คำคืนที่ไม่เหมือนเดิม

ลมราตรีพัดกรรโชกผ่านป่าไผ่ เสียงใบไผ่เสียดสีกันราวกับเสียงคร่ำครวญจากวิญญาณเร้นลับ

ภายในเรือนเล็กกลางหมู่บ้าน ไป๋เสวี่ยหลานเด็กสาวนั่งเย็บเสื้อผ้าใต้แสงตะเกียงน้ำมัน แสงอุ่นส่องขับดวงหน้านวลที่ยังไร้เดียงสา ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยความฝันเรียบง่าย ใช้ชีวิตอยู่กับบิดาเงียบสงบไปวัน ๆ พรุ่งนี้เช้าทั้งสองจะออกเดินทางไปขายผ้าที่ถิ่นใหม่แล้ว ไป๋เสวี่ยหลานเย็บผ้าตัวนี้เสร็จก็จะเขานอน แต่คืนนี้ที่ควรจะสงบสุข กลับแปรเปลี่ยนเป็นฝันร้ายที่ยากลืมเลือน

"ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงของประตูไม้ที่ถูกถีบแตกดังสะท้านไปทั่วเรือน ก่อนที่เงาดำหลายสายจะทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

บิดาของไป๋เสวี่ยหลาน นามว่าไป๋อหมิงพ่อค้าเร่ที่ทุกทุกคนพูดถึง พุ่งออกมาขวางด้วยดวงตาเด็ดเดี่ยว เขาเพียงทันคว้าดาบเก่า ๆ ขึ้นมาในมือ

“หลานเอ๋อร์ถอยไปอยู่หลังข้า!”

เสียงเขาก้องดังก้องไปทั้งห้อง

เพลี้ยง! เพลี้ยง! เพลี้ยง!

เสียงดาบปะทะกับอาวุธของผู้บุกรุก เสียงโลหะเสียดสีกันจนเกิดประกายไฟในความมืด ไป๋เสวี่ยหลานตัวสั่นงันงกเมื่อเห็นโลหิตสาดกระเซ็นออกมาจากแขนของบิดา หัวใจของนางนั้นเต้นดววตาของนางก็เริ่มพร่ามัวเหมือนมีอะไรมาบังสายตาให้มันมัวลงไปเล็กน้อย

“ท่านพ่อ!”

นางกรีดร้อง เสียงนั้นแทบจะฉีกขาดหัวใจตนเอง เปลวไฟถูกสาดเข้ามาทางหน้าต่าง ไม้แห้งลุกพรึ่บติดเพียงพริบตา ควันหนาทึบพวยพุ่งขึ้นราวกับอสูรร้ายกำลังกลืนกินเรือนทั้งหลัง

ผู้บุกรุกหัวเราะเย็นเยียบ

"ตรางูขาวนั้นละอยู่ที่ใด หากเจ้าไม่อยากตายมอมมันมาเสีย"

เสียงก้องกังวานดังเข้าไปในโสนประสาท ทำให้ผู้ที่ได้ยินนั้นขนหัวลุก

ไป๋อหมิงสะบัดกระบี่ผลักศัตรูออกไป แต่โลหิตก็ทะลักออกจากปาก เขารู้ว่าตนไม่อาจมีชีวิตรอดไปได้ จึงตะโกนสุดแรง

“หลานเอ๋อร์! หนี! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ไป๋เสวี่ยหลานน้ำตานองหน้า ขาแข็งทื่อราวกับตรึงไว้ นางไม่อาจปล่อยให้บิดาเผชิญความตายเพียงลำพัง

แต่ร่างอันแข็งแรงของไป๋อหมิงกลับผลักบุตรสาวออกไปทางประตูที่ยังไม่ถูกไฟกลืนกิน

เสียงไฟลุกโหม กร๊อบกร๊อบ ดังประสานกับเสียงร้องโหยหวนของไป๋เสวี่ยหลาน นางล้มกลิ้งออกนอกเรือน ร่างกระแทกพื้นแข็งก่อนเงยหน้าขึ้นเห็น เงาบิดายืนตระหง่านท่ามกลางเพลิง พร้อมกระบี่ในมือ ปะทะกับกลุ่มคนชุดดำ

แล้วเปลวเพลิงก็กลืนกินภาพนั้น สายตาของนางก็พร่ามัวดังจึงต้องคิดว่าต้องหนีจากที่นี่ให้ได้ก่อน นางเหมือนมีอะไรมากลืนกินจนไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้

“ท่านพ่อ—!!”

เสียงกรีดร้องดังสะท้อนทั่วหุบเขา แต่ไร้ผู้ตอบกลับ ขณะน้ำตายังพรั่งพรู เด็กสาวเพียงผู้เดียวถูกทิ้งไว้ในความมืดมิดและความเงียบงัน เบื้องหลังคือซากเพลิงที่ลุกโชติช่วงไม่ต่างจากกำแพงนรก และเบื้องหน้าคือหนทางอันยาวไกลของ “ยุทธภพ” ที่นางนั้นไม่เคยคิดว่าจะต้องก้าวเข้าสู่ เมื่อนางวิ่งออกไปได้หลายก้าวก็เหมือนจะมีชาวบ้านที่พุ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ที่บ้านของนาง แต่พอมองมองดูชัดๆแล้วก็คือแทบทั้งหมู่บ้านถูกกลืนกินไปด้วยเพลิง เด็กน้อยไป๋เสวี่ยหลายเห็นท่านลุงผู้ที่เรียกท่านพ่อเข้าไปคุยตอนที่เกิดเพลิงไหม้ในตรอกเมื่อกลางวันนั้น พุ่งเข้าไปทางบ้านของนาง แต่นางไม่มีเวลาที่จะอยู่รอดูตรงนี้ได้เลย เพราะมีชาวบ้านวิ่งกันออกไป พวกนั้นต่างวิ่งมาทางนาง และนางก็ถูกพวกเขาชน มีชายชราผู้หนึ่งลากนางออกไปด้วย

