ตอนที่ 48

ทางด้านหลี่เจียวที่อาศัยอยู่ตำหนักกุ้ยเฟย ทันทีที่ทราบข่าวเรื่อง จัดงานอภิเษกขององค์หญิงเก้า แม้จะรู้สึกไม่ยินยอมอยู่บ้าง แน่นอนว่านางไม่รู้ความลับระหว่างเซ่าสวีเฮ่าและเซ่าหรง นางเพียงรู้สึกไม่ยินยอม เหตุใดทั้งสองคนถึงได้ลงเอยกันได้ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

“คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ ทำไมช่วงนี้ถึงชอบทำหน้าบึ้ง” ระหว่างที่อยู่ในห้อง ฉินซินก็เอ่ยถามเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

“ได้ข่าวองค์ชายแปดบ้างหรือไม่” หลี่เจียวไม่ตอบคำถาม ทว่ากลับถามข่าวคราวของเซ่าหมิงหยวนแทน นางอยากจะถามเขาสักหน่อย ว่าเหตุใดถึงลงเอยเช่นนี้ไปได้

“ไม่คิดว่าพระชายาจะคิดถึงข้าเพียงนี้” เซ่าหมิงหยวนเดินเข้ามาในห้องช้า ๆ “ออกไป” พร้อมทั้งสั่งนางกำนัลด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นางกำนัลในห้องออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉินซินซึ่งเป็นสาวใช้คนสนิทเพียงคนเดียว นางหันหน้าไปมองหลี่เจียว แต่เห็นคุณหนูของนางพยักหน้า จึงถอยหลังยืนขึ้นแล้วยอบกายเดินจากไป

“เหตุใดท่านชอบเข้ามาเงียบ ๆ” หลี่เจียวรู้สึกไม่พอใจเขาอยู่    นางจึงไม่ใช้ภาษาทางการกับเขา แต่นั่นทำให้เซ่าหมิงหยวนรู้สึกพอใจยิ่งนัก

“หากไม่เข้ามาเงียบ ๆ ก็คงไม่รู้ว่าพระชายาคิดถึงข้าอยู่” คนหน้าหนาตอบอย่างหน้าไม่อาย

“เหตุใดฮ่องเต้ถึงกำหนดวันอภิเษกให้องค์หญิงเก้าเร็วถึงเพียงนี้ล่ะเพคะ” หลี่เจียวรู้ว่าถึงทู่ซี้ถามไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงเปลี่ยนเรื่องถามในสิ่งที่คาใจนางยังจะดีเสียกว่า

“จิตใจกษัตริย์ยากแท้หยั่งถึง อาจเพราะทรงเป็นห่วงหรงหรง     เห็นว่าช่วงนี้นางขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ฮองเฮาอยากให้นางอภิเษกกับ     รัชทายาทแดนใต้ ดีที่เสด็จพ่อมีราชโองการลงมา จึงไม่สามารถทำอะไรได้อีก” เซ่าหมิงหยวนรู้ว่าไม่สามารถเลี่ยงตอบคำถามนางได้ จึงยกเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง

“นั่นสิเพคะถึงเรียกว่าแปลก รู้ทั้งรู้ว่ามีราชโองการออกมาแล้ว    ถึงอย่างไรก็ต้องได้อภิเษกแน่ แต่เหตุใดถึงได้ฉุกละหุกเพียงนี้ เดิมทีหม่อมฉันคิดว่าพวกเขาต้องอภิเษกหลังพวกเราเสียอีก” หลี่เจียวขมวดคิ้วคิดตาม ไม่ได้สังเกตว่าใครอีกคนเดินมาประชิดตัวนางแล้ว

“พระชายาใจร้อนอยากอภิเษกให้กับข้าเพียงนี้เชียวหรือ” เสียงกระซิบดังแผ่วเบาข้างหู อีกฝ่ายสูดดมความหอมจนฉ่ำปอด แต่กระนั้นก็รู้สึกว่ายังไม่พอ อยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงนางให้หายคิดถึง แต่ก็ไม่อยากทำให้นางถูกนินทาว่าปล่อยตัวปล่อยใจจนต้องเสียเกียรติ

