บทที่ยี่สิบเอ็ด

วันต่อมายามเหมาทั้งสี่คนเดินขึ้นเขาพร้อมกันวันนี้ฟ่านปิงจึงเอาซาลาเปาออกมายี่สิบลูกพร้อมกาแฟให้ตัวเองกับพี่ชายและสามีจำเป็น ส่วนโอวัลตินเอาออกมาให้แม่เสิ่นดื่มเตรียมของเสร็จก็พอดีกับสองแม่ลูกมาถึงบ้านของเธอสองพี่น้อง ก็พากันเดินขึ้นเขาไปถือไฟฉายรุ่นเก่าคนละอันส่องนำทางไม่นานก็ไปถึงลำธาร สองหนุ่มพากันเดินลงน้ำเก็บลอบดักปลาเทใส่ถังที่เตรียมมาเลยจากที่เดิมไปสักหน่อยตามที่ฟ่านปิงบอกเอาไว้

ทุกคนอึ้งกับปลาที่ติดลอบจนเต็มทุกอันเพราะมีเหยื่อที่ฟ่านปิงเอาให้ใส่ในลอบทุกอันแม้แต่ที่หลุมก็มีแต่ปลาตัวใหญ่ที่ตกลงไปจนแม่เสิ่นตกใจเกิดมาก็พึ่งจะเคยเจอวิธีหาปลาแบบใหม่ของลูกสะใภ้ของตัวเอง ทั้งสองคนช่วยกันเก็บปลาใส่ถังรอสองหนุ่มที่ตอนนี้พากันหาบปลาลงเขาไปที่บ้าน

แล้วจะขึ้นมาหาบลงไปอีกหลายเที่ยวละวันนี้ฟ่านปิงจึงให้แม่เสิ่นเก็บปลาขึ้นจากหลุม ส่วนกุ้งนั้นเธอไปเก็บใส่ถุงตาข่ายเองและเทใส่ตาข่ายหลายอันตอกไม้เอาไว้ให้แน่นหนาจึงมัดเชือกที่ใส่กุ้งเอาไว้ให้กุ้งอยู่ในน้ำพร้อมตาข่ายกุ้งจะได้ไม่ตาย

สองหนุ่มหาบปลาลงไปสามรอบจึงหยุดกินมื้อเช้าที่ฟ่านปิงนำมาข้าวเหนียวเนื้อทอดแดดเดียวเพราะทุกคนรองท้องซาลาเปาไปตั้งแต่ยามเหมาแล้วจึงไม่หิวมาก แต่ตอนนี้กินข้าวเช้าหมดเกลี้ยงกันทุกคนเพราะว่ามันอร่อยมากสองหนุ่มจะได้เยอะเป็นพิเศษเพราะทำงานหนัก

ฟ่านปิงก็เตรียมเครื่องดื่มชูกำลังให้อีกรอบหลังกินผลไม้ล้างปากกันเรียบร้อยแล้ว

"พี่ว่าหาบลงไปอีกสองเที่ยวก็คงจะหมดแล้วละรอบที่สามเราก็ลงไปพร้อมกันทุกคนเลยสิบโมงรถของจื่อเซิ้นคงจะมาถึง" มู่หยางบอกน้องสาวหลังกินทุกอย่างเรียบร้อย

"ค่ะพี่ใหญ่เดี๋ยวน้องจะเก็บผักรออยู่ใกล้ๆนี้ละค่ะสำหรับแม่เสิ่นนั่งรอที่นี้ก่อนก็ได้ไม่ต้องเดินไปมามันจะเหนื่อย แม่จับมาจนครบแล้วนั่งพักก่อนนะคะเดี๋ยวหนูจะเก็บผักรอใกล้ๆคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" ฟ่านปิงบอกกับมารดาของเฉินซาน

"ปิงเอ๋อร์เนื้อแดดเดียวนี้ที่น้องทำมันอร่อยมากๆเลยครับ฿เฉินซานบออกกับภรรยาตัวน้อย

"เครื่องดื่มของน้องมันทำให้พี่กับมู่หยางมีกำลังไม่เหนื่อยเลยขอบใจน้องมากนะทั้งซาลาเปาทั้งอาหารที่น้องทำมาเผื่อพี่กับแม่ของพี่ในวันนี้"