"มาเถอะเด็กน้อยไปกันก่อน! ไปก่อน! ไปก่อน!อย่ามัวยืนรีรอเลยออกไปจากที่นี้ก่อน ไฟไหม้ใหญ่แล้ว ของในบ้านไม่ต้องเป็นห่วงแล้วรีบๆออกไปก่อน เอาชีวิตให้รอด"

ชายชรากล่าวขึ้นอย่างสั่นด้วยความที่เขาชรามากแล้วและเขาก็ตกใจมาก เด็กน้อยไม่มีโอกาสหันหลังอีกแล้วเขาต้องมุ่งหน้าไปข้างหน้าอย่างเดียว กลุ่มหมู่บ้านทุกคนต้องไปอยู่ที่ในป่าพวกเขาพากันยืนดูสถานการณ์อยู่ไม่นานผู้ใหญ่บ้านก็วิ่งมา

"อ้า ไม่ทันแล้วหมู่บ้านเรามอดไหม้ไปกันหมดแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร หรืออาจจะเป็นกลุ่มคนที่ตามล่าหาอะไรสักอย่าง ข้าได้ยินว่างูขาวอะไรทำนองนั้น แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรเมื่อตอนสายลุงหลี่ที่ถูกฆ่าตายก็น่าจะเป็นเรื่องนี้"

ผู้ใหญ่บ้านกล่าวขึ้นทำให้หัวใจของไป๋เสวี่ยหลานเต้นแรง งูขาวที่ว่าไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งของที่นางพึ่งได้รับมาหรอกหรือ แต่ที่มันน่าแปลกก็คือผู้เป็นพ่อเพิ่งมอบสร้อยให้นางเมื่อตอนเช้านี้เอง ตกค่ำมาก็เกิดเรื่องเสียแล้ว หรือว่าพ่อรู้ตัวแล้วว่าจะมีคนมาตามหาของสิ่งนี้ จึงรีบมอบให้นางและต่อสู้กับคนพวกนั้น

"มีคนมา!มีคนมา!รีบหลบเร็ว"

เสียงผู้ใหญ่บ้านกล่าวขึ้นอย่างเสียงต่ำเพื่อที่จะให้ทุกคนได้ยินแต่ไม่ให้ผู้ที่วิ่งมานั้นได้ยิน

"ค้นให้ทั่วผู้ใดที่ซ่อนตรางูขาวไว้จัดการแล้วนำตรานั้นมา"

เสียงนั้นดังขึ้น ไป๋เสวี่ยหลานหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นางอยู่ในเงาต้นกล้วยพอดี นางต้องหนีให้ได้ ถ้าถูกค้นตัวต้องพบแน่ๆแต่ถ้าจะให้นางทิ้งไป มันก็คือของชิ้นเดียวที่ผู้เป็นแม่ของนาง ส่งต่อให้ แต่ว่ามันกำลังจะนำภัยมาสู่ตัวของนางแล้ว แต่นางก็ต้องรักษามันไว้เพราะมันอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นางรอดชีวิต ที่ท่านพ่อบอกไว้ นางจึงคิดว่าทำไมนะสร้อยเส้นนี้อยู่กับผู้เป็นพ่อของนางมาได้ตั้งหลายปีไม่มีปัญหา แต่พอมาอยู่กับนางแค่วันเดียวก็เกิดเรื่องเสียแล้ว กลุ่มคนชุดดำกลุ่มนั้นไม่ใช่กลุ่มเดียวที่อยู่ในบ้านของนาง แต่น่าจะเป็นพวกเดียวกันเนื่องจากว่าใช้ชุดอำพรางเหมือนกัน พวกมันพยายามค้นตัวทุกๆคน คนไหนที่ขัดขืนมันก็ฆ่าทันที ทำให้ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเงียบไปหมด แต่อยู่ๆก็เหมือนมีบุรุษผู้หนึ่งวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเขาเหมือนไม่ใช่คนเพราะเขาวิ่งได้เร็วมากกลุ่มบุรุษพวกนั้นที่ใส่ชุดดำเห็นจึงคิดว่าคนผู้นั้นมีตางูขาวอะไรนั่นจึงพุ่งตามออกไปทันที และมีบุรุษที่เป็นชาวบ้านกลุ่มใหญ่วิ่งตามไปด้วย

"หนีเร็วทุกคนรีบไปจากที่นี่ ใครหนีไปทางไหนได้ก็รีบไปเลยกลุ่มคนเหล่านั้นน่าจะด้านพวกนั้นไว้ได้ไม่นานให้พวกเรารีบหนีไป"

เสียงสตรีผู้หนึ่งกล่าวขึ้น นางทั้งร้องไห้ที้งกล่าวออกไปก่อนที่ทุกคนจะต่างคนต่างวิ่ง เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น เด็กน้อยก็ออกวิ่งจนสุดกำลัง วิ่งต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ผู้เป็นพ่อยอมให้นางหนีออกมาได้แล้ว ถ้าหากว่านางถูกจับทีหลังก็เท่ากับผู้เป็นพ่อของนางได้ตายฟรี เมื่อคิดถึงคำว่าตายก็ทำให้นางนั้นหัวใจแทบสลายนางวิ่งไปก็ร้องไห้ไป และนางก็สะดุดล้มลงไป นางนอนอยู่กับที่ไม่รู้ว่านานเท่าใด มือคลำดูที่เอวก็พบกับสร้อยงูขาวที่เย็นยะเยือก ความหนาวนี้พุ่งมาสู่หัวใจทันที