บทที่ยี่สิบสอง

ทั้งสี่คนเดินลงเขาสองคนหาบ สองคนสะพายตระกร้าและหิ้วถุงผ้าคนละสองถุงเดินตามหลังสองหนุ่มที่หาบกุ้งเดินนำหน้า มาถึงที่บ้านของมู่หยางเก้าโมงครึ่งพอดีเอากุ้งใส่ถังวางเรียงกันเอาไว้กับปลาที่พี่ชายจื่อเซิ้นขนใส่รถมาซื้อกุ้งเมื่อวานนี้จึงมีถังใส่ปลากับกุ้งเพียงพอตอนนี้รอแค่รถจากทางร้านมารับเข้าไปทำอาหารเพียงเท่านั้น

เกือบสี่โมงเช้ารถกะบะตอนเดียววิ่งเข้ามาในหมู่บ้านตรงไปที่บ้านของสองพี่น้องมู่ชาวบ้านออกไปทำนากันหมดแล้วจึงไม่ค่อยมีใครนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่คอยนินทาคน นอกจากที่จะแล้วจากการเก็บเกี่ยวข้าวจากทุ่งนาเสร็จอีกไม่นานกี่เดือนก็จะเข้าหน้าหนาวคงประมาณสามเดือนได้ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี ที่ไม่มีพวกปากหอยปากปูคอยเสือกเรื่องของพวกเธอพอดีฟ่านปิงคิด

จื่อเซิ้นมาเองกับคนงานในร้านพอมาถึงเขาก็ชั่งกุ้งก่อนได้สองร้อยโล ปลาสี่หาบมีแต่ตัวละสองโลขึ้นอีกสี่ร้อยโลจากนั้นคิดราคาจ่ายเงินกันเรียบเขาขอบคุณมู่หยางเพื่อนรักและมู่ฟ่านปิงที่ให้สูตรอาหารใหม่ที่อร่อยมากๆ ทำกำไรวันเดียวเป็นแสนสร้างความดีใจให้กับจื่อเซิ้นกับพ่อของเขาเป็นอย่างมาก

เขาจ่ายเงินฟ่านปิงกับมู่หยางสองหมื่นสามพันหยวนและนำกุ้งกับปลาไปขายในรอบค่ำเฉพาะเมนูที่ฟ่านปิงให้มาทำกำไรเป็นแสนหยวนจะไม่ให้เขากับพ่อดีใจได้อย่างไร

นี้ได้สูตรอาหารเป็นสิบเมนูเมื่อวานจึงทำเงินได้เยอะมากและได้การเรียกลูกค้าจากฟ่านปิงอีกจนลูกค้าเต็มร้านตั้งแต่เที่ยงเลย หลังจากที่ซบเชามานานเพราะไม่มีสูตรอาหารแปลกใหม่วันนี้คนจองคิวเอาไว้ถึงค่ำจนเต็มพอปากต่อปากว่ามีรายการอาหารใหม่ๆเข้ามาและมีลูกค้ามากินจนของไม่พอขายเมื่อคืนนี้

กุ้งสองร้อยโลได้เงินมาแปดหมื่นหยวนปลาสี่ร้อยโลได้เงินมาสี่หมื่นหยวนเสิ่นเฉินซานมู่หยางแม่เสิ่นยืนอ้าปากด้วยความตกใจ ที่ทำเงินได้มากมายในวันเดียวทั้งสามไม่กล้ารับเงินจากจื่อเซิ้น เป็นฟ่านปิงที่นับเงินด้วยความคล่องแคล่วเฉินซานมองภรรยาตัวน้อยทำเงินในวันเดียวได้เป็นแสนจะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรนี้ถ้าเขาหาเองคงมีให้ภรรยาถึงเดือนละร้อยหยวนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย

แม้แต่เงินที่ได้รับมาจากการลาออกจากทหารรวมเงินเดือนที่ทำมายังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของฟ่านปิงหาวันเดียวเลยดีนะที่ปิดประตูหน้าบ้านเรียบร้อยจึงไม่มีใครเห็น แต่ก็ไม่มีใครผ่านมาทางนี้อยู่แล้วละเพราะมันไม่ใช่ทางไปที่นาของชาวบ้านนั้นเอง และมันก็ไกลจากชาวบ้านเป็นโลอีกด้วยจึงเป็นเรื่องที่ดีที่จะไม่มีใครรู้ว่าสองครอบครัวของเธอกำลังทำธุระกิจกับเจ้าของร้านอาหารใหญ่โตนั้นเอง

