เรามาหย่ากันเถอะ

ภายในงานไว้อาลัยของนายท่านผู้เฒ่ากงที่ทุกคนต่างให้ความสนใจอยู่กับหวงซืออิ๋งที่กงเฉิงเซวียนออกหน้าแทนเธอและดูแลเธอโดยไม่สนใจภรรยาที่ทำหน้าที่เป็นแม่งานอย่างยากลำบากนั้น ก็ยังมีสายตาอีกคู่หนึ่งเช่นกัน ที่กำลังมองไปยังหลี่เย่อิงด้วยความชอบใจ

“มองภรรยาคนอื่นซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ไม่ดีเลยนะนายท่านประธานเหอเทียนเหวิน” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นหยอกเย้าเพื่อนของเขาอย่างอดไม่อยู่

“ฉันยังไม่มีคนรักหรือพันธะทางใจกับใคร จะมองคนสวยบ้างก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่หรือไง คนที่มีเมียอยู่แล้วแต่กลับเสนอหน้าไปประคบประหงมผู้หญิงคนอื่นโดยไม่สนใจไว้หน้าภรรยาที่ตัวเองตบแต่งมาต่างหากที่น่าสมเพชยิ่งกว่า” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อตอบโต้ขึ้นทันทีโดยไม่คิดที่จะละสายตาไปจากหญิงสาวคนหนึ่งเลยแม้แต่น้อย

“อ่า...ที่นายพูดมันก็ไม่ผิดแฮะ” กู้หย่งเฟิงเห็นด้วยกับคำพูดของเทียนเหวินทันที

‘ไม่ได้ดูเสียใจ แต่ดูเหมือนคนกำลังสนุกกับเรื่องตรงหน้ามากกว่า หรือเธอไม่ได้รักเขา?’ เหอเทียนเหวินพิจารณาท่าทีของหลี่เย่อิงแล้วคาดเดาความรู้สึกของเธอในใจ

“เพราะฉะนั้น...ฉันมองเธอย่อมสบายตากว่ามองภาพน่ารังเกียจนั่นเป็นไหน ๆ นายไม่คิดงั้นหรือไง” ชายหนุ่มบอกกับเพื่อนด้วยสีหน้ายียวน

“มันก็จริงของนายอีกนั่นแหละ ที่ไม่ควรมองสองคนนั้นให้เสียสายตา แต่เรื่องที่นายมองคนสวยแต่เธอแต่งงานแล้วแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องปกติไม่ใช่หรือไงเจ้าเพื่อนยาก”

“แต่งแล้วก็หย่าได้ไม่ใช่หรือไง” เทียนเหวินหันมาเลิกคิ้วแล้วย้อนถามเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้ายียวน

กู่หย่งเฟิงไร้วาจาจะเอื้อนเอ่ยกับอีกฝ่ายไปโดยปริยาย เขาได้แค่ส่ายหน้าเอือมระอาแล้วหันไปให้ความสนใจกับงานนี้ต่ออย่างไร้ทางเลือก

งานไว้อาลัยของนายท่านผู้เฒ่ากงจบลงไปพร้อม ๆ กับความรู้สึกโศกเศร้าของครอบครัวและผู้ที่เข้ามาร่วมงาน เมื่อหลี่เย่อิงส่งแขกทั้งหมดเรียบร้อยแล้วเธอก็เก็บตัวแล้วอ้างกับกงเฉินว่าต้องการพักผ่อนในทันที

หลี่เจี้ยนและเหลียงฮุ่ยหลิงกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหลี่ด้วยความรู้สึกอัดอั้นอยู่เต็มอก กงเฉิงเซวียนคิดว่าพวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย จึงกล้าหาญพาชู้รักของตัวเองมาลอยหน้าลอยตาในงานโดยไม่ไว้หน้าครอบครัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังแสดงความรู้สึกที่ตัวเองมีต่ออีกฝ่ายอย่างออกนอกหน้าและไม่สนใจความรู้สึกของภรรยาที่ตัวเองตบแต่งมาอีกด้วย

กงเฉิงเซวียนนับเป็นคนที่ไร้ยางอายมากที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเจอมาเลยจริง ๆ

“เมื่อไหร่อิงอิงจะหย่ากับเจ้าลูกเต่าตระกูลกงนั่นสักทีนะ” หลี่เจี้ยนเอ่ยก่อนจะยกเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมากระดกลงคอด้วยความรู้สึกอัดอั้น

“ที่รัก คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ฉันว่าอีกไม่นานลูกน่าจะลงมือแล้วล่ะค่ะ”

“ผมก็ขอให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นผมคงทนไม่ไหวจนเข้าไปฉีกเจ้าคนสารเลวนั่นเป็นชิ้น ๆ เข้าสักวันแน่” ชายวัยกลางคนเอ่ยต่อ

“ฉันเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันค่ะ” เหลียงฮุ่ยหลิงบอกกับสามีอย่างเห็นด้วย

