บทที่ยี่สิบสาม

หลังจากนั่งพักหลังจากที่กินข้าวเที่ยงเสร็จเรียบร้อยตอนนี้สองหนุ่มเตรียมตัวขึ้นไปเก็บผักป่าให้สองสาวอยู่รอที่บ้านปักผ้าไป

มู่หยางกับเฉินซานเอาที่ดักไก่ป่าไปด้วยพวกเขาจะใส่เอาไว้ตอนขึ้นไปหลังจากเก็บผักป่าเรียบร้อย จึงจะไล่ดูว่าได้สัตว์มาทำอาหารมื้อเย็นด้วยหลังจากบอกแม่กับภรรยาตัวน้อยของตัวเองแล้ว เฉินซานก็เดินตามหลังมู่หยางไปทางหลังบ้านเพราะมีประตูหลังที่ออกไปลำธาร

ทางขึ้นเขาซึ่งมันก็เป็นการดีมากๆที่จะไม่มีใครรู้เลยว่าสองครอบครัวนี้ขึ้นเขาหาของป่าลงมาขายให้เจ้าของร้านอาหารใหญ่ในเมือง

มู่หยางได้แต่ส่ายหัวกับน้องเขยจำเป็นที่มองดูก็รู้ว่าหลงรักน้องสาวเขาเข้าแล้วดูเป็นห่วงจนเกินพอดีสั่งให้แม่ดูแลฟ่านปิงอย่างดีพวกคลั่งรักแล้วหนึ่ง มู่หยางคิดในใจและเดินนำหน้าน้องเขยขึ้นเขาไป

ส่วนฟ่านปิงเอาลายผ้าออกมาให้แม่เสิ่นสามลายใหม่สร้างความตื่นเต้นให้แม่เสิ่นยิ่งนัก ไม่ว่าฟ่านปิงวาดลายอะไรมันเหมือนจริงจนแม่เสิ่นหลงใหลลายผ้าของลูกสะใภ้ตัวน้อยของนาง

ส่วนตัวของฟ่านปิงเธอไปทำหน่อไม้ที่ปอกเปลือกเรียบร้อยมาจากบนเขามาทำเป็นหน่อไม้ดอง หลังจากนั้นจึงบอกแม่เสิ่นว่าเธอจะขอเข้าไปวาดลาดชุดเครื่องประดับให้เจียงห่าวและอออกแบชุดให้พี่สาวเจียงหยู่นำเข้าประกวดตามที่นัดกันเอาไว้อีกไม่กี่วัน

แม่เสิ่นก็พยักหน้าเข้าใจเพราะเป็นงานละเอียดอ่อนต้องใช้สมาธิในการวาดรูปและคิด ทั้งสองคนจึงแยกกันทำคนละที่แม่เสิ่นนั่งทำที่แคร่หลังบ้านที่ร่มรื่นและสงบ

ส่วนฟ่านปิงเข้าไปทำในห้องและเข้ามิติเลือกเอาแบบเก่าที่ในห้องทำงานของตัวเองฟ่านปิงเลือกเอาชุดที่เธอออกแบบเอาไว้มากมายในห้องทำงานมาเลือกเข้ากับยุคสมัยของที่นี้ ให้เข้ากับชุดเครื่องประดับสามชุดให้คุณนายเจียงซินเย่วเลือกเองว่าชอบชุดไหนที่จะส่งเข้าประกวด

เธอรับรองว่าไม่มีใครเคยเห็นแบบผ้าของเธอมาก่อนก็แล้วกันอิๆมีตัวช่วยนี้มันดีจริงๆนะ ดีนะที่ภพเก่าเราคือนักออกแบบสินค้าของตัวเองมานานจึงมีลายผ้าลายเครื่องประดับมากมายในห้องทำงานของเธอในห้องทำงาน

ส่วนเครื่องประดับเธอเอาออกมาห้าลายแถมให้พวกเขาผลิตออกมาขายในเมืองรับรองว่าขายดีเราก็แค่รอรับส่วนแบ่งอย่างเดียวก็พอไม่ต้องดิ้นรนไปทำอะไรแล้วขี้เกียจ รอรับส่วนแบ่งสามร้านค้าคู่สัญญาก็กินไม่หมดแล้วฟ่านปิงคิด

