ตอนที่23 พิซซ่า

  ยีสต์ น้ำมันมะกอก ชีส ซอสมะเขือเทศ อย่างอื่นนางมีบดแล้ว แป้งสาลี น้ำตาล เกลือ สิ่งที่ใช้ตวงปริมาณ นางขอมาจากกล่องโบราณ และอาศัยว่าเคยทำงาน อยู่ร้านพิซซ่ามาก่อน ความรู้ความชำนาญจึงติดตัวมา

  “พวกเจ้าผสมและนวดให้เข้ากัน” นางเอ่ยบอกลี่อินและเจียวจู พอเข้ากันดีแล้วก็นำไปใส่ถังและใช้ฝาปิดเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ซิ่วอิงผสมแป้งให้ลี่อินและเจียวจูนวดต่อไป เพราะในจวนมีคนเยอะ ต้องทำเผื่อทุกคน

  เมื่อพักแป้งที่นวดให้พองตัว ซิ่วอิงก็มาเตรียมของที่ใส่ในหน้าพิซซ่า นางให้ป้าหวังพาเด็กสาวบางส่วน ช่วยกันสับหมูแล้วนำทำให้สุก ซิ่วอิงให้ทุกคนช่วยกันหั่นผัก หอมใหญ่ พริกหวาน เห็ด มะเขือเทศ ชีสหั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋า ของบางอย่างนางต้องไปขอในกล่องโบราณ  

  แต่ว่าถาดรองพิซซ่า นางจะใช้อะไรได้นะจานพวกนี้ทนความร้อนไม่ได้ต้องแตกเป็นแน่ ก่อนนางจะนึกถึงถาดพิซซ่า ให้มาอยู่ในกล่องโบราณ ไม่ใช่ว่านางนึกแล้วทุกอย่างจะมาปรากฎ นางก็แค่ต้องลองดู แต่ว่าได้ผลมีถาดรองพิซ่ามาอยู่ในนั้นจริง ๆ ขอบคุณนะเจ้าคะ นางเอ่ยออกไปในใจ

  แต่พอมีถาด นางก็ยังขาดช้อนตักพิซซ่าด้ามยาว ที่มีไว้สำหรับ นำพิซซ่าเข้าไปในอบ และเป็ดย่างก็ต้องใช้เช่นเดียวกัน นางจึงขอกล่องโบราณมาอีกครั้ง คราวนี้ครบจบสมบูรณ์ ทุกคนจะได้กินของอร่อยแล้ว

  ซิ่วอิงเดินไปดูเตาอบว่าร้อนมากน้อยเพียงใด ก่อนจะให้อู่ถงลดไฟ ด้วยการทำถ่านบางส่วนลงไว้ชั้นใต้ล่าง ก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องครัว แล้วหยิบก้อนแป้งที่นวดไว้มาแบ่ง แล้วกดคลึงให้เป็นวงกลม จากนั้นวางลงในถาดพิซซ่า แล้วทาซอสมะเขือเทศ ใส่หมูสับ หอมใหญ่ พริกหวาน เห็ด มะเขือเทศสดชิ้นบาง ๆ ผงพริกไทย แล้วก็ชีส ก่อนจะนำเข้าเตาอบ

  กลิ่นหอมของพิซซ่าหอมตลบอบอวล ทำเอาทุกคนพากัน มายืนห้อมล้อมรอบ ๆ เตาอบ เมื่อซิ่วอิงเปิดเตาและยกสองถาดแรกออกมา นางก็ใส่ถาดใหม่เข้าไปอีกครั้ง จากนั้นนางก็ตัดแจกทุกคน 

  “เจ้าทำอะไรกลิ่นหอมไปถึงหน้าจวน?” เฉินเจ๋อหยวนที่เดินมาพร้อม หลานชายอีกสามคน ซิ่วอิงกลอกตามองบน ตามกลิ่นมาหรือ 