“อย่ารุ่มร่าม” หลี่เจียวเอี้ยวตัวหลบ รู้สึกขนลุกเกรียว

“หรือว่าข้าจะไปขอเสด็จพ่อ ให้จัดงานอภิเษกพร้อมกันเลย ข้ารู้สึกรอให้ถึงเดือนแปดไม่ไหวแล้ว” เซ่าหมิงหยวนคว้าเอวบางลงมานั่งที่ตัก จากนั้นก็โอบกอดนางเอาไว้ ใช้คางเกยที่ศีรษะพร้อมพูดจาออดอ้อน

“งานใหญ่ยังรอให้พระองค์จัดการ รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อน หม่อมฉันไม่รีบเพคะ” หลี่เจียวย่นคอลง เนื่องจากรู้สึกว่าคางสากจะเลื่อนมาที่ซอกคอของนางแล้ว

“อือ” กลิ่นหอมของสตรียั่วยวนเพียงนี้ มีหรือที่จะทนทานได้ไหว

หลี่เจียวปล่อยให้เขาแทะโลม ไม่ได้โต้แย้งอันใด แต่หากรู้สึกว่ามันมากเกินไป นางก็จะหยุดแล้วมองตาขวาง เขาก็จะหยุดการกระทำนั้นไปเอง

“เจียวเจียว เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าต้องใช้ความอดทนมากเพียงใด” เซ่าหมิงหยวนกัดฟันพูด อยู่ต่อหน้านางสองต่อสอง เขาไม่สามารถระงับอารมณ์ดิบเถื่อนได้จริง ๆ

นางไม่รู้จะตอบเช่นไรดี ผู้ใดใช้ให้เขาหื่นกามเช่นนี้เล่า

“อยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง คุ้นชินบ้างแล้วหรือไม่” เมื่อแทะโลมจนพอใจแล้ว ก็ชวนนางพูดคุยให้หายคิดถึง แม้ว่าตัวเขาจะอยู่ในวัง ทว่ากลับต้องซ่อนตัวอยู่แต่ในตำหนัก ไม่สามารถปรากฏตัวให้ผู้คนพบเห็นได้

อยากจะตบตาชินอ๋อง ให้เข้าใจว่าตนเองอยู่ในค่ายทหาร เตรียมความพร้อมรอรับมือ ให้เขาออกไปจัดเตรียมนำทัพอย่างวางใจ จะได้ไม่ระแวดระวังว่าตนจะมาจัดการเรื่องในเมืองหลวง

สำหรับเรื่องกองทัพ เซ่าหมิงหยวนไม่ห่วง เนื่องจากมีท่านตาคอยคุ้มกันเป็นทัพหน้ารับมือ แล้วให้เขามาจัดการเรื่องราวในวังหลวง ในเมื่อรู้ความเคลื่อนไหวล่วงหน้า เหตุใดจะไม่ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เล่า เกรงว่าชินอ๋องจะไม่มีโอกาสแม้แต่ยึดหางโจวเป็นที่ตั้ง กองทัพของท่านตาก็คงโจมตีจนแตกพ่ายไปเสียก่อน

จัดการเรื่องงานอภิเษกของเซ่าสวีเฮ่ากับเซ่าหรงเสร็จ เขาก็จะเป็นคนห้อม้าไปแจ้งข่าวเรื่องบุตรทั้งสองของชินอ๋องร่วมหอกันด้วยตนเอง ถึงเวลานั้นจะรอดูชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่กระอักเลือดด้วยความเจ็บปวด ที่สุดท้ายแล้วทุกอย่างที่เขาเฝ้าเพียรพยายามทำเพื่อครอบครัวนั้นได้สูญเปล่า

หากจะโทษก็คงต้องโทษที่ผู้ใหญ่สองคนหลงมัวเมาในกาม ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี เขาเชื่อว่าหากชินอ๋องทูลขอกับเสด็จพ่อไปตามตรง เรื่องซุยฮองเฮา เรื่องคงไม่ออกมาบิดเบี้ยวเช่นนี้ หากพวกเขาไม่ลักลอบมีสัมพันธ์กันครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งพลาดมีบุตรด้วยกันถึงสองคน

