บทที่ 5

“เจ้าเด็กตัวเหม็นข้ามีวิธีช่วยเจ้าแต่ต้องร่วมมือกับหญิงผู้นี้ในการหาคนมาแสดงเป็นนักพรตนะ” โป๊ยข่วยเสนอตัวออกมา

“ท่านลองว่ามาได้เลยเดี๋ยวข้าหาวิธีเอง” เด็กหญิงนั่งนิ่งสื่อสารกับกระจกใบน้อยอย่างตั้งใจ

“นับจากวันนี้ไปอีกสองวันเจ้าให้นักพรตปลอมไปทำนายว่าบ้านของนางผู้นั้นมีดาวเคราะห์ร้ายอยู่ในบ้าน ให้นางย้ายดาวดวงนั้นออกไปซะอย่างต่ำ ๆ ก็เจ็ดปีหากไม่เชื่อรอดูหมูในเล้าบ้านนางตายได้เลย” กระจกใบน้อยกล่าวออกมาตามที่ตัวเองเห็นในระหว่างที่รอเด็กมนุษย์คนนี้ออกมาจากห้องปลดทุกข์

“ดาวเคราะห์ร้ายที่ท่านว่านั่นคือข้าใช่ไหม แล้วเจ็ดปีก็คือข้าอายุสิบห้าถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วข้าเข้าใจถูกต้องหรือไม่” เด็กหญิงตัวน้อยดวงตาเป็นประกายถามออกมาอย่างมีความหวัง

“หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใครไปได้อีก” หากมีดวงตากระจกใบนี้คงกรอกตามองบนไปแล้ว

หลังจากได้ยินคำยืนยันของกระจกเพื่อนยากเด็กน้อยก็ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความยินดีเหมือนดวงดาราออกมาแต่มันจะง่ายขนาดนั้นจริงเหรอ

หนิงลี่ที่มองดูเด็กหญิงมาตลอดเมื่อเห็นท่าทางและรอยยิ้มที่มีรอยบุ๋มลึกลงไปทั้งสองข้าง หล่อนก็ยิ้มตามเด็กคนนี้ด้วยความเอ็นดูพร้อมกับคิดว่าช่างเหมือนกันเสียจริงเหมือนแม้แต่รอยยิ้ม

‘เอ๊ะรอยยิ้มอย่างนั้นเหรอ’ หญิงวัยกลางคนรู้สึกสะดุดใจจึงได้เพ่งมองใบหน้าน้อยของเด็กหญิงอีกครั้งอย่างตั้งใจ ทำไมมันช่างเหมือนกันขนาดนี้ล่ะหล่อนคิด

“ท่านป้า ท่านป้าเจ้าคะข้ามีวิธีแล้ว” ฉินเซียวเมื่อเห็นว่าท่านป้ามองหน้าตนอยู่จึงได้เรียกหญิงผู้สูงวัยกว่า แต่เธอต้องเรียกซ้ำกว่าท่านป้าจะรู้สึกตัว

“ว่าอย่างไรเจ้าตัวน้อยเจ้ามีวิธีดี ๆ อะไรอย่างนั้นเหรอลองบอกป้าออกมา” หนิงลี่รู้สึกตื่นเต้นตามเด็กหญิงผู้มีคุณทันที

ฉินเซียวจึงได้เล่าแผนการออกมา ฝ่ายหญิงผู้สูงวัยกลับมีสีหน้าแสดงความสงสัยบางอย่างออกมาแทน

“เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหมูของนางจะตาย” หนิงลี่มองหน้าเด็กที่ตนถูกชะตาด้วยความเคลือบแคลง

“มันเป็นความลับที่ติดตัวข้ามาเจ้าค่ะ ข้ามักจะมีลางบอกเหตุบางอย่างที่ผู้อื่นไม่รู้” เด็กหญิงกล่าวโป้ปดตาใสแต่ภายในใจรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

“มันเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอแต่เรื่องนี้ค่อนข้างเสี่ยงอยู่เหมือนกันนะ หากว่ามันไม่เป็นดั่งคำที่เจ้าว่ามาจะทำยังไงหม่านซิงจะไม่เกิดความระแวงเอาหรือ” คนอายุมากกว่ากังวล

