44

หนิงเยียนได้ทราบข่าวจากนางกำนัลเเล้วว่า เหรินซิงไปใช้ชีวิตที่วัดนางชี ส่วนเหรินเหมี่ยวได้ครองตำแหน่งว่าที่พระชายารัชทายาทแทน หนิงเยียนคิดว่า การอยู่ที่แคว้นหนานมีแต่เรื่องเลวร้าย คิดว่าวันพรุ่งจะออกเดินทางกลับต้าโจวแล้ว

เซียวหยางเดินเข้ามา

"เวยอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง"

"หายดีเเล้ว"

"ข้านำโฉนดเมืองปิ่นหยางมาให้เขา" ตามคำสัญญาเหนียงฮองเฮาหายจากโรค เมืองปิ่นหยางตกเป็นของต้าโจว

"เจ้าค่ะ" หนิงเยียนเอ่ยด้วยท่าทีเฉยชา

"เจ้าจะไม่หย่ากับเขารึ"

"เขาปรับปรุงตัวเพื่อข้า ช่วยชีวิตข้ามาสองครั้ง เขาดีกับข้ามาก ตั้งแต่มาอยู่แคว้นหนาน จะให้ข้าหย่ากับเขาทำไมล่ะ"

"แล้วข้าล่ะ"

หนิงเยียนพลันยิ้มเย็นขึ้นมา

"ท่านมีว่าที่ชายาอยู่แล้ว"

"แต่ข้ารักเจ้า" ในที่สุดเซียวหยางก็ตัดสินใจพูดออกมา หนิงเยียนมองหน้าเขา ตั้งแต่นางมาแคว้นหนาน รักษาเหนียงฮองเฮา เจอเขาแค่ไม่กี่ครั้ง เขารักนางรึ

พอเถอะ !!!

"รัชทายาท ท่านกลับไปหาคู่หมายท่านจะดีกว่า" นางเหนื่อยมามากพอแล้ว 

เซียวหยางเดินคอตกกลับไป

เวยอ๋องเดินออกมาหาหนิงเยียนกอดนางไว้ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะเขาไม่ดีเอง ทำร้ายนางจนนางคิดจะมีคนใหม่

"ข้าขอโทษ ข้าไม่ดีเอง ทำร้ายเจ้า จนเจ้าคิดจะมีคนใหม่"

หนิงเยียนยิ้มให้เขา

"ท่านพิสูจน์ให้ข้าเห็นเเล้ว ท่านปรับปรุงตัวเองได้ อีกทั้งช่วยข้าตั้งสองครั้งในแคว้นหนาน"

ครั้งนี้นางมอบจุมพิตที่เร่าร้อนให้กับเวยอ๋อง จนชายหนุ่มตกใจรีบผลักนางออก

"ท่านจะตกใจอันใด" หนิงเยียนคว้าตัวเขามาจุมพิตอย่างหนักหน่วง เสี่ยวอ้ายรีบปิดประตูให้เจ้านายทันที

ด้านในตำหนักรับรองเกิดเพลิงปรารถนาราคะขึ้นมา เวยอ๋องจุมพิตตอบกลับอย่างเร่าร้อน หนึ่งเดือนมานี้ เขาแทบไม่ได้มีอะไรกับนาง เพราะเขานอนที่ตั่งยาว อีกทั้งให้เกียรตินางไม่ข่มเหงนาง มาวันนี้นางสมยอม เวยอ๋องดีใจจนเนื้อเต้นอยู่เเล้ว กลิ่นกายอ่อน ๆ ของนางทำให้เขาอดใจไม่ไหว ร่างงามไร้อาภรณ์ปกปิด เวยอ๋องใช้ผ้าห่มคลุมโปง 

หนิงเยียนมองผ้าด้านล่างมันขยับได้ เสียงครวญครางของนางดังขึ้นอย่างแรง เสียงม่านมุ้งสั่นไหวไปตามจังหวะแรงดัน

ยามเช้าของวันถัดมาหนิงเยียนมองรอยแดงบนซอกคอที่หน้าคันฉ่องสีเหลืองทอง นางปาตลับแป้งใส่เวยอ๋อง เขากระโดดหลบแทบไม่ทัน

"ท่านยังทิ้งร่องรอยไว้อีก"

"ข้าขอโทษ คนงาม" เวยอ๋องสำนึกผิดทันที

"พวกเราไปร่ำลา ฝ่าบาทกับเหนียงฮองเฮากันเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

"แย่แล้ว แย่แล้วเจ้าค่ะ มีโรคระบาดไข้ทรพิษ เจ้าค่ะ ชาวเมืองเฟิงทางตอนใต้ของแคว้นหนาน ตอนนี้ชาวเมืองกำลังมาที่เมืองหลวงหนานเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายมารายงานเจ้านาย

หนิงเยียนมองหน้าเวยอ๋อง จะให้นางกลับไปโดยไม่สนใจประชาชนคนล้มตายจำนวนมาก นางทำไม่ได้

"อย่าบอกนะเจ้าจะอยู่รักษาพวกเขา"

เวยอ๋องอ่านใจนางออก

"เจ้าค่ะ ข้าเป็นหมอต้องรักษาผู้ป่วย" นี่คืออุดมการณ์ของนาง ไม่ว่าจะอยู่ในโลกใด นางจะยึดอุดมการณ์ช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งสำคัญ

วันนั้นหนิงเยียนขออาสาออกไปรักษาผู้ป่วยที่เมืองเฟิงเอง เซียวหยางในฐานะรัชทายาทเขาก็พลันไปด้วย เหนียงฮองเฮาและฝ่าบาทแคว้นหนานต่างซึ้งในน้ำใจของหมอเทวดาเยียนนัก