ถ้าจะพูดให้ถูกมันคือความตั้งใจ เสด็จอาดูแคลนว่าเสด็จพ่อฮ่องเต้ไร้ความสามารถ ลุ่มหลงในสตรี แต่ความจริงแล้ว กษัตริย์ไม่สามารถมอบความรักแด่ผู้ใดผู้หนึ่งอย่างโจ่งแจ้งได้ เขาทราบถึงความกล้ำกลืนข้อนี้ดี

“สบายมากเพคะ เสด็จแม่เอาใจใส่หม่อมฉันเป็นอย่างดี” ดีกว่าคนในครอบครัวเสียอีก แต่ประโยคนี้นางจะพูดให้เขาฟังได้เช่นไร หากถูกตีความว่านางพูดเพื่อเอาใจให้เขาโปรดปราน แล้วนางจะทำเช่นไร

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว รอให้งานมงคลของหรงหรงจบลง ข้าต้องไปทำภารกิจสำคัญ เจ้ารอข้ากลับมานะ” แม้ว่าจะวางแผนรัดกุมเพียงใด ทว่าเขาก็ไม่รู้สึกวางใจ เพราะถึงอย่างไรฮองเฮาก็ย่อมวางคนเอาไว้ตามตำหนักต่าง ๆ

“พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันจะดูแลตัวเองอย่างดี   รอท่านกลับมา”

เซ่าหมิงหยวนไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้อีก เมื่อเห็นริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็โน้มหน้าเข้ามาครอบครอง ดูดดึงความหวานจากโพรงปาก ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดไปมา คล้ายกำลังหยอกเย้ากันอยู่ เสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นรัวเร็วแข่งกัน

หลี่เจียวรู้สึกตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าเขาจะบุ่มบ่ามทำเรื่องเช่นนี้ อย่างมากก็แค่หอม ทว่าลิ้นสากเข้ามาดูดดึงความหวานจากโพรงปากของนางครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้รู้สึกชา ไม่รับรู้อะไรอีก นางปล่อยให้คนหื่นกามทำตามอำเภอใจ

เขากินจนพอแล้วก็หยุดลง แต่เสียงหายใจหอบถี่ยังคงดังอยู่      เซ่าหมิงหยวนอยากจะจับนางกดลงที่เตียง เพื่อระบายความอัดอั้น ซึ่งตอนนี้มันพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ นางช่างหวานล้ำจนห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่ แต่จำเป็นต้องหยุดลง เมื่อได้ยินเสียงข้างนอก ดูเหมือนว่ามารดาจะให้เวลาเขาแทะโลมเพียงเท่านี้

เซ่าหมิงหยวนเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ประสาทสัมผัสจึงค่อนข้างดี อีกกระทั่งแยกจังหวะการเดินของคนที่สนิทออกว่าเป็นผู้ใด

หลี่เจียวมุดหน้าอยู่ในอก นางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง นึกอยากเอาหัวโขกกำแพงที่เป็นสตรีใจง่าย ยอมให้บุรุษฉวยโอกาส หากผู้ใดล่วงรู้เข้านางไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดแล้ว

“เจียวเจียวลุกขึ้นเถิด เสด็จแม่กำลังมาทางนี้” เสียงกระซิบข้างหู ทำเอาหลี่เจียวฟาดกำปั้นไปที่อกแกร่ง จากนั้นก็ได้สติลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทาง

“เพราะท่านคนเดียว ต่อไปนี้ห้ามเข้ามาในห้องข้าโดยพลการอีก” หลี่เจียวรีบสาวเท้าออกไป ไม่ยอมให้เสวียนกุ้ยเฟยมาเห็นฉากน่าอายนี้เป็นอันขาด ทิ้งให้คนหน้าไม่อายจัดการกับอารมณ์ตัวเอง เพราะหากเดินออกไปตอนนี้ เสด็จแม่ต้องรู้แน่ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่