“ข้ารับรองว่ามันต้องเป็นจริงอย่างแน่นอนท่านป้าเจ้าขา ข้าขอร้องได้โปรดเชื่อข้าสักครั้งเถอะ” เด็กหญิงวัยแปดหนาวกล่าววิงวอน

หนิงลี่นิ่งคิดตัดสินใจอยู่สักพักจึงได้ยอมพยักหน้าตกลง เรื่องคนแสดงเป็นนักพรตหาไม่ยากเนื่องจากนางมีคนรู้จักอยู่ในหอโคมเขียวที่นางมักจะนำเครื่องหอมไปส่งเป็นประจำอยู่แล้ว

“ตกลงข้าจะช่วยเจ้าเอาเป็นว่าอีกสองวันช่วงยามเซินข้าจะให้นักพรตผู้นั้นไปยังบ้านของเจ้า”

“ท่านป้าเรื่องเงินว่าจ้างข้าเอ่อ...คือข้าต้องขอรบกวนท่านด้วย แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ข้าสามารถรอดไปจากที่แห่งนั้นข้าจะหามาคืนท่านให้จงได้อย่างแน่นอน” เด็กหญิงคุกเข่าก้มหัวลงคำนับหญิงวัยกลางคนทันที

“เจ้าทำอะไร อย่าได้ทำแบบนี้เรื่องแค่นี้จะนับเป็นอะไรกับบุญคุณช่วยชีวิตกัน” หนิงลี่รีบห้ามการกระทำของเด็กตัวน้อยด้วยความร้อนรน

ฉินเซียวจึงได้หยุดการกระทำของตนแล้วคนทั้งคู่ก็ได้คุยกันเรื่องอื่น เด็กหญิงเมื่อเห็นว่าท่านป้าผู้นี้น่าจะไม่เป็นอะไรแล้วเธอจึงได้คิดจะไปตัดหญ้าให้หมูตามคำสั่ง

“ท่านป้า ตอนนี้ท่านยังรู้สึกเจ็บที่บาดแผลอยู่หรือไม่” เด็กน้อยถามหญิงวัยกลางคนผู้เป็นคนไข้รายแรกก่อนที่เธอคิดจะไปทำงานของตนต่อ

“ข้าไม่เจ็บแล้วเดี๋ยวข้าจะลองลุกเดินให้เจ้าดู” หนิงลี่กล่าวพร้อมกับลองลุกขึ้นยืน ในความรู้สึกของเธอตอนนี้ค่อนข้างอัศจรรย์กับผลการรักษาของเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก

“ข้าไม่เจ็บแล้วเจ้าหน้าทึ่งมากเลยเด็กน้อยยาของเจ้าช่างวิเศษเสียจริง” หญิงวัยกลางคนกล่าวออกมาจากใจ

กระจกวิเศษเมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ก็อยากจะกลอกตาไปมาพร้อมกับคิดว่า ก็สิ่งที่ข้าให้เจ้าเด็กอัปลักษณ์ไปนั่นเป็นน้ำวิเศษเลยนะยาจะไม่ได้ผลได้ยังไงกัน

“เห็นผลดีก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ท่านป้าไม่ทราบว่าท่านหาดอกไม้ได้หรือยังจะให้ข้าช่วยหาหรือไม่” ฉินเซียวอาสาเพราะเธอค่อน ข้างคุ้นชินกับภูเขาแห่งนี้อยู่ไม่น้อย

“สิ่งที่ข้าตามหาเป็นดอกไม้กลีบสีม่วงให้กลิ่นหอมรัญจวนเจ้าเคยเห็นหรือเคยได้กลิ่นของมันหรือเปล่า” หนิงลี่กล่าวออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

นางหาดอกไม้ชนิดนี้มานานแต่ไม่เห็นสักทีหรือว่าช่วงนี้จะไม่ใช่ฤดูของมัน แม้กระทั่งป่าใกล้บ้านก็ไม่มีจึงทำให้นางต้องดั้นด้นมาถึงนี่ แต่คนที่ให้นางมาตามหากล่าวเอาไว้นี่ว่าดอกไม้ชนิดนี้มีอยู่ทุกฤดู