แถมแม่เสิ่นเพิ่มเงินสินสอดให้อีกหกหมื่นหยวนลำพังแค่ส่งกุ้งกับปลาไปให้พี่ชายจื่อเซิ้นจนถึงหน้าหนาวในอีกสามเดือนฟ่านปิงไม่คิดจะทำอะไรอีกนอกจากออกแบบเครื่องประดับกับลายผ้าให้พี่สาวเจียงหยู่กับพี่ชายเจียงห่าวและสูตรอาหารให้พี่ชายจื่อเซิ้นเธอก็กินไม่หมดแล้ว

หาเงินที่นี้มันง่ายกว่ายุคที่เราจากมาเหมือนกันนะดีนะที่ท่านตาเทพให้ความทรงจำของชาติเก่าติดตามมาด้วยฟ่านปิงจะใช้ความสามารถของตัวเองหาเลี้ยงครอบครัวก็พอแล้ว แต่เราต้องแต่งงานกับอีตาหน้าดุในอีกสิ้นเดือนนี้ไม่อยากแต่งแต่ก็น้ำท่วมปากเพราะแม่ของชายหนุ่มก็ดีต่อเธอมาก ท่านเองคงคาดหวังจะให้ลูกสะใภ้เลี้ยงดูในยามแก่ชราไปฟ่านปิงว่าจะปรึกษากับแม่เสิ่นว่าเธอจะขอให้แม่เสิ่นกับสามีจำเป็นย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้เลย

เพราะฟ่านปิงไม่อยากเข้าไปอาศัยบ้านของสามีในหมู่บ้าน เธอชอบบ้านของพ่อกับแม่ที่ห่างไกลจากชาวบ้านมากกว่าทำอะไรก็สะดวกกว่ากันทุกอย่าง ฟ่านปิงวางแผนเอาไว้ว่าจะสร้างบ้านหลังใหม่อีกสองหลังของเธอหนึ่งหลังให้พี่ชายใหญ่อีกหนึ่งหลังในบริเวณเดียวกันนี้

เพราะต่อไปถ้าพี่ชายใหญ่เจอคนที่รักจะได้แต่งพี่สะใภ้ให้กับเธอฟ่านปิงจะทำหลังละสี่ห้องนอนชั้นเดียวทั้งสองหลังต้องลองปรึกษาแม่เสิ่นดูในวันพรุ่งนี้ เธอเลือกชุดที่จะเอาเข้าไปส่งในอีกห้าวันใส่ถุงผ้าแยกเอาไว้สามถุงรวมทั้งสูตรอาหารอีกด้วยก่อนจะเอาผ้าออกมาปักต่อ

รอเวลาสักสี่โมงเย็นฟ่านปิงถึงจะออกไปทำอาหารให้กับทุกคน ผักป่าสองตระกร้าเมื่อเช้าฟ่านปิงยกให้เป็นกำไรพี่ชายจื่อเซิ่นไปเพราะว่าได้เงินค่ากุ้งกับปลามาเยอะมากแล้ว

เธอเก็บเอาไว้แค่เห็ดกับหน่อไม้ซึ่งแม่เสิ่นก็ไม่ขัดเวลาเธอขอความคิดเห็นถึงจะไม่ชอบหน้าสามีจำเป็นแต่คนเป็นแม่ของเขาก็ใส่ใจและดีกับเธอเหลือเกิน ถ้าแม่เสิ่นปากร้ายเหมือนแม่ของเสี่ยวชิงป่านปิงจะไม่ยอมแต่งให้เฉินซานอย่างแน่นอนถึงแม้จะได้เสียกันแล้วก็ตาม

เพราะว่าเธอมาจากยุคที่เท่าเทียมกันใครจะลือให้เสียหายเธอไม่สนใจเพราะพวกเขาไม่ได้หาข้าวให้เธอกินบ้านก็มีมิติก็มี หาเงินใช้เองไม่ให้ค่ากับคนที่ไม่หวังดีกับครอบครัวของเธออย่างแน่นอน แม้แแต่สามีจำเป็นของเธอถ้าไม่กล่าวคำขอโทษในวันนั้นคิดหรือว่าฟ่านปิงจะยอมให้เข้าบ้าน แม่เสิ่นก็เป็นคนดีและมีเหตุผลคนหนึ่งถึงลูกชายจะปากหมาไปหน่อยก็ตาม

สี่โมงเย็นฟ่านปิงออกมาจากในห้องและเดินไปหาแม่เสิ่นนั่งลงข้างๆแม่เสิ่นและดูการปักผ้าของแม่เสิ่นด้วยความตั้งใจ ซึ่งฝีเข็มของแม่เสิ่นนั้นดีมากตามที่ฟ่านปิงดูจากการลงเข็มและจากผ้าที่ปักขายออกไปเพราะว่าเมื่อก่อนสามีของป้าเสิ่นให้ภรรยาอยู่บ้านเลี้ยงลูกชายคนเดียวรออยู่ที่บ้าน