"พี่ชายจื่อเซิ้นคะมันอาจจะไม่เยอะอย่างนี้ทุกวันหรอกนะคะแต่ก็คงมีให้พี่ทำเงินจนถึงหน้าหนาวค่ะ ผ่านหน้าหนาวไปเราค่อยหารือกันอีกทีนะคะเพราะทุกปีหิมะจะตกหนักไม่สามารถออกหาอาหารได้"  มันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมเกิดมาแล้วและทุกคนในหมู่บ้านก็รู้ดี

"ไม่เป็นไรยังไงก็มีสสูตรอาหารจากฟ่านปิงทุกเดือนอยู่แล้วพี่ก็จะเร่งทำกำไรในช่วงที่เข้าหน้าหนาวเช่นเดียวกัน หาได้เท่าไรพี่ก็รับซื้อทั้งหมดนั้นละครับ" จื่อเซิ้นคุยกันกับฟ่านปิงโดยมีสามคนหุ้นส่วนยืนฟังเงียบๆและทึ่งในการพูดคุยธุระกิจของฟ่านปิงจนจื่อเซิ้นลากลับมู่หยางเดินไปปิดประตูหน้าบ้านด้วยมือที่สั่นไม่หาย

กลับมานั่งในบ้านที่ตอนนี้ฟ่านปิงชวนทุกคนเข้าบ้านปิดประตูหน้าต่างและเงินออกเป็นสองส่วนครอบครัวละหกหมื่นหยวนแม่เสิ่นมือสั่นไปหมดไม่กล้ารับเอาเงินจากฟ่านปิง เพราะมันเยอะจนเกินไปจึงเป็นเฉินซานที่รับมาถือไว้เพราะฟานปิงเอาใส่ถุงผ้าให้อย่างดี

"ปิงเอ๋อร์ให้พี่ช่วยจ่ายค่าที่น้องซื้อลอบดักกุ้งดักปลาด้วยนะเมื่อวานนี้น้องก็ไม่ยอมรับเงินและออกเงินคนเดียวทุกอย่าง" เฉินซานบอกและเอาเงินร้อยหยวนยัดใส่มือของมู่หยางแทนเพราะฟ่านปิงไม่ให้เขาแตะตัวนาง

"ห้ามคืนนะนี้คือสิ่งที่ฟ่านปิงช่วยหาเงินช่วยผมกับแม่และต่อไปเราก็คือครอบครัวเดียวกันเงินของพี่ก็จะให้น้องเก็บส่วนของพี่ทั้งหมด" เฉินซานบอกมู่ฟ่านปิง

มู่หยางจึงพูดไม่ออกเขาจึงจำใจเอาเงินของเฉินซานแม่เสิ่นพยักหน้าให้มู่หยาง ก่อนที่หันไปหาฟ่านปิง

"ขอบใจมากนะลูกฟ่านปิงเงินนี้แม่ขอให้เป็นเงินแต่งของเฉินซานกลับลูกเพิ่มนะ"  เฉินซานเอาเงินยื่นให้มารดานางเสิ่นจึงเอายื่นที่ได้รับส่วนแบ่งในวันนี้ให้กับฟ่านปิง

"แม่ให้เงินค่าสินสอดเพิ่มนะลูกปิงเอ๋อร์" ฟ่านปิงมองถุงเงินในมือและคิดในใจว่าแม่เสิ่นนี้ใจป้ำน่าดูที่เปย์ลูกสะใภ้เช่นเธอ

"ได้ค่ะคุณแม่แต่พรุ่งนี้ต้องรับนะคะไม่เช่นนั้นหนูกับพี่ชายจะไปหาบปลาลงมาสองคนเองถ้าคุณแม่ไม่อยากได้เงินจากการขายของกับหนู" ฟ่านปิงบอก

"รับสิวันนี้แม่ก็รับแต่รับมาแล้วเพิ่นสินสอดให้กับลูกสะใภ้คนเก่งของแม่อย่างไรละจริงไหมเฉินซาน" แม่เสิ่นหันไปถามลูกชายของเธอ

"ครับคุณแม่และต่อไปพี่จะหาเงินช่วยน้องน้องทุกอย่างครับ" เฉินซานบอกฟ่านปิงด้วยสายตาสื่อถึงความรักออกมาทางแววตาอย่างไม่ปิดบัง