  “อันนี้เรียกว่าพิซซ่าเจ้าค่ะ ท่านปู่ลองชิมดู” ซิ่วอิงคีบชิ้นพิซซ่าใส่จานใบเล็กส่งให้เขา แล้วก็ส่งให้เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่ง จากนั้นก็ตัดแบ่งให้คนอื่น ๆ 

  “ซิ่วอิง อาหารนี่เรียกว่าพิซซ่าอย่างนั้นรึ อร่อย ๆ ข้าชอบ” ซิ่วอิงคิดในใจมีอะไรที่ท่านปู่ไม่ชอบบ้าง สองถาดแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว นางจึงให้อู่ถง เปิดเตาแล้วนำอีกสองถาดออกมา แล้วใส่อันใหม่อีกสองถาดเข้าไปแล้วปิดฝา

   ซิ่วอิงตัดแจกคนละชิ้นไปก่อน เพราะยามนี้เตาพิซซ่ามีเพียงแค่หนึ่งเตาจึงต้องรอ เมื่อช่างสร้างเตาอบเพิ่ม ต่อไปก็ไม่ต้องรอแล้ว

  “อันนี้ทำขายที่โรงเตี๊ยมด้วยหรือไม่?”

  “ไม่เจ้าค่ะ อันนี้เป็นอาหารที่ง่ายสะดวกและรวดเร็ว ข้าจะหาร้านติดถนน แล้วทำขายเจ้าค่ะ”

  “ข้าหุ้นด้วย!” สี่บุรุษเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทำเอาซิ่วอิงหัวเราะออกมา 

  “ได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ มีอาหารมากมายที่ข้าอยากจะทำ แต่ว่าต้องค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป รอให้อาหารที่โรงเตี๊ยมอยู่ตัว แล้วเราค่อยขยับขยายทำอย่างอื่นกันเจ้าค่ะ”

  “เจ้าพูดได้ดี และมีเหตุผล หากรีบร้อนอาจจะพังไม่เป็นท่า” ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย 

  “ข้ามีข่าวดีจะบอก มีคนแห่มาจองโต๊ะกันมากมาย แต่ว่าโรงเตี๊ยมเรามีห้าสิบโต๊ะ จะทำอย่างไรดี?” ซิ่วอิงได้ยินก็ครุ่นคิด 

  “เราต้องดูว่าคนจองเวลาเท่าใดเจ้าค่ะ คนกินอาหารส่วนใหญ่ ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วยาม รวมเวลาที่รออาหารด้วย เพราะฉะนั้นเราต้องกะเวลาคราวเผื่อเอาไว้ด้วยเจ้าค่ะ”

  “เจ้าไปหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ มาให้ข้าหน่อย พู่กันและแป้นหมึกด้วย” ซิ่วอิงหันไปสั่งเด็กน้อยคนหนึ่ง เมื่อเขาวิ่งมาพร้อมของที่นางสั่ง นางวางกระดาษบนโต๊ะ ลี่อินรีบเข้ามาฝนหมึกให้ ซิ่วอิงจึงตีเส้นแบ่งเป็นช่อง ๆ

  “ท่านปู่ดูนะเจ้าคะ ช่องแรกหมายเลขหนึ่ง เป็นชื่อคนที่มาจอง ช่องถัดไปเป็นเวลาที่จอง หากทางโรงเตี๊ยม เปิดขายเริ่มที่หกโมงเช้า เราก็กะเวลา โต๊ะละสองชั่วโมง แบบนี้เจ้าค่ะ”

  “แล้วถ้าหากคนมาจองในช่วงเวลาที่ไม่ได้ระบุ ก็นั่งได้แค่ครึ่งชั่วยามเองนะสิ (ครึ่งชั่วยาม1ชั่วโมง) ”