"อือไม่เป็นไรก็เราร่วมทำธุระกิจร่วมกันแล้วฉันก็ทำมาเผื่อได้อยู่แล้ว" มู่ฟ่านปิงตอบเลี่ยงๆไม่อยากสบตากับสามีจำเป็นมากนัก เพราะเขาชอบมองเธอตาเยิ้มทุกครั้งเห็นแล้วขนลุกส่วนมากเธอจึงเลือกอยู่ใกล้พี่ชายของตัวเองมากกว่าหรือก็ข้างแม่เสิ่น

"อือแม่ก็ว่าจะขอบใจเหมือนกันหนูทำอาหารอร่อยมากปิงเอ๋อร์ขอบใจอีกครั้งนะลูก" นางเสิ่นหนานบอกกับฟ่านปิงอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่หนูเต็มใจทำมาให้ทุกคนกินจะได้มีแรงขนเอาปลาลงไปขายเราก็จะได้เงินเยอะๆยังไงละคะ" ฟ่านปิงบอกยิ้มจนจนตาหยี่ทุกคนจึงหัวเราะตามเธอพอพูดเรื่องเงินเธอจะอารมณ์ดี

เสิ่นเฉินซานเก็บทุกอย่างที่ภรรยาชอบเอาไว้ในใจว่าภรรยาตัวน้อยชอบอะไรเขาจะได้หามาให้เธอเยอะๆแต่ตอนนี้เขารู้ว่าเธอชอบเงินเขาก็จะขยันหาเงินมาให้เธอเก็บจนพอใจ

"อือเราเป็นครอบครัวเดียวกันเงินของพี่จะให้ภรรยาเก็บทั้งหมดเลยครับ" เฉินซานหยอดภรรยาหน้าตาเฉย

ส่วนฟ่านปิงหันไปมองหน้าของชายหนุ่มเลิ่กลักและถลึงตาใส่เขาอีกเฉินซานหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจที่เธออายเพราะเขาที่เกี้ยวเธอต่อหน้าของมารดาของตัวเองและพี่ชายของเธอ เขาจึงได้เห็นริ้วแดงขึ้นแก้มใสของเธอช่างหน้าเอ็นดูยิ่งนัก

"ไปหาบปลาลงไปได้แล้วซานเอ๋อร์มัวแต่แกล้งน้องเดี๋ยวจะไม่เสร็จนะ" มารดาบอกลูกชายเพราะเห็นลูกสะใภ้ของเธออายที่ลูกชายตัวดีเกี้ยวต่อหน้าพี่ชายของตัวเอง ยิ่งมองเธอก็ยิ่งเอ็นดูลูกสะใภ้ตัวน้อยของตัวเองยิ่งนัก

"ครับแม่ไปเถอะครับพี่ภรรยาจะได้รีบขึ้นมาหาบลให้เสร็จเร็วๆครับ" เขาบอกมู่หยางก่อนจะลุกขึ้นไปหาบปลาเดินนำหน้าพี่ชายของภรรยาตัวน้อยลงเขาไปก่อน

มู่หยางจึงลุกขึ้นไปหาบปลาเดินตามน้องเขยของตัวเองและหันมากำชับน้องสาว

"ห้ามไม่ให้ไปไกลจากที่พักตรงนี้เข้าใจไหมปิงเอ๋อร์"

"ค่ะรู้แล้วค่ะน้องจะอยู่ใกล้ๆไม่ไปไหนไกลอย่างแน่นอนค่ะ" ฟ่านปิงรับปากพี่ชายก่อนจะหยิบเอาตระกร้าสะพายหลังพร้อมเสียมกับมีดเดินเลาะตามลำธาร

ส่วนแม่เสิ่นนั่งปอกหน่อไม้ก่อนจะเดินเก็บผักรออยู่ใกล้ๆที่พักข้างลำธาร

ฟ่านปิงเดินมาไม่ไกลมากมองเห็นแม่เสิ่นนั่งปอกเปลือกหน่อไม้อยู่ที่เดิมและคอยมองตามหลังของเธอไม่ห่างจึงหยุดแล้วลงมือเก็บผักใส่ตระกร้าจนเต็มและเอาเข้ามิติเอาไว้อีกเพราะว่าผักป่าเยอะมากฟ่านปิงเก็บด้วยความรวดเร็วไม่นานจึงเต็มตระกร้า

