18

ช้าก่อน... นางกำลังล้วงความลับว่าท่านอาจารย์ไปอยู่เมืองปีศาจได้ยังไง เมื่อท่านมีศิษย์เป็นปีศาจ ตามข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง

“ไม่อยากรู้หรือว่าทำไมเจ้าถึงโดนลงโทษสถานหนัก”

“วิสัยปีศาจนั้นยกตนข่มผู้อื่นอยู่เป็นนิจ เกรงว่าเจ้าจะไม่ได้เฉลียวฉลาดไปกว่าศิษย์คนโปรดตัวจริงของท่านอาจารย์หรอก ข้าก็เลยไม่อยากฟังเหตุผลไม่เข้าท่าของเจ้า”

“แปลว่าของสิ่งนั้นสำคัญต่อเทวโลกเป็นอย่างมาก เจ้าจึงถูกทรมานจนตาย เมื่อเจ้าไม่ยอมพูดความจริง เจ้าไม่เอ่ยนามปีศาจที่เจ้าเห็นว่าเป็นใคร...” ปลายเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์หญิงตรงหน้า ด้วยความแค้นเคืองนาง ด้วยเห็นท่านอาจารย์เป็นทุกข์มาเนิ่นนานนับหลายพันปี เขาไม่ทันได้เอ่ยต่อ

“ฉางฟู่!” เสียงเข้มดังตวาดเรียกศิษย์ปากพล่อย ยินเฟิงปรากฏตัวขึ้นกลางห้องไอหยินหมุนวนอยู่รอบกายเขาและหายไป ใบหน้าดุดันออกคำสั่ง “กลับที่ของเจ้าไปซะ หากเจ้ามายุ่มย่ามกับนาง ข้าจะไม่สอนสิ่งใดเจ้าอีก”

“ขอรับท่านอาจารย์!”

ฉางฟู่รับคำสั่งด้วยท่าทางขึงขัง คารวะท่านอาจารย์ก็พลันหายไป ในห้องกว้างสว่างไสวเหลือเพียงสามีภรรยา นกนางนวลที่เกาะสันหน้าต่างคอตก ไม่อาจพูดห้ามปรามนางผู้กำลังน้อยใจท่านอาจารย์เป็นอย่างมาก

“ท่าน... ยังรับศิษย์อีกหรือ? ไหนท่านว่าจะไม่รับศิษย์ รับข้าเป็นคนสุดท้าย”

“ข้ามีศิษยานุศิษย์มากมายเป็นธรรมดา ทำไมหรือ?”

“อ้อ... ที่แท้ท่านมีศิษย์คนโปรดคนใหม่” สิ้นเสียงสั่นเครือเจ็บปวด มือเรียวคว้าจับชายกระโปรงยาวเพื่อเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ไยดี เป็นเรื่องสมควรโกรธ เมื่อหนึ่งคนไม่รักษาคำพูดตน

ในเมื่อคำพูดจาเหยียดหยันจากศิษย์คนโปรดของท่านอาจารย์ มีผลต่อใจไป๋เหม่ยหลานผู้เคยเป็นที่หนึ่งในสำนักเซียวเหยา และท่านอาจารย์ยินเฟิง มื้อเย็นนี้นางกินอาหารไม่พูดจา ด้วยกิริยาสำรวมอย่างกุลสตรี

“ไปไป๋... ข้าซื้อของในเมืองมาให้เจ้า”

“เจ้าค่ะ”

ดวงตาคู่คมลุ่มลึกอย่างมนุษย์หลุบมองใบหน้านิ่งเรียบไร้อารมณ์ ยินเฟิงรู้ตัวดีว่านางกำลังโกรธเคือง และเขาไม่ชอบให้นางเยือกเย็นราวก้อนน้ำแข็ง ถึงเขาจะหยิบยื่นของมากมายให้นาง มิได้สนใจสักสิ่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขายังปลดอาคมปิดวาจาให้อี้เจ๋อ ตามที่นางเอ่ยขอ นกนางนวลกางปีกบินไปจากหน้าต่างไม้ น้อยอกน้อยใจด้วยอีกคน

“โชคดีของเจ้า ไม่ถือกำเนิดในช่วงบ้านเมืองร้อนเป็นไฟ ประชาชนตกอยู่ในความหวาดกลัวระหว่างการทำสงคราม ไม่ว่างเว้นแต่ละวัน สตรีนิยมรัดเท้าจนผิดรูปร่าง เสียชีวิตไปก็มี ข้ายังมิได้ขอบคุณอี้เจ๋อ”

“เขาเป็นสหายข้า ย่อมช่วยเหลือข้า ไม่ว่าท่านอาจารย์จะว่าอย่างไร” นางวางตะเกียบลง หยิบผ้าสีขาวสะอาดขึ้นแตะรอบริมฝีปากเบา ๆ

“ข้าอิ่มแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่กินอีกสักหน่อย ร่างกายเจ้าแสนผ่ายผอม ไยกินน้อยนิดเหมือนชาวนายากไร้”

“ข้าอิ่มเจ้าค่ะ”

“ท่านโหวจะต่อว่าข้าเอาได้ว่าข้าดูแลภรรยาไม่ดี เจ้ากินอีกสักนิดเถิด”

“เจ้าค่ะ”

แต่นางคีบผักได้อีกเพียงคำเดียว ก็บ่นว่านางกินไม่ไหว นางจะอาเจียน สามียิ่งใจเสียเพราะทำให้นางโกรธเคืองจนข้าวปลาไม่ยอมกิน ทั้งที่อาหารบนโต๊ะมีแต่ของโปรดของนางเมื่อครั้งยังอยู่บนเทวโลก ยินเฟิงจดจำได้ทุกสิ่ง แม้กระทั่งนางชอบผัดผัก น้ำแกงต้มสมุนไพร ปลาทอด เขากำชับให้บ่าวไปซื้อมาจากตลาด ทั้งสุรารสชาติดีก็เพื่อให้นางชิมชม พึงพอใจเขา

ยามนี้ทำได้เพียงก้มมองใบหน้าโกรธงอน นางหันออกไปนอกหน้าต่างมองดวงดาราเปล่งประกายบนท้องฟ้า แทนที่จะสนใจใบหน้าหล่อเหลาของอ๋องรูปงาม

“เมื่อก่อนนั้นข้าเคยรับปากว่าจะนำของสิ่งใดมาให้เจ้า หากข้าไปเหยียบเยือนโลกมนุษย์ ข้าจะทำขนมอร่อย ๆ มาให้เจ้า แล้วข้าทำมันไม่ได้ เจ้าจะไม่พูดกับข้า”

“...”

“ได้ยินจากท่านพ่อว่าเจ้าชอบชิมสุรา”

“เจ้าค่ะ”

ภรรยายังคงนิ่งสงบ ไม่ตักอาหารบนโต๊ะกินข้าวอีก ระหว่างนั่งรอสามีให้กินอาหารอิ่มเสียก่อนจึงช่วยบ่าวจัดการโต๊ะอาหาร ค่อยไปดูเรื่องตระเตรียมน้ำในอ่าง งานทั้งหมดนั้นให้บ่าวรับใช้เป็นผู้จัดการ แต่นางเป็นภรรยาผู้ดูแลจวนอ๋องนี้ นางจะตรวจตราความเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อต่างฝ่ายเงียบงันไม่ใช่เรื่องดี ยินเฟิงเฝ้าดูนางลุกออกไปเรียกบ่าวรับใช้ให้ไปนำสุรามา สุราชั้นเลิศเพียงเปิดออกส่งกลิ่นหอมเย้ายวนไปทั่วเรือน คอสุราคงอดใจไม่ไหว หากได้ลองชิมยอดสุรา ยินเฟิงแน่ใจว่านางจะไม่ไปไหนไกลจากขวดนี้ทีเดียว กระนั้นนางกลับไม่แตะต้องมัน ต่างจากตัวเขาซึ่งยื่นจอกสุราให้นางริน