  “เราก็ให้จองเฉพาะเวลา ที่เรากำหนดเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นจะวุ่นวายมากเจ้าค่ะ เราต้องจัดสรรเวลา ให้พนักงานเก็บโต๊ะและจัดโต๊ะรอลูกค้าคนใหม่ ที่สำคัญหากลูกค้าจองเต็มแล้ว อย่ารับเพิ่มเด็ดขาด ปัดไปเป็นเวลาถัดไปเลย หากลูกค้ายอมรับเวลาได้ก็รับจองเจ้าค่ะ หากว่าลูกค้าต้องการเวลานั้นจริง ๆ ก็ต้องเป็นวันอื่นแล้วเจ้าค่ะ”

  เฉินเจ๋อหยวนมองวิธีที่นางอธิบาย ก็พยักหน้าเข้าใจ วิธีนี้ดีจริง ๆ ป้องกันความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น

  “แล้วทางโรงเตี๊ยมต้องราคาให้ชัดเจนเจ้าค่ะ จะได้ไม่มีปัญหา คนคิดเงินต้องคล่องและรวดเร็ว และจะผิดพลาดไม่ได้ การตั้งราคาจึงต้องต้องตั้งให้ง่าย ต่อการคิดเงินด้วยเจ้าค่ะ” แต่แล้วลู่เฉิงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

  “นายท่านขอรับ นายอำเภอและท่านเจ้าเมือง ส่งคนมาจองโต๊ะชั้นพิเศษ แต่ว่าเวลาที่จองเต็มหมดแล้ว ทำอย่างไรดีขอรับ?”

  “เจ้าเอาสมุดจองมาดูสิ” เฉินเจ๋อหยวนเห็นรายชื่อที่ติดกันเป็นพรึดก็ตกใจ เว้นคนละครึ่งชั่วยาม เป็นเช่นนี้ต้องเกิดเหตุวุ่นวายแน่ เขายื่นสมุดมาให้ซิ่วอิง ด้วยสีหน้าเป็นกังวล พอนางเปิดดู ก็จะถอนใจออกมา

  “ปิดรับจองไปก่อนเจ้าค่ะ”

  “แล้วนายอำเภอกับท่านเจ้าเมือง จะทำอย่างไรขอรับ?”

  “ท่านลุงท่านรับจองแน่นขนาดนี้ วันแรกท่านรับไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ ท่านรับลูกค้าติด ๆ กันเช่นนี้ ไม่เผื่อเวลาให้ลูกค้าได้นั่ง หรือพนักงานได้มีเวลาหายใจ เลยหรือเจ้าค่ะ?” ลู่เฉิงมองหน้านางอย่างไม่เข้าใจ 

  “ท่านลุง ลูกค้าท่านหนึ่งใช้เวลาครึ่งชั่วยาม หรืออาจจะมากกว่า เพราะบางคนมาทั้งครอบครัว ท่านไม่ให้เวลาพนักงานเก็บโต๊ะ และเตรียมจัดโต๊ะ ให้ลูกค้าท่านใหม่เลยหรือเจ้าคะ?” ลู่เฉิงพอได้คำอธิบาย ก็หน้าซีดเผือด แย่แล้วเขาลืมคิดถึงตรงนี้ไปเลย แล้วจะทำอย่างไรละทีนี้

  “นายท่าน ข้าผิดไปแล้ว ทำอย่างไรดีขอรับ?” ลู่เฉิงรีบคุกเข่าลงทันที ที่เขาไม่คิดถึงจุดนี้ก็เพราะ ไม่เคยมีคนมาจองมากมาย ขนาดนี้มาก่อน เฉินเจ๋อหยวนหันไปมองซิ่วอิง เวลานี้ คงต้องพึ่งนางแล้ว

  “แล้วท่านรับลูกค้าเยอะมากในวันเดียว พนักงานของท่าน มีความพร้อมมากน้อยเพียงใด เฮ้อ! แค่คิดข้าเหนื่อยแทนแล้วเจ้าค่ะ”

  “แล้วเจ้าคิดว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง? อีกทั้งนานอำเภอและท่านเจ้าเมือง หากไม่มีที่นั่ง ต้องเกิดปัญหาแน่” เฉินเจ๋อหยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากังวล ซิ่วอิงถอนใจออกมาอย่างหนักใจเช่นกัน 

