LOGINShare
17
Last Updated:
2025-12-08 19:49:20ไป๋เหม่ยหลานทำหน้าที่ภรรยาของนางตามสังคมปฏิบัติ สามคล้อยตาม สี่คุณธรรม[1] หลังแต่งงานมาอยู่กับสามีในจวนอ๋องได้ร่วมเดือนแล้ว
สตรีพึงมีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน สะอาดสะอ้าน การบ้านการเรือนไม่ขาดตกบกพร่อง ต้องเชื่อฟังบิดา แต่งงานแล้วต้องเชื่อฟังสามี ต้องเชื่อฟังบุตรชายหากสามีได้เสียชีวิตไปแล้ว นางได้รับการสั่งสอนเป็นอย่างดีจากบิดาแต่เล็กจนโตเป็นสาวสะพรั่ง ในยุคที่บ้านเมืองได้รับอิทธิพลคำสอนขงจื่อ
ใช่ว่านางเห็นด้วยนัก หากด้วยอุปนิสัยนางไม่ใช่ผู้ชอบถกเถียงกับใคร นางสุขุมเยือกเย็น นั่นเป็นเพราะไม่มีเหตุใดให้ขัดใจนาง นางเชื่อฟังบิดา เพราะบิดามีบุตรสาวคนเดียวจึงตามใจนางไปเสียทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจนาง
ในเรื่องความดื้อรั้นเอาแต่ใจนาน ๆ ครั้ง นางมักเก็บเอาไว้ภายในใจเสียมากกว่า ถ้าหากว่านางไม่อยากทำเรื่องใด บิดาเป็นผู้รู้ดีที่สุดว่านางมักแกล้งลืม...
ตั้งแต่มาอยู่จวนเฉียนฟานอ๋อง นางยังไม่ได้ลืมอะไร เรื่องข้าวปลาอาหารในโรงครัว นางจัดสำรับอาหารให้เจ้าของจวนเรียบร้อยดี เสื้อผ้าอาภรณ์ของเขาเป็นสีนิลเสียส่วนใหญ่ นางตระเตรียมแล้วใส่ไว้ในตู้ไม้
ยามเซินนี้นางมองเห็นสามีหายไปพร้อมไอหยิน เป็นไปได้ว่าเขาอาจไปจัดการธุระของเขาในสถานที่อันห่างไกล
ไป่เหม่ยหลานสวมชุดสีนิลปักทอด้วยลวดลายสวยงาม เสื้อผ้าทั้งหมดของนางล้วนมาจากช่างฝีมือดีและเป็นผ้าแพรต่วน ทั้งเครื่องประดับทองคำสมบัติล้ำค่า สามีเป็นผู้จัดหามา
บ่าวรับใช้สตรีเข้ามาให้ความช่วยเหลือนาง พระชายาหนึ่งเดียวของเฉียนฟานอ๋อง ในการผัดหน้าแต่งตัวทุกเช้า เม็ดแร่บดเป็นผงทำให้ใบหน้าสว่างและสวยงาม ผงสีดำผสมน้ำเพื่อวาดคิ้ว เม้มริมฝีปากด้วยกระดาษชาด บ่าวรับใช้ลี่มี่ ซูเจิน รวบผมไว้ข้างหลังแบบหลวม ๆ มัดรวมเป็นช่อเดียวกัน[2] มวยผมปักด้วยปิ่นหยกมีพู่ห้อยสวยงาม
ไป๋เหม่ยหลานนั่งพักอยู่ในห้องนอนที่เปิดประตูหน้าต่างอ้ากว้าง หลังบ่าวรับใช้ออกไปหมด นางสบโอกาสพบนกนางนวล โผปีกบินลงเหยียบยืนบนสันหน้าต่าง
“อี้เจ๋อ... เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” ใบหน้าสวยหวานท่าทางดีใจ โดยปกติแล้วเทพปักษาจะใช้เวลาเดินทางข้ามภพภูมิร่วมหลายเดือน น่าแปลกนัก คราวนี้เขารีบกลับมาจากเทวโลก
“ตกลงว่าท่านอาจารย์ยินเฟิงไปทำอะไรมา เจ้าเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียด เรื่องราวเป็นไปเป็นมายังไง?” นางคะยั้นคะยอนกนางนวล ทำตาใสแป๋ว ส่ายคอไปมาก้มหน้าลงมองสันหน้าต่างไม้
“ทำไมท่านอาจารย์ถึงได้กลายเป็นปีศาจ นิสัยของท่านเปลี่ยนไปราวกับว่าเป็นคนละคน ท่านดุร้ายเกรี้ยวกราด มักมากในกามารมณ์”
“...”