หนิงเยียนคิดว่าการรักษาคนป่วยเป็นสิ่งที่นางพึงกระทำ แม้เวยอ๋องจะไม่เห็นด้วยก็ตาม แต่ทว่าเขาก็ร่วมเดินทางไปเมืองเฟิงกับนาง

ประตูเมืองเฟิงถูกเปิดออกต้อนรับรัชทายาทเซียวหยาง หนิงเยียนมองเห็นชาวบ้านนอนกองตั้งแต่หน้าประตูทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ราวกับว่าพวกเขานอนรอความตาย

"ไปช่วยพวกเขา" หนิงเยียนเอ่ยขึ้น ตามด้วยเสิ่นฮัวที่มีจิตใจแน่วแน่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ เวยอ๋องกับเซียวหยางได้นำเหล่าทหารมาด้วย

เซียวหยางพลันโกรธเจ้าเมืองเฟิงนักที่ปล่อยให้ชาวบ้านพลันล้มป่วย กระนั้นเซียวหยางจับเจ้าเมืองเฟิงขังคุกไว้รอการพิพากษาอีกที

จวนเจ้าเมืองจึงเป็นที่กักตัวรักษาโรคไข้ทรพิษ หนิงเยียนเเยกผู้ป่วยที่ติดเชื้อแบบรุนแรงและไม่รุนแรงออก เเบ่งเป็นสองกระโจม

นางสั่งให้เสี่ยวอ้ายกับเสิ่นฮัวเคี่ยวยาแก้ไข้ทรพิษ อีกทั้งผู้ใดป่วยหนัก นางก็พลันฉีดยาให้กับคนผู้นั้น 

การช่วยเพื่อนมนุษย์ในครั้งนี้หนิงเยียนปลื้มปีติในหัวใจมาก นางได้ทำความดี 

หนิงเยียนมองเด็กน้อยอายุเพียงหนึ่งขวบติดไข้ทรพิษจากมารดา 

"ท่านหมอช่วยเสี่ยวเปาของข้าด้วย เขาเป็นเด็กดี"

คนเป็นมารดาร่ำไห้แทบขาดใจ

"ท่านไปพักด้านนอกเถอะ ข้าจะรักษาเขาให้หายเอง" คล้อยหลังมารดาของเด็กคนนั้น หนิงเยียนรีบฉีดยาแก้ไข้ให้ที่ขาทันที เด็กน้อยพลันอาการดีขึ้น นางจึงรีบอุ้มไปหามารดาของเขา 

การรักษาผู้ป่วยทั้งเมืองเฟิงนับสามร้อยกว่าชีวิตเต็มไปด้วยความยากและความลำบากมาก ใช้เวลาเพียงห้าวันผู้ป่วยเบาบางลงไปมาก หนิงเยียนเเทบจะเป็นลม เวยอ๋องทั้งเช็ดหน้าให้นางไม่ห่าง เซียวหยางเห็นเข้าพลันปวดใจเหลือเกิน

ได้แต่ยอมถอย เพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่เลือกเขา เสิ่นฮัวเดินเข้ามา เรียกทุกคนไปรับสำรับเที่ยง นางมองเซียวหยางพลันรู้สึกสงสารจับใจ ในตอนที่เวยอ๋องยอมถอยออกมา เซียวหยางงานยุ่งกับบ้านเมืองอีกทั้งเขายังมีคู่หมายเเล้ว ทำให้เวยอ๋องที่ใส่ใจหนิงเยียนได้หน้าไปเต็ม ๆ

เซียวหยางเดินไปที่หลังภูเขาจำลอง ตรงหน้าภูเขาเป็นสระบัว 

"ท่านมิเป็นไรใช่รึไม่" เสิ่นฮัวถามด้วยความเป็นห่วงเขา 

เขามองหน้าสตรีนางนี้อย่างไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก

"เจ้าไม่ต้องยุ่งกับข้าหรอก"

"รัชทายาทเซียวหยาง พี่หญิงของข้าไม่มีทางหย่ากับเวยอ๋องหรอกนะ เวยอ๋องช่วยชีวิตพี่หญิงสองครั้ง ทั้งยังปรับปรุงนิสัย ข้าว่าท่านเลิกนิสัยตีท้ายครัวชาวบ้านดีกว่า"

เสิ่นฮัวเตือนด้วยความหวังดี

เซียวหยางพลันหน้าเขียว เกิดมายี่สิบห้าปี ไม่เคยมีสตรีนางใดกล้าตีฝีปากกับเขามาก่อน

"เจ้าไม่ต้องมายุ่ง" เซียวหยางผลักนางออกไป แต่ทว่าหญิงสาวเหมือนจะล้มลงไปในสระบัว เซียวหยางคว้านางเอาไว้ เสิ่นฮัวกอดไม่ปล่อย ทำให้ทั้งสองเสียหลักตกลงไปในสระบัวพร้อมกัน

เสิ่นฮัวว่ายน้ำไม่เป็น เซียวหยางช่วยนางขึ้นมา ทั้งปั๊มหัวใจ ตอนนี้กำลังจะจุมพิตเพื่อผายปอด เสิ่นฮัวลืมตาขึ้นมาพอดี ผลักเขาออกแล้วตบหน้าเขา

"ท่านจะกินเต้าหู้ข้ารึ"

"ข้าจะช่วยเจ้าต่างหาก"

เสิ่นฮัวพลันจับปากตัวเอง เซียวหยางที่ตัวเปียกพลันเดินสะบัดอาภรณ์จากไป