ฉินเซียวนิ่งคิด ก่อนที่จะนึกย้อนถึงในเรื่องราวที่ตนเคยรับรู้เหมือนกับว่าตัวเอกของเรื่องจะรู้ว่าดอกไม้แสนแปลกนี้อยู่ที่ใดด้วยความบังเอิญและนอกจากนั้นนางยังพบว่ามีดอกไม้บางชนิดที่สามารถนำมาทำเครื่องประทินโฉมคืนความอ่อนเยาว์ให้กับใบหน้าของหญิงสาวได้อีก แต่เรื่องนี้ยังอีกหลายปีดังนั้นวาสนาเรื่องเงินของเจ้าข้าขอนะวิญญาณสาวในร่างเด็กคิด

“ท่านกำลังตามหาดอกม่วงครามใช่หรือไม่เจ้าคะ” เด็กหญิงโพล่งออกมาหลังจากนึกออก

“ชะ...ใช่แล้วเจ้ารู้จักอย่างนั้นเหรอ ข้าขอบอกอย่างไม่ปิดบังมีคนต้องการให้ข้าทำเครื่องหอมจากกลิ่นของดอกไม้ชนิดนี้” หนิงลี่กล่าวอย่างดีใจหากเด็กน้อยผู้นี้รู้จักเธอก็จะได้ทำงานสำเร็จเสียที

โป๊ยข่วยกับฉินเซียวที่ได้ฟังรู้สึกแปลกใจอยู่ค่อนข้างมากหากว่าแค่กลิ่นของดอกม่วงครามตามธรรมชาติหากสูดดมเข้าไปย่อมไม่มีปัญหา แต่ถ้าหากว่านำไปแปรเปลี่ยนสภาพอย่างเช่น การทำเครื่องหอมแล้วหากใช้ติดต่อกันเป็นเวลานานคนผู้นั้นจะติดพิษทำให้เกิดอาการหายใจติดขัดและทำให้สิ้นชีพได้ ใครกันที่ใจคอโหดร้ายแบบนี้เรื่องนี้ท่านป้ารู้หรือไม่

“ท่านป้าข้ามีเรื่องอยากถามท่านไม่ทราบว่าท่านรู้ผลร้ายของดอกไม้ชนิดนี้หรือไม่” เด็กหญิงวัยแปดหนาวมองจ้องตาของผู้สูงวัยกว่าก่อนถามออกมา

“ข้าขอตอบเจ้าตามตรงข้าเองก็เพิ่งจะเคยได้ยินชื่อของมันจากหญิงผู้ว่าจ้าง นางบอกว่าดอกไม้ชนิดนี้มีกลิ่นหอมรัญจวนเป็นพิเศษทำให้นางอยากได้ หรือว่าดอกไม้ชนิดนี้มีปัญหากัน” หนิงลี่เล่าออกมาตามที่หญิงผู้นั้นบอกออกมาทั้งหมด

“ท่านป้าท่านไปบอกหญิงผู้นั้นว่าท่านหาดอกไม้ชนิดนี้ไม่เจอ ส่วนมันมีปัญหาหรือไม่คือว่าหาก...” เด็กหญิงตัวน้อยเล่าถึงผลร้ายของดอกม่วงครามให้กับป้าตามสายเลือดได้รู้

“นะ...นี่มันร้ายแรงถึงเพียงนี้เกือบไปแล้วข้าเกือบใช้วิชาเลี้ยงชีพฆ่าคนเสียแล้วหากไม่มาเจอเจ้า” หนิงลี่เอามือทาบ อกกล่าวออกมาใบหน้าไร้สีเลือด

“ในเมื่อรู้แล้วท่านป้าก็รีบกลับไปเถอะเจ้าค่ะ แล้วอย่าแสดงท่าทีมีพิรุธให้คนผู้นั้นจับได้ไม่อย่างนั้นข้าเกรงว่าภัยจะมาถึงท่าน” ฉินเซียวกล่าวตามตรงด้วยความเป็นห่วง