“นี่อะไร... ท่านอาจารย์ผูกข้อเท้าเจ้าหรือ?” นางก้มลงมองเชือกสีนิลสนิทบนข้อเท้าของนกนางนวล มองผิวเผินอาจมองเห็นเป็นโซ่อันเล็ก ๆ ไว้สำหรับฝึกนกให้เชื่อง ผู้คนที่พบนกตัวนี้ย่อมรู้ว่าเป็นนกนางนวลของนาง คงคิดว่าเป็นฝีมือนางแน่
“วงเวทปีศาจ ใช้สำหรับปิดวาจา เทพปักษายามนี้พูดสิ่งใดไม่ได้...” ปลายเสียงเย้ยหยันตามด้วยเสียงหัวเราะ “ฮ่า ๆ ได้เป็นนกสมใจเจ้าแล้วยังไง อี้เจ๋อ”
‘สามีข้า ไยร้ายกาจนักนะ!’
ไป๋เหม่ยหลานมิได้เอ่ยออกไป นางกวาดสายตามองชายแปลกหน้าแต่หัวจรดเท้า แลเห็นว่าสวมอาภรณ์มีราคาถักทอด้วยด้ายสีขาวสลับทองอย่างผู้ดีมีสกุล คาดว่ามิใช่มนุษย์เมื่อเขี้ยวคมตรงมุมปากนั้นยาวพ้นออกมา แลดูเป็นเขี้ยวพิษที่แหลมคมยิ่งกว่าเขี้ยวของท่านอาจารย์ยินเฟิงในร่างมนุษย์ กระทั่งนัยน์ตาสีชาด เขายืนอยู่ในห้องนอนกว้างขวาง มองนางด้วยสายตาเหยียดหยัน
“แม่นางไป๋ ไยเจ้าไปไถ่ถามอดีตศิษย์อย่างเซียนปักษาเล่า เจ้าสงสัยเรื่องใด เจ้าควรถามข้า ฉางฟู่เป็นศิษย์คนโปรดของท่านอาจารย์ยินเฟิง ข้าเป็นหนึ่งในสำนักเหยียนเก๋อ อาจารย์เรียกใช้ข้าเป็นคนแรก ข้าให้ความช่วยเหลือท่านอาจารย์ได้ทุกสิ่ง ไม่เหมือนศิษย์บางคน... นับว่าไร้ประโยชน์...”
‘บังอาจกล่าวหาว่าข้าเป็นพวกไร้ประโยชน์รึ!’
ไป๋เหม่ยหลานพยายามอดทนข่มกลั้นใจอย่างถึงที่สุด ไม่ให้ฟาดมือร่ายเวทหยางใส่ปีศาจ ถึงแม้ว่าพลังของนางอาจน้อยนิดในร่างมนุษย์ นางอาจสู้เขาไม่ได้ อย่างน้อยคงได้สั่งสอนปีศาจจอมโอหัง
----------------
[1] สามคล้อยตาม สี่คุณธรรม 三从, 四德 กรอบคุณธรรมตามคำสอนขงจื่อ ใช้ในการอบรมกุลสตรีชั้นสูง นับเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของสังคมหญิงสาวจีนยุคโบราณ
[2] มวยผมตกหลังม้า 坠马髻 เกล้าแบบหลวม ๆ คล้ายจะหล่นจากหลังม้า
Latest chapter
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 49 [จบ]
ตอนพิเศษ : เศษใบชาในถ้วยกระเบื้องที่มีควันลอยฉุยสลายไปในเวหา อาภรณ์สีนิลสะบัด ยินเฟิงปัดมือเบา ๆ ร่ายเวทปีศาจอย่างระวัง หลังปัดชาใบเล็กไม่ให้ระคายคอภรรยา ขณะก้มหน้ามองนางชักชวนเขาสนทนาไปเรื่อยเปื่อยในฝั่งตรงกันข้าม ชาบนโต๊ะไม้ไม่พร่องไป นางไม่ดื่มมันเสียที“ไยเจ้าไม่รีบดื่มชาให้หมดถ้วยเสีย เย็นหน่อยก็จะไม่อร่อยแล้ว”“เจ้าค่ะ” นางยิ้มพลางยกถ้วยชาขึ้นแตะริมฝีปาก เหลือบตามองสามีที่ชะเง้อคอมองออกไปด้านนอกท้องนทีมืดสนิท บิดาสงสัยว่าบุตรชายของเขาออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่ที่ไหน ไม่ทันสังเกตเห็นน้ำในถ้วยหายไป“เจ้าไม่ควรลืมดื่มชาเป็นอันขาด”“ข้าอาจลืมก็ได้”“ไม่ได้”ยินเฟิงได้คำตอบจากภรรยาในรอยยิ้มมีเลศนัย“ข้าจะลืมแน่...”