พอคุยกันรู้เรื่องและเข้าใจแล้วฟ่านปิงจึงให้ทุกคนนอนพักก่อนเพราะยังไม่ได้นั่งพักกันเลยตั้งแต่ลงมาจากเขา สองหนุ่มที่หาบปลากับกุ้งลงมาหลายรอบเธอจึงให้พี่ชายพาสามีจำเป็นไปนอนเปลที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

และให้แม่เสิ่นนอนที่ห้องโถงแต่แม่เสิ่นขออออกไปนอนที่แคร่หลังบ้านใกล้กันกับสองหนุ่มที่นอนหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยหล้าจากการหาบปลาลงเขาหลายรอบ

หลังที่สามคนนอนพักฟ่านปิงก็เข้าบ้านและเขัามิติเอาเงินใส่ตู้เซฟของเธอเอาไว้ ก่อนจะไปอาบน้ำและตั้งเวลาในมิติเพราะต้องออกมาก่อนที่จะถึงมื้อเที่ยงนั้นเอง วันนี้จะผัดกระเพราะกุ้งกับข้าวผัดกุ้งเพิ่มให้กับสองหนุ่มอีกและต้มจืดให้แม่เสิ่นอีกถ้วยใหญ่ ฟ่านปิงจัดการในมิติให้เสร็จก่อนที่จะนอนพักออกมาแล้วค่อยเทใส่หม้ออุ่นเหมือนว่าทำใหม่ก็แล้วกัน วันนี้เหนื่อยมากแต่ได้ดื่มน้ำวิเศษจึงรู้สึกดีขึ้นสามารถทำอะไรได้หลายอย่างก่อนที่จะนอนพักส่วนสามคนเธอเอาใส่ในถังน้ำสำหรับดื่มไปแล้วเรียบร้อย

พอก่อนเที่ยงฟ่านปิงตื่นขึ้นมาก่อนทุกคนและเอาอาหารใส่หม้อตั้งใว้ที่เตาคือหม้อต้มจืดนอกนั้นใส่หม้อเล็กตั้งเอาไว้รอตักให้กับทุกคนที่ตอนนี้ได้ยินเสียงเดินไปล้างหน้ากันที่หลังบ้านก่อนที่จะเดินมาช่วยถือกับข้าวออกไปที่โต๊ะกินข้าว

"ปิงเอ๋อร์ทำไมไม่เรียกแม่ละลูกจะได้ช่วยหนูทำ" แม่เสิ่นพูดกับฟ่านปิงที่ชอบทำอะไรคนเดียวไม่ยอมเรียกให้ช่วยเหลือ

"หนูไหวค่ะหนูรู้ว่าทุกคนเหนื่อยมากและหนูอยากให้คุณแม่นอนพักผ่อนเยอะๆคุณแม่ไม่ได้เป็นสาวเหมือนหนูนะคะถนอมร่างกายไว้อยู่กับหนูไปนานๆ ทานข้าวเถอะค่ะกำลังร้อนๆจะได้อร่อยและมีแรงปักผ้าสวยๆไปขายอีกยังไงละคะคุณแม่" ฟ่านปิงตอบแม่เสิ่นยิ้มๆ

แม่เสิ่นได้แต่ส่ายหัวส่วนเฉินซานกับมู่หยางนั่งยิ้มแก้มปริกับเมนูที่ฟ่านปิงทำเอาไว้ให้มันเยอะและเพียงพอต่อทุกคนทั้งสี่คนที่นั่งกินข้าวด้วยความอร่อยและมีความสุข แต่อีกคนถูกสายตาของสามีจำเป็นยิ้มหวานให้ตลอดที่นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะ คอยคีบใส่จานข้าวของแม่เสิ่นและฟ่านปิงจนอิ่มแปล้ อยากทำก็ทำไปเถอะฟ่านปิงได้แต่คิดในใจ 

ที่เฉินซานเอาใจใส่เธอตั้งแต่รู้ความจริงว่าเธอไม่ผิดแต่โดนใส่ร้ายทั้งที่ฟ่านปิงยังโกรธสามีอย่างเขาตั้งแต่วันเกิดเรื่องเช่นกันจนถึงวันนี้อย่างเขาดูแลเธออย่างเสมอต้นเสมอปลายต่อภรรยาตัวน้อยของเขาที่ได้มาเพราะโชคชะตาล้วนๆ

เฉินซานคิดในใจของตังเองและคอยมองร่างบางของเธอไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียวและคอยสังเกตุว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไรทั้งถามพี่ชายของเธอด้วยอีกทางจะได้ทำถูกใจฟ่านปิง