ด้วยเพราะเธอได้ให้โป๊ยข่วยส่องอดีตของท่านจึงได้รู้ว่าป้าผู้นี้แม้จะหาเงินได้จากการทำเครื่องหอมแต่เงินนั้นก็จำเป็น ต้องเลี้ยงคนในครอบครัวถึงสี่ชีวิตรวมทั้งสามีที่กำลังบาดเจ็บ

อีกทั้งป้าผู้นี้ก็ยังคอยช่วยเหลือน้องสาวของตนที่เป็นบ้าในสายตาของคนอื่น ตั้งแต่ที่พ่อแม่พี่ชายของเธอถูกครอบครัวของปู่ย่าไล่ออกจากบ้านเพียงเพราะแม่เธอไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่พวกเขาต้องการ

“ขอบใจเจ้ามากแม่หมอตัวน้อย ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน อีกสองวันข้าจะให้นักพรตไปยังบ้านของเจ้าตามเวลานัด ส่วนเจ้าเองก็ระวังตัวด้วย” หญิงวัยกลางคนบอกลาเนื่อง จากเรื่องของนางเองก็เร่งด่วนไม่แพ้กัน

“ข้าจะรอเจ้าค่ะ” เด็กหญิงกล่าวจากนั้นคนทั้งสองก็แยกทางกัน ผู้หนึ่งเดินไปทางเหนือเพื่อเก็บหญ้าอีกคนเดินลงใต้เพื่อลงจากเขา

ตกเย็นของวันเด็กหญิงที่จัดการหาอาหารใส่กระเพาะน้อย ๆ ของตนก็เดินแบกตะกร้าสานที่มีหญ้าให้หมูกินโผล่พ้นปากตะกร้าเดินมาถึงประตูหน้าบ้านโดยที่คนในบ้านกำลังกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยและไม่มีใครรอเด็กหญิงคนนี้กันสักคน ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นความชาชินของฉินเซียวตัวน้อยไปนานแล้ว

เด็กหญิงทำได้เพียงนำหญ้าออกมาเพื่อที่จะสับให้หมูกินเพียงเท่านั้น มือน้อยทำงานไปด้วยก็คิดไปด้วยว่าหากหลุดพ้นไปจากที่นี่ได้แม้ว่าครอบครัวอันแท้จริงของตนจะมีความลำบากเธอก็ยินดีที่จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่แท้จริง

เนื่องจากที่ฉินเซียวคิดอย่างนี้ก็เป็นเพราะว่าสาเหตุที่แม่ของตนเป็นบ้าก็เป็นเพราะกล่าวโทษตัวเองที่เป็นแม่ไม่ดีทำให้ลูกต้องตาย จากความสะเทือนใจทั้งที่ความจริงแล้วเป็นเพราะผู้เป็นย่าได้กลั่นแกล้งใช้งานแม่ของเธอให้ทำงานหนักในระหว่างตั้งครรภ์

ทำให้เธอคลอดก่อนกำหนดซึ่งการคลอดในครั้งนั้นก็บังเอิญเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่หม่านซิงได้ไปขออาศัยอยู่ที่บ้านเดียวกัน ในโชคชะตาครั้งนั้นก็ได้นำพาการสลับลูกทำให้แม่ผู้น่าสงสารได้รับความกระทบกระเทือนใจตั้งแต่รู้ว่าลูกตัวน้อยที่อยู่ในท้องของตนตกตายทั้งที่ยังไม่ลืมตา

ฉินเซียวยิ่งคิดก็ยิ่งนึกชิงชังทั้งครอบครัวทางแม่ของบิดาและหม่านซิงผู้ที่เป็นสาเหตุในเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมด ‘รอก่อนเถอะเมื่อไหร่ที่ข้าได้หลุดพ้นจากที่นี่ใครทำร้ายมารดาข้า ข้าจะสนองคืนให้หมด’ เด็กหญิงที่มีร่างกายเพียงแปดหนาวคิดอย่างเดือดดาล