ตอนที่1 องค์หญิงปีศาจ

ณ เมืองหลวง แคว้นฉู่

สมัยราชวงศ์ ฉู่ ที่ 17   ฮ่องเต้ฉู่หลางทรงรักองค์หญิงฉู่ปิงหลินยิ่งนัก  เพราะทรงเป็นธิดาเพียงองค์เดียวที่เกิดจากฮองเฮา และเป็นเพียงองค์เดียวแห่งแคว้นฉู่ 

ความรักของฮ่องเต้ที่มีต่อธิดามากมายนัก แม้กระทั่ง เมื่อฮองเฮาสิ้นชีพลงเมื่อ 10 ปีก่อน องค์หญิงฉู่ปิงหลินไม่ยอมให้ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งฮองเฮาคนใหม่ พระองค์ก็ทรงตามพระทัย ดังนั้น องค์หญิงฉู่ปิงหลินจึงครอบครองตำหนักหงส์ฟ้า ซึ่งตำหนักของฮองเฮามีอำนาจอยู่เหนือวังหลังตั้งแต่บัดนั้นมา

ยิ่งนานวันพระชันษาขององค์หญิงฉู่ปิงหลินยิ่งมากขึ้นจนกระทั่งอายุได้ 18 ชันษา นางยิ่งมีอำนาจมากขึ้นและเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งวังหลวงว่า

“องค์หญิงปีศาจ”

เนื่องด้วย องค์หญิงทรงสั่งทำโทษข้ารับใช้ไม่เว้นแต่ละวัน อีกทั้ง สนมนางในก็ถูกนางสั่งสอนเสียจนไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้ตำหนักหงส์ฟ้า แม้เรื่องความร้ายกาจของนางจะลอยไปถึงหูของฮ่องเต้ แต่พระองค์ก็หลับตาเสียข้างหนึ่ง เพราะรู้สึกสงสารนางที่กำพร้ามารดาตั้งแต่ยังเล็ก จึงไม่มีใครคอยอบรมสั่งสอน ฮ่องเต้เอาใจนางเพื่อชดเชยที่พระองค์ไม่มีเวลาให้นาง

นอกจากนี้ องค์ชายรัชทายาทยังเป็นพี่แท้ ๆ ของนาง จึงทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าแตะต้ององค์หญิงฉู่ปิงหลินให้ระคายเคืองพระทัย  แลอาภรณ์ เครื่องประดับและเครื่องเสวยล้วนต้องเป็นสิ่งของขึ้นชื่ออันดับหนึ่งที่นำมาถวายแก่องค์หญิง

หลังจากที่องค์หญิงปิงหลินตื่นบรรทมแล้ว นางกำนัลก็คอยปรนนิบัติองค์หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้า สรงน้ำ สวมอาภรณ์ที่ทอมาจากเส้นไหมชนิดพิเศษ ปักลายวิจิตรงดงาม บนศีรษะประดับด้วยปิ่นทองคำประดับมุข มีระย้าลงมาระยิบระยับ 

แต่งองค์เสร็จสรรพนางกำนัลก็ประคองมาที่โต๊ะเสวย มีอาหารทั้งคาวหวานนับ 10 อย่างซึ่งล้วนทำจากพ่อครัวฝีมือชั้นเลิศ บรรจุอยู่ในภาชนะทองคำทั้งสิ้น

องค์หญิงปิงหลินกรีดนิ้วเรียวงามหยิบตะเกียบทองคำทองขึ้นมา แต่แล้วนางก็ชะงักค้างกลางอากาศ คิ้วโก่งสวยย่นเข้าหากัน พร้อมกับดวงตาหงส์ที่รีลงครึ่งหนึ่งขณะที่จับจ้องสิ่งแปลกปลอมในจานเครื่องเสวย

นางกำนัลที่ยืนคอยรับใช้อยู่ข้าง ๆ ถึงกับกลั้นลมหายใจ หัวใจเต้นระส่ำเกรงว่าฟ้าคงจะพิโรธลงมา

ปัง !

องค์หญิงปิงหลินกระแทกตะเกียบลงพื้นโต๊ะเต็มแรง  นางกำนัลถึงกับเข่าทรุด รีบคุกเข่าหมอบลงตัวสั่นงันงก

“นำตัวคนที่ทำอาหารมาเดี๋ยวนี้ !”

องค์หญิงปิงหลินตวาดออกมา

“เพคะ”

นางกำนัลผู้หนึ่งรับคำ แล้วรีบสาวเท้าออกไปเรียกพ่อครัวที่ทำเครื่องเสวยมื้อนี้เข้ามา

ไม่นานนักพ่อครัวตัวอ้วนก็เข้ามาคุกเข่า ตัวสั่นงก ๆ จนไขมันกระเพื่อมเบื้องพระพักตร์องค์หญิงปิงหลิน

เคว้ง !