สองสามีภรรยาตระกูลหลี่พยายามหาวิธีทำให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างยากลำบาก โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อย ว่าในตอนนี้นั้นลูกสาวของเขาได้เริ่มลงมือสะสางเรื่องราวทั้งหมดของตนแล้วเช่นเดียวกัน

หลังจากงานไว้อาลัยของนายท่านผู้เฒ่ากงจบลง กงเฉิงเซวียนก็ไม่ได้กลับเข้ามาพักที่คฤหาสน์ตระกูลกงอีกดเลยเป็นเวลาถึงสามวันด้วยกัน เขาใช้ช่วงเวลาสามวันนี้ปลอบโยนหวงซืออิ๋งจากความน้อยเนื้อต่ำใจที่ได้รับมาในตอนที่เธอไปแสดงความกตัญญูต่อนายท่านผู้เฒ่ากงเป็นครั้งสุดท้ายในวันนั้นอย่างใส่ใจ

กงเฉิงเซวียนเริ่มรู้สึกชัดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วว่าหากความสัมพันธ์ของพวกเขายังมีหลี่เย่อิงขั้นกลางอยู่ ความรักของเขาและหวงซืออิ๋งจะไม่มีทางสำเร็จลุล่วงไปได้อย่างแน่นอน ดังนั้นสิ่งที่เขาควรจะทำมากที่สุดหลังจากนี้ นั่นก็คือต้องกำจัดหลี่เย่อิงให้ออกไปจากชีวิตของเขาซะ

เย็นวันนั้น กงเฉิงเซวียนกลับเข้ามายังคฤหาสน์ตระกูลกงเพื่อสะสางเอกสารของบริษัทที่ยังคั่งค้างอยู่ด้วยความเร่งรีบ เขาอยากที่จะจัดการเอกสารทั้งหมดให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเร่งเดินทางไปหาหวงซืออิ๋งที่กำลังรอให้เขาไปพักผ่อนด้วยกันที่ต่างเมืองอยู่นั่นเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานของกงเฉิงเซวียนดังขึ้น ชายหนุ่มมองไปยังประตูหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงนี้รบกวนมานานด้วยความประหลาดใจ

“เข้ามา” เขาส่งเสียงบอกคนด้านนอก

แต่เมื่อได้เห็นว่าคนที่มาขอพบคือใคร ชายหนุ่มก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณมาพบผมเวลานี้ มีเรื่องด่วนอะไรต้องคุยกันเหรอ” เขาถามอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เนื่องจากตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้กงเฉิงเซวียนมัวแต่คิดเรื่องของตนกับหวงซืออิ๋งจนทำให้พาลไม่พอใจในตัวของหลี่เย่อิงที่เป็นภรรยาของตนไปอย่างไม่มีสาเหตุเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั่นเอง

“ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะทำให้เรื่องของเรามันจบ ๆ ไปสักทีก็เท่านั้น” หลี่เย่อิงเอ่ยพลางวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะทำงานของเขา

กงเฉิงเซวียนหยิบซองเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดอย่างใจเย็น ก่อนที่แววตาของเขาจะสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อยกับสิ่งที่ตนได้เห็น

“ฉันว่าถึงเวลาที่เราควรจะเซ็นใบหย่ากันได้แล้วล่ะ ลงชื่อตรงนี้แล้วไปใช้ชีวิตในแบบที่คุณต้องการเถอะ ฉันเองก็อยากจะออกไปใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยอิสระมาก ๆ แล้วเหมือนกัน...” เย่อิงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงห่างเหิน

“คุณส่งคนไปตามผมตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาถามพลางมองไปยังเอกสารการหย่าและภาพถ่ายที่แสดงถึงความสัมพันธ์พิเศษที่ดูมากกว่าคนทั่วไประหว่างเขาและหวงซืออิ๋งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ตั้งแต่ที่รู้ว่าคุณมีคนรักอยู่แล้ว ทำไมคะ ฉันทำอะไรผิดต่อคุณอยู่งั้นเหรอ” หญิงสาวถามจี้ใจดำหน้าตาย เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอหรือเขากันแน่ ที่กำลังทำผิดต่ออีกฝ่ายอยู่

“คุณถึงกับหาเหตุผลเพื่อมาหย่าเลยสินะ” ชายหนุ่มประชดเสียงขุ่น

“คุณต่างหาก คือตัวแปรหลักที่ทำให้เกิดการหย่าในครั้งนี้”

กงเฉิงเซวียนไร้วาจาที่จะโต้แย้งหลี่เย่อิงไปในทันที เพราะสิ่งที่เธอเอ่ยออกมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ใช่ความจริงเลยนั่นเอง

พบหนุ่มปากแซ่บ 1 อัตราค่ะ ด่าพระเอกนางเอกฉ่ำเว่อร์

(¬◡¬)✧

ส่วนยัยน้อง เริ่มปาใบหย่าแล้วฮะ

v(￣︶￣)y

นังไรต์ถือไม้ขู่ - เซ็นเดี๋ยวนี้เลยนะ ฮึ่ม!!!

o(-`д´- ｡)