หลังจากนั้นเขาก็เฝ้าอธิบายเหตุผลของตน ไม่ใช่ว่าไม่อยากตามใจนาง ซึ่งไม่เป็นผล เมื่อได้พูดคุยเรื่องบุตรกันทีไร ยากจะหาข้อสรุป...ไป๋เหม่ยหลานมิได้เชื่อฟังสามี นางกำลังนึกถึงช่วงเวลาสำคัญ ร้อยกว่าปีที่ผ่านพ้นมา ความเจ็บปวดทรมานจากการคลอดบุตรเพียงครั้ง ไม่เทียมเท่าความสุขล้นในอกมารดาบุตรชายตัวน้อย ‘อี้เฉิน’ เป็นบุตรชายที่น่ารักใคร่ นางเฝ้ามองเจ้าตัวน้อยนอนหลับใหล ในร่างของทารกและเ
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 48
หลังผ่านพ้นงานวิวาห์ในภพภูมิปีศาจ ร่างอรชรในอาภรณ์สีชาดงดงามพลันหายไปพร้อมกลุ่มไอหยินไป๋เหม่ยหลานตั้งใจไปนำของวิเศษมาให้สามี เพื่อเป็นของขวัญวันแต่งงาน นางใส่ใจกับการเป็นปีศาจและปรมาจารย์ปีศาจ สามีของนักเป็นอย่างมากทว่าระหว่างทางมีปีศาจจิ้งจอกฝีมือเก่งฉกาจเข้ามาขวางทาง ยื้อแย่งก้อนหินน่าอัศจรรย์ไป นางตบะไม่ถึงปีศาจตนนั้น ไม่ได้ของวิเศษจากถ้ำประหลาดที่ได้ยินมาว่ามันเพิ่มกำลังวังชา ทำให้ร่างกายแข็งแรงอายุยืนนานไปอีกนับหมื่นปี นางกลับเมืองเหยียนมือเปล่า พร้อมความเศร้าหมองจนนางเกือบจะร้องไห้ออกมาอย่างผู้อ่อนแอ ขณะปลายเท้าล่องลอยในเวหา หยุดลงหน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง“วันนี้ข้าไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง ไปทำเรื่องสำคัญก็คว้าน้ำเหลว ข้าควรมีวันหยุดเสียบ้าง” เสียงหวานบ่นพึมพำ กรงเล็บสีนิลสะอาดกรีดกรายผ่านริมฝีปากสีชาด การผัดหน้างดงามของนางจึงกลายเป็นเรื่องง่ายดาย นางหันไปกล่าวกับสามีที่เหยียบยืนบนพสุธาตามหลังนางมาไม่นาน“ปีศาจควรมีวันหยุดพักผ่อน”“ปีศาจไม่มีวันหยุด”“แล้วจะต้องเหน็ดเหนื่อยไปตลอดกาลเลยหรือ? แค่เฉพาะการบำรุงบำเรอใจสามีอสรพิษในภพภูมิปีศาจ ร่างของข้าแทบป่นเป็นเถ้าธุลี”“นับตั้งแต่เราส
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 47
“ย่อมได้ เมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น เราจะไปเยี่ยมบิดาของเจ้าด้วยกัน เราสาม...” รับปากแล้วมือหนาพลันปลดเปลื้องอาภรณ์ กองหล่นบนพื้นไม้เป็นเงามัน เลื่อนสายตามองไปทั่วทุกอณูกายขาวผ่องงาม หน้าท้องแบนราบปรากฏกลุ่มอายสีดำวนเวียนอยู่เหนือสะดือสวยยินเฟิงเข้าใจภรรยาว่าคงไม่คุ้นชินกับร่างกายซึ่งค่อย ๆ กลายเป็นอสรพิษร้าย ที่มีความอิจฉาริษยาเช่นปีศาจสตรี นางใจร้อน ไม่โอนอ่อนตาม นางกำลังตั้งครรภ์ อารมณ์แปรปรวนไม่น้อยขณะมือเรียวลูบบ่ากว้างของบุรุษร่างกำยำ สตรีในอาภรณ์งดงามสีนิลปักทอด้วยลวดลายอสรพิษ เผยอริมฝีปากรับจูบอ่อนหวานของสามีจูบของนางกลับกลายเป็นเร่าร้อนเมื่อเขาเป็นฝ่ายริเริ่ม