เธอจึงมองไปที่แม่เสิ่นนั่งอยู่จึงเห็นว่ามารดาของสามีจำเป็นเดินไปเก็บผักป่าไม่ไกลจากที่พักมาก

ฟ่างปิงจึงเดินลงน้ำในลำธารกวาดเอากุ้งเข้ามิติไปไว้เผื่อวันไหนที่ฉุกเฉินจะได้เอาออกมาใช้แก้ขัดไปได้เหมือนเมื่อวานนี้มันเยอะจริงๆ

ฟ่านปิงเก็บกุ้งเข้ามิติมากมายจนพอใจจึงเอาน้ำในมิติหยดลงไปในลำธาร พอได้กลิ่นของน้ำพลังวิญญาณปลามากมายว่าเข้ามาที่ฟ่านปิงยืนอยู่รวมทั้งกุ้งเธอรีบกวาดเข้ามิติอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเห็น

จากนั้นฟ่านปิงก็เดินขึ้นมาจากลำธารขุดเอาหน่อไม้อีกถือพอให้แม่เสิ่นมองเห็นนอกนั้นเธอเอาเข้ามิติจนหมดมีตัวช่วยมันก็ดีแบบนี้ละ

ฟ่านปิงมองเห็นพี่ชายกลับสามีจำเป็นเดินกลับมาหาบปลาลงไปอีกรอบจึงโบกมือทักทายพี่ชายว่าเธออยู่ตรงนี้ และเห็นสามีจำเป็นโบกมือตอบและยิ้มให้เธอฟ่านปิงจึงแกล้งก้มลงขุดหน่อไม้ต่อเพราะดูเวลาคงจะสองโมงเช้าพี่ชายหาบลงไปอีกรอบพอขึ้นมาเธอก็จะลงเขาไปด้วยเช่นเดียวกัน

สองหนุ่มที่มองเห็นคนของตัวเองแล้วก็ดื่มน้ำที่ฟ่านปิงเตรียมเอาไว้ให้แล้วพากันหาบปลาลงไปอีกรอบหนึ่งฟ่านปิงที่ทั้งเอาเข้ามิติทั้งขนหน่อไม้ไปกองเอาไว้ที่ตรงนั่งพักกินข้าว

มองตามหลังพี่ชายไปจนลับตาเธอจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปอีกใกล้ๆกัน ไปส่องดูเห็ดก็ไมผิดหวังเธอเธอเก็บใส่ถุงผ้าที่นำมาด้วยจนเต็มจึงเดินกลับมานั่งปอกหน่อไม้ตรงที่แม่เสิ่นนั่งไม่นานแม่เสิ่นก็เดินกลับมาหาฟ่านปิง

"ปิงเอ๋อร์ผักทางโน้นก็เยอะเช่นเดียวกันเหรอแม่เห็นเก็บไม่นานก็เต็มตระกร้า อื้อหือมีเห็ดด้วยเหรอลูกแม่ก็เจอแต่คงไม่เยอะเท่าหนูนี้ไงเห็ดที่แม่เก็บมา" แม่เสิ่นเอาให้ฟ่านปิงดู และนั่งลงช่วยปอกหน่อไม้ช่วยลูกสะใภ้อีกจนเรียบร้อยสองสาวคนละรุ่นจึงพากันเดินลงลำธารล้างตาล้างตากันให้สดชื่นพูดคุยปรึกษากันตามประสาแม่ผัวลูกใภ้

"เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะลองเดินไปฝั่งนั้นเช่นกันค่ะคุณแม่น่าจะมีผักป่าเยอะเหมือนกันเพราะมันติดลำธารและอาจจะมีเห็ดให้เก็บอีกด้วยนะคะคุณแม่" ฟ่านปิงบอกแม่เสิ่น

"อือหนูไม่ต้องหักโหมมากหรอกฟ่านปิงเรื่องผักเราลงไปส่งปลาให้เฉินซานกับมู่หยางขึ้นมาเก็บสองคนก็พอส่วนเราจะได้ปักผ้ากันต่อยังไงละ" แม่เสิ่นบอกกับฟ่านปิงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน