20

“จริงอยู่ว่าปีศาจอสรพิษเป็นปีศาจแห่งการล่อลวง แต่เจ้าคงไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีอสรพิษในร่างบุรุษ”

“เจ้าค่ะ... ทั้งวาจาการกระทำ ล้วนเพื่อล่อลวงหญิงสาว ข้าจะต้องระมัดระวัง”

แต่นางจะระวังตนในอ้อมกอดสามีปีศาจได้อย่างไร บนหน้าท้องของนางสัมผัสได้ถึงบางสิ่งตั้งชูชัน ลมหายใจที่หอบสั่นมิใช่เพราะความหนาวเย็น เหงื่อไหลซึมบนหน้าผาก เขี้ยวคมตรงมุมปากในรอยยิ้มไม่น่าไว้วางใจ

ยินเฟิงอดทนได้อีกไม่นาน ถึงนางจะชักชวนเขาสนทนา ไถ่ถามเรื่องราวซึ่งนางสงสัยไปเรื่อยเปื่อย เหมือนเมื่อครั้งนางเป็นศิษย์ นางเป็นผู้มีคำถามอยู่เสมอ ท่านอาจารย์ยินเฟิงก็จะคอยหาคำตอบให้นาง

สามีซุกใบหน้าลงสูดกลิ่นหอมอ่อนจากผิวกายขาวละเอียด นางมีเอกลักษณ์อันวิเศษ ทั้งกลิ่นหอมสะอาดติดปลายจมูกราวกับว่านางมิใช่มนุษย์เดินดิน ยินเฟิงเคยได้กลิ่นจากปีศาจแห่งมวลบุปผา หอมไกลถึงพันลี้ ปีศาจบุรุษทั่วภพภูมิต่างพยายามเข้าหาพวกนาง

การลูบไล้สัมผัสหญิงสาววัยแรกแย้มบาน พาลพาให้หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น ร้อนใจอยากดื่มด่ำชิมชมเรือนร่างหอมหวาน มือหนาเลื่อนขึ้นเคล้าคลึงสองเต้างาม ขยับปลายนิ้วแตะยอดปทุมถันใต้เสื้อตัวบาง

โฉมสะคราญในผ้าเบาบางสะดุ้งคราง ส่ายใบหน้าแดงก่ำไปมา เมื่ออารมณ์หวามไหวรุมเร้า สามีก้มลงปิดริมฝีปากงามด้วยจุมพิตเร่าร้อนอ่อนหวาน นางเลื่อนมือขึ้นลากผ่านบ่ากว้าง ไร้การยับยั้งชั่งใจ เขาจูบนางจนอ่อนระทวยไปทั้งร่างกายและจิตใจ แม้โกรธเคืองเขาอย่างไรนางกลับลืมเลือนได้โดยง่ายดาย

ไป๋เหม่ยหลานหายใจหอบระทวยในอ้อมแขนอบอุ่นร้อนแรง ขณะฝ่ามือหยาบเล้าโลมยอดปทุมถันงาม โดยไม่ผละจูบไป เขาลูบไล้ร่างกายนางอย่างเป็นเจ้าของไปทุกอณูกาย มืออุ่นเลื่อนผ่านสะดือสวย ลูบไล้ต้นขาด้านในไปถึงเกสรบุปผาสีหวานที่ฉุ่มช่ำ แล้วหยุดลงเพื่อกล่าว

 “เจ้ามีคำถามมากมาย มากเรื่องสงสัยในตัวข้า ที่มีเพียงคำตอบเดียว ภรรยา”

นัยน์ตาสีชาดสบดวงตาสั่นไหวของร่างผอมบาง นางตกอยู่ในภวังค์ปรารถนา ส่งเสียงประหลาดออกมาจากลำคอ

“อื้อ... ท่านอย่ารังแกข้า สามี”

สามีเริ่มขยับปลายนิ้วซุกซน ให้นางได้พบพานอารมณ์สุขสม ขณะที่เสียงลมหายใจครืดคราดดังจากเรือนกายรุ่มร้อน ด้วยความพยายามอดทนข่มกำหนัดราคะอย่างถึงที่สุด ไม่ต่างจากว่าเขาเป็นพวกชื่นชอบงานทรมานตน ความเป็นปีศาจยังทำให้ความเป็นชายเริ่มเจ็บปวดรวดร้าว เขามีความต้องการในเรื่องกามารมณ์มากกว่ามนุษย์นับสิบเท่า

ผ่านปลายนิ้วเรียวยาวชโลมด้วยเกสรรสชาติหวาน สามีมักเป็นฝ่ายรุกเร้าให้นางพบพานหนทางแห่งความสุขในทุกค่ำคืน ด้วยการสะกิดยอดกายสตรีเป็นตุ่มไต ร่างบางแอ่นเกร็ง ส่ายดวงตาพร่ามองเกล็ดสีขาวสะอาด นางเลื่อนมือขึ้นลูบไล้กรามแกร่งด้วยแววตาหลงใหล

“สามี... ได้โปรด อ๊ะ...”

นางกัดริมฝีปากแรงเมื่อปลายนิ้วที่สอดเข้าไปในถ้ำทางคับแคบ รุกล้ำภายในร่างกายอย่างรู้ใจนาง

กระทั่งสองร่างสวมสอดกอดรัดกันด้วยอารมณ์โหยหาอาลัย ร่างอรชรแอ่นเอวขึ้น แบ่งรับแบ่งสู้บุรุษร่างกำยำผู้เป็นครึ่งปีศาจ เขากำลังจะเอาเปรียบนาง ด้วยการไม่ยอมปล่อยนางจากอ้อมแขนจนกว่าเขาจะอิ่มพอ กระนั้นนางก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้สักครั้ง ร่างกายทรยศนี้พรั่งพร้อมกับสามีอยู่เสมอ

ความใหญ่โตโอฬารของสามีนั้นยากเกินต้านทาน ร่างเล็กบางเพียงมองเห็นไหล่กว้าง ขณะสอดประสานกายรุ่มร้อนเข้าหากันอย่างล้ำลึก

บุปผางามสีหวานกลืนกินความเป็นบุรุษจนคับแน่น ร่างกำยำขยับสะโพกสู่หนทางสุขสันต์ นางส่ายตาพร่ามองใบหน้าหล่อเหลาทรมาน เสียงก้องกังวานจากลำคอแห้งผาก

“นี่เป็นช่วงเวลาที่ข้ามีความสุขที่สุด ข้าจะยอมอยู่บนโลกมนุษย์กับเจ้าอีกสักระยะ...”

ยินเฟิงก้มหน้าลงจูบริมฝีปากงาม กอดร่างสั่นเทาแน่น พลันขับเคลื่อนแรงสวาทดั่งอาชาคึกคะนอง ตาสบดวงตาคู่สวยใสปรากฏอารมณ์มากมายหลายสิ่ง ด้วยใจรุ่มร้อน ไม่อยากแยกจากนางไปสักอึดใจ

-----------------

ฝ่ามือเล็กที่ลูบผ่านกล้ามเนื้อแข็งแรง รับรู้ได้ว่ากายกำยำนี้เต็มไปด้วยบาดแผล

อาจารย์ยินเฟิงผู้หยิ่งทระนงในศักดิ์ศรี ได้เป็นอ๋องจากการทำความดีความชอบ ปกป้องบ้านเมือง ปราบกบฏ เขามิได้เป็นอ๋ององค์รัชทายาทผู้อยู่แต่ในวังหลวง หากได้รับการปูนบำเหน็จให้เป็นเจ้าผู้ครองแคว้นด้วยความอุตสาหะ

ยามนี้บ้านเมืองตกอยู่ในความวุ่นวายสับสน แคว้นรอบนอกแม้จะส่งบรรณาการแด่ฮ่องเต้ มิอาจรู้ว่าสวามิภักดิ์จริงหรือไม่ บางแคว้นตั้งตนเป็นใหญ่ ชนเผ่าที่ไม่ใช่ชาวฮั่น อาจบุกรุกเข้ามาทำสงคราม ปล้นสะดม ล้วนเป็นไปได้ทั้งนั้น

ไป๋เหม่ยหลานเคยรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยทุกชั่วขณะ ไม่ใช่บนที่นั่งของนางเคียงข้างชายร่างกำยำในชุดสง่างาม ผ้าแพรต่วนปักทอด้วยลวดลายพรรณพฤกษาอันเป็นมงคล ส่วนตัวนางนั้นสวมใส่เสื้อผ้าลวดลายดอกเบญจมาศ