  “พี่อู่ถงเอาพิซซ่าออกจากเตา แล้วเอาถาดใหม่ใส่เข้าไปเจ้าค่ะ แล้วเจ้าไปเอากระดาษมาให้ข้าอีกเอามาหลาย ๆ แผ่น” นางเอ่ยบอกอู่ถงแล้วหันไปสั่งเด็กคนเดิม ให้ไปเอากระดาษ

  ซิ่วนั่งคัดลอกรายชื่อลูกค้าใหม่ ตามที่นางขีดเส้นตีตาราง มีโต๊รองรับห้าสิบโต๊ะ โต๊ะหนึ่งนั่งได้หกคน นางต้องเผื่อเอาไว้ด้วย เพราะบางคนอาจมาทั้งครอบครัวและมีหลายคน

  “ท่านลุงลู่เวลารับจอง ท่านต้องถามลูกค้าด้วยเจ้าค่ะ ว่ามากันกี่คน” พอนางเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่า ลืมถามไปจริง ๆ เพราะมัวแต่ตื่นเต้น เฉินเจ๋อหยวนถอนใจออกมา นึกเห็นใจซิ่วอิง ที่ต้องมาแก้ปัญหาให้เช่นนี้ แทนที่นางจะให้ความใส่ใจกับการทำอาหารเพียงอย่างเดียว

  “ท่านลุงลู่ส่งคนไปแจ้ง ทางนายอำเภอและท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ ว่าทางโรงเตี๊ยมจัดโต๊ะพิเศษให้ก่อนหนึ่งวัน ในวันพรุ่งนี้เวลาเที่ยงตรง และข้าจะเป็นคนทำอาหารให้กินเองเจ้าค่ะ หากเขาถามก็บอกว่า ลูกค้าจองมามากมาย ทางเรากลัวจะบริการไม่ทั่วถึง จึงให้มาก่อนหนึ่งวันเจ้าค่ะ”

  “ส่วนรายชื่อที่ข้าคัดแยกออกมาต่างหากนี้ ให้คนไปแจ้งว่า ทางโรงเตี๊ยมต้องขออภัย ที่ต้องขอเลื่อนเป็นอีกวันถัดไป แต่ในเมื่อเกิดข้อผิดพลาด ทางโรงเตี๊ยมจึงขอโทษด้วยการ ห่อเป็ดให้นำกลับบ้านหนึ่งชุด หากลูกค้าต้องการ จะยกเลิกให้แจ้งได้ทันที”

  “และพนักงานยกอาหารมีกี่คนหรือเจ้าคะ?

  “เอ่อ…พนักงาน10คน พ่อครัว5คน”

  “เราอย่าเพิ่งรับจอง เอาแค่นี้ไปก่อนเจ้าค่ะ ตอนแรกข้าว่าจะไม่ยุ่งในส่วนนี้ แต่ว่าข้าไม่ยุ่งไม่ได้ ท่านปู่มีความคิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ?”

  “เจ้าเข้ามาจัดการเลย ข้าอนุญาต หรือเจ้าจะคิดแย้ง” ชายชราหันมาถามลู่เฉิง ซึ่งเขาก็ส่ายหัวยอมรับความผิด เขารู้ว่าทำพลาดไปมากจริง ๆ เมื่อก่อนมีคนมากิน แต่ไม่ได้มาทีเดียวมากมายแบบนี้ เขาเลยตั้งตัวไม่ทัน ทางด้านเฉินเจ๋อหยวนไม่อยากเชื่อเลยว่า ผู้ใหญ่เช่นพวกเขาต้องมา อาศัยความสามารถของเด็กน้อยผู้หนึ่งเช่นนี้ แต่ในความรู้สึกของเขา เขาไม่เคยคิดว่านางเป็นเด็ก เขาเชื่อมาโดยตลอดว่านาง คือเทพมาจุติในร่างของนาง