หลังมื้ออาหารในทุกเช้าค่ำ นางคืบคลานเข้าหา หากสามีไม่เป็นฝ่ายเปิดศึกสู้รับกับนางบนฟูกนอนยับเยิน พร่ำบอกคำรักด้วยการสานราคะ จนกว่าจันทราสีชาดจะลับคล้อยไปในความมืดของเมืองเหยียนในภพภูมิปีศาจ ซึ่งไม่เคยพบแสงตะวันเมื่อสะโพกกลมกลึงยกขึ้น บุรุษร่างกำยำถูกผลักติดกับหัวเตียงไม้สนแดง นางใช้พลังเวททั้งหมดบังคับให้เขาอยู่ใต้อาณัติ ลวดลายที่สลักอย่างงดงามเหล่านั้นกลายเป็นอสรพิษที่มีชีวิต เลื้อยไหลผ่านฟูกนอนและสองเรือนร่างที่สอดประสาน
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 46
“ท่านจะไม่สูญเสียข้าไป ส่วนข้าก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้าติดตามท่าน ข้ามีความคิดว่า...” สองมือเรียวผลักอกสามีให้ออกห่างนาง นัยน์ตาสีชาดเบิดกว้างทอประกายชิงชัง “ทำลายใบหน้าหล่อเหลาของท่านเสีย น่าจะสิ้นเรื่องกระมัง”ไม่พูดเปล่า กรงเล็บสีนิลผงาดกางขึ้น ขณะดวงตาคู่สวยสีชาดสั่นไหวลังเล แม้ใจนางปรารถนาจะกรีดใบหน้าหล่อเหลาให้เสียโฉมนัก ด้วยความโง่เง่าของนาง ยังคิดว่าสมควรตัดเจ้ามังกรร้ายทิ้งไปให้หมดทั้งยวง เพราะคงมิใช่เพียงใบหน้าคมคาย บุรุษผู้นี้สามารถสรรค์สร้างความสำราญใจให้สตรีสามีเพียงจับข้อมือเล็ก ๆ ของนางไว้ จูบกรงเล็กและเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากสีชาด“เก็บเขี้ยวเล็บของเจ้าไว้ขบกัดสามีจะดีกว่าไหมเล่า? ข้ายังมิได้ต้อนรับการกลับมาของเจ้าเลย ศิษย์ไป๋”แววตารุ่มร้อนทอประกาย จ้องมองแก้มแดงซ่านของภรรยา หลบเลี่ยงสายตาของเขาไปไป๋เหม่ยหลานอดกลั้นจิตใจ มองผ่านหน้าตาบานกว้างสลักลายอสรพิษและปีศาจ สุดสารพัดจะจินตนาการ ท้องนภาปรากฏดวงดาราทอแสงระยิบระยับ ไม่ต่างไปจากยามราตรีโลกมนุษย์ ทว่ากลางนภากว้างมีจันทราสีชาด ส่องสว่างงดงาม สะท้อนลงบนผืนน้ำสีนิลสะอาด------------บทสุดท้าย终章สามียินยอมพร้อมรับการจิกข่วนจากก
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 45
ในน้ำเสียงเศร้าหมองนั้น มือหนาเฝ้าลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียน ละเอียดไปทั่วทุกอณู ซึ่งถูกหยุดอายุขัยไว้เพียงสิบเก้าปี ถึงแม้ว่าอารมณ์ราคะกำหนัดจะรุมเร้าอย่างหนัก เขาขยับอ้อมแขนกระชับกอดนางให้รู้สึกอุ่นปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเฝ้าซุกไซ้หาความสำราญจากเรือนร่างนุ่มหอม ราวกับว่านางเป็นปั้นดิน แตกต่างที่นางยังคงเป็นนาง เป็นกลิ่นของนางยินเฟิงมีความเชื่อว่านางเพียงหลับใหลในนิทรา อันจะนำพาสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หลังจากที่พบเห็นว่านางพักผ่อนมากขึ้นเมื่อจำต้องต่อสู้กับพลังอาฆาตแค้นและราคะของปีศาจ นับตั้งแต่ปลูกถ่ายกระดูกเซียนให้นางบนโลกมนุษย์มาเจ็ดเดือนกว่า ครั้งสุดท้ายนั้นเป็นลูกแก้วอสรพิษนางควรลืมตาขึ้นในอีกไม่ช้า เขาจำต้องเฝ้ารอนางอย่างใจเย็น‘หากข้าเศร้าหมองใจ เจ้าคงเป็นทุกข์ไปด้วย เมื่อใดเจ้าลืมตาตื่น ก็ควรจะเป็นวันที่ดีของเจ้า ไป่ไป๋...’สตรีในอ้อมแขนเป็นผู้เดียวในทั่วทุกพรหมโลกที่ทำให้บุรุษร่างกำยำโศกศัลย์อาลัย เขาจ้องมองใบหน้างดงามนิ่งสงบเช่นเดิม มือหนาสะบัดไปมาในอากาศ ปรากฏผ้าผืนใหญ่สีนิลสนิท ห่มคลุมเรือนกายอรชรมิดชิด ร่างกายของนางเย็นเฉียบราวเหมันต์ ผ่อนลมหายใจเข้าออกแผ่วเบา“อื้อ...”
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 44
เมื่อมองอีกครั้งหนึ่งงูเหล่านั้นกลับกลายเป็นสีนิลสนิท ในห้วงฝันนางพบสตรีในอาภรณ์งดงามหัวเราะร่าเริง นางมีใบหน้างดงามอ่อนหวาน‘โอ้... ไป๋เหม่ยหลาน... ศิษย์ไป๋ของท่านเหลือเพียงโครงกระดูก’‘ท่านอาจารย์จะยอมลืมเลือนเรื่องราวระหว่างท่านและนางหรือ?’สตรีอสรพิษคลับคล้ายคลับคลาที่นางเคยพบจากโถดึงความทรงจำ แลเห็นอาจารย์ยินเฟิงในสภาพน่าอดสู ร่างกายผ่ายผอมเหลือเพียงหนังติดกระดูก ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น ทำร้ายหัวใจดวงน้อย ๆ ของนางนักนางได้ยินทั้งสองยื่นข้อเสนอต่อรอง ซึ่งสำหรับอาจารย์ยินเฟิงขอเพียงจดจำนางไว้ในห้วงความทรงจำ หากเป็นไปได้ก็จะออกตามหานางสุดท้ายแล้วนางก็ยังไม่เข้าใจ...ไยท่านอาจารย์ไม่ลืมนางไปเสีย เมื่อมีวาสนาต่อกันย่อมได้กลับมาพบกันอีกในภพหน้า เขากลับยอมกลายเป็นอสรพิษ เพื่อเก็บความทรงจำระหว่างอาจารย์-ศิษย์ เพื่อให้ได้กลับมาครองคู่นางอย่างสามีภรรยา...---------------ยินเฟิงคงไม่อยู่รอพบหมอหลวงจากราชสำนัก เพียงรอท่านโหวผู้มาเยี่ยมเยียนบุตรสาว ก่อนที่จะหันหลังกำมือแน่นแล้วเดินจากไปฉางผิงโหวรู้แก่ใจดีว่าวันนี้จะมาถึงในสักวัน ไม่สามารถรั้งบุตรสาวซึ่งไม่ใช่บุคคลบนโลกมนุษย์เอาไว้ได้ นาง
You may also like
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์93.2K viewsจากสาวน้อยบ้านนาสู่ภรรยาท่านแม่ทัพ (จบ)
ประตูฟ้ายั่งยืน24.6K viewsข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ
ป่าดอกท้อ25.0K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่22.6K viewsจันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล
ท่านจอมยุทธ์199199 viewsเจ้าสาวประมุขหุบเขามืด (จบ)
ประตูฟ้ายั่งยืน2.6K viewsบุปผาสีชาด
ฉู่เฉียว11.3K viewsระบบเพิ่มพูนวาสนา บพิธมิสิ้นไร้วาสนาบุปผาตระการ
ดอกพลัมร่ำสุรา1.8K views
