือดีช่วยงานขะมักเขม้นจนอาหารที่ทำวันนี้ส่งกลิ่นหอมลอยออกนอกหน้าต่างทำให้ไป๋หู่ได้กลิ่น

“กลิ่นอาหารอีกแล้ว” ไป๋หู่ที่ได้กลิ่นของอร่อยลอยมาแตะจมูกหายตัวไปมายังสถานที่ที่คิดว่าจะมีของพวกนั้นอยู่ แต่ก็ไม่พบ จนนึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกที่ที่ยังไม่ได้ไป กายเนื้อมนุษย์แสนองอาจหายวับไป

ด้านห้องครัวที่กลิ่นหอมเครื่องเทศ และกลิ่นแกงที่ทำลอยคลุ้งจนทำทั้งสามคนน้ำลายส่อ ถึงนางจะต้องอดทนกินอาหารจืดแทบไร้รสชาติของกวงจิ้ง แต่ก็ยังมีอาหารที่ทำเองพวกนี้เยียวยาจิตใจทุกครั้ง กลิ่นหอมจากข้าวหุงควันพุ่งสีขาวบริสุทธิ์ กับแผ่นแป้งที่จี่ได้ที่ถูกนำมาวางไว้จำนวนหนึ่ง

“ขอเป็นแป้งก่อน” ชิงเจียนบอกไม่ละสายตาจากมองตรงหน้า

“แล้วตามด้วยข้าว”

พอตัดสินใจเสร็จทุกอย่างก็สายไป เมื่ออยู่ ๆ ประตูที่ถูกผลึกไว้ก็ถูกเปิดกว้างพร้อมไป๋หู่เดินเข้ามาท่าทางยำเกรง

“ทำอะไรกัน” เสียงทุ้มกังวานพร้อมกลิ่นหอมยามอีกฝ่ายขยับกายเข้ามาหยุดนิ่งเบื้องหน้า

เฟ่ยเฟ่ยช้อนสายตามองไม่อยากเชื่อว่าเทพไป๋หู่ที่เธอชื่นชอบจะเป็นบุรุษรูปงามอาภรณ์สีแดงกับเส้นผมสีขาวยาว ยิ่งยามถูกสายตาดุดันคู่นั้นจ้องสมองว่างเปล่า จนไม่สามารถขยับร่างกายตัวเองได้

“ท่านเทพไป๋”

“ขอท่านเมตตาอย่าลงโทษพวกเราเลยเจ้าค่ะ”

“ของพวกนี้เจ้าเป็นคนทำเหรอ” ไป๋หู่แทบไม่สนใจนึกถึงความผิดที่เซียนนกร้องขอ เพราะกลิ่นหอมจากอาหารตรงหน้ากำลังกระตุ้นความอยากอาหาร

“ใช่ค่ะ เอ่อ เชิญชิมค่ะ” แผ่นแป้งจี๋

“อันนี้คือ”