งานในทุ่งนาสามีทำเองทั้งหมดเพราะว่ามารดาของเฉินซานไม่ใช่คนในหมู่บ้านนี้ แม่เสิ่นเล่าให้ฟ่านปิงฟังทั้งคู่พบกันสมัยที่บิดาของเฉินซานไปเป็นทหารที่ปักกิ่ง

แม่เสิ่นเป็นลูกสาวคนเดียวของนายทหารในค่ายพอแต่งงานกับพ่อของเฉินซานได้ไม่นานพ่อกับแม่จึงเสียชีวิตจากรถชน แม่เสิ่นจึงติดตามสามีมาอาศัยที่บ้านยายของสามีในหมู่บ้านแห่งนี้หลังจากที่สามีลาออกจากทหาร ตอนอยู่ที่ค่ายกับสามีแม่เสิ่นก็ยึดการปักผ้าเลี้ยงลูกจนโตเข้ารับการเป็นทหารแทนบิดาเพราะสามีของแม่เสิ่นก็ได้รับบาดเจ็บจากการทำภารกิจจึงลาออกมาอาศัยที่บ้านของแม่ของสามีตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้ แม่เสิ่นเล่าเรื่องราวของครอบครัวให้กับฟ่านปิงฟัง

"ว่ายังไงปิงเอ๋อร์ดูที่แม่ปักแล้วสวยไหมละ" แม่เสิ่นถามลูกสะใภ้

"อ้อพอดีหนูวาดแบบเสร็จจึงออกมาหาคุณแแม่น่ะคะฝีเข็มของคุณแม่ดีมากเลยค่ะปักออกมาได้สวยงามมาก" ฟ่านปิงชมแม่เสิ่น

"แล้วหนูก็ว่ามันจะได้เวลาทำอาหารค่ำแล้วจึงออกมาค่ะคุณแม่ เอ่อคือหนูขอปรึกษาเรื่องแต่งงานได้ไหมคะคือว่าหนูอยากให้คุณแม่กับลูกชายย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของหนูด้วยกันนะคะหนูไม่อยากเข้าไปในหมู่บ้านเพราะที่นี้มันสะดวกที่พวกเราขึ้นเขาหาของป่าลงมาขาย และไม่แออัดเหมือนในหมู่บ้านด้วยและหนูว่าจะสร้างบ้านขึ้นมาสองหลังให้พี่ใหญ่หนึ่งหลังคุณแม่ก็อยู่หลังเดียวกันกับหนูและลูกชายของคุนแม่จะได้ดูแลช่วยเหลือกันได้ทุกวันค่ะ แต่บ้านหลังเก่านี้หนูไม่ทุบนะคะเอาไว้แบบนี้แหละเอาเสบียงมาเก็บไว้ที่นี้เลยคุณแม่มีความคิดเห็นเช่นไรไม่ต้องรีบให้คำตอบหนูก็ได้หนูไม่รีบหนูไม่บังคับคุนแม่ด้วยค่ะ"

"ถ้าห่วงบ้านเก่าตอนกลางงวันก็มาอยู่กับหนูที่นี้ตอนกลางคืนคุนแม่ก็สามารถให้ลูกชายขี่จักรยานไปนอนที่บ้านได้ตอนเช้าก็มาเรื่องอาหารหนูจะทำเองคุนแม่ไม่ต้องทำก็ได้ค่ะ"  ฟ่านปิงบอกกความต้องการของตัวเองให้แม่เสิ่นรับรู้

"อือเอาไว้แม่จะถามความคิดเห็นจากเฉินซานก่อนนะลูกฟ่านปิงอย่าได้กังวล แม่อยู่ที่ไหนก็ได้ขอให้มีลูกทั้งสองคนอยู่ดูแลยามแก่ชราไปไหนไม่ไหว เฉินซานเขาคงจะเลือกอยู่กับหนูอยู่แล้วเอาไว้แม่จะถามพี่เขาดูและมาบอกกับปิงเอ๋อร์นะ" แม่เสิ่นตอบ

จากนั้นฟ่านปิงจึงขอตัวไปทำอาหารเย็นรอสองหนุ่มที่ขึ้นไปเก็บผักป่าปานนี้คงจะกำลังลงเขามาแล้วป่านปิงหุงข้าวก่อนเป็นอย่างแรกและทำอาหารต่อสำหรับทุกคน