จานทองคำตกกระทบลงพื้นอาหารหกเลอะเทอะเกลื่อนกลาด

นางกำนัลก้มหน้าลง บีบมือแน่น ในขณะที่พ่อครัวหมอบลงจนแทบติดพื้น หยาดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าด้วยความหวาดกลัว เพราะเขาได้ยินคำเล่าลือมานานแล้วว่า ผู้อยู่เบื้องหน้า คือ องค์หญิงปีศาจ หากใครไม่อยากอายุสั้น อย่าหาเรื่องให้เคืองพระทัยเป็นอันขาด เขาจึงทำอาหารอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษนึกไม่ถึงว่าวันนี้ชะตาเขาจะขาดเสียแล้ว

“ดูซะให้เต็มตา ทำไมอาหารที่เจ้าทำถึงได้มีเส้นผมปะปน สกปรกที่สุด !”

องค์หญิงปิงหลินขึ้นเสียงสูงอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่อาหารบนพื้น

“องค์หญิง ข้าน้อยผิดไปแล้ว โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย”

พ่อครัวตัวอ้วนโขกหัวลงพื้นเต็มแรง ไม่กล้าเงยหน้าตรวจสอบดูด้วยซ้ำว่ามีเส้นผมจริงหรือไม่ เพราะผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเปรียบเสมือนเจ้าชีวิต หากนางเอ่ยเช่นไร มีหรือเขาจะกล้าเห็นเป็นอย่างอื่น

“ให้อภัยรึ ? เจ้าเป็นพ่อครัวในวังหลวงมากว่าสิบปีแล้วมิใช่รึ แค่เรื่องรักษาความสะอาดยังทำไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ในวังต่อไปอีกเลย ทหารจับมันไปโบยห้าสิบที แล้วโยนออกนอกตำหนัก”

สิ้นคำ ทหารองครักษ์ที่ยืนรักษาการอยู่หน้าประตูก็วิ่งเข้ามาลากพ่อครัวออกไปลงโทษ

“องค์หญิงโปรดเมตตา กระหม่อมไม่อยากถูกโบย องค์หญิง......”

พ่อครัวถูกลากตัวออกไปพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน ในขณะที่นางกำนัลรีบเก็บกวาดอาหารที่องค์หญิงทรงขว้างลงพื้นเพื่อระบายโทสะเมื่อสักครู่

“ไปนำอาหารชุดใหม่มาให้ข้า อาหารพวกนี้เก็บออกไปให้หมด !”

องค์หญิงปิงหลินสั่งนางกำนัลด้วยความหงุดหงิดเพราะความหิวกำลังโจมตีกระเพาะน้อย ๆ ของนางอย่างหนักหน่วง แต่จะให้ฝืนใจกินอาหารที่ไม่สะอาด นางก็กลืนไม่ลง

“องค์หญิง เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปเอานมถั่วเหลืองมาให้ดื่มรองท้องนะเพคะ”

ชิงชิง  นางกำนัลข้างกายที่รู้ใจที่สุด รีบเอ่ยขึ้น เมื่อองค์หญิงทรงพยักหน้า นางก็รีบไปยังห้องเครื่องทันที

ขณะที่ชิงชิงเดินเข้าใกล้ห้องเครื่องซึ่งเป็นโรงครัวสำหรับปรุงอาหารให้แก่องค์หญิงนั้น เหล่าพ่อครัว แม่ครัวต่างวิพากษ์วิจารณ์เหตุการณ์เมื่อครู่อย่างออกรสออกชาติ

“สั่งโบยคนแก่ตั้ง 50 ที ไม่ใช่คนแล้ว”

“ก็นางไม่ใช่คน เป็นปีศาจชัด ๆ”

“สั่งลงโทษไม่เว้นแต่ละวัน ใจร้ายที่สุด”

ชิงชิงถลึงตามองพวกเขาอย่างไม่พอใจ พร้อมกับตวาดขึ้น

“นี่พวกเจ้าช่างบังอาจนัก กล้านินทาองค์หญิงลับหลังรึ !”

ผู้ที่จับกลุ่มกันสนทนาเมื่อครู่ต่างแตกตื่นรีบกลับไปทำหน้าที่ของตนอย่างว่องไว และทำราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้กระทำการใด

เมื่อเห็นว่าแต่ละคนไม่กล้าส่งเสียงอีกชิงชิงออกคำสั่งว่า

“ทำเครื่องเสวยใหม่ให้องค์หญิง และนำนมถั่วเหลืองขึ้นไปถวายด้วย”

ทุกคนต่างทราบดีว่าในตำหนักแห่งนี้ผู้ที่มีอำนาจรองจากองค์หญิงก็คือนาง