บทที่ 2

ทรงอัปสรรู้สึกเสียหน้ามากที่ถูกไล่ออกจากห้อง ทันใดนั้นสายตาของเธอก็เหลือบมองไปดูผู้หญิงคนที่เขาเรียกเข้ามาพลอดรัก ทำไมเธอถึงไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้เลย หรือว่าไม่ใช่เด็กในร้าน

"เสี่ยขาถ้าเสี่ยมีงานอุ๋งอิ๋งออกไปก่อนก็ได้นะคะ" ที่พูดไปไม่ใช่ว่าอยากจะออกไปจริงๆ หรอก แค่มารยาเล็กๆ น้อยๆ ของผู้หญิง

"ไม่ต้องหรอก" สายตาเขายังคงจับจ้องมาที่เธอ ในแววตานั้นบ่งบอกมากว่าเมื่อไรเธอจะไสหัวออกไปสักที

"คุณก็เป็นเสียแบบนี้กินไม่เลือกหน้า ถึงแม้ฉันจะไม่ถือสาเรื่องนี้ฉันก็กลัวติดโรคจากเพศสัมพันธ์อยู่นะคะ"

คนที่อยู่ในห้องงงกับคำพูดของทรงอัปสรเธอต้องการจะสื่ออะไร

"เธอคนนี้กับเสี่ย?" แต่ผู้หญิงดูจะฟังออกว่าอีกฝ่ายกำลังหึงหวง

"ได้ยินแล้วก็ออกไปสิ" ดวงตางามคู่นั้นชำเลืองมองไปที่ผู้หญิงเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของในตัวผู้ชายคนนั้น

"เสี่ยขา" ขณะที่อ้อนมือของอุ๋งอิ๋งก็เอื้อมไปเกาะแขนนเรศวรไว้แน่น

"พากลับไปก่อน" เขาหันไปสั่งทันน์ลูกน้องคนสนิทพร้อมกับแกะมือของอุ๋งอิ๋งออก 

นเรศวรไม่ใช่ประเภทสมภารกินไก่วัด และไม่ชอบผู้หญิงที่ใช้เรือนร่างหากินไปทั่ว แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองอดอยาก เขารับเลี้ยงเด็กเป็นคนคนไป ส่วนมากก็จะเป็นเด็กนักศึกษาที่กำลังต้องการใช้เงิน และอุ๋งอิ๋งก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตอนที่เดินผ่านทรงอัปสร​ อุ๋งอิ๋งก็ทำสีหน้าไม่พอใจ หลายวันแล้วที่เสี่ยไม่ได้ไปหา วันนี้ถูกเรียกตัวมาถึงที่ทำงานคิดว่าจะให้ความสุขกับเสี่ยให้มากแต่ก็ถูกขัดจังหวะก่อน

"ตอนนี้คุณคงว่างแล้วใช่ไหมคะ" ในแววตาเธอมีรอยยิ้มเยาะออกมาจนอีกฝ่ายมองเห็น "ขะ..คุณจะทำอะไร" รอยยิ้มในแววตานั้นหายไปกลายเป็นเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออก

"อยากมีเพศสัมพันธ์กับผมไม่ใช่เหรอ"

"บ้า! ใครอยากมีเพศสัมพันธ์กับคุณ!" ทรงอัปสรเห็นท่าไม่ดีแล้วเลยรีบถอยมาตั้งหลักใกล้ๆ ประตูเผื่อว่าเขาเดินเข้ามาหาจะได้เปิดออกไปได้ทัน "ฉันแค่จะมาคุยเรื่องหัวหน้า ฉันยังยืนยันคำเดิมอยากจะให้อลิสเป็นหัวหน้า" ได้ยินว่าพรุ่งนี้เขาจะให้หัวหน้าใหม่เข้ามาทำงานเธอต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้จบภายในคืนนี้

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดเลย หลังจากที่ปลดกระดุมเสื้อลงมาจนเผยให้เห็นแผ่นอก ..ทรงอัปสรถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อเห็นรอยสักที่เล็ดลอดออกมาจากต้นแขน เธอไม่เคยเห็นตอนที่เขาถอดเสื้อเลยไม่รู้ว่าเขามีรอยสักแบบนี้ด้วย

"ถ้าจะเก็บอาการไม่อยู่ขนาดนั้นมาประลองกันดูสักยกไหมล่ะ"

"ประลองบ้าอะไรของคุณ"

"ไม่แน่นะฉันอาจจะเด็ดจนเธอลืมผู้ชายที่เคยผ่านมาก็ได้"

"หึหึ ฮ่าาา" อยู่ดีๆ หญิงสาวก็หัวเราะเสียงดังออกมา แต่เธอหัวเราะแค่กลบเกลื่อน ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่อันตรายเธอคงเดินเข้าไปตบหน้าแล้ว แต่เขาเป็นบุคคลอันตรายทรงอัปสรเลยต้องเก็บทรงไว้ก่อน "แบบคุณเนี่ยนะจะทำให้ฉันลืมผู้ชายพวกนั้นได้..ก็แค่ตัวอ่อนผีเสื้อ" เธอพูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วก็เปิดประตูออกไป เพราะเธอคิดว่าคงต้องหาแผนใหม่แล้วล่ะ ถ้ายังอยู่ในห้องต้องเสียเปรียบมันแน่

"ตัวอ่อนผีเสื้อคืออะไรวะ?"